Ουτοπία και πραγματικότητα - του Κωνσταντίνου Τζέκη

Στρογγυλοκάθισε στον αγαπημένο του καναπέ. Κάθε πρωί ο καφές αχνιστός και ένα ποτήρι νερό, μαζί με το χάπι της πίεσης τον περίμενε στην ώρα του.

Ρούφηξε μια γουλιά καφέ, μόρφασε ευχάριστα από την ικανοποίηση και άνοιξε την τηλεόραση. Το κανάλι, φιλοξενούσε πολιτικούς που μάλωναν για την καθημερινότητα. Γύρισε κανάλι, το ίδιο. Άλλο κανάλι το ίδιο. Όλα τα πρωινάδικα φιλοξενούσαν περισπούδαστους και μαθουσάλες όλων των πραγμάτων ανεξαιρέτως.  Το παράξενο ήταν ότι όλοι τους είχαν τελειώσει την ίδια σχολή με τον ίδιο δάσκαλο. Όλοι τους έλεγαν τα ίδια. Με τις ίδιες λέξεις. Οι μεν υπερασπίζονταν την αλήθεια και κατηγορούσαν τους άλλους για ψεύτες και οι δε υπερασπίζονταν και αυτοί το μοναδικό τους προσόν, την αλήθεια και πάει λέγοντας.

Στο ενδιάμεσο οι δημοσιογράφοι ανακοίνωναν ειδήσεις για δολοφονίες, εγκλήματα, ναρκωτικά, ληστείες. Όλο το υπόλοιπο κομμάτι των εκπομπών ήταν ένα αστυνομικό ρεπορτάζ. Παντού εικόνα γκανγκστερικής ταινίας σε ένα πολεμικό περιβάλλον. Άντε και το πρόσφατο προσφιλές στα ΜΜΕ με τους μετανάστες.

Σκέφθηκε γιατί η Αστυνομία δεν κάνει δικό της κανάλι να τα οικονομήσει το κράτος, αφού όλη η ειδησεογραφία είναι αστυνομικού ενδιαφέροντος. Χαμογέλασε, στην ιδέα αυτή.

Θυμήθηκε τη χήρα του φίλου του γιατρού που έκανε το ετήσιο μνημόσυνό του και δεν είχε πάρει ούτε την προσωρινή της σύνταξη.

Θυμήθηκε το ραντεβού του με το Νοσοκομείο για οφθαλμολογικές εξετάσεις που το έκλεισε για το επόμενο εξάμηνο, αν ο γιατρός του Νοσοκομείου δεν απουσιάζει ή δεν θα απεργούσε και ρίγησε από θυμό.

Θυμήθηκε πως χιλιάδες αδέσποτα επιτίθενται στους δρόμους με τους Δήμους να σφυρίζουν αδιάφορα και να μην τους νοιάζει εκτός και αν ο Εισαγγελέας τους καλεί σε απολογία για δάγκωμα πολίτη.

Θυμήθηκε τους άνεργους,  ανασφαλείς πολίτες, την κοπέλα του γείτονα που είναι ευειδής και την ξετρελαίνουν στην παρενόχληση οι κυριλάτοι εργοδότες της, το φτωχό παιδάκι που βιάστηκε από τον κύριο ευπαρουσίαστο πολίτη, τον ιερωμένο που βίαζε την προστατευόμενη του.

Θυμήθηκε τα ναρκωτικά στα σχολεία, τους νεαρούς απροστάτευτους χρήστες και την πολιτεία να κωφεύει, σ' αυτήν την σιωπηλή κραυγή μιας κατεστραμμένης νεολαίας.

Πουθενά στην πολιτική συζήτηση η  πραγματικότητα. Μόνο ουτοπία. Άντε και για να συμμαζευόμαστε και καμιά κορώνα του Ερτογάν.

Έκλεισε την τηλεόραση. Σε λίγο κουδούνισε το κινητό του.

Ήταν από έναν πολιτικό φορέα που τον καλούσε σε συγκέντρωση που θα μιλούσε ο τάδε πολιτικός.

Ένας πλανόδιος μάζευε αντικείμενα. Τον σταμάτησε και του χάρισε την τηλεόραση και το κινητό του.

Απελευθερωμένος, ρούφηξε τον καφέ του. Επανήλθε στην πραγματικότητα του.