Η γύμνια μας - του Κωνσταντίνου Τζέκη

Καθόμαστε στον καναπέ του σπιτιού μας και λαγοκοιμούμαστε. Είναι έντεκα το πρωί, ακόμα δε μέσασε η μέρα και θαρρούμε  πως πέρασαν αιώνες. Σηκωθήκαμε από το κρεβάτι το

πρωί,  κάναμε τον καφέ μας, κοιτάξαμε από το παράθυρο την Ανοιξιάτικη φορεσιά της φύσης, ακούσαμε το τιτίβισμα του χελιδονιού και το είδαμε σαν αστραπή να περνά από τον ορίζοντά μας, γρήγορο καθώς είναι.

 Ύστερα ασχοληθήκαμε με την καθημερινή μας υγιεινή και να 'μαστε τώρα να ρεμβάζουμε την παιχνιδιάρα φωτιά στο τζάκι μας.

Η τηλεόραση μας μπούκωσε με τις ίδιες καθημερινές ειδήσεις της, που είναι καρμπόν από την προηγούμενη. Μετρά τους νεκρούς σαν κομμάτια προς απόσυρση, χωρίς κανέναν λυγμό στη φωνή του εκφωνητή. Αλλάζουμε κανάλι το ίδιο τροπάριο.

Δεν περνά, τούτη η ριμάδα η  ώρα, σκαφτόμαστε και θα σκουριάσουμε, όπως χθες , προχθές όπως εδώ και είκοσι μέρες.

Κατάσταση πολιορκίας και δυστυχώς μας απειλεί ένας αόρατος εχθρός, μικροσκοπικός σαν αδιόρατη τελεία σε λευκό χαρτί, που τον βλέπουν οι επιστήμονες μόνο σε μικροσκόπιο. Ανίκητος, μέχρι της ώρας αυτής, αγέρωχος, παμπόνηρος και ακούραστος. 

Ένα τίποτα, που τον βλέπουν μόνο στα εργαστήρια και όμως, απειλεί τη ζωή μας, μας κατατρόπωσε, μας αποξένωσε από τις κοινωνικές μας συναναστροφές, μας ρήμαξε κυριολεκτικά.

Εμείς που είχαμε δημιουργήσει μια χώρα ανίκητη. Με τανκς, με αεροπλάνα με κανονιοφόρους, με πανεπιστήμια και μόρφωση, με επιστήμονες και αξιόλογη κοινωνία, τώρα διαπιστώνουμε ότι είναι αίολη και τόσο πρόχειρα χτισμένη, σαν πύργος στην άμμο. Δυστυχώς στην τραγωδία μας αυτή κανένας επιστήμονας δεν μας είχε ψυλλιάσει. Κανένας δεν μας είχε προειδοποιήσει για να αμυνθούμε. Μας έφτανε το μεροκάματο, η όμορφη γειτόνισσα που για χάρη της στεκόμασταν δέκα φορές στον καθρέφτη και τα ρούχα μας με μάρκες κύρους επάνω.

Φρούδες ελπίδες και μια ζωή χωρίς αντίκρισμα. Ένας ιός αόρατος και  μικροσκοπικός έφτανε να φανεί η γύμνιας μας.

Γυμνοί λοιπόν και αδύναμοι μπρός στην ανίκητη φύση και τα μικρόβια. Γυμνοί και εκτεθειμένοι στην αδηφάγο όρεξη των μικροσκοπικών ιών που καμιά φορά μας θυμίζουν με την επίσκεψή τους πόσο ασήμαντοι είμαστε.  Ποιοί εμείς. Που είμαστε Θεοί ανίκητοι, κυρίαρχοι της γης και του σύμπαντος, πανέξυπνοι, εφευρετικοί, εκλεκτοί του Θεού επί της γης, μα γυμνοί και ευάλωτοι σε κάτι μικροσκοπικά και πρωτόγονα κύτταρα που τα ονομάζουμε ιούς.

Θαυμάστε μας, τώρα που ζούμε μέσα σε μια τρύπα  και κρυβόμαστε από τον ήλιο και τον αέρα, εκτεθειμένοι στο ριζικό μας και σε ένα δυσοίωνο μέλλον.

Τελικά είναι μια δοκιμασία ταπείνωσης. Η ταπείνωση είναι το σκαλοπάτι της ανύψωσης, βροντοφωνάζει ο Ιησούς. Αλλά με κλειστές εκκλησίες και με τις Αγίες Γραφές σκονισμένες στα συρτάρια μας, πως μπορείς να τον ακούσεις;  Μήπως αυτή η πανδημία είναι η ευκαιρία τους επαναπροσδιορισμού του πολιτισμού μας και επαναδιατύπωσης του προορισμού μας και  των αξιών μας; Ποιός ξέρει.