Κρίσεις και πάλι ... γιοκ - Ο εκφυλισμός του αττικάρχη και οι Μητροπολίτες

Κι επίσημα πλέον εξέλιπαν οι δικαιολογίες, οι όποιες αιτιάσεις και η ... υπαρξιστική φαινομενολογία του Χούσερλ. Αποτέλεσμα; Η αστυνομία οικτρό άθυρμα των φαινομένων και των

όποιων συνειρμών. Αδυναμία επιτέλεσης; Μάχες επικράτησης μέσα από πάτρωνες και συμφέροντα; Δεδομένο είναι ότι οι κρίσεις αναμένονται από Δευτέρα και στο ... επέκεινα.

Όλα πλέον είναι στο πεδίο των συναρτήσεων που εκ των πραγμάτων μειώνουν το κύρος της θεσμικής διαδικασίας, την ίδια την ΕΛΑΣ και κατ' επέκταση τους αξιωματικούς. Και εκείνους που κρίνονται και τους ακόλουθος που αποσβολωμένοι παρακολουθύν τις μη εξελίξεις. Πραγματική καθίζηση. Και πως να γίνουν κρίσεις όταν η ηγεσία συναπαρτίζεται από δύο υπουργούς και πέντε αρχηγούς; 

Το άλλο ζήτημα είναι οι Μητροπολίτες της ΕΛΑΣ. Αντιστράτηγοι μακράς διάρκειας που όχι μόνο μπλόκαραν το ζήτημα των προαγωγών, αλλά κι εκκαθάρισαν σημαντικό αριθμό αξιόλογων αξιωματικών με αποτέλεσμα οι κρίσεις να έχουν αποκτήσει διαδικαστικό χαρακτήρα. Η εφήμερη θητεία Ανδρικόπουλου έλυσε και αυτό το πρόβλημα. Ούτως ή άλλως οι κρίσεις θα έχουν τυπικό χαρακτήρα. Μέχρι το 9 στους ταξίαρχους και μέχρι το 39 στους διευθυντές.

Το όλο θέμα ωστόσο εγκύπτει σε αυτό του αττικάρχη. Για τον κ. Ψωμά έχουμε γράψει και υποσημειώσει ότι τα σχετικά που διακινούνται περί ή αντιστράτηγος ή τίποτα δεν αληθεύουν. Και κάτι άλλο. Στις τελευταίες κρίσεις, του είχε ζητηθεί να αναλάβει- παραμείνει ως αττικάρχης μέχρι τις επόμενες (τις τωρινές δηλαδή) ούτως ώστε ν' αποκατασταθεί.

Και γιατί άραγε ν' αποκατασταθελί υπηρεσιακά ένας κοτζάμ αττικάρχης; Γιατί ακριβώς εκεί κατάντησε ο κάποτε αξιοζήλευτος θεσμός. Ένας αξιωματικός υπηρεσίας με επιβαρυμένο πλαίσιο θεσμικής λειτουργίας, σε βάρος της όποιας οικογενειακής και κοινωνικής κοινωνικότητας, με άδηλο υπηρεσιακό μέλλον. Τα τελευταία χρόνια τρεις αττικάρχες αποχαιρέτισαν την εξουσία, ξηλώνοντας κάπως έτσι από το θεσμό τις δάφνες του, με αποτέλεσμα ουδείς πλέον να διεκδικεί τη θέση. 

Και πάμε στην καθεαυτή ουσία του ψυχοδρομικού μελλοδράματος που τελεί σε πλήρη αποδρομή. Όποιος στοιχειωδώς ορθολογικά παρατηρεί πρόσωπα και καταστάσεις αναρωτιέται:

- Προς τί η χρεία διαμονής ακόμη για ένα χρόνο του κ. υπαρχηγού; Ο τελευταίος έχει αποκτήσει το παρωνύμιο του ανθρώπου της φωτοτυπίας και μάλιστα του κομιστή εγγράφων σε πρώην αρχηγού. Σπουδαία δουλειά, δεν μπορούμε να το αρνηθούμε.

- Δεύτερο. Ο κ. Λαγουδάκης. Ένας ικανότατος αξιωματικός, που όμως δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να σηκώσει το βάρος του επιτελάρχη. Και ποιος είναι η αλήθεια ότι μπορεί να το επωμιστεί αυτά τα σημαντικά καθήκοντα, καθώς όπως προείπαμε έχει απορφανιστεί η επετηρίδα; Η λύση υπάρχει.

- Και φτάνουμε στο ακόλουθο ανόρθοδο παράδοξο. Ο μόνος σίγουρος και πατενταρισμένος προς αποστρατεία αντιστράτηγος είναι ο κ. Βασιλόπουλος. Και είναι ο μόνος μέσα από στο πλαίσιο των εν Αθήναις κάτω από τον αρχηγό αντιστράτηγων, που έχει και γνώση και ικανότητα επιτέλεσης των καθηκόντων που αναλογούν στο χαρτοφυλάκιο του! 

Για όλα τα παραπάνω κάναμε λόγο για κρίσεις ακρισίας σε προηγούμενο ρεπορτάζ. 

Για τους αχρείαστους που παραμένουν και για τους χρήσιμους που φεύγουν. Διαχρονική η παθογένεια. 

Υπάρχει ελπίδα; Η κρίση και οι κρίσεις δικές σας.

του Γιώργου Καραϊβάζ