Σήμερα είναι η Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας συμπληρώνονται
163 χρόνια από την 8 Μάρτη του 1857, όπου οι γυναίκες εργάτριες στα ραφτάδικα
και στην κλωστοϋφαντουργία απέργησαν για καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερες
αμοιβές, να μειώσουν τις ώρες εργασίας. Τιμάμε τις νεκρές απεργούς εργάτριες
του 1857 η θυσία τους φάρος για τον αγώνα μας ως εργαζόμενοι.
Η σημερινή μέρα είναι μέρα διεκδίκησης και καθόλου μέρα
γλεντιού και άλλων αδιάφορων και ανούσιων δρωμένων. Τη σημερινή μέρα
σκεφτόμαστε τη γυναίκα συνάδελφο μας και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ως
εργαζόμενη. Η υπηρεσιακή καθημερινότητα δυστυχώς μόνο φυσιολογική και ανθρώπινη
δεν χαρακτηρίζεται για όλους μας. Ειδικότερα για τις συναδέλφισσες μας τις
κομμένες ημερήσιες αναπαύσεις (ρεπό) τις ατελείωτες ώρες στα μέτρα τάξης ή
ασφαλείας που βάζουν δυναμίτη στον οικογενειακό προγραμματισμό. Τα διπλά
βραδινά και το άγχος της δουλειάς που επηρεάζουν τη φυσιολογία του γυναικείου
οργανισμού, λαμβάνοντας υπόψιν τον ιδιαίτερο ρόλο της γυναίκας στην κύηση και
ανατροφή των παιδιών. Πρέπει να παλέψουμε για την περισσότερη και
ουσιαστικότερη παρουσία των γυναικών συναδέλφων στα συνδικαλιστικά μας όργανα
και δη να έχουν ουσιαστική παρουσία στα διοικητικά όργανα πρωτοβάθμιων και του
δευτεροβάθμιου οργάνου μας.
Τιμούμε σήμερα όλες τις γυναίκες όπως τη γυναίκα μάνα,
αδερφή μας, σύζυγο μας σύντροφο μας, φίλη μας που ξέρουμε ότι παρόλο τις
δυσκολίες της καθημερινότητας θα είναι εκεί με τη νουθεσία της το χαμόγελό της,
το νεύμα της, τον γλυκό της λόγο. Τιμάμε τη γυναίκα εργαζόμενη που αγωνίζεται
στη δουλειά της και παράλληλα μεγαλώνει τα παιδιά της και κρατάει ενωμένη την
οικογένεια της. Τιμάμε την γυναίκα πρόσφυγα και μετανάστρια που έρχεται στη
χώρα μας για ένα καλύτερο αύριο μακριά από πολέμους και φτώχεια, στεκόμαστε
δίπλα της με ανθρωπιά.
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι.
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές.
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως.
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας.
Κι όταν σε πήρε το φιλί Γυναίκα…
Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας
λογαριάζει πια ο καιρός.
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρυνές
γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα.
Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές
εικόνες σου.
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως.
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας…
Κι όταν σε πήρε το φιλί Γυναίκα…
Οδυσσέας Ελύτης
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ
0 Σχόλια