εγώ και οι συνάδελφοί μου κατά την παραμονή μας στο νησί..
Αρχικά με την άφιξή μας στο λιμάνι του Λαυρίου μας έδωσαν
χάρτες με τα σημεία που θα γινόταν το κέντρο κράτησης και θα τοποθετούνταν οι
διμοιρίες. Τα σημεία ήταν ήδη έτοιμα.
Εδώ τίθεται το πρώτο ερώτημα :
Γιατί δεν επετράπη στους Αξιωματικούς της ΔΑΕΑ να αναλάβουν
αυτοί τον σχεδιασμό των μέτρων λόγω της εμπειρίας που διαθέτουν;
Ταξιδέψαμε 10 ώρες και δεν είχαμε ούτε καμπίνες. Το ειδικά
ναυλωμένο για εμάς πλοίο διέθετε περίπου 10 καμπίνες που εκ των υστέρων
διατέθηκαν σε μας μετά την καθοριστική παρέμβαση της Ένωσης Αθηνών και
συγκεκριμένα του Προέδρου Πάκου Δημοσθένη.
Από την στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στην Μυτιλήνη γύρω
στις 3:00 τα ξημερώματα ήμασταν σε εμπόλεμη κατάσταση. Με την άφιξη μας
χρειασθήκαμε τρεις (3) ώρες για να απωθήσουμε τα 400 συγκεντρωμένα άτομα που
είχαν έρθει στο λιμάνι με σκοπό να εμποδίσουν την διέλευση μας πραγματοποιώντας
σφοδρότατες επιθέσεις με μολότοφ και φωτοβολίδες. Είχαν παντού
οδοφράγματα ακόμα και στην είσοδο για το λιμάνι είχαν τοποθετήσει
απορριμματοφόρα οχήματα του δήμου για να εμποδίσουν την κίνησή μας.
Στις 6:00 το πρωί και αφού είχαν προηγηθεί όλα τα παραπάνω
μετά από 17 ώρες ταλαιπωρίας για εμάς ήταν σαν να ξεκινάει τότε η υπηρεσία μας
όπου και κινηθήκαμε για να αναλάβουμε τα σημεία μας.
Για να διανύσουμε μια απόσταση 30 χλμ με τα οχήματά μας
χρειασθήκαμε 3 ώρες καθότι παντού υπήρχαν οδοφράγματα. Είχαν τοποθετήσει
οχήματα, κορμούς δέντρων, είχαν βάλει φωτιές ακόμη και καρφιά είχαν ρίξει στο οδόστρωμα.
Με την άφιξη μας στην περιοχή “ΚΑΡΑΒΑΣ” υπήρχαν παντού άτομα και δεχόμασταν
επιθέσεις συνεχώς. Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε όλη την ημέρα ως αργά το βράδυ.
Εργασθήκαμε 24 ώρες με συνεχόμενες εντάσεις και επιθέσεις
εναντίον μας. Αυτό δεν μας πτόησε. Όταν το επιβάλλουν οι συνθήκες οι ΜΑΤΑΤΖΗΔΕΣ
ξέρουν τι πρέπει να κάνουν.
Έχουμε φιλότιμο και αυταπάρνηση.
Αυτό που μας ενόχλησε είναι ότι δεν υπήρξε διοικητική
μέριμνα τόσο για την σίτιση όσο και την διαμονή μας.
Γιατί η Α.Δ. ΛΕΣΒΟΥ δεν μερίμνησε εγκαίρως για την διαμονή
11 διμοιριών που ήταν στο νησί;
Η λύση δόθηκε αργά το απόγευμα της 25/02/2020 με την
καθοριστική παρέμβαση του Προέδρου της Ένωσης Αθηνών Πάκου Δημοσθένη.
Όσο για το τι επικράτησε τη δεύτερη μέρα , πως γίνεται να
έχει ανακοινωθεί γενική απεργία την επομένη στο νησί, να πηγαίνεις για
δουλειά και να μην συναντάς πουθενά αξιωματικούς και αστυνομικούς της Α.Δ.
ΛΕΣΒΟΥ;
Ενώ κάποιες διμοιρίες θα δουλεύαμε απόγευμα την 26/02/2020
ενημερωθήκαμε στις 10:00 το πρωί από τον διοικητή της υπηρεσίας μας να
μεταβούμε το γρηγορότερο στην περιοχή “ΔΙΑΒΟΛΟΡΕΜΑ” 4 φορές πήρα τηλ το Κ.Ε να
επισπεύσει το όχημα για να παραλάβει τον οδηγό της διμοιρίας. Τελικά το όχημα
προσήλθε μετά από μιάμιση ώρα. Το Κ.Ε ΛΕΣΒΟΥ δεν έδινε σημασία στις διαβιβάσεις
των Αξιωματικών της Δ.Α.Ε.Α. Δεν γνώριζαν ότι στα σημεία που εργαζόμαστε δεν
υπήρχε σήμα στα κινητά τηλέφωνα; Πλήρης αδιαφορία από την Δ.Α ΛΕΣΒΟΥ απέναντι
μας.
Όταν μας δόθηκε εντολή να οπισθοχωρήσουμε από τα σημεία
ξεκινήσαμε περπατώντας να φτάσουμε στην Μυτιλήνη. Διανύσαμε μια απόσταση
περίπου 10 χιλιόμετρα πεζοί.
Υπήρχαν παντού άτομα τα οποία μας πετροβολούσαν και έριχναν
φωτοβολίδες και μολότοφ εναντίον μας. Υπήρξαν κάποιοι ασυνείδητοι που με τα
αγροτικά τους επιχείρησαν να μας πατήσουν και άλλοι έριχναν με τις καραμπίνες
προς το μέρος μας. Δίναμε εικόνα στο κέντρο για τα έκτροπα που διαδραματίζονταν
εις βάρος μας και ή δεν υπήρχε απάντηση ή μας έλεγαν ψυχραιμία.
Μετά από 3 ώρες πορείας όταν εισήλθαμε στο στρατόπεδο οι
στρατιωτικοί μας αντιμετώπισαν σαν να είμαστε εχθροί, μιλώντας άσχημα και
απαξιωτικά στους αξιωματικούς της Δ.Α.Ε.Α. Όταν έσπασαν την πόρτα οι
συγκεντρωμένοι οι στρατιωτικοί πάλι εμάς κατηγορούσαν ότι τους προκαλέσαμε. Έξω
από το στρατόπεδο συγκεντρώθηκαν περί τα 1500 άτομα. Μας έριχναν πέτρες μολότοφ
φωτοβολίδες σε ευθεία γραμμή, με καραμπίνες ακόμη και δυναμίτες ψαρέματος.
Εμείς όλοι λειτουργήσαμε άψογα αποκρούοντας τις δολοφονικές επιθέσεις που
δεχθήκαμε, εμποδίζοντας τα άτομα να εισέλθουν γιατί είμαστε επαγγελματίες με
υψηλό αίσθημα ευθύνης.
Κλείνοντας, μετά από όλα αυτά που βίωσα θέλω να ευχαριστήσω
τους Αξιωματικούς της Δ.Α.Ε.Α που ήταν στο νησί για τον υπεράνθρωπο αγώνα που
κατέβαλαν για να μας προστατέψουν αναλαμβάνοντας ευθύνες και παίρνοντας
πρωτοβουλίες πέραν των αρμοδιοτήτων τους.
Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον Πρόεδρο της ΠΟΑΣΥ
Γρηγόρη ΓΕΡΑΚΑΡΑΚΟ και τον Πρόεδρο της ΕΑΣΥΑ ΠΑΚΟ Δημοσθένη που ήταν δίπλα μας
από την πρώτη στιγμή, ενήμεροι για τα όσα υποστήκαμε δίνοντας μας στήριξη και
καίριες λύσεις καλύπτοντας έτσι ανεπάρκειες άλλων. Δεν θα ξεχάσω όταν έφτασαν
ξημερώματα στο νησί για να κάνουν μαζί μας το ταξίδι της επιστροφής στηρίζοντας
μας πέρα όλων των άλλων τόσο σε ηθικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο.
Υ.Γ. Υπηρετώ 12 χρόνια στις διμοιρίες. Μόνο υπερηφάνεια
νιώθω για τους
συναδέρφους μου για αυτό τον άθλο που πραγματοποιήσαμε
κόντρα σε όλους και σε όλα.
0 Σχόλια