Αποσταθεροποιητικά ιδεολογήματα

...το σύστημα... ένα τεράστιο χταπόδι, μία υπερμεγέθης μέδουσα, που δεν αρκείται μόνο στον πλούτο και τη διαχείριση της εξουσίας, αλλά διεκδικεί και την υποταγή του μυαλού μας

Κώστας Κρεμμύδας, Ξούθου και Μενάνδρου γωνία

Δεν αντιλαμβάνομαι την εμμονή της Κυβέρνησης ν’ αποκαταστήσει με κάθε μέσο το Νόμο και την Τάξη σε μία κοινωνία που προ-τιμάει, και τό’ χει απο-δείξει πολλάκις, την Ανομία και την Αταξία. Προσοχή δεν αναφέρομαι σε συνωμοσιολογίες για την Αριστερά ή την άκρα Αριστερά ή τα "επαναστατικά μορφώματα"[sic]. Αναφέρομαι στην κοινωνία αυτήν καθεαυτήν, δηλαδή στον καθένα από εμάς, σ’ένα βολικό κομφορμισμό της λούφας και παραλλαγής.

Αναρωτιέμαι γιατί δεν δηλώνουμε με σαφήνεια ότι θέλουμε την ησυχία μας, όχι με την καταστολή των παρανομιών αλλά με την ανοχή στην παρανομία, γιατί παρασύρουμε τους διανοούμενους (όχι και πολλούς) και τους πολιτικούς (μάλλον ελάχιστους) να προασπίζουν τη νομιμότητα, το Σύνταγμα και την κοινωνική συνοχή ενώ δεν έχουμε καμία αίσθηση κανόνων και ορίων σε οποιοδήποτε κοινωνικό ή αντικοινωνικό φαινόμενο. Ορίζουμε την ελευθερία με το να κάνει ο καθείς ό,τι θέλει κι εντέλει να βρίσκουμε κάποιο τρόπο ώστε να συμψηφίζονται οι παρ-ανομίες ή να παραγράφονται ή να ξεχνιούνται. Αυτή είναι η σταθερή "κανονικότητά μας", κι ας προβάλλουν οι μεν και οι δε κάτι ακατ-ανόητα επιχειρήματα. Δεν ξέρω, ούτε μπορώ να μετρήσω, πόσοι είναι οι έλληνες που θά 'θελαν αυστηρό και σταθερό πλαίσιο σύννομης λειτουργίας (θεσμών και ανθρώπων). Νομίζω όμως ότι είναι πολύ λίγοι και σε κάθε περίπτωση είναι πολύ λιγότεροι από τους ωχαδερφιστές, τους εναλλακτικούς ή τους επιρρεπείς προς την υπεράσπιση "του δικού τους δικαίου" (νόμος είναι το δίκαιο του...) ή του επικίνδυνου και δίκοπου "περί δικαίου αισθήματος του λαού" (sic). Ορισμένοι μάλιστα (πιστεύουν ότι μπορούν να) αυτο-εξαιρούνται κι από την οπισθοχώρηση της κοινωνικής ευταξίας δίχως προσωπικό κόστος ή ρίσκο.

Το κοινωνικοπολιτισμικό Χάος δεν έχει πολλές διεξόδους. Σε λίγο ο καθένας που ζει σε μία δική του πραγματικότητα, όπου η βία έχει συγκεκριμένο χρώμα και προέλευση, δεν θα έχει άλλο τρόπο "να κοιμάται ήσυχος" από το ν’αγοράσει όπλο ή "προστασία". Η Ελλάδα θα γίνει πραγματικό πεδίο βολής κι όποιος ξέρει "να σημαδεύει καλύτερα" (στο πραγματικό και μεταφορικό επίπεδο) θα έχει περισσότερες ευκαιρίες να επιβιώσει. Κι αυτός όμως δεν πρέπει να ξεχνάει ότι κάποια στιγμή κάποιος άλλος θα (τον) σημαδέψει καλύτερα γιατί θα έχει προμηθευτεί όπλο πιο σύγχρονης τεχνολογίας.

Ο φαύλος κύκλος έχει εδώ και πολύ καιρό ανοίξει. Πότε θα κλείσει; Δυστυχώς η ίδια η Ιστορία μας, μας έχει διδάξει ότι αυτές οι καταστάσεις κλείνουν μόνο με αίμα, αρκετό αίμα. Η συνεχώς υπό διαπραγμάτευση Δημοκρατία μας αδυνατεί να μας εγγυηθεί άλλο μέλλον.

ΥΓ. Ο μετα-πολιτικός ελληνικός λαός, με τη λαϊκή υποκειμενικότητα του ηρωισμού άνευ κινδύνων (sic) και της ατομικής ασφάλειας ως κρυμμένο μυστικό (και των μεν και των δε), γιατί άραγε απο-δέχεται την ύπαρξη μίας "δεύτερης κοινωνίας", όπου το Καλό και το Κακό αξιολογούνται αλά καρτ κι όπου η αλήθεια του Δικαίου συγκρούεται με την άποψη περί δικαίου του καθενός;

ΥΓ2. ’’Το χταπόδι μετακινείται με αιφνίδιες κινήσεις.
Περικυκλώνει τα σχήματα μέχρι να πλημμυρίσει όλα τα διάκενα’’ (Julia Sarachu, Γ.Σουλιώτης, Το χταπόδι)

Γιάννης Πανούσης 

Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη

https://www.capital.gr