Ο Ινδαρμένος - Του Γιώργου Παπαδόπουλου Τετράδη

Κείμενο τού Γιώργου Παπαδόπουλου - Τετράδη: Επειδή το μέγα πλήθος δεν έχει καταλάβει τι έχει γίνει με την έφοδο της αστυνομίας στίς τρείς καταλήψεις στο Κουκάκι και επειδή πολλή σκόνη και

λάσπη έχει καλύψει τα γεγονότα, ας βάλουμε μια τάξη. Επειδή τα πράγματα είναι απλά.

Τα γεγονότα: Στα πλαίσια της κυβερνητικής πολιτικής, η αστυνομία εξέδραμε στήν περιοχή για να εκκενώσει τρείς καταλήψεις ισάριθμων κτηρίων. Δύο ιδιωτών και ένα κληροδότημα του νοσοκομείου Ευαγγελισμός.

Σύμφωνα με γραπτή επίσημη ανακοίνωση της Ένωσης Εισαγγελέων, στην επιχείρηση ήταν παρόντες τρείς (3) εισαγγελείς. Σύμφωνα με τον νόμο,όπως τροποποιήθηκε μετά τη σύλληψη των μελών της 17 Νοέμβρη, επί σοσιαλιστικής κυβέρνησης, για να μπεί αστυνομία σε ένα σπίτι ή κτήριο δεν απαιτείται έγγραφο ένταλμα εισαγγελέα. Η παρουσία του εισαγγελέα στόν τόπο (δεν αναφέρεται σε πόση απόσταση), υπέχει θέση εντάλματος. Καθαρά αυτά; Πάμε παρακάτω.

Οι δύο καταλήψεις στα σπίτια ιδιωτών, όπου συνελήφθηκαν 6 άτομα και την κοπάνησαν άγνωστο πόσοι, εκκενώθηκαν χωρίς να εμφανιστεί ιδιαίτερη αντίδραση ούτε από τους καταληψίες, ούτε από τις ¨δημοκρατικές δυνάμεις", που μέχρι πρό τινος υπερασπίζονταν τις καταλήψεις.

Στήν τρίτη κατάληψη της οδού Ματρώζου (ποιός ήταν ο Ματρώζος παραμένει ερώτημα στο πανελλήνιο) η αστυνομία χτύπησε την πόρτα της διπλανής διπλοκατοικίας και ζήτησε να μπεί στο σπίτι. Προφανέστατα γιατί από την κατάληψη μπορούσε κανείς να την κοπανήσει εύκολα μέσω της ταράτσας αυτού του σπιτιού. Φαίνεται από κάθε φωτογραφικό υλικό.

Όπως ακούγεται από τη συνομιλία που είχε ζωντανά εκείνη την ώρα η σύζυγος του ιδιοκτήτη, σκηνοθέτη Ινδαρέ, με το ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ, που πήρε τηλέφωνο, η ίδια λέει στούς αστυνομικούς ότι δεν τους ανοίγει αν δεν της δείξουν ένταλμα από εισαγγελέα.

Η αμέσως επόμενη συνομιλία της κας Ινδαρέ με τον ραδιοφωνικό σταθμό καταγράφει "είναι εδώ η αστυνομία και μια εισαγγελέας" χωρίς ένταλμα. Προφανώς γιατί η κ Ινδαρέ δεν ξέρει- και πώς να ξέρει- ότι η εισαγγελέας είναι το ένταλμα!

Στή συνέχεια, όμως, από τις συνομιλίες που καταγράφονται γίνεται φανερό ότι αστυνομικοί ανέβηκαν στήν ταράτσα του σπιτιού, έπιασαν και έδεσαν πισθάγκωνα με χειροπέδες- δεματικά τον σύζυγο Ινδαρέ και τα δυό του παιδιά, τους ξάπλωσαν κάτω, και από τα σημάδια στο πρόσωπο, μάλλον τους χτύπησαν.

Η αστυνομία επικαλείται ότι τα παιδιά ήταν στήν κατάληψη και τους πετούσαν αντικείμενα, ότι πατέρας και πάιδιά αντιστάθηκαν και ότι ο πατέρας πήγε να πάρει το όπλο αστυνομικού. Τρίχες.

Πρώτον, υπάρχει βίντιο από γείτονα στο ytube όπου φαίνονται πεντακάθαρα πατέρας και παιδιά στο μπαλκόνι του σπιτιού τους να παρακολουθούν άπραγοι την επιχείρηση της αστυνομίας.

Δεύτερον, όπως ακούγεται να φωνάζει ο δεμένος πατέρας από την ταράτσα σε βίντεο, το οποίο επίσης είναι σε κοινή θέα, κανείς δεν αντιστέκεται και ζητάει γιαυτό να τον λύσουν. Ταυτόχρονα, καταγγέλει εκείνη την ώρα ΚΑΙ την αστυνομική βία εναντίον της οικογένειάς του, αλλά ΚΑΙ των μπαχαλάκηδων της κατάληψης και της κάθε κατάληψης! Εξανιστάμενος μάλιστα με "τον διαρκή εμφύλιο στη χώρα." Δεν μου ακούγεται για πολύ νεοαριστερό αυτό.

Τρίτον, η κατηγορία ότι πήγε να αρπάξει το όπλο αστυνομικού είναι στημένη 100%. Πρώτον από το προφίλ του ανθρώπου, αλλά και από το γεγονός ότι αυτή η κατηγορία χρησιμοποιείται κατά κόρον από την αστυνομία, μαζί με την αντίσταση κατά της Αρχής, για να μπουζουριάσει κάποιον για τον οποίον έχει απλώς υποψίες. Είναι δυό κατηγορίες που δεν μπορεί να αποδείξει το αντίθετο ο κατηγορούμενος και χρησιμοποιούνται για να συρθεί στο Τμήμα και σε δίκη. Σε πιο σοβαρές επιχειρήσεις η αστυνομία σου φυτεύει κι ένα φακελάκι με ναρκωτικά στήν τσέπη και τρέχα να ξεμπλέξεις. Αυτά είναι έτσι και δεν αμφισβητούνται.

Η αστική δημοκρατία έχει φροντίσει να θεσπίσει κανόνες εξανθρωπισμού. Και μέσα σ αυτούς έχει θεσπίσει τον σεβασμό του κατηγορουμενου και του συλληφθέντα, οποιο κι αν είναι το αδίκημά του. Αυτό λέγεται Πολιτισμός. Και είναι αυτό που ξεχωρίζει τους μπαχαλάκηδες από τους Πολίτες. Κυρίως από τους ευαίσθητους και τους λεγόμενους σκεπτόμενους πολίτες.

Η εικόνα του Ινδαρέ δεμένου πισθάγκωνα, εμφανώς χτυπημένου, με κολάρο στο λαιμό και με πεταμένο το ακουστικό βαρυκοϊας στήν ταράτσα είναι εικόνα υπέρβασης εξουσίας από την αστυνομία. Και βγαίνει αβίαστα και από τη συμπεριφορά του ανθρώπου που μεγαλόφωνα εκλιπαρεί και δεν προκαλεί, αλλά και από τα εμφανή στο κοινό αποδεικτικά που περιέγραψα πιο πάνω.

Από την άλλη, οι οιμωγές για στυνομικό κράτος και χούντα προέρχονται από ανθρώπους που είτε δεν έζησαν το πρώτο τις δεκαετίες του '50 και του '60, είτε τη δεύτερη το '67 ως το '74 είτε ηδονίζονται φαντασιωνόμενοι το παρελθόν, είτε απλώς τερατολογούν για να δημιουργήσουν εντυπώσεις.

Πριν από 2 χρόνια έγραψα ενα άρθρο όπου προειδοποιούσα ότι η απουσία στοιχειώδους αστυνόμευσης για την προστασία των πολιτών και η έτσι απαξίωση της αστυνομίας από την συνειδητά φιλοεγκληματική προηγούμενη κυβέρνηση θα οδηγούσε στο άλλο άκρο μια μέρα.

Το άλλο άκρο δεν έχει έρθει, αλλά σε μια χώρα που το μέτρο είναι άγνωστο και το μαύρο διαδέχεται το άσπρο και τούμπαλιν, αν δεν υπάρξουν φραγμοί και αν δεν τηρηθεί ο νόμος σε κάθε κατεύθυνση, τίποτε δεν είναι απίθανο. Επειδή εδώ ζούμε.

Η αυδοσία της αστυνομίας δεν είναι ούτε η λύση ούτε η απάντηση στήν ασυδοσία των μπάχαλων. Η αστική δημοκρατία έχει χρέος να εξημερώνει. Και έχει το μονοπώλιο της βίας, με βάση το Σύνταγμα, και όλους τους νόμους για να το κάνει. Αλλιώς θα σκοτωνόμασταν κάθε μέρα στούς δρόμους υπερασπιζόμενοι με τα όπλα το δίκιο που νομίζουμε ότι έχουμε. Φυσικά δεν πηγαίνει με κουραμπιέδες να χτυπήσει τούς αντιπάλους της. Που δεν έρχονται με κουραμπιέδες να τη χτυπήσουν. Αλλά, δεν πυροβολείς με καλάσνικοφ μια μύγα. Επειδή το όπλο, με το οποίο πυροβολείς φτιάχνει το οπλο που θα σε πυροβολήσει. Αυτό τα λέει όλα.

Το δικαίωμα του κατηγορούμενου και του ύποπτου να μην προσβάλλεται η υπόληψή του είναι κατάκτηση της δημοκρατίας. Δεν είναι αδυναμία. Η εξημέρωση είναι δύναμη. Η εικόνα μεταχείρισης της οικογένειας Ινδαρέ είναι αδυναμία της αστυνομίας. Είναι ντροπή. Και οι κατηγορίες που του απαγγέλλονται είναι μεγαλύτερη ντροπή. Γιατί είναι στημένες. Η αντίσταση κατά της Αρχής είναι πιά καραμέλα, όπως και η απόπειρα αρπαγής όπλου. ΔΥΌ ΚΑΤΗΓΟΡΊΕς ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΊ Η ΑΣΤΥΝΟΜΊΑ κατα κόρον όταν θελει να μπουζουριάσει έναν ύποπτο ή έναν που δεν έχει να τον κατηγορήσει για κάτι άλλο.

Ένας εμφανώς συντηρητικός άνθρωπος, κεντρώων απόψεων και οπαδός του νόμου και της λογικής, ενάντια στα μπάχαλα και τη βία πληρώνει το τίμημα της επιθυμίας του να τηρηθεί ο νόμος. Και να μπεί η αστυνομία στο σπίτι του με ένταλμα. Αυτό είναι όλο. Αντ αυτού, ο αυταρχισμός της εξουσίας τον θέλει πισθάγκωνο επειδή δεν συνεμορφώθη πρός τας υποδείξεις. Εκδικητικά. Γιατί δεν υπάκουσε με το πρώτο. Και τον στέλνει κατηγορούμενο σε δίκη! Με κατασκευάσματα που διαψεύδονται από τις ίδιες τις εικόνες.

Όσο για κείνους που βρήκαν ευκαιρία σαν τις ύαινες να αρπάξουν κανένα κρέας από την υπόθεση, καταγγέλλοντας την αστυνομική βία, καλά θα κάνουν να είναι φειδωλοί σε λόγια. Οι υποκριτές. Γιατί είναι οι ίδιοι που ξυλοφόρτωναν συνταξιούχους έξω απο το πρωθυπουργικό μέγαρο, που ξυλοφόρτωναν αγρότες και εργαζόμενους έξω από τα υπουργεία, που τσουβάλιαζαν καστανάδες επειδή δεν είχαν άδεια, που έδερναν ακτιβιστές ενάντια στούς πλειστηριασμούς, που ξυλοφόρτωναν φοιτητές μέσα κι έξω από τα πανεπιστήμια. Η κοινωνία δεν ξεχνά.

Η αστική δημοκρατία, όμως, χρωστάει μιά συγνώμη στήν οικογένεια Ινδαρέ. Για την βία που του άσκησε από υπερβολικό ζήλο. Και χρωστάει κι ένα μπάτσο στούς αδικοπραγήσαντες γιατί μετέτρεψαν μια αστυνομική επιχείρηση σε περίγελω για την αστυνομία. Η ατιμωρησία αποθρασύνει. Κι αυτό ισχύει τόσο για τους παράνομους πολίτες όσο και για τους παράνομους του νόμου.

Όσοι πάλι, από τους πολίτες αδιαφορούν λέγοντας ότι όποιος είναι νομοταγής και ήσυχος δεν έχει να φοβηθεί τίποτε, δεν έχουν παρά να δούν τον πολίτη Ινδαρέ. Ένας νομοταγής και ήσυχος, που βρέθηκε δεμένος πισθάγκωνα γιατί έκανε το λάθος να ζητήσει να τηρηθεί ο νόμος στο σπίτι του.