Ο Γιώργος Καλλιακμάνης περιγράφει τη δική του εμπειρία στον κινηματογράφο ως ανήλικος και αναρωτιέται

Ανάρτηση τού Γιώργου Καλλιακμάνη, προέδρου της Ένωσης Νοτιοανατολικής Αττικής: Όταν ήμουν 15 ετών θυμάμαι πόσο άσχημα ένιωσα όταν καθώς βγαίναμε με φίλους απο σινεμά της
πόλης που ζούσα ,μας σταμάτησε η αστυνομια γιατί βλέπαμε μια ταινία που θεωρήθηκε τότε ακατάλληλη για ανήλικους.Η ταινία ελληνική (όχι πορνό)που έδειχνε μια ιστορία ταμπού για την εποχή .θυμάμαι ξέφυγα και άρχισα να τρέχω με όλες τις δυνάμεις νομίζοντας ότι με κυνηγούν οι αστυνομικοί και ότι βρίσκονται μια ανάσα πίσω μου πράγμα που φυσικά δεν συνέβαινε στην πραγματικότητα παρά μόνο στην φαντασία μου λόγο του φόβου μου και της ταραχής που μου δημιούργησε το συγκεκριμένο περιστατικό . έφτασα στο σπίτι μου λαχανιασμένος και για μέρες θεωρούσα ότι θα έρθει η αστυνομια και θα ζητήσει απο τους γονείς μου να με συνοδεύσουν στο αστυνομικό τμημα της πόλης .Σίγουρα οι αστυνομικοί έκαναν την δουλειά τους γιατί προφανώς λειτούργησαν μετά απο καταγγελία ,όμως το βέβαιο είναι ότι ακατάλληλη για ανήλικους δεν ήταν η ταινία αλλά η έστω αναγκαστική ενέργεια των αστυνομικών που μας σταμάτησαν (παιδιά 14 και 15 ετών ) λες και κάναμε Εγκλημα.Ειναι λοιπόν κάποια εγκλήματα (άδικες πράξεις) που κάνουν λιγότερο κακό απο την ενέργεια των εντεταλμένων οργάνων να τα <<αντιμετωπίσουν >> .

Ποιος φταίει ;Τα Αστυνομικά όργανα ;Οι καταγγέλοντες ; Η η πολιτεία που δεν φροντίζει να αναθεωρήσει κάποιες παρωχημένες απόψεις που έχουν σαν αποτέλεσμα να διατηρούνται νόμοι και διατάξεις που περισσότερο κακό κάνουν παρά καλό ;