Ανδρεάς Αναγνωστάκης: “Το έγκλημα με το βιτριόλι” – προϊόν εκδίκησης και εμμονών

Η εγκληματική επίθεση με βιτριόλι που συγκλονίζει την επικαιρότητα, ανέδειξε ξανά το θέμα των εμμονών και της εκδίκησης. Κατά τις ανακοινώσεις των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης η γυναίκα

δράστις, ήταν εμμονική διώκτρια της γυναίκας θύματος. Οχι βέβαια κατά την δικαστική έρευνα της υπόθεσης, η οποία και μόνο διαθέτει τα εχέγγυα ορθότητας και αξιοπιστίας.

Εμμονή κατά την Ψυχιατρική, είναι η προσήλωση σε μία ιδέα, συνήθως ψευδαισθησιακή, η οποία επανέρχεται επίμονα και διαρκώς, στην συνείδηση του εμμονικού ή της εμμονικής, χωρίς να μπορεί ν’ απαλλαγεί απ’ αυτήν. Είναι ένα είδος ύπνωσης, που εμπίπτει στην ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή.

Περιλαμβάνει ασυγκράτητες παρορμήσεις, μεταξύ των άλλων και για εγκληματικότητα. ΅

Εκδίκηση, είναι ένας μηχανισμός όπου οι φαντασιώσεις διογκώνονται, πυροδοτούν το μυαλό και το κάνουν να λειτουργεί επικίνδυνα. Μέσω αυτής, προσπαθεί ο κάθε πληγωμένος “να πάρει το αίμα του πίσω”. Η εκδίκηση, είναι αποτέλεσμα χαμηλής αυτοεικόνας και αυτοεκτίμησης. Kαι υπέρμετρου εγωϊσμού. Δρα ενστικτωδώς, θολά και αδιάκριτα.

Η εκδίκηση επιστρατεύεται συνήθως από άτομα που δυσκολεύονται να ξεπεράσουν πρόσωπα και καταστάσεις. Εμμένουν, επιμένουν και κολλάνε “στα άρρωστα”.

Αυτές τις αιτίες, κατά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, είχε ως αρχή και τέλεση, το έγκλημα με το βιτριόλι.

Με την ευκαιρία, θα ήθελα να επισημάνω, πως με όμοιες εμμονές και διαθέσεις εκδίκησης, λειτουργούν πολλές γυναίκες-σύζυγοι ή σύντροφοι- μετά από ένα χωρισμό ή διάσπαση της συμβίωσης.

Αυτές εκδηλώνονται κυρίως στα Δικαστήρια, με αξιώσεις κατά κανόνα των γυναικών συζύγων, για υψηλές διατροφές από τον άνδρα. Για υπερβολικές συμμετοχές στα αποκτήματά του. Για αποξένωσή του, από τα κοινά τους παιδιά. Για αρπαγές της περιουσίας του κ.λ.π.

Αυτά δρομολογούνται αλλαζονικά, μεθοδικά, πονηρά και βάσει σχεδίων, με αγωγές και μηνύσεις των γυναικών για “ενδοοικογενειακή” βία, για “κακοποιήσεις” παιδιών, για “υφαιρέσεις και κλοπές” περιουσιακών στοιχείων και με άλλα “στημένα, σκηνοθετημένα και σατανικά” που επιστρατεύονται σκόπιμα σε βαθμό, που τα Δικαστήρια να μην βρίσκουν άκρη. Αυτά, δίνουν βάση και πλεονέκτημα σ’ αυτές τις κατηγορίες. Και εκδίδουν πλανημένες αποφάσεις, που αντί να δίνουν λύση στα πράγματα, τα περιπλέκουν ακόμη περισσότερο. Ετσι συντηρούν τις εμμονές. Και γίνονται “μέσα και όργανα”, εκδίκησης και τιμωρίας.

Υπ’ αυτά τα δεδομένα, όλοι οι καλόπιστοι παράγοντες κάθε Δίκης, έχουν αδιαπραγμάτευτη υποχρέωση, να ερευνούν και να εντοπίζουν την ύπαρξη και συνδρομή τόσο των εμμονών όσο και της εκδίκησης.

Και εφ’ όσον διαπιστωθεί η ύπαρξή τους, να επεμβαίνει και η ψυχιατρική έρευνα.

Συγκεκριμένα, να διατάσσεται η διεξαγωγή Ψυχιατρικής Πραγματογνωμοσύνης για τον “εμμονικό και τον διψασμένο” για εκδίκηση.

Έτσι, θα διαφανούν οι ψευδαισθήσεις και οι παρορμήσεις.

Θα ξεχωρίσει “η ήρα από το στάρι” και θα φανεί η αλήθεια.

Ταυτόχρονα θ’ απαλλαγεί η Δικαιοσύνη, από τις καθηλώσεις επί δεκαετίες, με τέτοια αλυσιτελή ζητήματα και στημένες αντιδικίες.

Και θ’ αφοσιωθεί με σοβαρά, που πρέπει να θεωρεί αποστολή της.

Νομοθετικά πρέπει να καθιερωθεί, η ατομική οικονομική και κοινωνική επάνοδος των χωρισμένων, στην προτέρα θέση και κατάσταση τους. Σ’ αυτήν δηλαδή που βρίσκονταν πριν την γνωριμία και την συμβίωση.

Αυτό επιβάλλει η πολυσυζητούμενη ισότητα.

Έτσι, θα νεκρωθούν οι πολύχρονες καταδιώξεις μεταξύ αυτών που πριν συνέζησαν με υποσχέσεις και ελπίδες, που διαψεύτηκαν.

Όσον αφορά για τα κοινά παιδιά, αυτά θα έχουν δύο γονείς με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις στην ανατροφή τους. Με καθιέρωση του θεσμού της “συνεπιμέλειας”.

Καταληκτικά, σαφώς και ο πόνος είναι αναπόφευκτος, μετά από ένα χωρισμό. Αλλά η ζωή προχωρά και οι εμμονές του τύπου “τον θέλω να σέρνεται στα πόδια μου και να με παρακαλά” κρατάνε τους εκδικητές, στη φρίκη του τέλματος!.

Ανδρέας Αναγνωστάκης

Δικηγόρος – Ποινικολόγος