Αλήθεια πως να είναι; - Σκέψεις για τον ηρωισμό των Ελλήνων - Του Κων/νου Τζέκη

Κάθε χρόνο, κάθε φορά, η πολιτεία καλείται να  τιμήσει τους νεκρούς των αγώνων του Έθνους. Και αυτοί οι αγώνες είναι πολλοί, είναι ηρωικοί, είναι μοναδικοί ίσως στον κόσμο ολόκληρο. Τα
επιστημονικά βιβλία μένουν βουβά μπρός στην αυταπάρνηση της ζωής, την ταπείνωση της ύπαρξης, την αυτοθυσία των Ελλήνων σε στιγμές κρίσιμες για το έθνος.

Τι να πει ο ειδικός επιστήμονας που μελετά τις αξίες της ζωής   για τούς Βασίλειο Τσαβαλιάρη και  Αλέξανδρο Διάκο, τους πρώτους μαχητές και νεκρούς του αγώνα του 1940; Τι να πει για τον Στρατηγό  Κατσημήτρο που αρνήθηκε να υποχωρήσει στη δεύτερη γραμμή άμυνας και καρφώθηκε στο Καλπάκι,  ρεζιλεύοντας ταυτόχρονα  τη Τζούλια,  το επίλεκτο σώμα στρατού  μιας Αυτοκρατορίας; Δεν είναι η νεότερη έκδοση του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες;

Τι να πει κανείς για την θυμωμένη απάντηση του λαού και το πείσμα του να τιμωρήσει εκείνους που τορπίλισαν την Έλλη, κάνοντας την εορτάζουσα Παναγία να ανασκιρτήσει  για την επερχόμενη λαίλαπα;

Τι να πει για τις γυναίκες της Ηπείρου που βρήκαν κουράγιο και δύναμη να ξεπερνούν βουνά από χιόνι, φορτωμένες με υλικά βαρύτερα από τα μουλάρια και να εφοδιάζουν την πρώτη γραμμή με πολεμοφόδια, με ψωμί και μάλλινα ρούχα, αλλά και να δίνουν κουράγιο στους ελάχιστους που κιότευαν;

Πως άραγε είναι να δίνεις κουράγιο στον Ελύτη, στον Τσαρούχη και σε τόσους άλλους διανοούμενους πολεμιστές;

Πως λέγεται επιστημονικά η μετατροπή του επιθανάτιου ρόγχου σε τραγούδι, όχι μοιρολόι μανιάτικο αλλά εμβατήριο σαν ανοιξιάτικη βροχή, σαν νανούρισμα της μάνας;

Πως ονομάζεται επιστημονικά το επιφώνημα αέρας που σαν τ’ άκουγαν οι Ιταλοί κένταυροι γινόντουσαν γατάκια στο γιατάκι τους;

Πήραμε μόνο μια σελίδα της ιστορίας. Η Ελλάδα είναι γεμάτη από τέτοιες σελίδες ηρωισμού και αυταπάρνησης.

Πως είναι να περνάς στην αθανασία προσφέροντας τη ζωή σου σαν αντάλλαγμα;

Πώς είναι να επιβιώνεις από το διαρκές μαρτύριο του παιχνιδιού με το θάνατο και ύστερα να τον τραγουδάς σαν να τον περιφρονείς, σα να το κοροϊδεύεις που αστόχησε στις βολές του;

Πως είναι να περιγράφεις το μαρτύριο που έζησες; Αλήθεια Ελύτη πώς να είναι μια μαρμαρωμένη απορία; Να πως την περιγράφει στο "Άσμα ηρωικό και πένθιμο"

«Τώρα κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη

M’ ένα σταματημένο αγέρα στα ήσυχα μαλλιά

M’ ένα κλαδάκι λησμονιάς στ’ αριστερό του αυτί

Mοιάζει μπαξές που τού ’φυγαν άξαφνα τα πουλιά

Mοιάζει τραγούδι που το φίμωσαν μέσα στη σκοτεινιά

Mοιάζει ρολόι αγγέλου που εσταμάτησε

Mόλις είπανε «γεια παιδιά» τα ματοτσίνορα

Kι η απορία μαρμάρωσε...» 

Πως είναι όμως να πολιτικοποιείς μια εποποιία; Πως είναι να εμποδίζεις την αναπαράσταση του θανάτου; Πως είναι να αρνείσαι να σταματήσεις το χρόνο για μια στιγμούλα και να δοξάσεις και να καμαρώσεις αυτά τα παιδιά που θυσιάσθηκαν για την ελευθερία και τη δημοκρατία που εσύ τάχατες για χάρη της μάχεσαι; Αλήθεια πώς να είναι;