Για ποίον χτυπά η καμπάνα - του Κων/νου Τζέκη

Στις αρχές όλα πήγαιναν περίφημα. Αγοράσαμε ένα διαμερισματάκι, με δάνειο, από τον εργολάβο που έχτιζε χωρίς να σεβαστεί τίποτα, φυσικά με τις ευλογίες και την αδιαφορία του

κράτους, με το αζημίωτο βεβαίως,  αγοράσαμε τα ηλεκτρικά και τα έπιπλα από επιπλάδικα που είχαν πολλαπλασιαστεί σαν τον κορονοϊό και βάλαμε το κεφάλι μας κάτω από ένα κεραμίδι, όπως έλεγαν και οι γονείς μας.

Όλα καλά και άγια με τη διαφορά ότι όταν άρχισαν να δημιουργούνται τα προβλήματα χρήσης των κοινόχρηστων χώρων που οι εργολάβοι τους είχαν πουλήσει, όταν άρχισαν τα κοινόχρηστα και οι βλάβες του ασανσέρ κλπ. αρχίσαμε να δυσανασχετούμε. Οι δικηγόροι να είναι καλά που τους αναθέταμε αυτά τα προβλήματα που ενώ φαίνονταν επουσιώδη στην ουσία μας δημιουργούσαν άγχος και σοβαρό προβληματισμό.

Καθώς η οικογένεια μεγάλωνε η διεκδίκηση χώρων στα μικρά διαμερίσματα από τα μέλη της, έσπρωχνε στις αυθαίρετες προσθήκες τους μεγαλύτερους.

Έτσι σταδιακά και χωρίς να υπολογίσουμε το άγχος του κυκλοφοριακού, της ρύπανσης, της αποπνικτικής ατμόσφαιρας του κοινόχρηστου χώρου, αισθανθήκαμε φυλακισμένοι στο ίδιο το σπίτι μας, σε μια πόλη φυλακή και αρχίσαμε να αναζητούμε διέξοδο στην οικειοθελή φυλάκισή μας.

Με την πρώτη ευκαιρία που μας έδινε κάποια γιορτή, κάποια διακοπή στην εργασία μας, όλοι μαζί, κουτουλιζόμασταν στις εθνικές οδούς, με ένα αίσθημα φυγής, για την επαρχία που πριν λίγα χρόνια την απαξιώναμε, όχι μόνο αυτή, αλλά και τους ανθρώπους της που πριν τους αποκαλούσαμε γελαστικά χωριάτες.

Ξαφνικά φάνηκε η γύμνια μας και το μίσος που φώλιαζε χρόνια στην καρδιά μας για το σπιτικό μας. Ένας αόρατος εχθρός που με το ζόρι τον βλέπουν οι επιστήμονες στα μικροσκόπια, μας δημιούργησε το αίσθημα της αφιλοξενίας του σπιτιού μας, αναζητώντας εναγώνια βαλβίδες εκτόνωσης.

Έτσι ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι το σύνθημα μένουμε σπίτι είναι η θεραπεία και η υγεία μας, εμείς,  ρισκάρουμε και εκτιθέμεθα σε κίνδυνο, σαν τον δραπέτη που αναζητά εναγώνια την ελευθερία του, διακινδυνεύοντας τη ζωή του από τους ένοπλους φύλακές του.

Να ήταν μόνο αυτό στα κομμάτια. Αρνούμαστε να φορέσουμε μάσκα και γάντια, διατυμπανίζοντας την αφοβία μας στην ασθένεια. Στην κυριολεξία γνωρίζουμε ότι φοβούμαστε τον θάνατό μας και εκτιθέμενοι στον κίνδυνο τον νικάμε και αισθανόμαστε καλύτερα. Όμως ρισκάροντας όλο και περισσότερο ξεπερνάμε τα όριά μας και τότε ακούμε το ασθενοφόρο που έρχεται με κάτι εξωγήινους ντυμένους σαν αστροναύτες να μας πάρουν για ένα μοναχικό και επικίνδυνο ταξίδι στο άγνωστο.

Στη Γαλλία θαρρώ οι επιστήμονες άρχισαν να προβληματίζονται για το ιδανικό σπίτι ώστε να κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους.  Πειραματίστηκαν με κάθε πρόταση, αλλά οι άνθρωποι ήταν το ίδιο απογοητευμένοι. Ένας πρότεινε να κάνουν τα σπίτια με πέντε πλευρές σαν τα κελιά των μελισσών που αυτές θα πρέπει να είναι ευτυχισμένες αφού εργάζονται με ζήλο και ακούραστα. Όμως ούτε και τότε άλλαξαν διάθεση οι άνθρωποι.

Ουσιαστικά πάντοτε θα αντιδρούμε σε οποιονδήποτε περιορισμό που μας θέτουν, αν δεν ακούσουμε τον εαυτό μας και αν δεν συμβιβαστούμε με τα ελάχιστα που  κατέχουμε.

Μάλλον και ας με συγχωρήσουν οι ψυχολόγοι για την αυθαίρετη  γνώμη, θα πρέπει να μάθουμε να είμαστε ευτυχισμένοι για όσα δεν αποκτήσαμε.

Σαφώς θα πρέπει να βάζουμε στόχους περισσότερο μακριά και πιο ψηλά, αλλά αν μάθουμε τον εαυτό μας, θα μάθουμε να περιορίζουμε και τις απαιτήσεις του.

Διαφορετικά δυστυχισμένοι και απογοητευμένοι θα ακούμε τους ήχους ενός ασθενοφόρου και πότε- πότε μια καμπάνα να χτυπά. Τότε δεν θα ρωτάμε για ποιόν χτυπά η καμπάνα, χτυπά για μας.

Πόσο δίκιο έχεις  Χέμινγουεϊ.