Τα έχω εκφράσει διεξοδικά κατά καιρούς, ξανά και ξανά σε
άρθρα μου και σε κάθε ευκαιρία συζήτησης με συναδέλφους μου από διάφορες
υπηρεσίες τα αναφέρω πολύ συχνά με επιμονή. Όσοι
ψάξουνε θα δούνε ότι δε με
τσίμπησε καμία μύγα ξαφνικά και ότι είμαι πιστός στις απόψεις μου. Έχω ένα
μόνιμο προβληματισμό αγαπητοί μου συνάδελφοι. Έχω ένα πολύ μεγάλο
πρόβλημα με το “ΟΛΟΙ”….! Διαχρονικά. Μου παραλύει κάθε νεύρο λογικής και
υπηρεσιακής ορθότητας και δικαιοσύνης. Πιστεύω ότι είναι ένα μόνιμο αγκάθι και
μία από τις μεγαλύτερες πληγές, που δεν κλείνει εύκολα στην Ελληνική Αστυνομία.
Και εξηγούμαι πολύ συνοπτικά, αναφέροντας χαρακτηριστικές
περιπτώσεις. Θεσπίστηκαν κάποια στιγμή πριν είκοσι χρόνια “νυχτερινά” .
Ξαφνικά όλη η Αστυνομία έκανε ωράριο-νύχτα, για να μην αναφερθώ σε
ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που όλοι μας γνωρίζουμε, με αποτέλεσμα κάποια
στιγμή να μπει πλαφόν και συνάδελφοι που δούλευαν αναγκαστικά παραπάνω
νυχτερινά, να μην πληρώνονται… Κάποιοι μάλιστα, που πολύ πιθανόν δεν δουλέψανε
μια ώρα νύχτα, προκειμένου να βγουν κι από την όποια δύσκολη θέση, προτείνανε
να γίνει η νυχτερινή αποζημίωση …επίδομα, και να το παίρνουν ΟΛΟΙ!!
Στην Ολυμπιάδα του 2004, να σας θυμίσω τι έγινε; Γιατί αυτήν
την αδικία κάποιοι από εμάς που όντως υπεραπασχοληθήκαμε και μείναμε χωρίς
άδειες όλο το καλοκαίρι εκείνο, κάπως το φέρνουμε βαρέως. Θεσπίστηκε λοιπόν,
για όσους λησμόνησαν, Ολυμπιακό επίδομα. Μαντέψτε… Ναι! Ναι, το πήραμε….ΟΛΟΙ!!!
Και ο τελευταίος αστυνομικός από την μία άκρη της Ελλάδος στην άλλη και
ας έβλεπε την Ολυμπιάδα στην τηλεόραση. Μεγάλη επιτυχία…
Οι στρατιωτικοί όμως ,για παράδειγμα, αποζημιώθηκαν αναλόγως
των ημερών απασχόλησης, μετακίνησης και άλλους παράγοντες και αυτοί που
υπεραποσχολήθηκαν για όλο το διάστημα αμείφθηκαν αναλόγως. Όχι ισόποσα.
Ασχολίαστο.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα κατά Υπηρεσία επιδόματα όπου
υπάρχουν. Όπως και σε αυτές που δεν υπάρχουν και θέτουν υποψηφιότητα να
αποκτήσουν ένα δικό τους… Ποιοί θα πάρουν;; -…ΟΛΟΙ!!!! Σε όλα τα
πόστα της Διεύθυνσης;; -Σε όλα… Το ίδιο ποσό…;;;;!!! -Το ίδιο ποσό … Για
κάνετε ένα γκάλοπ να δείτε τι λένε οι συνάδελφοι που ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΚΑΙ
ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ δεν υπηρετούν κάτω από τις ίδιες συνθήκες ακόμη και στην ίδια
Αστυνομική Διεύθυνση και ελάτε να τα ξανασυζητήσουμε για το τι είναι δίκαιο και
σωστό ή αναλογικό…
Κάποια άλλη στιγμή, βγήκε ένα προσχέδιο που δεν πρόλαβε να
γίνει ποτέ νομοσχέδιο μετά από έντονη συζήτηση με τον τότε Υπουργό μας τον κ.
Κικίλια, όπου ρύθμιζε κάποια θέματα μοριοδότησης μερικών μάχιμων υπηρεσιών της
Αττικής με μία διαβάθμιση στα μόρια αναλόγως της επικινδυνότητας και του φόρτου
εργασίας… Οι μέγιστες αντιδράσεις τότε ποιές ήτανε και που καταλήγαμε…;;;
Ευκολάκι ε;; Ναι, ορθόν, να τα πάρουμε ΟΛΟΙ …ΤΑ ΙΔΙΑ!!! Δεν προχωρώ
σε ανάλυση περί μαχιμότητας και συνεχίζω…
Βαθμολόγιο…
Πώς να γίνει εφικτό να γινόμαστε ΟΛΟΙ, (τουλάχιστον)
Ταξίαρχοι… Μα …ΟΛΟΙ;;; – Όλοι λέμε… Δεν μπορεί κάποια στιγμή θα το
πετύχουμε, θα το λύσουμε τον γόρδιο δεσμό και ας έχουν εξευτελιστεί στην πράξη
οι βαθμοί και η ιεραρχία, με τόσες ταχύτητες βαθμοφόρων, υπερπαραγωγής βαθμών
και τις γνωστές χρόνιες στρεβλώσεις σε όλες τις βαθμίδες…
Σε όποιες εκδοχές και αν το εξετάσουμε, σχεδόν παντού
κυριαρχεί το…”ΟΛΟΙ”, ακόμη και όταν χρησιμοποιείται με την αρνητική του φάση.
Π.χ …δεν ” ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΛΟΙ ” να υπηρετήσουν σε συγκεκριμένες
Υπηρεσίες, έχουν δεν έχουν τα προσόντα ή τις προϋποθέσεις. Βέβαια αν
βρουν την άκρη του νήματος ,ξαφνικά μπορούν… Επιπρόσθετα, δεν είναι ”
ΟΛΟΙ το ΙΔΙΟ” … Μερικοί έχουν κάνει μάλλον ένα κατ’ επίφασην ιδιότυπο συμβόλαιο
να υπηρετούν σε ειδικές ή συγκεκριμένες θέσεις ή για πολλά χρόνια σε θέσεις
τέτοιες που δεν δικαιολογούν την ύπαρξή τους εκεί για διάφορους λόγους και όταν
έρχεται η ώρα να ξεβολευτούν …τα ζητάνε ΟΛΑ!!!
Το “ΟΛΟΙ” όταν γίνεται γενικό συνάδελφοι και είναι για
θέματα ΘΕΣΜΙΚΑ ,όπως η αναγνώριση του επαγγέλματος μας ως επικίνδυνο, δεν
μπορείς να κάνεις διαχωρισμό και είναι λογικό. Το διεκδικείς για όλους και ας
μην ανταποκρίνεται στο 100% του συνόλου των εργαζομένων στην Ελληνική Αστυνομία,
γιατί σε όλη την υπηρεσιακή ζωή σου όπου και να είσαι υπάρχει έστω μία
περίπτωση να εκτεθείς στον κίνδυνο, να στρεσαριστείς, να πιεστείς.
Όταν όμως το “ΟΛΟΙ” έρχεται στο ειδικό, εκεί δεν
γίνεται κάθε φορά να πετάμε την μπάλα έξω από το γήπεδο. Εκεί θα πρέπει να
βρούμε την χρυσή τομή και κυρίως το σθένος, ώστε να αποδοθούν σε
μέγιστο βαθμό τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Και για να μην παρεξηγηθώ. Δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να
περάσουμε στα άκρα. Αυτό που είναι επιτακτικό και αναγκαίο είναι
ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ, ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ και ικανοποίηση του αισθήματος της δικαιοσύνης.
Έτσι μόνο αυξάνεται και αποκτά ουσιαστικό νόημα και δυναμική ο παράγοντας
ΚΙΝΗΤΡΟ. Και μην μου πείτε ότι η συντριπτική πλειοψηφία δεν τα έχετε σκεφτεί
όλα τα παραπάνω ή ότι δεν “ζορίζεστε” όταν σας τοποθετούν στους …”
όλους”…ενώ εσείς που δεν βιώνετε τις ίδιες ευνοϊκές υπηρεσιακές συνθήκες
με άλλους, το λιγότερο που επιθυμείτε είναι πολύ απλά να διαχωρίσετε την θέση
σας!!! Αυτό από πότε είναι μεμπτό;;;;
Είναι θεμιτό δηλαδή κάποιος να ζητάει να αντιμετωπίζεται το
ίδιο, ενώ οι συνθήκες δεν είναι αντικειμενικά ίδιες… Ενώ κάποιος που ζητάει να
αντιμετωπίζεται ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ, διότι η εξομοίωση το λιγότερο τον αδικεί και οι
συνθήκες εργασίας είναι κατά οποιοδήποτε τρόπο χειρότερες, είναι εγωιστικό,
συμφεροντολογικό ή συντεχνιακό;; !!
Να με συγχωρείται αν στεναχωρώ κάποιους.
Γνωρίζω ότι το κατεστημένο είναι ισχυρό και κανείς δεν θέλει
να δυσχεραίνει την θέση του έστω κι αν αδικούνται άλλοι.
Αλλά επειδή, έτυχε στην μοίρα μας η πανδημία του κορονοϊού,
ο Έβρος, οι κλειστές δομές των λαθρομεταναστών-προσφύγων και δεν ξέρω τι άλλο
θα μας βρει, πλείστα από τα παραπάνω, όπως παρατηρήσαμε για μία ακόμη φορά, δεν
έχουν εφαρμογή σε …” όλους”.
Και επειδή οσονούπω θα κληθούμε, κυρίως εμείς οι
συνδικαλιστές, να πάρουμε θέση σε καυτά θέματα όπως η αναγνώριση του
επικίνδυνου του επαγγέλματος, το μισθολόγιο, το βαθμολόγιο, και άλλων πολύ
σοβαρών θεμάτων που χρήζουν αναδιάρθρωσης και εξορθολογισμού -όπως
διατυπώθηκαν και στο τελευταίο 30° πανελλήνιο συνέδριο της ΠΟΑΣΥ- επιτακτικό
και χρονικά ιδανικό είναι οι θέσεις μας να είναι υπέρ όλων, εκεί που εξόφθαλμα
χρειάζεται, χωρίς παρωπίδες και προσωπικές αγκυλώσεις.
Αντίθετα όμως, εκεί που οι προτάσεις μας πρέπει να είναι
υπέρ αυτών που αξίζουν να διαχωριστούν, επιτέλους θα πρέπει να τα πούμε έξω από
τα δόντια, γιατί η επιβράβευση με χτυπήματα στην πλάτη δεν αρκεί πλέον σε
κανέναν. Έχω την πεποίθηση ότι το να χαϊδεύουμε τα αυτιά όλων, δήθεν
διπλωματικά ή ακόμη χειρότερα εκ του πονηρού, παγιώνοντας μια νοσηρή κατάσταση,
εν τέλει, αυτό κι αν είναι ΑΝΤΙΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΟ…
0 Σχόλια