Η επικείμενη λειτουργία Χώρων Επιτηρούμενης Χρήσης
Ναρκωτικών βάζει την Ελλάδα ανάμεσα στις (ελάχιστες) χώρες του κόσμου που
έχουν επιλέξει αυτή την αμφιλεγόμενη μέθοδο για τη
«μείωση της βλάβης» από την
τοξικοεξάρτηση.
Η λειτουργία του πρώτου ΧΕΧΝ στη χώρα μας σηματοδοτεί τη
«συνθηκολόγηση» της ελληνικής κοινωνίας με τα ναρκωτικά, αφού το βάρος φεύγει
από την πρόληψη, την αποτροπή και την απεξάρτηση από
τα ναρκωτικά και περνά στο πως θα συνεχιστεί «εξευγενισμένα» η τοξικοεξάρτηση.
Οι ΜΚΟ των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών που
υποστηρίζουν τους Χώρους Επιτηρούμενης Χρήσης Ναρκωτικών, χρησιμοποιώντας
επιστημονικοφανή επιχειρήματα, επικεντρώνουν την προπαγάνδα τους σε κάποιον
νεφελώδη ανθρωπισμό «μείωσης της βλάβης», αγνοώντας βασικές ιατρικές,
κοινωνιολογικές και ηθικές αρχές, όπως:
Η βασική αρχή της ιατρικής επιστήμης ορίζει ότι οι
γιατροί και οι εργαζόμενοι στην υγεία οφείλουν να κάνουν μόνο το ΚΑΛΟ στους
ασθενείς. Δεν υπάρχει ούτε ένας γιατρός σε όλον τον κόσμο που να υποστηρίζει
ότι τα ναρκωτικά κάνουν ΚΑΛΟ στον άνθρωπο. Η μόνη αποδεκτή χρήση των ναρκωτικών
στην ιατρική επιστήμη είναι η αναισθησία πριν από κάποια εγχείρηση ή η προσφορά
«παρηγορίας» σε καταληκτικό ασθενή. Επομένως γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό
ΔΕΝ είναι δυνατόν να υποβοηθούν ανθρώπους να κάνουν ΚΑΚΟ στους εαυτούς τους.
Η λειτουργία Χώρων Επιτηρούμενης Χρήσης Ναρκωτικών σε
κάποιες (ελάχιστες) χώρες του κόσμου δεν έχουν αποδώσει κάποια
επιστημονικά στοιχεία που να επιτρέπουν την αξιολόγησή τους σε σχέση με
την απεξάρτηση. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της πρώτης εγκατάστασης
τέτοιου χώρου στη Βόρεια Αμερική, του «Insite». Από την έναρξή του, το 2003
στο Βανκούβερ, περίπου 3,6 εκατομμύρια άτομα έχουν κάνουν χρήση ναρκωτικών
στις εγκαταστάσεις του, ωστόσο μόλις 48.798 (1,35%) έχουν λάβει οποιουδήποτε
είδους θεραπεία απεξάρτησης. Και μάλιστα οι υπεύθυνοι του χώρου δεν παρέχουν
κανένα στοιχείο που να προσδιορίζει τη μορφή, τη διάρκεια ή τη βιωσιμότητα και
αποτελεσματικότητα μιας τέτοιας «θεραπείας».
Ένα από τα πιο σημαντικά «βήματα» στη μάχη εναντίον της
εξάρτησης είναι η αποφυγή των ανθρώπων, των τόπων και των καταστάσεων που
οδήγησαν κάποιο άτομο στη χρήση των εξαρτησιογόνων ουσιών. Οι Χώροι
Επιτηρούμενης Χρήσης Ναρκωτικών κρατούν «κλειδωμένα» τα άτομα στην εξάρτηση
αφού τους δίνουν κίνητρο για να βρίσκονται συνεχώς ανάμεσα σε εθισμένους και σε
τόπους πραγμάτωσης της εξάρτησής τους.
Οι Χώροι Επιτηρούμενης Χρήσης Ναρκωτικών υπεραπλουστεύουν
τον εθισμό, μειώνοντας τους χρήστες σε μονοδιάστατα άτομα που πρέπει
απλά να πάρουν τη δόση τους, να μην συνειδητοποιήσουν την πραγματική τους
κατάσταση, ούτε βέβαια να αναζητήσουν αληθινή έξοδο από τον φαύλο κύκλο.
Η λειτουργία των Χώρων Εποπτευόμενης Χρήσης Ναρκωτικών δεν
έχουν θετική επίδραση στις λειτουργίες της πόλης και το αίσθημα ασφάλειας των
κατοίκων, καθώς το αίσθημα «ανομίας» ενισχύεται από τις «ελεύθερες ζώνες»
χρήσης ναρκωτικών (που δημιουργούνται κυρίως γύρω από τις κινητές μονάδες
των ΧΕΧΝ), ενώ οι εγκληματικές δραστηριότητες που συχνά απαιτούνται για την
εξασφάλιση παράνομων ναρκωτικών (κλοπές, πορνεία κ.α), συνεχίζονται όπως και
πριν.
Συμπερασματικά:
Η βαθιά ανθρώπινη δυστυχία ακόμα και ενός ατόμου στον εθισμό
δεν μπορεί να δικαιολογήσει Χώρους Επιτηρούμενης Χρήσης Ναρκωτικών, όταν
υπάρχουν μια σειρά αξιόπιστων επιλογών απεξάρτησης, με τη βοήθεια της ιατρικής,
των κοινοτήτων και ενός κοινωνικού συστήματος που θα ενσωματώσει το
απεξαρτημένο άτομο σε μία ζωή υγείας και αξιοπρέπειας με τη δυνατότητα
προσωπικής πρωτοβουλίας και όχι υποδούλωσης σε ένα απάνθρωπο σύστημα σταδιακού
αυτοχειριασμού.
του Δημήτρη Καλαντζή.
0 Σχόλια