Με αφορμή την είδηση της εξιχνίασης δύο στυγνών δολοφονιών που συνδέονται ο Απόστολος Δοξιάδης έγραψε μία συγκινητική ανάρτηση για το Τμήμα Εγκλημάτων Κατά Ζωής της Ασφάλειας
Αττικής, το έργο τους, την προσφορά τους, την αφοσίωση τους στο καθήκον και το πάθος τους για Δικαιοσύνη, τα οποία σπάνε τα στεγανά και τις προκαταλήψεις περί δημοσίων υπαλλήλων.
«Εμείς εδώ δεν ξεχνάμε», λένε σήμερα οι νεότεροι αξιωματικοί πιστοί στις αρχές και τις διδαχές των δασκάλων και προκατόχων τους. «Ο φάκελος μιας δολοφονίας ποτέ δεν κλείνει, παρά όταν ανακαλυφθεί ο δολοφόνος».
Ολόκληρη η ανάρτηση του Απόστολου Δοξιάδη:
Ολόκληρη η ανάρτηση του Απόστολου Δοξιάδη:
TMHMA ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΩΝ: ΟΤΑΝ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙ...
Με την ευκαιρία της σημερινής είδησης της εξιχνίασης δύο στυγνών δολοφονιών που συνδέονται, θυμήθηκα για μια ακόμα φορά ένα από τα πιο λαμπρά κομμάτια του Ελληνικού Δημοσίου: το Τμήμα Εγκλημάτων Κατά Ζωής (κοινώς λεγόμενο "Ανθρωποκτονιών") της Ασφάλειας Αττικής.
Παρακολουθώ εδώ και πολλά χρόνια τη δράση του, και έχω την τιμή να γνωρίζω προσωπικά αρκετά του στελέχη, παλαιότερα και τωρινά. Η γνωριμία με αυτούς τους ανθρώπους σπάει κάθε στερεότυπο του "μπάτσου", που κυκλοφορεί, όχι μόνο στους κακοπροαίρετους αλλά και τους αδαείς, αλλά και κάθε προκατάληψη κατά των δημοσίων υπαλλήλων.
Οι αξιωματικοί του Ανθρωποκτονιών, που ακολουθούν μια μακρά παράδοση συνέχειας και μαθητείας--οι εκάστοτε επικεφαλής προέρχονται από τα σπλάχνα του Τμήματος, έχοντας μαθητεύσει χρόνια πλάι στους παλιούς--είναι ένας και ένας, σπάνιοι άνθρωποι. Αν υπήρχαν πολλοί σαν κι αυτούς στο Δημόσιο, θα ήταν άλλος τόπος η Ελλάδα. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, είναι άνθρωποι με αδιανόητη αφοσίωση στο έργο τους, εργατικότητα απαράμιλλη, γνώση βαθιά και αίσθηση ευθύνης που δεν τη συναντάς στις μέρες μας.
Αυτό που μου κάνει πάντα ιδιαίτερη εντύπωση όποτε συζητώ μαζί τους είναι το πάθος τους για τη Δικαιοσύνη, κι ακόμα περισσότερο η εντελώς ειδική, δική τους ματιά στη δουλειά τους, που ξεκινά από τη συναισθηματική ταύτιση με το θύμα.
Ο προπροηγούμενος διευθυντής του Ανθρωποκτονιών, Σταύρος Σταυρόπουλος, ένας πραγματικά θρυλικός αστυνομικός--τύφλα να χουν οι Μαιγκρέ και οι Ρίμπους, μπρος στις επιτυχίες του--μου το είχε εκφράσει με έναν τρόπο που με είχε συγκινήσει βαθιά: "Η δική μας δουλειά ξεκινάει πλάι σε ένα ματωμένο πτώμα, μετά περνάει από το νεκροτομείο, και κατόπιν συναντιέται με μια κατεστραμμένη οικογένεια, με τον πόνο αυτών που έχασαν για πάντα τον άνθρωπό τους. Έτσι, το δικό μας έργο είναι να αναλάβουμε να μιλήσουμε για τους νεκρούς, για αυτούς που δεν έχουν πια φωνή, που δεν έχουν κανέναν άλλον εκτός από εμάς για να εκπροσωπήσει το δίκιο τους".
Σήμερα, στην ίδια λαμπρή παράδοση συνεχίζουν οι νεότεροι αξιωματικοί. "Εμείς εδώ δεν ξεχνάμε", τους αρέσει να λένε, επαναλαμβάνοντας ένα από τα σταθερά μότο του Σταυρόπουλου. "Ο φάκελος μιας δολοφονίας ποτέ δεν κλείνει, παρά όταν ανακαλυφθεί ο δολοφόνος".
Άξιοι!
Με την ευκαιρία της σημερινής είδησης της εξιχνίασης δύο στυγνών δολοφονιών που συνδέονται, θυμήθηκα για μια ακόμα φορά ένα από τα πιο λαμπρά κομμάτια του Ελληνικού Δημοσίου: το Τμήμα Εγκλημάτων Κατά Ζωής (κοινώς λεγόμενο "Ανθρωποκτονιών") της Ασφάλειας Αττικής.
Παρακολουθώ εδώ και πολλά χρόνια τη δράση του, και έχω την τιμή να γνωρίζω προσωπικά αρκετά του στελέχη, παλαιότερα και τωρινά. Η γνωριμία με αυτούς τους ανθρώπους σπάει κάθε στερεότυπο του "μπάτσου", που κυκλοφορεί, όχι μόνο στους κακοπροαίρετους αλλά και τους αδαείς, αλλά και κάθε προκατάληψη κατά των δημοσίων υπαλλήλων.
Οι αξιωματικοί του Ανθρωποκτονιών, που ακολουθούν μια μακρά παράδοση συνέχειας και μαθητείας--οι εκάστοτε επικεφαλής προέρχονται από τα σπλάχνα του Τμήματος, έχοντας μαθητεύσει χρόνια πλάι στους παλιούς--είναι ένας και ένας, σπάνιοι άνθρωποι. Αν υπήρχαν πολλοί σαν κι αυτούς στο Δημόσιο, θα ήταν άλλος τόπος η Ελλάδα. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, είναι άνθρωποι με αδιανόητη αφοσίωση στο έργο τους, εργατικότητα απαράμιλλη, γνώση βαθιά και αίσθηση ευθύνης που δεν τη συναντάς στις μέρες μας.
Αυτό που μου κάνει πάντα ιδιαίτερη εντύπωση όποτε συζητώ μαζί τους είναι το πάθος τους για τη Δικαιοσύνη, κι ακόμα περισσότερο η εντελώς ειδική, δική τους ματιά στη δουλειά τους, που ξεκινά από τη συναισθηματική ταύτιση με το θύμα.
Ο προπροηγούμενος διευθυντής του Ανθρωποκτονιών, Σταύρος Σταυρόπουλος, ένας πραγματικά θρυλικός αστυνομικός--τύφλα να χουν οι Μαιγκρέ και οι Ρίμπους, μπρος στις επιτυχίες του--μου το είχε εκφράσει με έναν τρόπο που με είχε συγκινήσει βαθιά: "Η δική μας δουλειά ξεκινάει πλάι σε ένα ματωμένο πτώμα, μετά περνάει από το νεκροτομείο, και κατόπιν συναντιέται με μια κατεστραμμένη οικογένεια, με τον πόνο αυτών που έχασαν για πάντα τον άνθρωπό τους. Έτσι, το δικό μας έργο είναι να αναλάβουμε να μιλήσουμε για τους νεκρούς, για αυτούς που δεν έχουν πια φωνή, που δεν έχουν κανέναν άλλον εκτός από εμάς για να εκπροσωπήσει το δίκιο τους".
Σήμερα, στην ίδια λαμπρή παράδοση συνεχίζουν οι νεότεροι αξιωματικοί. "Εμείς εδώ δεν ξεχνάμε", τους αρέσει να λένε, επαναλαμβάνοντας ένα από τα σταθερά μότο του Σταυρόπουλου. "Ο φάκελος μιας δολοφονίας ποτέ δεν κλείνει, παρά όταν ανακαλυφθεί ο δολοφόνος".
Άξιοι!
0 Σχόλια