Χρήστος Πούλιος: Πάλι στην απ'έξω οι Έλληνες Αστυνομικοί

Ανάρτηση τού Χρήστου Πούλιου: Η κυβέρνηση σε σύντομο διάστημα καρπώνεται μία ακόμη επιτυχή αντιμετώπιση κρίσης και δεν βλέπει καν εκείνους που αγόγγυστα έπεσαν στη "φωτιά"...

Την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να παριστάνουν τα καλά παιδιά

Οι στρατιωτικοί που απασχολήθηκαν στον Έβρο για να μην περάσει το σχέδιο των Τούρκων για μαζική εισβολή μεταναστών στη χώρα μας ανταμείβονται για τις υπηρεσίες τους.

Οι στρατιωτικοί...

Μάλιστα!!!

Εκείνοι δηλαδή που είναι δουλειά τους να φυλάττουν τα σύνορα της πατρίδας, έπραξαν αυτό για το οποίο έχουν διοριστεί και ανταμείβονται έξτρα. Και πολύ καλά έγινε, διότι υπήρξε μία έκτακτη κατάσταση που δοκιμάστηκε η ετοιμότητα, η αποφασιστικότητα και εν τέλει η ικανότητα της χώρας να προστατεύσει το πατρώο έδαφος και η πατρίδα πρέπει να προβαίνει σε κινήσεις επιβράβευσης όσων ανταποκρίνονται και δη με επιτυχία στο κάλεσμα της. Εκτιμώ δε ότι το βοήθημα δεν θα έπρεπε να ήταν μόλις 211 ευρώ, αλλά πολύ μεγαλύτερο, τουλάχιστον τετραπλάσιο όπως αυτό των νοσοκομειακών για την αντιμετώπιση του κορονοϊού.

Φυσικά εννοείται πως δεν έχω τίποτα με τους στρατιωτικούς και χαίρομαι έστω και για αυτό το μικρό βοήθημα που λαμβάνουν το οποίο πολύ καλώς λαμβάνουν.

Έχω πολύ μεγάλο θέμα όμως που δεν έγινε το ίδιο με τους αστυνομικούς, οι οποίοι στάλθηκαν για τον ίδιο λόγο στον Έβρο.

Οι άνθρωποι αυτοί που ξαφνικά και χωρίς καμία προειδοποίηση ή προετοιμασία, ωσάν να υπήρξε επιστράτευση, άφησαν πίσω τα σπίτια τους, αποχαιρέτησαν γυναίκες και παιδιά και βρέθηκαν εντελώς αναπάντεχα απ' τη μία στιγμή στην άλλη στην πρώτη γραμμή του μετώπου στον Έβρο, που κλήθηκαν να φυλάττουν τα σύνορα (παρότι δεν είναι αυτή η δουλειά τους), που βρέθηκαν με το χέρι στη σκανδάλη εμπλεκόμενοι σε ένα καθαρά πολεμικό σκηνικό, που υπέστησαν πολλές δυσκολίες λόγω της οργανωτικής προχειρότητας (αρχικώς αναγκάστηκαν να ταξιδεύουν καθημερινώς σχεδόν 3 ώρες προσερχόμενοι και άλλες τόσες αποχωρούντες από το φράχτη στον οποίο εκτελούσαν καθημερινά υπηρεσία καθώς τα επιτελεία είχαν "μεριμνήσει" η διαμονή τους να είναι 220χλμ. μακριά, στη συνέχεια στοιβάχτηκαν σαν τα ζώα σε καράβι ανά 4άδες σε καμπίνες των 6τμ και άλλα πολλά) και που τελικώς όλα τα έφεραν εις πέρας με επιτυχία παρά τη δυσκολία του εγχειρήματος, τις αντιξοότητες ή τις οργανωτικές αδυναμίες, οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν, οι Έλληνες Αστυνομικοί είδαν για μία ακόμη φορά την επίσημη πολιτεία να αρνείται να αναγνωρίσει την προσφορά τους.

Για μία ακόμη φορά οι αστυνομικοί έμειναν εκτός όποιας έμπρακτης επιβράβευσης για την αγόγγυστη συνεισφορά τους στους συνέλληνες.

Για μία ακόμη φορά η κυβέρνηση (και αυτή η κυβέρνηση), αντιμετωπίζει με δύο μέτρα και δύο σταθμά τους Έλληνες Αστυνομικούς, έναντι εργαζομένων άλλων κρατικών υπηρεσιών.

Για μία ακόμη φορά, οι κυβερνώντες έχουν στην απ' έξω τους αστυνομικούς.

Όπως συνέβη και με το επίδομα που δόθηκε σε όσους θα καλούνταν να συνεισφέρουν τα μέγιστα για την αντιμετώπιση του κορονοϊού, όπου οι κυβερνώντες μοίρασαν από 800 ευρώ στους νοσοκομειακούς και στους υπαλλήλους της πολιτικής προστασίας, αλλά ξέχασαν τους αστυνομικούς και τη συνεισφορά τους παρά του ότι επί 2μηνο και πλέον τους είχαν απαγόρευσει τις άδειες, τους κόψανε ρεπό, τους ανέθεσαν τον αυστηρό έλεγχο της εφαρμογής όλων των υγειονομικών μέτρων, τους έδωσαν από ένα μπλοκάκι παραβάσεων και τους εμφάνισαν στην κοινωνία ως τους «κακούς» που έριχναν πρόστιμα (όταν όλοι οι άλλοι ήταν οι ήρωες), τους εξαίρεσαν από την τήρηση των μέτρων κατά την άσκηση των καθηκόντων τους βάζοντας σε άμεσο κίνδυνο την υγεία τους και των οικογενειών τους, τους χρέωσαν την επιβολή και τήρηση της καραντίνας όπου χρειάστηκε και τους στείλανε να παρέμβουν εκεί που το πρόβλημα έκαιγε (δομές μεταναστών, οικισμούς ρομά κλπ).

Για μία ακόμη φορά λοιπόν σε τόσο σύντομο διάστημα η κυβέρνηση καρπώνεται μία ακόμη επιτυχή αντιμετώπιση κρίσης και επιβραβεύει.

Αλλά εκείνοι που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος, εκείνοι που βάζουν πλάτη, εκείνοι που καλούνται να πέσουν και πέφτουν στη φωτιά, δεν τιμούνται, δεν επιβραβεύονται, γίνονται αόρατοι για την κυβέρνηση, βρίσκονται στα αζήτητα, δεν υπάρχουν.

Πόση απαξίωση αλήθεια, πόση ξεφτίλα ακόμη να αντέξουν οι Έλληνες Αστυνομικοί από μια κυβέρνηση που όπως έχει γίνει ξεκάθαρο πλέον, τους χρησιμοποιεί παντού, τους εκμεταλλεύεται, τους στύβει κυριολεκτικά και στο τέλος όταν είναι η ώρα της επιβράβευσης δεν τους βλέπει καν.

Μία κυβέρνηση που δεν το κρύβει, θεωρεί τους Έλληνες Αστυνομικούς δεδομένους. Τους θεωρεί όργανά της, πιόνια της...

Και τα πιόνια φυσικά τα κουνάμε εδώ και εκεί, τα χρησιμοποιούμε όπως θέλουμε και δεν χρειάζονται και καμιά επιβράβευση, ούτε καμία ανταμοιβή.

Γιατί... πιόνια είναι.

Εκεί έχουν καταντήσει τους Έλληνες Αστυνομικούς οι κυβερνώντες.

Όχι μόνο οι σημερινοί, μα και οι προηγούμενοι, αν και από εκείνους οι αστυνομικοί δεν περίμεναν τίποτα καλύτερο (λόγω των ιδεοληψιών τους, των αναρχοσυμπλεγματικών παιδικών ασθενειών τους, του μίσους που συνεχίζουν να κουβαλούν από το παρελθόν για τους ενστόλους και της επιμονής τους να εμπλέκουν την Αστυνομία στην προσπάθεια ενίσχυσης και αναβίωσης παλαιών διχαστικών αντιλήψεων στο πλαίσιο ανόρθωσης διαχωριστικών γραμμών μεταξύ των πολιτών).

Εν προκειμένω όμως, είναι οι σημερινοί κυβερνώντες που αποδεικνύουν (όπως και παλιότερα βέβαια), πόσο λίγο υπολήπτονται τους άνδρες και τις γυναίκες της Ελληνικής Αστυνομίας.

Δεν σέβονται τον ιδρώτα τους, το φιλότιμό τους, δεν εκτιμούν την προσφορά τους και αντί αυτού επιμένουν να τους βάζουν μονίμως ως κυματοθραύστες απέναντι σε όλους, σε όποιον διαμαρτύρεται, σε όποιον διεκδικεί, σε όποιον απαιτεί.

Δεν σέβονται τις δυσχέρειες, τις κακουχίες μέσα στις οποίες εργάζονται, το δυσμενές περιβάλλον που οι ίδιοι δυσχεραίνουν ακόμη περισσότερο χρίζοντάς τους εχθρούς όλης της κοινωνίας, τα λειψά μέσα που τους παρέχουν, τους κινδύνους που γιγαντώνονται από τις δικές τους κυβερνητικές αβλεψίες και παραλείψεις, δεν σέβονται ούτε την ένδοξη και διανθισμένη με μεγάλες επιτυχίες και εμποτισμένη με πολύ αίμα των υπηρετούντων της, ιστορία της Ελληνικής Αστυνομίας.

Δείχνουν μ' αυτόν τον τρόπο να μη σέβονται λοιπόν ούτε καν τους νεκρούς της.

Αλήθεια όλη αυτή η διευρυνόμενη απογοήτευση και η αγανάκτηση που κυριαρχούν στο προσωπικό της ΕΛ.ΑΣ. για την συνεχή απαξίωσή τους από τους κυβερνώντες δεν ανησυχούν κανέναν;

Αυτό το δυσάρεστο κλίμα που έχει διαμορφωθεί εδώ και χρόνια και τείνει να παγιωθεί στους αστυνομικούς για ένα κράτος που μονίμως τους εντέλει, τους φορτώνει πάρεργα και τους φτάνει στα όρια εξαντλήσεως των αντοχών τους, και όχι μόνο ποτέ δεν νοιάζεται για τα προβλήματά τους, αλλά τους εμπαίζει κιόλας, χωρίς ούτε καν να αναγνωρίζει (έστω και για προσχηματικούς λόγους) την προσφορά τους, υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι μπορεί να συμβάλει στη συνεχή αναβάθμιση των υπηρεσιών της που τόσο αναγκαία είναι για το σύνολο της κοινωνίας μας;

Και κάτι τελευταίο.

Υπάρχουν ακόμη συνδικαλιστές στην Αστυνομία;

Θέλω να πιστεύω ότι μετά και απ' αυτά τα τελευταία δείγματα πλήρους απαξίωσης του προσωπικού της ΕΛ.ΑΣ., δεν υπάρχει κανείς τους.

Θέλω να πιστεύω ότι έχουν παραιτηθεί όλοι τους ως μία έσχατη κίνηση διαμαρτυρίας.

Γιατί αν δεν το έχουν κάνει, αν δεν έχουν παραιτηθεί ομαδικώς, τότε που είναι;

Που είναι οι διαμαρτυρίες τους, οι συνδικαλιστικές τους παρεμβάσεις, οι δυναμικές αντιδράσεις τους, οι κινητοποιήσεις;

Που είναι ο καταγγελτικός λόγος τους, που είναι οι ενέργειες να βρεθούν δίπλα στους συναδέλφους τους, οργανώνοντας τις δράσεις που θα έπρεπε να αναληφθούν προς αποκατάσταση των αδικιών;

Δεν θα ήθελα να γίνω τόσο σκληρός, πλην όμως όταν σε τίποτα από τα παραπάνω δεν έχουν προβεί οι συνδικαλιστές της ΕΛ.ΑΣ., τη στιγμή που οι συνάδελφοί τους, τους οποίους εκπροσωπούν, βρίσκονται επανειλημμένως ριγμένοι από τις κυβερνητικές αποφάσεις, τότε δεν είναι τίποτα άλλο από ξετσίπωτοι και ξεδιάντροποι καριερίστες της πλάκας.

Αλλά βέβαια, μπορεί να έχουν εσωτερική ενημέρωση από την κυβέρνηση για προθέσεις ας πούμε περί αναγνώρισης της επικινδυνότητας της εργασίας, οπότε οκ, επιλέγουν να αναμένουν χωρίς να θέλουν να χαλάσουν το κλίμα. Όπως είχαν και προ ολίγου καιρού κάνει, δικαιολογώντας την συνδικαλιστική τους απραξία και βρέθηκαν να αναμένουν στημένοι μπροστά στις τηλεοράσεις να ανακοινώσει ο κ.Πρωθυπουργός την χορήγηση και στο προσωπικό της ΕΛ.ΑΣ. του επιδόματος για την αντιμετώπιση του κορονοϊού, αλλά εις μάτην. Οι συγκεκριμένες λέξεις δεν βγήκαν ποτέ από το στόμα του κ.Μητσοτάκη.

Αν κάτι τέτοιο συμβεί, βεβαίως και θα είναι καλοδεχούμενο από όλους.

Δεν μπορεί όμως να είναι αυτή η τακτική που επιλέγεται από συνδικαλιστικούς εκπροσώπους.

Ο συνδικαλισμός οφείλει να είναι πάντα δύσπιστος έναντι των όποιων προθέσεων εκδηλώνονται από την πλευρά των κυβερνώντων, να είναι κοντά σε εκείνους που εκπροσωπεί, να είναι ασυμβίβαστος στα σημαντικά και στα μεγάλα, να συνεχίζει να αγωνίζεται μέχρις αποκαταστάσεως των αδικιών, να τολμά τις ρήξεις, να συγκρούεται και να βρίσκεται πάντα στις επάλξεις.

Οπότε, ακόμα και αν ένα πολύ σημαντικό θέμα επιλυθεί, που αποτελούσε κομβική διεκδίκηση πολλών χρόνων, οι πρόσφατες αδικίες που υπέστησαν οι Έλληνες Αστυνομικοί, παραμένουν.

Αδικίες που δεν εδράζουν μόνο στο οικονομικό τους μέρος, αλλά πρωτίστως και κυρίως στο κομμάτι που αφορά στην ηθική και την αξιοπρέπεια μας.

Όπως παραμένει βέβαια και η απαξίωση που νοιώσαμε όλοι μας, και που μας υποβιβάζει ως Έλληνες Αστυνομικούς στα μάτια των συνελλήνων, όταν βλέπουμε να τσαλακώνεται η συνεισφορά μας στην πατρίδα στις δύο πρόσφατες μεγάλες κρίσεις που αντιμετώπισε.