Κείμενο του Νέστωρα Τσουτσάνη: Διαίρει και βασίλευε… Για να
κυβερνάς λοιπόν και να κρατάς την εξουσία σου, πρέπει να σπείρεις την διχόνοια
ανάμεσα στους αντιπάλους σου. Από την
στιγμή που ως σώμα, έχουμε αξιώσεις
(επικίνδυνο και ανθυγιεινό) και ζητάμε από την κάθε κυβέρνηση να μας τις υλοποιήσει,
γινόμαστε αυτομάτως αντίπαλοι.
Με λύπη μου το τελευταίο διάστημα μελετώ και
παρακολουθώ τοποθετήσεις και θέσεις συναδέλφων συνδικαλιστών που επιβεβαιώνουν
τον τίτλο του άρθρου μου. Κύριοι, προτείνω αντί να τρώγεστε σαν τα κοκόρια και
να διαιρείτε το προσωπικό για να βασιλεύει η εκάστοτε κυβέρνηση, οφείλετε να
απαιτήσετε οι θέσεις των επιτελείων και των γραφείων στην αστυνομία, να
καλυφθούν από όλους όσους έχουν λόγους υγείας οι ίδιοι ή οι οικογένειες τους ή
τους έχει συμβεί κάποιο ατύχημα εν ώρα υπηρεσίας ή και εκτός αυτής. Αν αυτοί οι
συνάδελφοι δεν επαρκούν, η κάθε κυβέρνηση μπορεί να τις καλύψει με ιδιώτες
δημόσιους υπαλλήλους. Αυτό πρέπει να πραγματοποιηθεί και αυτόματα όλοι μας θα
πρέπει να λάβουμε το επικίνδυνο και ανθυγιεινό επίδομα και να θυμάστε ότι δεν
θα συντρέχει λόγος για να μας το αρνηθούν, είτε ο συνάδελφος μας υπηρετεί στα
ΥΑΤ-ΥΜΕΤ, είτε υπηρετεί σε Αστυνομικό Τμήμα, είτε στην Ασφάλεια, είτε σε τμήμα
τροχαίας, είτε σε τμήμα αεροδρομίου, είτε σε τμήμα της επαρχίας, είτε σε ένα
απομακρυσμένο αστυνομικό σταθμό κ.λ.π.
Υπάρχουν αστυνομικοί που τριάντα χρόνια
εργαζόταν στο δρόμο και στη δύση της καριέρας τους μπήκαν σε ένα γραφείο. Αυτοί
δεν κινδύνευσαν ποτέ στην καριέρα τους όντας υπηρετώντας στο δρόμο; Κλείνοντας
θα ήθελα να διηγηθώ μία προσωπική μου εμπειρία ως προς το επικίνδυνο της
δουλειάς μας. *Εν έτει 2005, ως δευτεροετής δόκιμος του σώματος, άοπλος σύμφωνα
με τον κανονισμό της ΕΛ.ΑΣ, συμμετείχα σε περιστατικό (εκτέλεση εισαγγελικής
παραγγελίας για εγκλεισμό ψυχασθενούς σε ψυχιατρείο) στο Ρεπανίδι της Λήμνου,
ένα χωριό ασήμαντο και άγνωστο στους περισσότερους. Σε αυτό το περιστατικό,
δεχθήκαμε συνολικά οκτώ πυροβολισμούς, ποιος θα το περίμενε;;;αποτέλεσμα συνάδελφος
να χάσει την ζωή του και από μένα προσωπικά η σφαίρα να διαπεράσει το πηλήκιο
μου και να γλιτώσω από θαύμα. Έκτοτε υπηρέτησα και σε υπηρεσίες όπως ΥΜΕΤ,
αστυνομικού τμήματος, και τα τελευταία τέσσερα χρόνια ως οδηγός γερανοφόρου
οχήματος της ΕΛ.ΑΣ χωρίς να αντιμετωπίσω περιστατικό όμοιο με αυτό στα πρώτα
βήματα μου μέσα στο σώμα*… δεν σημαίνει όμως αυτό ότι δεν ήμουνα εκτεθειμένος
στον κίνδυνο. Οι κίνδυνοι λοιπόν για κάθε συνάδελφο μας πάντα υπάρχουν και
ελοχεύουν αλλά είναι αόρατοι (όπως σήμερα ο ιός του κορωνοιού). Εμείς λοιπόν θα
πρέπει πραγματικά να αγωνιζόμαστε για την βελτίωση της εργασίας μας και των
αποδοχών μας, χωρίς αντιπαλότητες και κομματικές τοποθετήσεις. Δεν είμαστε
πολιτικοί… είμαστε αστυνομικοί, δεν διαιρούμε το προσωπικό αλλά ενωμένοι
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ.
ΤΣΟΥΤΣΑΝΗΣ Νέστωρ
0 Σχόλια