Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο του δημοσιογράφου, κ. Κώστα
Γιαννακίδη στο protagon.gr σχετικά με το σοβαρό ζήτημα που μας
απασχολεί τις τελευταίες ημέρες με το ακραίο περιστατικό που έλαβε χώρα
την
περασμένη Πέμπτη στη διάρκεια μεσημεριανής εκπομπής, με “πρωταγωνιστές” τη
δημοσιογραφική ομάδα-πάνελ της εκπομπής, η οποία κατά τον “σχολιασμό”
καταγγελίας νεαρής φοιτήτριας για προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειάς της,
προέβησαν σε απάραδεκτα σχόλια και σε αναπαράσταση της πράξης.
Όπως έγραψα και σε σχόλιο μου, το άρθρο αναδεικνύει
σημαντικές αληθειες. Προσωπικά, θα χρησιμοποιούσα αντί της λέξης “ειλικρίνεια”,
στον τίτλο, ωμή “βία του λόγου και της εικόνας”. Γιατί το “θέαμα” που
παρακολουθήσαμε ήταν βίαιο -βάναυσο για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια- και λεκτικά
και οπτικά και συμβολικά ακόμα.
Όταν, στο πλαίσιο της επίμαχης εκπομπής, ο δημοσιογράφος
μεταφέρει την είδηση, αναφέρει σε κάποιο σημείο ότι “η νεαρή φοιτήτρια ούρλιαξε
από τον φόβο της”, το πάνελ “λύνεται” στα γέλια και επιδίδεται για μεγάλη
χρονική διάρκεια σε σχόλια ακραία που καταστρατηγούν θεμελιώδη ανθρώπινα
δικαιώματα, τύπου “υπήρχε συναίσθημα μεταξύ τους;” σε συνεχή γέλια και στο
τέλος φτάνουν στο σημείο να αναπαραστήσουν μια εγκληματική ενέργεια,
ουσιαστικά: της προσβολής της γενετήσιας ελευθερίας.
Η πιο ανησυχητική διάσταση της όλης παρουσίασης του πάνελ
είναι ότι δείχνουν να μην μπορούν να διακρίνουν τα όρια ανάμεσα στην “πλάκα”
και στη “θυματοποίηση” καθώς και στην “αστεία διάσταση μίας υπόθεσης” με μία
“ποινικά κολάσιμη πράξη”. Καμία αστεία διάσταση δεν έχει μία ποινικά κολάσιμη
πράξη! Θα μπορούσε να πει, για παράδειγμα, ότι ένας βιασμός έχει και την αστεία
του διάσταση;;;;
Σαφώς, στην “ανάγνωση του μηνύματος” από το κοινό παίζουν
πολλοί παράγοντες ρόλο, όπως ότι η εκπομπή προβάλλεται μεσημεριανή ώρα, από ένα
τηλεοπτικό σταθμό που έχει ένα συγκεκριμένο προφίλ με έμφαση στην ενημέρωση,
ότι ο κεντρικός παρουσιαστής είναι προβεβλημένος κ.λπ.
Η παρουσίαση όμως αυτή είχε και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά
που, κατά την άποψή μου τουλάχιστον, επανέφεραν με αγριότητα στον δημόσιο λόγο
ακραίες αντιλήψεις που έπρεπε να καταδικαστούν απεριφραστα. Να μην ξεχνάμε τη
“σκοτεινή” εγκληματικότητα, δηλαδή εγκλήματα που δεν καταγγέλλονται ποτέ λόγω
του φόβου του θύματος για δευτερογενή θυματοποίηση του και κοινωνικό
στιγματισμό, κυρίως ενδοοικογενειακή βία, βιασμοί κ.λπ.
Συνεπώς, το θέμα είναι πολύ σοβαρό. Οι ισχυρές κοινωνικές
αντιδράσεις, επομένως, ας ελπίσουμε ότι θα ανοίξουν τον δρόμο για διασφάλιση
των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατά την παρουσίαση εγκλημάτων κατά της ζωής και
κατά της γενετήσιας ελευθερίας.
0 Σχόλια