στίξης που οριοθετεί το σύνορο μεταξύ ασύμβατων εννοιών, που καθορίζει το σημείο όπου εκεί που τελειωνει το φώς της μιάς πλευράς αρχίζει το σκοτάδι της άλλης. Η τελέια είναι ένας μικρόκοσμος, είναι ο άνθρωπος, είναι ο καθένας και η καθεμιά.
Αν μάλιστα νοητά κυκλώναμε τον κάθε πόλο, θα δημιουργούσαμε
δύο ξεχωριστούς πλανήτες όπου οι διαμετροί τους θα εφάπτονταν εκέι που
βρίσκεται η τελέια. Έτσι, η τελέια θα έμοιαζε σαν ένας μικρός δορυφόρος, που
στέκεται στο σημείο επαφής των κυκλικών περιφερειών, των δύο εννοιολογικών
ελκτικών πυρήνων που αυτές εσωκλείουν. Ένα τριμερές σύμπαν αστέρων αποτελούμενο
από δύο ισάξιους ανταγωνιστές κι ένα πολυπόθητο έπαθλο τη μικρή τελέια, τον
μοναδικό δορυφόρο που καλείται να επιλέξει γύρω από ποιόν πλανήτη θα εκτελέσει
την κυκλική του τροχιά.
Η προσκόλληση σε μια συγκεκριμένη τροχιά, η παλινδρόμηση ή
το κράτημα ίσων αποστάσεων του ανθρώπου δορυφόρου ανάμεσα σε αυτά τα δύο
βαρυτικά πεδία είναι αποτέλεσμα τόσο υποκειμενικών όσο και αντικειμενικών
συνθηκών. Υποκειμενικά χαρακτηριστικά κατευθύνουν την επιλογή του κάθε ατόμου,
όταν καλείται να διαλέξει με βάση αυτό που θεωρεί οτί του ταιριάζει, του
αρέσει, ελεύθερα και χωρίς καταναγκασμούς. Την ίδια στιγμή όμως, αντικειμενικοί
παράγοντες που αλληλεπιδρούν με τη διαδικασία ανάπτυξης και έκφρασης της βούλησης
του, μπορεί να συμπιέσουν, να μεταβάλουν το τελικό αποτέλεσμα. Ένας εργάτης πχ
θα ήθελε να δουλεύει λιγότερο, να έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο στη διαθεσή
του, διατηρώντας ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής, όμως τελικά εξαιτίας ευρύτερων
κοινωνικών-οικονομικικών συνθηκών που τον υπερβαίνουν και σε κάποιο βαθμό τον
καθορίζουν ως άτομο (και άρα αντικειμενικών αιτιών) να αναγκαστεί να υποταχθεί
σε καταστάσεις που αντιβαίνουν τις επιθυμίες του. Οι ανθρώπινες αξίες, τα
ιδανικά που σμιλεύουν τον καθένα/μια, η κριτική σκέψη, η συνείδηση τελικά θα
φωτήσει την απάντηση στην ερώτηση αν η επιλογή είναι ελεύθερη ή εξαναγκαστική.
Όμως, και η ίδια η συνείδηση διαπλάθεται μέσα σε ένα κοινωνικό πολυοργανισμό
που η ποιότητα και το περιεχόμενο της εξαρτάται από πλήθος παραγόντων ακόμα και
τυχαίων. Κάτι που σημαίνει οτι ο φακός της συνείδησης ενσωματώνει διάφορα
φίλτρα. Τέτοια που πχ να παραμορφώνουν την αλήθεια με τέτοιο τρόπο, ώστε μια
ψαλιδισμένη ζωή να φαίνεται λογική και αποδεκτή τροχιά αφού συνορεύει σε ένα
βαθμό-και οχι αβάσιμα-με την πλήρη και αυθεντική εννοιά της.
Οι συλλογισμοί αυτοί σκιαγραφούν τις πύλες της
σχετικοποίησης. Το απερίσκεπτο πέρασμα αυτών έχει ως αποτέλεσμα και οι ίδιοι οι
εννοιολογικοί πυρήνες να νοηματοδοτούνται απο τον οποιοδήποτε με διαφορετικό
περιεχόμενο, δημιουργώντας σύγχυση και-γιατί οχι-αντιστροφή της αξιωματικής,
αρχικής θέσης και υποστασής τους. Έτσι, κάποιος μπορεί να αντιλαμβάνεται τη
σύγκρουση με την εξουσία και τον καπιταλισμό ως μια αυτοκαταστροφική τροχιά,
μια ενόρμηση προς την ήττα, τη φθορά και το θάνατο, καθώς για πολλούς στη
σύγχρονη εποχή φαντάζουν ανίκητα τέρατα. Μια μάταιη υποταγή του μυαλού και της
ψυχής σε ανέφικτες προσδοκίες και όνειρα. Ενώ οι απαραίτητοι συμβιβασμοί που
γίνονται στο όνομα του ορθολογισμού και του ρεαλισμού και καθιστούν τη ζωή μια
υποφερτή επιλογή εκπτώσεων, έναν αργό θάνατο, βαφτίζονται περιστροφές γύρω από
τον πλανήτη της αξιοπρέπειας. Τελικά τι επιλέγει ή τι νομίζει οτι επιλέγει η
μικρή τελεία-ο άνθρωπός δορυφόρος είναι ζήτημα οπτικής;
Ανάμεσα στους ακίνητους, τους στρατευμένους σε μια από τις
δύο τροχιές ή τους παλινδρομούντες δορυφόρους, ο δικός μου θα ήθελα να κινείται
μόνιμα γύρω από τον πλανήτη της ζωής και της αξιοπρέπειας. Στην πραγματικότητα
όμως, για διάφορους λόγους, έχει παλινδρομική συμπεριφορά, μετακυλώντας απο τη
μία στην άλλη πλευρά με απροσδιόριστη συχνότητα. Ίσως γιατί για να παραμείνεις
σταθερός με απόλυτους όρους χρειάζεται τεράστιο απόθεμα αντοχών και ανυπέρβλητη
θέληση.
Ως αναρχικός δορυφόρος που περιστρέφεται τον πόλο της
υποταγής και του θανάτου, τον Γενάρη του 2006 επέλεξα συνειδητά να στηρίξω την
άρνηση εργασίας ως συγκρουσιακή συνθήκη απέναντι στη καπιταλιστική εκμετάλλευση
της ταυτότητας μου ως εργάτη, ληστεύοντας μια τράπεζα. Μια ατομική άρνηση που
διεκδίκησε τη θέση της ανάμεσα σε εκείνες τις απελευθερωτικές ρωγμές, που
προκαλούνται στην κοινωνική συνείδηση από τις καθημερινές επιλογές ανυπακοής
και αντίστασης απέναντι σε ότι μας καταπιέζει αφόρητα. Ένα προσωπικό και
ξεχωριστό βήμα που κουβαλούσε μαζί του τις αξίες και ένα ισχυρό συνειδησιακό
αποτύπωμα ως κληροδότημα από τα παράλληλα βήματα της δεκαετούς παρουσίας μου
στο κίνημα εκείνη την εποχή.
Η απαλλοτρίωση χρημάτων απο τραπεζικά υποκαταστήματα ως
ατομική επιλογή για λόγους επιβίωσης και απόδρασης του ατόμου απο τη μισθωτή
σκλαβιά, τηρώντας ορισμένους αξιακούς κώδικες με πρώτη προτεραιότητα τη
διασφάλιση της ανθρώπινης ζωής, έχει τεθεί στη συλλογική συνείδηση και έχει
κριθεί. Η αυταξία της είναι δεδομένη και παραμένει στη φαρέτρα των
καταπιεσμένων, ενω αναρριχάται σε διαφορετικά ύψη όταν οι σκοποί που θέλει να
εξυπηρετήσει υποτάσσονται σε συλλογικά σχέδια ανατροπής του κράτους και του
κεφαλαίου.
Θα πρέπει βέβαια να επισημανθεί ο κίνδυνος, κυρίως για το
πολιτικό υποκέιμενο, της μείωσης της ενσυναίσθησης του ρυθμού και της έντασης
των χτυπημάτων της καπιταλιστικής σφύρας πάνω στο σώμα των εκμεταλλευόμενων,
καθώς ο απαλλοτριωμένος πλούτος τον αποδεσμεύει προσωρινά απο το σφίξιμο των
δεσμών της μισφωτής εργασίας. Ως αντιστάθμισμα κρίνεται αναγκάια η αύξηση της
συνειδησιακής επαγρύπνησης, ώστε να μην χαθεί ο προηγούμενος και φυσικός
συντονισμός του με μια εκ των κυριοτέρων πηγών αδικίας και καταπίεσης, όπως και
των αγώνων που ξεπηδούν εξαιτίας της. Αντίστοιχη παγίδα καραδοκέι και για έναν
εκμεταλλευόμενο, καθώς η προπάθεια ανάκτησης μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης σε ένα
κυνήγι καπιταλιστικών ψευδαισθήσεων με διαβρωτικές συνέπειες για τον ίδιο. Σε
κάθε περίπτωση η ολική απελευθέρωση των εκμεταλλευόμενων από τα δεσμά τους δεν
επιτυγχάνεται με την αύξηση της αγοραστικής τους δύναμης.
Αντιθέτως, είναι η βαθιά και ριζική αντιπαράθεση με το
σύνολο των οικονομικών και εξουσιαστικών θεσμών που μπορεί να χαράξει
απελευθερωτικού δρόμους. Σε μια μεταμορφωτική διαδικασία, όπου η μάχη ενάντια
σε κράτος και αφεντικά προλειαίνει το έδαφος για την αυτοδιεύθυνση και
αυτοοργάνωση με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, και οι μαχητικές και μαζικές
απεργίες ως συλλογική άρνηση εργασίας εντός του καπιταλιστικού περιβάλλοντος,
κυοφορούν την ελεύθερη και δημιουργική ανάπτυξη των ικανοτήτων του ατόμου από
τις οποίες ωφελέιται και το κοινωνικό σύνολο στο οποίο ανήκει. Σε μια αστρική
αρμονία μεταξύ ατόμου-κοινωνίας, όπως πολύ εύστοχα παρομοιάζει την σχέση αυτή ο
αναρχικός, ισπανός ιστορικός Abel Paz λέγοντας: " Η γή κρατάει την
ισορροπία της χάρη σε δυο κινήσεις που αλληλοσυμπληρώνονται και καθιστόυν
εφικτή την υπαρξή της. Εννοώ βέβαια τη περιστροφή της γής γύρω απο τον άξονα
της και την κινησή της γύρω απο τον ήλιο. Αν εφαρμόσουμε αυτό το νόμο της
αστρικής αρμονίας στο κοινωνικό κομμάτι του ανθρώπου, τότε θα βρούμε πρώτον τον
άνθρωπο λαξευτή του εαυτού του και δεύτερον σε ένα συνεχές πάρε-δωσε με το
περιβάλλον του".
Αν πριν 13 χρόνια στο ερώτημα εκμεταλλευτής ή
εκμεταλλευόμενος συμπεριέλαβα στην απάντηση μου και την απαλλοτρίωση μιας
τράπεζας, μετά απο 6 χρόνια εγκλεισμόυ σε "σωφρονιστικά" καταστήματα
και μιας επταετούς αλλά επισφαλούς ελευθερίας, έχοντας παραμείνει στρατευμένος
στο πλευρό των καταπιεσμένων ως αναρχικός, βρέθηκα εγκλωβισμένος σε συνθήκες
ακόμα πιο βίαιες και σε δίπολα που έθεταν υπο κρίση το αξιακό μου σύστημα. Μια
μανιχαιστική και επικίνδυνη κατασκευή αποτελούμενη απο πραγματικά και νοητά
υλικά, με μπλοκαρισμένες εξόδους και ελάχιστα ή ανύπαρκτα περιθώρια ελιγμών.
Απηυδισμένος να τρέχω σαν πειραματόζωο σε ένα καπιταλιστικό
λαβύρινθο γεμάτο τοίχους, εμπόδια και δυσάρεστες παγίδες αφιονισμένων ένστολών
κυνηγόσκυλων, εξαιτίας μιας κοινωνικο-οικονομικής επανένταξης που ποτέ δεν
επετεύχθη, διαμέσου μιας προσωπικής αναδιάταξης προτεραιοτήτων με
συναισθηματικούς όρους, που ιεραρχούσε τη σημασία του να παρευρίσκομαι κοντά στο
οικογενειακό-φιλικό όσο και στο πολιτικό-συντροφικό μου περιβάλλον ως
πρωταρχική, προσπάθησα άτεχνα και σπασμωδικά να διαφύγω απο αυτόν τον αφόρητο
εγκλωβισμό. (Μια εκ των ιδιοτήτων μου, αυτή του πρώην αναρχικού κρατούμενου,
ανα τακτά χρονικά διαστήματα ασκούσε έλξη σε διάφορα ένστολα θρασίμια να
κινούνται εναντίον μου μπουλουκηδόν, λεκτικά, σωματικά και όχι μόνο. Όπως
συνέβη κατα τη διάρκεια τις τρίωρης ομηρίας μου απο τις δυνάμεις των ΔΕΛΤΑ στη
ΓΑΔΑ τον Άυγουστο του 2012, στη σύλληψη μου και το στήσιμο δίκης παρωδίας απο
τις ίδιες ένστολες δυνάμεις για συμμετοχή σε επίθεση στα γραφεία της Χρυσής
Αυγής στη Μεσογείων το 2014, κατά τη διάρκεια διέλευσης απο το σημείο
μηχανοκίνητης πορέια φιλάθλων του Παναθηναικού, υπόθεση για την οποία αθωώθηκα.
Επίσης οι συνεχείς ενοχλήσεις και τραμπουκισμοί τόσο σε μένα τον ίδιο όσο και
σε συντρόφους/ισσες σε κατάστημα εστίασης που λειτουργούσαμε στην περιοχή των
Εξαρχείων το 2018, απο εποχούμενες αστυνομικές δυνάμεις, οδήγησαν τελικά στο
κλεισιμό του).
Στον παράλογο, βίαιο και αφυκτικό κλοιό που έσφιγγε γύρω
μου, διαρκώς και με επικίνδυνους όρους, ενστικτωδώς αρνήθηκα να παραδοθώ. Η
απόπειρα απαλλοτρίωσης χρηματαποστολής ανεφοδιασμού ΑΤΜ της τράπεζας Πειραιώς
στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, εκκινούσε απο την αναζήτηση εξόδου διαφυγής, υλικών πόρων
για διαβίωση και πολύτιμου χρόνου για σκλεψη, έχοντας τη γνώση οτι η οριστική
απόδραση απο τον εξουσιαστικο και καπιταλιστικό λαβύρινθο ή θα είναι συλλογική
ή θα είναι ατομική ψευδαίσθηση. Η άρνηση αποδοχής της φυσικής, ψυχικής και οικονομικής
εξουθενωσής μου απο ένα πυκνο σύμπλεγμα μηχανισμών του κράτους, έρχεται να
σταθεί δίπλα στη σταθερή συμπορευσή μου, όλα αυτά τα χρόνια που αγωνίστηκα να
παραμέινω ελεύθερος, με συντρόφους και συντρόφισσες όπου κάτω από τις
μαυροκόκκινες σημαίες του αγώνα, αντιπαλεύαμε τη σύγχρονη κοινωνική πανούκλα.
Ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο, πολεμικούς ιμπεριαλισμούς, φασίστες, μεγάλα και
μικρά εργοδοτικά αφεντικά, το ναρκεμπόριο και τα βίαια και εκφυλιστικά γεγονότα
στην περιοχή των Εξαρχείων, τις φυλακές.
Δυστυχώς, το αποτέλεσμα αυτής της ενστικτώδους αντίδρασης
ήταν για άλλη μια φορά να βρεθώ φυλακισμένος σε πιο στενόυς χώρους, διαδρόμους
και ψηλότερα τείχη. Αν προσθέσουμε τη σύλληψη και φυλάκιση του συντρόφου Κώστα
Σακκά, την εμπλοκή της συντρόφισσας Δήμητρας Συριανού, για την ίδια υπόθεση,
τότε η εξέλιξη των γεγονότων εκέινης της ημέρας φέρει ακόμα βαρύτερο φορτίο.
Την πλοκή και τον επίλογο σε αυτό το μετέωρο βήμα στο κενό,
όπως αποκαλύπτεται απο την εκ των υστέρων ανάγνωση των γεγονότων, τα έγραψαν οι
διωκτικές αρχές. Συγκεκριμένα, η πασίγνωστη πια υπηρεσία, για τις λαθροχειρίες,
υπερβάσεις και εμμονές σε δεκάδες υποθέσεις αναρχικών, της αντιτρομοκρατικής,
παρακολουθούσε τις κινήσεις μας τουλάχιστον για μία εβδομάδα, τρίβωντας τα
εκδικητικά της χέρια απο χαρά για την παραγωγή πολιτικής υπεραξίας, που τα
πειραματόζωα θα της παρείχαν. Στο εργαστήρι αστυνομικών εμπνεύσεων και συνθηκών
που είχαν μετατρέψει τους χώρους, εντός και εκτός, του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ, οι
κανόνες του παιχνιδιού εντός της αστικής δημοκρατίας τις είχαν ανασταλεί λόγω
αδηφαγίας.
Η λαιμαργία των "φρουρών της δημοκρατίας" αφενός
να κεφαλαιοποιήσουν, με ηχηρό τρόπο, ακόμα μια φορά την αξία υπαρξής τους και
αφετέρου να πουλήσουν στο πολιτικό καθεστώς (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) πολιτικά
"ομόλογα" αντεγκληματικής δράσης φρονηματικού χαρακτήρα και
"καυτής" επικαιρότητας (εν όψει εκλογών) αφού οι δράστες ήταν
αναρχικοί, κατακρεουργούσε κάθε πιθανότητα να λειτουργήσουν εντός των
θεσπισμένων πλαισίων τους. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν αυτά τα "ομόλογα"
αγοράστηκαν απο την κ.Γεροβασίλη, υπουργό Προ.Πο εκείνη την περίοδο ή αν η όλη
επιχείρηση ήταν ένα αυτόνομο και επικερδές εγχείρημα, στηριγμένο πανω στις ζωές
μας, για τη συσσώρευση νέων "επιτυχιών" στα αποθεματικά της εν λόγω
υπηρεσίας και προφανώς κάποιες άμεσες προαγωγές και εύσημες μνείες.
Σε κάθε περίπτωση, επειδή οι ζωές και τα χρόνια ελευθερίας
μας, το αστικό περιβάλλον και οι πολίτες δεν προορίζονται προς χρήση για
σκηνοθέτες και σεναριογράφους της ΓΑΔΑ, αλλά και ούτε ως έδαφος για ασκήσεις
ετοιμότητας αστυνομικών μονάδων της ΕΚΑΜ, ΔΙΑΣ, ΟΠΚΕ και λοιπών άλλων, καλό θα
ήταν η πολιτεία να τους προσφέρει περισσότερα εκπαιδευτικά προγράμματα και
"αθλοπαιδειες" για την αποφυγή παρόμοιων γεγονότων και άλλων, όπως
αυτών κατά τη διάρκεια εκκενώσεων καταλήψεων στο Κουκάκι.
Είναι πια ξεκάθαρο οτι μια στρατοκρατούμενη εποχή έχει
ανατείλει, σε παγκόσμιο επίπεδο, για τους αδύναμους και τους φτωχούς, που
εκβιαστικά απαιτέι να πουλήσουν τη ζωτική τους ενέργεια σε ολοένα και πιο
αναξιοπρεπή επίπεδα, χαριν της ομαλής αναπαραγωγής πλούτου και προνομίων για
λίγους και "εκλεκτούς". Να τροφοδοτήσουν με το αίμα τους την
καταστροφική και ακόρεστη δίψα για αμύθητα πλούτη και αυτοκρατορικά δικαιώματα
ορισμένων ευτραφών παράσιτων και λακέδων, αξιωματούχων και μη, που
περιστοιχίζονται δουλικά γύρω τους.
Η καρμανιόλα ψυχών, το εκμεταλλευτικό σύστημα που τους
τρέφει, όσο ισχυρό και αν φαίνεται άλλο τόσο ασθμάινει ανάμεσα στις συνεχείς
κοινωνικο-οικονομικές κρίσεις, σε μια γη με πεπερασμένα όρια. Παραπατάει
ανήσυχα και με αποσταθεροποιημένα βήματα. Λίωνει στο διάβα του ολόκληρους
λαούς, σπέρνοντας πτώματα σε στεριά και θάλασσα. Σηκώνει τείχη, ναρκοθετεί την
υφήλιο, καταβροχθίζει φυσικούς και ζωικούς πόρους με αμείωτους ρυθμούς,
καταδικάζει τεράστιους πληθυσμούς στο θάνατο, σε μια άνυδρη κόλαση.
Ομοίως και το εγχώριο οικονομικό και εξουσιαστικό σύμπλεγμα
ακολουθεί την ίδια κανιβαλίζουσα στρατηγική, αλλοιώνοντας, με πάνοπλους
αστυνομικούς, σειρήνες και πολεμικές επιχειρήσεις σε καταλήψεις, σπίτια,
πανεπιστήμια, πλατέιες και φυλακές, τα πραγματικά αίτια της φτώχειας, της
έλλειψης προοπτικής για μια μεγάλη μερίδα των καταπιεσμένων. Με ψεύτικα
χαμόγελα και στρατιές απο δημοσιογραφικά φερέφωνα, προσπαθούν να κρύψουν το
δυστοπικό μέλλον που χτίζεται καθημερινά πάνω στη περιθωριοποίηση κι άλλων
"ανίκανων", "αντιπαραγωγικών", "αιώνιων
φοιτητών", "λαθρομεταναστών", "ανυπάκουων",
"παραβατών".
Στους χριστουγεννιάτικους φωταγωγημένους δρόμους απο την
Coca Cola και τον κ. Μυτιληναίο, στην ανεγειρόμενη Μέκκα του τζόγου στο
Ελληνικό, στο El Dorado της Χαλκιδικής, στην τσιμεντοποίηση και ξεπούλημα των
ακτογραμμών, στο βιασμό κάθε σπιθαμής γης και θάλασσας, επιχειρέιται η υφαρπαγή
της συναίνεσης των πολιτών με όχημα την "ανάπτυξη", καθώς οι
επενδυτές και τα κεφάλαια τους προβάλλονται ως το άγιο δισκοπότηρο, ως το
αντίδοτο για μια αγχώδη επιβίωση σε ένα διαλυμένο κοινωνικό ιστό που με λύσσα
ροκάνιζαν τα προηγούμενα χρόνια τα τρωκτικά της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας.
Όμως όσα λαμπιόνια και κράχτες να επιστρατεύσουν το σκοτάδι δεν γίνεται φως.
Το φώς, σε αυτή την πολύπαθη ανθρώπινη ιστορία,το γεννούσαν
και το κουβαλούσαν αγόγγυστα οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες, οι
ριζοσπάστες/τριες, τα προοδευτικά μυαλά. Αυτοί και αυτές που αντιλαμβάνονταν
την ανθρωπότητα στην ολότητα της, χωρίς διακρίσεις, χωρίς την εγκληματική υπεροψία
του πλούσιου και του ισχυρού, του Άρειου, του "άριστου", του λευκού,
του κυρίαρχου αρσενικού, γυρνούσαν τα δυσκίνητα γρανάζια της ανθρώπινης
συνείδησης.
Και όσο και αν ξεχνούν ή αποστρέφονται αυτή την ιστορική
αλήθεια, πως να αρνηθούν οτι οι εξεγερμένοι/ες και οι επαναστατημένοι/ες ήταν
αυτοί οι διάπυροι αστέρες που εξαφάνιζαν απο το παγκόσμιο οικοδόμημα τις
μοχθηρές σκιές βασιλιάδων, αφεντάδων, παραφουσκομένων τσιμπουριών, δικτατόρων,
βασανιστών και φυλακών; Αυτοί οι δυνατοί μα και τρυφεροί άνθρωποι που στην
αιώνια παρτίδα μεταξύ αφεντικών και δούλων, είναι που χαμογελούσαν στο τέλος.
Είτε ως νικητές είτε ως χαμένοι. Με ένα γαρύφαλλο, ένα τραγούδι ή ένα σύνθημα
στα χείλη. Ακόμα και αν στέκονταν μπροστά στο ικρίωμα. Ακόμα και μπροστά στο
θάνατο. Αυτές οι ανεξίτηλες μνήμες αναζωπύρωσαν τις φοβίες της πρώην επικεφαλής
του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, όταν πριν λίγους μήνες προειδοποιούσε τους
ομόσταβλους της οτι " αν δεν προσέξουμε, τα φαντάσματα απο τα τέλη του
19ου αιώνα θα έρθουν να μας στοιχειώσουν στον 21ο αιώνα".
Αυτά τα φωτεινά χνάρια πρέπει να αναζητήσουμε και εμείς και
οι γενιές που έρχονται για να μην χαθούμε στα σκοτάδια που μας σέρνουν, με
σπρωξιές και γαυγίσματα, οι δήμιοι της ζωής, οι άρπαγες της χαράς και οι
άρχοντες του φόβου. Σηκώνοντας την ασπίδα της αλληλεγγύης και κραδαίνοντας τη
φλόγα της άρνησης, να παραμείνουμε άνθρωποι ζεστοί και όρθιοι πάνω στο σταθερό
έδαφος της γνώσης και της μνήμης, ώστε να περιφρουρήσουμε την κιβωτό των
ονείρων μας, εκτοξευοντάς στον κοινωνικό ορίζοντα τα νέα σινιάλα για τις
επόμενες εφόδους στον ουρανό.
Απο το Κομπάνι, τον Λίβανο και το Χονγκ Κονγκ μέχρι την
Ελλάδα, την Γαλλία, την Χιλή και τη ζούγκλα του Μεξικού κι απο όποιο σημείο της
γης, για τους κολασμένους/ες η σύνδεση είναι υπαρκτή, είναι ζωντανή. Αυτοί οι
αμέτρητοι κρίκοι σχηματίζουν μια ανθρώπινη αλυσίδα που εξακολουθεί να μας
κρατάει δεμένους στον πλανήτη της ζωής και της αξιοπρέπειας. Και επειδή η ζωή
διψάει για χαμόγελα και χαρά, ας ξανασυλλογιστούν, με σεμνότητα και ολίγη
μεταμέλεια, όλοι αυτοί οι θλιβεροί άνθρωποι που φανατικά οχυρώνονται στην
απέναντι πλευρά μήπως έχουν διαλέξει λάθος τροχιά. Τώρα, πριν να είναι πολύ
αργά για όλους και όλες μας. Γιατί η σύγκρουση αναμένεται να είναι σφοδρή.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ
Γιάννης Δημητράκης, φυλακές Δομοκού, 11/1/2020
0 Σχόλια