Αττικάρχης: Δεν απαξιώνεις έτσι αυτό το θεσμό

Θυμάμαι τα πρώτα μου χρόνια στο αστυνομικό ρεπορτάζ. Ο αττικάρχης ήταν ένας θεσμός ίσως και πάνω από τον αρχηγό. Τέτοιου βεληνεκούς. Τέτοιου εκτοπίσματος. Ήταν

μια θέση που εποφθαλμιούσαν όλοι, άσχετα με το εάν στον ιστορικό χρόνο, κάποιες από τις τοποθετήσεις μείωσαν το κύρος του θεσμού.

Οι καιροί άλλαξαν. Τα τελευταία χρόνια ο θεσμός εξέπεσε και άλλοτε υψηλού κύρους και γοήτρου θεσμός, διολίσθησε σε επίπεδο αξιωματικού υπηρεσίας. Και ως επακόλουθο; Ουδείς τη διεκδικεί και οι περισσότερες επιλογές, ήταν λύσεις ανάγκης.

Το κακό ξεκίνησε με τον κ. Λιούκα, όταν εν αγνοία του Μαξίμου, ο πολλά βαρύς Δένδιας τον αποστράτευσε. Ήταν το πρώτο αίμα.

Ακολούθησε ο κ. Ασημακόπουλος, ως επιλογή ανάγκης, ο οποίος δεν διέγραψε αξιομνημόνευτη θητεία.

Το επέκεινα του χρόνου ήταν άκρως εξευτελιστικό για το γόητρο του θεσμού. Παπαζαφείρης και Ψωμάς ανέλαβαν με τη δέσμευση, "πήγαινε τώρα και με το πλήρωμα του χρόνου θ' αποκατασταθείς". Χρήσιμοι ηλίθιοι όπως έχει επικρατήσει ο ορισμός στην πολιτική ορολογία, για να κάνουν την αγγαρεία. Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ήρθε και η αποστρατεία.

Ενδιάμεσα υπήρξε η περίπτωση του κ. Βασιλόπουλου. Ένα κόσμημα για την ΕΛΑΣ, που όμως εξαιτίας έλλειψης πολιτικών στηριγμάτων, απουσίας άλλων "δελφίνων", υπήρξε αναγκαστική επιλογή. Προήχθη για τα μάτια του κόσμου και αυτό γιατί μέσα στο διαγωνιστικό πινγκ πονγκ των ισχυρών (πάνω και κάτω από αυτόν) δεν γινόταν ν΄αποστρατευθεί και 6 μήνες μετά του έστειλαν την άγουσα.

Πέντε αττικάρχες σε τόσο αναλογικά μικρό χρονικό διάστημα, δεν είναι φυσιολογική ροή εξέλιξη για την αστυνομία. Ποτέ όμως δεν είναι αργά για την ανάταξη του κύρους και του γοήτρου του θεσμού.

Ας γίνει από σήμερα η αρχή, γιατί ο κάθε αττικάρχης είαι ένα σημαντικό κεφάλαιο για την αστυνομία.

του Γιώργου Καραϊβάζ