Ισχύει το δικαίωμα στη λήθη για έναν δολοφόνο; «Ναι», σύμφωνα με το Ανώτατο Δικαστήριο της Γερμανίας. Οι αναφορές μέσου ενημέρωσης στο όνομα του δράστη δύο ανθρωποκτονιών θα πρέπει να αφαιρεθούν από τα
Βλ.το σχετικό άρθρο https://www.lawspot.gr/nomika-nea/ishyei-dikaioma-sti-lithi-gia-enan-dolofono-nai-symfona-me-anotato-dikastirio-tis
Πολύ ενδιαφέρον το παραπάνω ζήτημα και μας δίνει το έναυσμα για μία ευρύτερη συζήτηση, η οποία ασφαλώς σχετίζεται άμεσα με τον τρόπο δημοσιογραφικής κάλυψης υποθέσεων υψηλού εγκληματολογικού ενδιαφέροντος, κυρίως ανθρωποκτονιών κατά της ζωής και κατά της γενετήσιας ελευθερίας.
Πολλοί είναι οι δημοσιογράφοι που αντιτίθενται στην μη αναφορά στοιχείων, ειδικά εάν υπάρχει αμετάκλητη δικαστική απόφαση, γιατί αυτό κατά την άποψή τους πρώτον, αποδυναμώνει τη δημοσιογραφική παρουσίαση και δεύτερον, το κοινό έχει το δικαίωμα, για τόσα σοβαρά ζητήματα, να ενημερώνεται από τα ΜΜΕ με τρόπο πλήρη και με κάθε ακρίβεια.
Υπάρχει ασφαλώς και ο αντίλογος, στον οποίο επίσης αξίζει να δοθεί έμφαση. Με έχει εντόνως απασχολήσει το θέμα, εφόσον ασχολούμαι με αυτές τις υποθέσεις σε καθημερινή σχεδόν βάση.
Δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι, αλλά τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι, ακόμα και σε συμβολικό επίπεδο, όλες και όλοι έχουμε το δικαίωμα στη λήθη, αλλιώς θα ήταν σαν να αφαιρούσαμε από την ανθρώπινη ύπαρξη το δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία, στο να ξαναρχίσουμε να γράφουμε την ιστορία μας, επαναπροσδιορίζοντας τα “θέλω”, τα “πιστεύω”, ακόμα και τις πιο σημαντικές επιλογές στη ζωή.
Αναμφισβήτητα, εγκλήματα σοβαρής ποινικής και κοινωνικής απαξίας μπορεί ποτέ να μη συγχωρεθούν στη συνείδηση του κοινού και είναι ίσως σημαντικό για τις θεμελιώδεις ανθρώπινες αξίες μας να μη συγχωρούνται αυτές οι πράξεις, αλλά το δικαίωμα του εγκληματία, μετά την έκτιση της ποινής του, να αποτελέσει ξανά μέλος της κοινωνίας, είναι κατοχυρωμένο από τον νομικό μας πολιτισμό. Αυτό σημαίνει ότι ίσως και δημοσιογραφικά πρέπει να γίνει ο δύσκολος αλλά απαραίτητος διαχωρισμός ανάμεσα στο “συγχωρώ” και το “σέβομαι ένα νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμα” που διασφαλίζει τη συνέχιση της ζωής.
Συνεπώς, ακόμα κι ένας εγκληματίας που έχει τιμωρηθεί για την πράξη του έχει το δικαίωμα στη ληθη, όπως πρωτίστως η οικογένειά του έχει το δικαίωμα να συνεχίσει χωρίς να είναι στιγματισμένη πληρώνοντας για εγκληματικές πράξεις για τις οποίες δεν ευθύνεται. Το ίδιο δικαίωμα έχει, χωρίς καμία αμφιβολία, και το θύμα μίας εγκληματικής πράξης που έχει επιβιώσει και θέλει να συνεχίσει τη ζωή διαγράφοντας από το μυαλό ό,τι τραυματίζει την ψυχή και την κρατά δέσμια σε μία πολύ επώδυνη κατάσταση.
Επίσης, όσο κι αν η αφαίρεση των στοιχείων αποδυναμώνει τη δημοσιογραφική κάλυψη, όταν πραγματικά έχει γίνει δημοσιογραφική έρευνα και δεν μένουμε στο στοιχείο του εντυπωσιασμού, η ουσία της υπόθεσης δεν αποδυναμώνεται, όπως και το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε μέσω της έρευνας και ανάλυσης.
Συνοψίζοντας, θα τόνιζα ότι σημασία τελικά δεν έχει εάν το έγκλημα διαπράχθηκε από τον Χ ή την Ψ αλλά ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε υπόθεσης, ποιες οι ειδικές συνθήκες που οδήγησαν στην εγκληματική πράξη, ποια τα στοιχεία που συνθέτουν το ψυχο-εγκληματικό προφίλ του δράστη και τα χαρακτηριστικά του θύματος και ποιο το μήνυμα που μπορούμε να περάσουμε στην ευρύτερη κοινωνία μέσω της δημοσιογραφικής προσέγγισης και ανάλυσης.
0 Σχόλια