Βιασμός ανήλικης μαθήτριας από τον καθηγητή της – Βιωματική συνέντευξη και προφίλ βιαστή

της Αγγελικής Καρδαρά.

Ένα ακόμα πολύ σοβαρό ζήτημα, με κοινωνικές διαστάσεις και προεκτάσεις πέρα από τις νομικές, αναδεικνύει ο Ομ. Καθηγητής Εγκληματολογίας Παντείου Πανεπιστημίου, κ. Άντωνης Μαγγανάς, το οποίο αφορά την κατάχρηση ανήλικου σε ασέλγεια, με δράστη εκπαιδευτικό (βλ. και το παλαιότερο θέμα μας στο pm με τίτλο Κατάχρηση ανηλίκων σε ασέλγεια σε χώρους εκπαίδευσης).

Ακολούθως, παρουσιάζεται η συνέντευξη από μαθήτρια που έζησε την τραυματική και επώδυνη εμπειρία του βιασμού τους από τον καθηγητή του φροντιστηρίου, αλλά ευτυχώς κατήγγειλε το έγκλημα και με τη συνέντευξή της θέλει να περάσει ένα πολύ δυνατό μήνυμα σε όλα τα κορίτσια και τις γυναίκες που είναι θύματα βιασμού να «σπάσουν» τον φόβο και τη σιωπή τους και να καταγγείλουν το έγκλημα. Με αυτό τον τρόπο θα προστατεύσουν άλλες γυναίκες, θα τιμωρηθεί για την πράξη του ο ένοχος και οι ίδιες θα μπορέσουν με δύναμη να συνεχίσουν, γιατί ο βιασμός σώματος και ψυχής είναι ένα πολύ σοβαρό έγκλημα και πρέπει να αποκαλύπτεται!

Να σημειωθεί εδώ ότι η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 2010 στο μάθημα του Καθηγητή Α.Μαγγανά στο Πάντειο Πανεπιστήμιο «Αντεγκληματική Πολιτική», με συνεντεύκτρια την κ.Σεβαστή Λαζάρου.

Η κ. Λαζάρου γράφει στο εισαγωγικό της σημείωμα: «Στην εργασία αυτή θα παρουσιάσω τη συνέντευξη ή καλύτερα την κατάθεση ψυχής που μου έδωσε θύμα βιασμού. Δεν θα αναφέρω τίποτα σχετικά με το θύμα εκτός από το ότι ήταν γυναίκα. Αρχικά, είχα πολλούς δισταγμούς για αυτή την συνέντευξη και δεν ήξερα αν ήθελα να γίνει. Όλες αυτές οι αναμνήσεις, τα συναισθήματα που θα κατέκλυζαν ξανά το θύμα ίσως ήταν επιβλαβή στην όλη ψυχολογία της. Ακόμα δεν ήξερα αν θα μπορούσα να αποδώσω το συναίσθημα που έβγαζε, τον παλμό και την ένταση όταν μιλούσε. Είχα προετοιμάσει μια σειρά από ερωτήσεις, είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά ώστε να μην νιώσω κάποιο συναίσθημα και ξεφύγω από τα όρια. Πιστέψτε με δεν έκανα καμία από τις ερωτήσεις που ήθελα, όλα κύλησαν διαφορετικά και βγήκε κάτι ακόμα καλύτερο (όσο καλή μπορεί να είναι μια τέτοια συνέντευξη). Η συνέντευξη έγινε στο σπίτι του θύματος όπου ένιωθε ασφάλεια και ηρεμία. Σεβάστηκα την επιθυμία της, γιατί καταλάβαινα ότι ήταν κάτι που δεν θα μπορούσε να συζητήσει σε έναν ουδέτερο ή εξωτερικό χώρο. Όπως προανέφερα πολλά στοιχεία δεν μπορώ να δώσω για το θύμα εκτός του ότι είναι γυναίκα και το περιστατικό έλαβε χώρα σε επαρχιακή πόλη, στοιχείο που έχει σημασία στην ιστορία μας.

Ο βιασμός είναι ένα απεχθές έγκλημα. Το μεγαλύτερο ποσοστό είναι γυναίκες και παιδιά, τα οποία γίνονται θύματα της πολύμορφης βίας, της προκατάληψης, της άγνοιας και της ίδιας της οικογένειας τους αλλά και της κοινωνίας.

Ακόμα και στην εποχή του τεχνολογικού πολιτισμού και της ανάπτυξης, ο βιασμός θεωρείται ταμπού και ένα ευαίσθητο θέμα που δύσκολα κανείς συζητά, μελετά ή κατανοεί».

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε πρωινή ώρα, όπως ήθελε το θύμα για να μη νιώσει φόβο από το σκοτάδι, στο διαμέρισμά της. Στην αρχή ήταν σαν να φορούσε μια μάσκα, δεν καταλάβαινα αν ένιωθε κάτι εκείνη την στιγμή, χαμογελούσε μηχανικά, βεβιασμένα και κοιτούσε ανήσυχα γύρω της σαν να μετάνιωσε που αποφάσισε να μιλήσει. Όλη η ατμόσφαιρα έφερε και εμένα σε δύσκολη θέση, γι’ αυτό και τόλμησα να την ρωτήσω εάν πραγματικά το ήθελε εξηγώντας της ότι, εάν μετάνιωσε, δεν είχα κανένα πρόβλημα να ακυρώσουμε τα πάντα. Τότε με κοίταξε με ένα βλέμμα αποφασιστικό και είπε πως το έχει πάρει απόφαση και ήθελε να λυτρωθεί μιλώντας, αλλά και να γίνει παράδειγμα η ιστορία της σε άλλες κοπέλες (βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι γνωριζόμαστε και κάποιο διάστημα για αυτό και χαλάρωσε πιο γρήγορα).

◾Λοιπόν πώς θέλεις να ξεκινήσουμε; Πες ότι εσύ νομίζεις, κι αν έχω οποιαδήποτε ερώτηση, μου δίνεις την άδεια να στην θέσω.

Θα σου πω όλα τα γεγονότα με τη σειρά για να μπορέσεις και εσύ να έχεις μια ολοκληρωμένη ιστορία και άποψη. Γεννήθηκα σε επαρχιακή πόλη όπου μεγάλωσα σε ένα ευχάριστο, γεμάτο αγάπη οικογενειακό περιβάλλον. Βέβαια σε αρκετά νεαρή ηλικία έχασα την μητέρα μου και μας μεγάλωνε η μητέρα της μαμάς μου και ο πατέρας μου. Ήμασταν (λεπτομέρειες για την οικογένεια). Ο πατέρας μου, αν και στην αρχή ήταν πολύ στεναχωρημένος με την απώλεια της μαμάς μας γρήγορα βρήκε… πώς να το πω…, τον παλιό του εαυτό; Όσο δηλαδή μπορούσε και μας μεγάλωνε με πολλή αγάπη.

Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου έλειψε η μαμά μου, αλλά ευτυχώς είχα μια οικογένεια και φίλους να ξεχνιέμαι. Ήρθε λοιπόν ο καιρός που χρειάστηκε να πάω φροντιστήριο. Εκεί έκανε μάθημα ο κύριος… δεν ξέρω βέβαια εάν του αξίζει ο χαρακτηρισμός, αλλά τέλος πάντων, ο κύριος Τάδε. Ήταν ο μορφωμένος, ο αστείος καθηγητής που καταλάβαινε τους μαθητές και τη νεολαία και βέβαια είχε τη φήμη του καρδιοκατακτητή στο γυναικείο πληθυσμό. Πολλές κοπέλες να σου πω ότι ήταν ερωτευμένες μαζί του.

◾Εσύ είχες γοητευτεί, σου άρεσε;

Μπα, δεν θα το έλεγα. Δεν με ένοιαζε αν ο καθηγητής μου ήταν ωραίος, ήθελα να είναι καλός για να με βοηθήσει να περάσω στο Πανεπιστήμιο. Εξάλλου τότε είχα και κάποιον δεσμό. Βέβαια για να είμαι και ειλικρινής, ίσως λέω, ίσως να είχα πει και εγώ σαν κοριτσάκι με τις φίλες μου ότι ήταν ωραίος, αλλά μέχρι εκεί τίποτα άλλο.

Όμως έτυχε να είμαι πολύ καλή στο μάθημα του και συνέχεια με παίνευε. Μέχρι και ένα εξάμηνο, αφού κάναμε μάθημα, δεν είχε δείξει κανένα δείγμα. Και που να υποψιαστώ και κάτι, αφού όλοι έλεγαν ότι ήταν οικογενειάρχης άνθρωπος. Ξέρεις τα κλασικά που λένε για όλους και μετά όλοι σοκάρονται αν βγει αλήτης. Ώσπου άρχισαν τα πρώτα δείγματα. Να κάτι αθώα πειράγματα, τυχαία έπιανε το χέρι μου, μου χάιδευε τα μαλλιά μέχρι και μασάζ μου έκανε μία φορά για να φύγει και καλά η ένταση. Τότε αποφάσισα να αλλάξω τμήμα και να μην πω τίποτα, δίνοντας τόπο στην οργή. Μετά από χιλιάδες συζητήσεις, δικαιολογίες και ψέματα κατάφερα να αλλάξω τμήμα και να ηρεμήσω. Άλλαζα δρόμο, στην κυριολεξία, όταν τον έβλεπα, χαμήλωνα το βλέμμα και άλλες τέτοιες βλακείες λες και έφταιγα εγώ, ένιωθα και ενοχές… Φαντάσου.

◾Μα δεν έκανες κάτι εσύ, δεν τον προκάλεσες, γιατί ένιωθες ενοχές;

Έλα μου ντε! Γιατί δεν ήξερα, δεν με είχε ποτέ ενημερώσει κανείς για τέτοια θέματα. Για να σου συνεχίσω λοιπόν, έφτασε ο καιρός που ξεκίνησε ο εφιάλτης μου. Για κάποιον λόγο (αναφέρει τον ακριβή λόγο) ανέλαβε αυτός το τμήμα. Τότε άρχισα να υποφέρω. Γινόταν πιεστικός, έβρισκε πάντα την ευκαιρία να με στριμώχνει και να με ρωτά γιατί άλλαξα τμήμα, ότι είμαι ένα τίποτα. Ότι όλα αυτά τα έκανα για να τον προκαλέσω και δήθεν το έπαιζα δύσκολη. Κλείστηκα στον εαυτό μου, είχα νεύρα, πάθαινα κρίσης πανικού όποτε ήταν να πάω στο φροντιστήριο. Μια μέρα, έτσι απλά, αποφάσισα να τον αντιμετωπίσω.

◾Τι έκανες δηλαδή; Τον κατήγγειλες;

Όχι, δεν ήξερα εάν θα μπορούσα να αποδείξω τίποτα. Περίμενα να με ξανά εκβιάσει ή να με στριμώξει πουθενά. Και έγινε. Του είπα απλά και ξεκάθαρα ότι δεν θέλω κάτι από αυτόν, δεν παίζω μαζί του κι αν συνεχίσει, θα τα πω όλα στον διευθυντή του φροντιστηρίου και θα φωνάξω. Με το ζόρι συγκρατήθηκε να μη με χαστουκίσει, αλλά ευτυχώς σηκώθηκε και έφυγε.

◾Άρα γλίτωσες;

Αμ δε… Έτσι νόμιζα και εγώ η χαζή. Βλέπεις μετά από αυτό ξανά έγινε όπως παλιά. Χαμογελαστός, απόμακρος, τυπικός, με επαινούσε όποτε έκανα σωστά την άσκηση. Μια απλή σχέση μαθητή-καθηγητή. Τίποτα παραπάνω. Καλύτερα και από τον πρώτο καιρό. Και ναι πριν με ρωτήσεις (με είδε που ετοιμαζόμουν να ρωτήσω κάτι), αρχικά δεν τον πίστευα, φοβόμουν ότι θα ξεσπάσει, θα με ξεφτιλίσει μπροστά στην τάξη, θα με ταπεινώσει. Ξέρεις πώς είναι να ζεις με αυτόν τον φόβο; (Είχε βρει την ερώτηση μου. Δεν είχα τι να απαντήσω και απλά κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου). Πέρασε κάνα δίμηνο έτσι. Ααα να σου πω βέβαια ότι οργίαζαν οι φήμες στους διαδρόμους από μαθήτριες που κοιμήθηκαν μαζί του, αλλά έκλεινα τα αυτιά μου. Είχα βρει την ησυχία μου και τίποτα δεν με απασχολούσε.

[Αναφορά στην οικογένειά της, μεταξύ των στοιχείων που δίνει στη συνεντεύκτρια αναφέρει ότι ο πατέρας της είχε βρει καινούργια σύντροφο]

◾Και να φανταστώ ότι έχουν κάποια σχέση όλα αυτά με την εξέλιξη της ιστορίας;

Ναι βέβαια, αρκετή και σημαντική. Λοιπόν θα σου πω για την ημέρα του βιασμού. Και μην σε εκπλήξει που το λέω με το όνομα του και δεν λέω την «άτυχη μέρα», «τότε που έγινε»,  γιατί έμαθα να τα λέω με το όνομα τους όλα. Όπως σου είπα, όλα είχαν γίνει όπως παλιά. Έτσι, ένα βράδυ μου ζήτησαν να μείνω με αυτόν και άλλες 5 κοπέλες να ετοιμάσουμε κάτι για μια γιορτή που θα γινόταν. Βρήκα μια δικαιολογία φυσικά και δεν έκατσα. Γκαντεμιά θα το πω, γιατί δεν έχω άλλη εξήγηση αλλά επί 45 λεπτά δεν πέρασε ούτε ένα λεωφορείο. Πήρα τηλέφωνο για ταξί αλλά κανένας δεν ήταν στην περιοχή. Έτσι ξεκίνησα με τα πόδια.

◾Πως ένιωθες;

Φοβόμουν πολύ, είχα ένα κακό προαίσθημα αλλά νόμιζα ότι δεν ήταν τίποτα, ότι κάθε κοπέλα όταν περπατά βράδυ το νιώθει. Και ούτε κανείς γνωστός ή φίλος από το φροντιστήριο πήγαινε προς την κατεύθυνση την δική μου. Τότε σταμάτησε ένα αμάξι και άκουσα τη φωνή του να μου λέει να με πάει σπίτι. Αρνήθηκα αμέσως, προτιμούσα να κάνω μια ώρα να φτάσω παρά να μπω στο αμάξι. Α! Δεν τηλεφώνησα στον πατέρα μου, γιατί ήταν σε δουλειά. Ξαφνικά άκουσα μια γυναικεία φωνή να με παρακαλεί να πάω μαζί τους γιατί έκανε κρύο. Γύρισα και είδα την γυναίκα του με το παιδί να κάθονται από πίσω. Πάλι αρνήθηκα ευγενικά, αλλά όπως φαντάζεσαι μπήκα τελικά. Κάθισα μπροστά γιατί πίσω καθόταν αυτή με το παιδί. Από μια συζήτηση που έκαναν κατάλαβα ότι η γυναίκα και το παιδί του πήγαιναν στη γιαγιά και τον παππού. Φτάνοντας, λοιπόν, ήξερα ότι το σπίτι μου ήταν κοντά και πήγα να κατέβω και καλά μην τον ταλαιπωρήσω. Δεν με άφησαν να κατέβω και ξεκίνησε αμέσως.

◾Φοβόσουν;

Αρχικά ναι, είχα παγώσει, μετά από λίγο ήξερα ότι δεν θα γλίτωνα. Θα σου φανεί γελοίο, αλλά μου έρχονταν στο νου έντονες εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια με τη μαμά μου. Και ενώ στο τέλος του δρόμου έβλεπα το σπίτι μου και άρχισα να ελπίζω, εκείνος έστριψε επιτάχυνε και μου είπε «Τώρα να δούμε τι θα κάνεις βρόμα».

(Είχα ερωτήσεις αλλά δεν την διέκοψα, τα μάτια της είχαν βουρκώσει, και ένιωθα μια παγωμάρα, σαν να τα ξαναζούσε μέσα στο μυαλό της πολύ έντονα).

Εγώ άρχισα να κλαίω, να χτυπιέμαι γιατί παράλληλα με χάιδευε στα μπούτια. Άνοιξα την πόρτα, αλήθεια σου λέω, προτίμησα να…. να σκοτωθώ αλλά φρέναρε απότομα και χτύπησα μπροστά. Άρχισε να με βαρά όχι στο πρόσωπο, γιατί όπως μου έλεγε ήμουν μια φοβητσιάρα π@α κι αν με χτύπαγε στη μούρη τότε θα αναγκαζόμουν να μιλήσω, ενώ αν με χτύπαγε αλλού δεν θα έκανα και ούτε θα έλεγα τίποτα σε κανένα. Τον παρακάλαγα να σταματήσει, ότι δεν θα κάνω τίποτα και γέλασε βρίζοντας με πολύ άσχημα λόγια, με έφτυσε κιόλας. Δεν θέλω να τα θυμηθώ ή να τα πω.

(Της είπα ότι είναι δικαίωμα της και δεν έχω καμία απολύτως αντίρρηση).

Μετά ανέβηκε από πάνω και άρχισε να με πιάνει παντού, μου είχε κλείσει το στόμα για να μη φωνάζω. Μόνο έκλαιγα γοερά. Αρχικά ήταν βίαιος στις κινήσεις του, όταν όμως […] έγινε καλός. Με χάιδευε, με ρώταγε αν μου αρέσει και ότι όλα θα πάνε καλά αν είμαι καλό κορίτσι. Εγώ μόνο έκλαιγα, ήθελα να πεθάνω να σκάσω από το κλάμα αλλά δεν κουνιόμουν δεν έκανα κάτι μόνο περίμενα

(Σε αυτό το σημείο, πραγματικά είχα αρχίσει να βουρκώνω ήθελα να φωνάξω λες και τα ζούσα εγώ, αλλά κρατήθηκα με νύχια και με δόντια να μην κάνω τίποτα, κανένα συναίσθημα. Το θύμα μίλαγε με κανονική ροή, χωρίς δισταγμό αλλά δεν έπαψε στιγμή που να μην κυλούν δάκρυα από τα μάτια της).

Όμως δεν του άρεσε που δεν ανταποκρινόμουν και αφού μου είπε ότι θα με αγαπά και δεν απάντησα άρχισε πάλι να με δέρνει και για να με τιμωρήσει […]. Τότε ντύθηκε σαν κύριος, με χάιδεψε στα μαλλιά. Σήκωσε το τηλέφωνο πήρε τη γυναίκα του, μίλησε φυσιολογικά, μου είπε να ντυθώ και να μην κλαίω. Ντύθηκα μηχανικά και απλά καθόμουν. Ούτε θυμάμαι πότε έφτασα σπίτι. Με έσπρωξε να βγω αφού μου είπε ότι πέρασε υπέροχα και να κρατήσω το μυστικό μας σαν καλό κορίτσι που είμαι και σύρθηκα μέχρι πάνω.

◾(Τόλμησα να την διακόψω και να την ρωτήσω): Τι έκανες μετά; Ένιωθες τίποτα;

Δεν ένοιωθα, ένα πτώμα ήμουν που έκλαιγε. Έκανα ντους, τριβόμουν σαν μανιακή. Αυτό που βλέπεις στις ταινίες, που θέλουν να βγάλουν το δέρμα τους; Έτσι είναι. Σε σιχαίνεσαι, μυρίζεις το άρωμα του, νιώθεις ακόμα το άγγιγμα τα πάντα. Τραγικό. Έμεινα κλεισμένη στο δωμάτιο, δεν θυμάμαι για πόσο, δεν μιλούσα και όταν δεν έκλαιγα απλώς τραγουδούσα από μέσα μου ένα στίχο τραγουδιού ξανά και ξανά μέχρι να ξεχαστώ και να κοιμηθώ.

◾Οι δικοί σου δεν κατάλαβαν τίποτα; Δεν ανησύχησαν που δεν έτρωγες, που έκλαιγες;

Τις πρώτες ώρες δεν θυμάμαι τίποτα μετά το μπάνιο. Ευτυχώς ήταν βράδυ και κανείς δεν με ενόχλησε. Τρεις μέρες που έμεινα σπίτι προφασίστηκα μια αρρώστια και δεν πήγα πουθενά.

◾Συγνώμη που σε διακόπτω αλλά επειδή, πώς να το πω, […], δεν φοβήθηκες πιθανή εγκυμοσύνη ή να μην κολλήσεις τίποτα;

Το να κολλήσω όχι, άργησα να το σκεφτώ, αλλά την εγκυμοσύνη ναι. Πήρα το χάπι της επόμενης μέρας σε λιγότερο από 5 ώρες από τον βιασμό και έτσι ήλπιζα να μη μείνω έγκυος.

◾Και πως ξανά γύρισες στο σχολείο, μπορούσες να κοιτάξεις τον πατέρα σου, ένιωθες ενοχές;

Αρχικά ένιωθα βρόμικη και ένοχη. Ότι εγώ έφταιγα για όλα και μου άξιζε αφού μπήκα στο αμάξι του. Ήμουν υπεύθυνη για ότι έγινε και τιμωρήθηκα. Γύρισα, ένας Θεός ξέρει πώς, πίσω στην καθημερινότητα. Έπαιρνα χάπια […] και υπνωτικά για να μένω ήρεμη, να μη βλέπω όνειρα. Εκεί ένιωσα να μου λείπει η μαμά μου. Αλλά δεν είχα άλλα δάκρυα, δεν είχα αισθήματα, δεν ήθελα ή δεν μπορούσα να νιώσω. Όσο για τον πατέρα μου, τον απέφευγα. Όχι να με κοιτά, ούτε στον ίδιο χώρο ήθελα να είμαι μαζί του. Δεν μπορούσα να με αγγίζει άντρας.

◾Δεν κατάλαβε τίποτα ο μπαμπάς σου; Γιατί από όσα μου είχες πει, ήσασταν δεμένοι. Δεν ανησύχησε;

Δεν με ένοιαζε, ίσα-ίσα που χαιρόμουν να τον βλέπω να στεναχωριέται, να νιώθει την απόρριψή μου. Εκείνη την περίοδο χαιρόμουν να πληγώνονται οι άλλοι, τους αντιμιλούσα, κάτι που παλιά δεν ήταν του χαρακτήρα μου.

◾Όλο αυτό ήταν μια άμυνα μήπως; Σκέφτηκες ότι ίσως να ήταν μια προσπάθεια να σε προσέξουν, να ενδιαφερθούν;

-Τότε απλώς το έκανα. Τώρα ξέρω ότι ήθελα μια απλή αφορμή να ξεσπάσω να τα πω. Ή ακόμα καλύτερα ευχόμουν ότι θα καταλάβαιναν χωρίς να πω τίποτα. Προσπαθούσα να με προσέξουν. Από μέσα μου ούρλιαζα και κανείς δεν με άκουγε, ένιωθα μόνη και ας είχα δίπλα μου ανθρώπους.

◾Και με το φροντιστήριο τι έκανες; Δεν τον είδες ξανά αυτόν;

Την πρώτη βδομάδα και καλά ήμουν άρρωστη και δεν πήγα. Μετά έκανα κοπάνες και τελικά πήγα. Και μόνο που τον έβλεπα έτρεμα και ξαφνικά πάγωσα, άσπρισα και με την δικαιολογία ότι ζαλιζόμουν έφυγα. Τελικά είπα ότι θα ξεκινήσω ιδιαίτερα και δεν ξαναπήγα.

◾Δεν τον ξαναείδες;

Μια φορά νομίζω. Ήταν περιτριγυρισμένος από μαθητριούλες και κράταγε το παιδί του, χαμογελώντας χαρούμενος, ψάχνοντας την επόμενη γυναίκα που θα εξευτέλιζε. Θα σε προλάβω και θα σου πω ότι ένιωθα μίσος, θυμό αλλά ξανά ένοχη και έσκυψα το κεφάλι όταν με είδε και με κοίταξε με το χαμόγελο της αυταρέσκειας του νικητή.

◾Στην αστυνομία γιατί δεν πήγες; Βέβαια δεν το είπες σε κανέναν αλλά δεν σκέφτηκες καθόλου να μην κλειστείς στον εαυτό σου και για εκδίκηση να τα πεις όλα;

Όχι βέβαια. Ποτέ, ούτε λεπτό. Να τολμήσω να πω τι; Ότι με βίασαν. Αφού ένιωθα ότι έφταιγα. Ποιος θα καταλάβαινε; Αν και ποτέ δεν είχα πρόβλημα με την αστυνομία και πίστευα ότι μπορούσαν να βοηθήσουν και γενικά όσες φορές πήγα στο Τμήμα για κάποιες υποχρεώσεις, ήταν πολύ ευγενικοί. Αλλά αν τολμούσα να πω κάτι τότε θα το μάθαιναν όλοι και θα ήμουν η συζήτηση σε κάθε σπίτι, η δακτυλοδεικτούμενη. Όχι ένιωσα καλύτερα να με πνίγουν οι ενοχές μου, γιατί το ήξερα μόνο εγώ παρά να το μάθουν όλοι.

◾Από όσο ξέρω αυτός κλείστηκε φυλακή. Άρα σημαίνει ότι τελικά μίλησες. Πως έγινε αυτό; Πότε το πήρες απόφαση;

Ξέσπασα. Επιτέλους. Και λέω επιτέλους, αν και το όλο σκηνικό ήταν τραγικό. Σταδιακά χωρίς να το καταλάβω βυθιζόμουν στην απελπισία, τη μοναξιά μου. Έχασα φίλους, δεν μιλούσα σε κανέναν και όλο αυτόν τον πόνο που ένιωθα τον προκαλούσα στους άλλους και ας είχε περάσει κοντά 1,5 μήνας. Το θέμα έφτασε στο απροχώρητο όταν… Θυμάσαι που σου είχα πει για την οικογένεια μου;

◾Ναι, για […] και ότι ο πατέρας σου είχε βρει μια νέα σύντροφο.

Ακριβώς. Βέβαια τη γυναίκα αυτή δεν την είχα γνωρίσει και επειδή είχα χάσει πολλά επεισόδια από τη ζωή μου και της οικογένειας μου, δεν κατάλαβα πότε έφτασαν Χριστούγεννα. Ήμασταν όλοι μαζεμένοι, και ξέσπασε ο καβγάς. Αιτία; Δεν την θυμάμαι. Φώναζα, ούρλιαζα ξεφτίλισα τον πατέρα μου και εκείνος χαμήλωνε μόνο το κεφάλι. Όλοι σάστισαν και εγώ ξεσπώντας σε κλάματα έφυγα να κλειστώ στο δωμάτιο μου.

◾Ναι αλλά τι σε παρακίνησε να μιλήσεις; Και σε ποιόν μίλησες; Αν ήταν δύσκολο στην αρχή, μετά γιατί να έγινε πιο εύκολο;  Μήπως έπρεπε να βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος να σου ανοίξει την καρδιά σου;

Ακριβώς όπως το είπες. Ο κατάλληλος άνθρωπος, τη σωστή στιγμή αν και καθυστερημένα.

(Εδώ για πρώτη φορά είδα να χαμογελάει, και πραγματικά φωτίστηκε τα πρόσωπο της).

Μετά το ξέσπασμά μου, μπήκε στο δωμάτιο μου η νέα σύντροφος του πατέρα μου και μόνο που κάθισε δίπλα μου και με χάιδεψε, ξέσπασα. Τα είπα όλα, χωρίς να σταματήσω να πάρω ανάσα κλαίγοντας. Και με άκουσε χωρίς να με κρίνει, να με απαξιώσει, να μου δείξει το βλέμμα της ντροπής. Με άκουσε, αυτό ήθελα. Και αφού ολοκλήρωσα την ιστορία, μου μίλησε. Ήρεμα, καθαρά. Δεν θα σου πω πολλά αλλά εκείνη την στιγμή ένιωσα να βρήκα το φως μου. Κατάλαβα ότι δεν έφταιγα εγώ, έπρεπε να είμαι δυνατή να τον καταγγείλω, να τιμωρηθεί. Εγώ ήμουν το θύμα, δεν έπρεπε να ντρέπομαι και για αυτό τόλμησα. Τον κατήγγειλα.

◾Τον κατήγγειλες; Μπράβο. Πως όμως σου φέρθηκαν οι αστυνομικοί; Ένιωσες να στιγματίζεσαι;

Πλέον δεν με ένοιαζε. Ένιωθα δυνατή και μου έφυγε ένα βάρος. Οι αστυνομικοί ήταν σχετικά καλοί, αν και ένιωθα κάτι υπονοούμενα. Βέβαια αυτό άλλαξε όταν τον κατήγγειλε και άλλη κοπέλα για παρενόχληση. Δικαιώθηκα. Όσον αφορά την κοινωνία, πρέπει να έγινα αντικείμενο σχολιασμού. Δεν ξέρω τι σκέφτονταν, εγώ είχα βγει ξανά στη ζωή. Γελούσα, ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Βρήκα τον εαυτό μου.

◾Σε όλα αυτά σε στήριξε η οικογένεια σου; Σε κατάλαβε;

Με αγκάλιασε, μου έδωσε και άλλη αγάπη και φυσικά δεν με έκανε να αισθανθώ ποτέ στιγματισμένη, ένοχη. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ τη σύντροφο του πατέρα μου [δίνει και κάποιες άλλες πληροφορίες]. Πάντα με στήριζε, ερχόταν μαζί μου στο Τμήμα, στα δικαστήρια. Η «μαμά μου» όπως την λέω πλέον.

◾Δεν θέλω να σε κουράσω, αλλά έχω ακόμα κάποιες τελευταίες ερωτήσεις. Ποιος λόγος άλλος σε οδήγησε να τον καταγγείλεις, πέραν της δικαίωσης;

Ήθελα να τιμωρηθεί αλλά και να αποφευχθεί στο μέλλον μια νέα επίθεση, να προσπαθήσω να προστατεύσω τον εαυτό μου και άλλες κοπέλες.

– Στο δικαστήριο αυτός ο κύριος τι είπε; Βγήκε απόφαση; Ήταν εύκολη η συνάντηση σας;

Καθόλου εύκολη. Πάλι φοβόμουν. Αλλά είχα δίπλα μου πολλούς ανθρώπους. Ακόμα και η πρώην γυναίκα του ήταν δίπλα μου, γιατί ένιωθε άσχημα που με άφησε εκείνο το βράδυ μαζί του. Η δίκη κράτησε πολύ, ξέρεις από αναβολή σε αναβολή και όλα αυτά τα γνωστά που μας ταλαιπωρούν. Η τελική απόφαση ήταν 5 χρόνια γιατί τον βάραιναν και άλλες κατηγορίες. Από όσο ξέρω πάλι ζητά έφεση. Αλλά δεν με νοιάζει, βρήκα τους ρυθμούς μου, κάνω ό,τι ονειρευόμουν και με στήριξη από ψυχίατρο και μια ειδική ομάδα αλλά και την οικογένειά μου στέκομαι στα πόδια μου.

◾Ποια τα συναισθήματά σου γι’ αυτόν;

Λύπηση. Πραγματικά μετά το μίσος, τον φόβο, την αηδία τον λυπήθηκα. Ήταν ένας άρρωστος που προσπαθούσε να μολύνει κ άλλους για να νιώσει καλά. Έχασε τα πάντα.

◾Εσύ όμως πως νιώθεις τελικά; Το σκέφτεσαι καθόλου όλο αυτό που έγινε ή απλώς το κρατάς μέσα σου;

Μμμ… Θέλεις την αλήθεια; Το σκέφτομαι. Μη νομίζεις ότι, επειδή τόλμησα να μιλήσω, δεν φοβάμαι. Με ταλαιπώρησε όλο αυτό, κουράστηκα γιατί κράτησε χρόνια, πολλές δίκες, αναβολές αλλά εντάξει, το παλεύω. Και τώρα έχω τις μαύρες μέρες μου, που φοβάμαι να βγω ή νομίζω ότι με παρακολουθούν. Βλέπω εφιάλτες. Και να σου εξομολογηθώ και κάτι ακόμα; Έφυγα από τον τόπο μου, γιατί όλα μου θύμιζαν το παρελθόν, άσε που τόλμησε να με απειλήσει κιόλας.

◾Ορίστε;

Ναι, ναι. Μου είπε ότι θα το μετανιώσω. Κοίτα πλέον ξέρω ότι ο κόσμος δεν αλλάζει. Βίωσα μια σκληρή πλευρά του, αλλά ζω την ωραία του πλέον. Πάντα θα υπάρχουν ανώμαλοι, άρρωστοι και επικίνδυνοι άνθρωποι, αν και δεν τους αξίζει ο χαρακτηρισμός «άνθρωπος» σε όσους κάνουν κάτι τόσο φριχτό και απεχθές σε μια γυναίκα, ένα παιδί, αλλά προσπαθώ να μετριάσω τον πόνο μου. Ξέρω ότι δύσκολα θα κλείσει η πληγή. Με ακούς ήρεμη, μέσα μου όμως βράζω. Δεν είναι εύκολο να μιλάς για αυτό. Πάντα θα πονά, αλλά με ανακουφίζει και με κάνει να συνειδητοποιώ ότι πάει, πέρασε.

◾Θα ήθελα να σου πω ότι πραγματικά σε ευχαριστώ που μου έκανες μια τέτοια κατάθεση ψυχής, τόλμησες όχι μόνο να μιλήσεις αλλά και να θυμηθείς ξανά όλα αυτά. Δεν είναι εύκολο ούτε θα πω ότι σε καταλαβαίνω γιατί δεν πέρασα από αυτή τη θέση, θα πω μόνο ότι πραγματικά χαίρομαι για εσένα και πιστεύω ή καλύτερα οραματίζομαι λιγότερες γυναίκες να βρεθούν στην ίδια θέση.

Εγώ σε ευχαριστώ γιατί μιλώντας για τον βιασμό το εξορκίζω και μπορεί μέσα από την ιστορία μου να υπάρξουν κοπέλες που θα το πολεμήσουν πιο γρήγορα από ότι εγώ.

(Επειδή ήταν μια συζήτηση, δεν την θεωρώ συνέντευξη, γεμάτη ένταση, κλάμα και στιγμές συναισθηματικά φορτισμένες, κλείσαμε με την απόφαση να βγούμε έξω μαζί για μια βόλτα στον κόσμο).

Αξιοσημείωτα όσα αναφέρει η ερευνήτρια στον επίλογό της:

«Μέσα από αυτή την συνέντευξη βγήκα μπερδεμένη. Ένας άνθρωπος με εμπιστεύτηκε, μου είπε κάτι τόσο προσωπικό και εγώ πέρα από τις ταινίες είδα πραγματικά τι βιώνει ένα θύμα βιασμού. Είναι δύσκολο. Στα λόγια όλοι λέμε ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον βιασμό. Όμως τίποτα δεν είναι τόσο απλό. Κανείς δεν καταλαβαίνει τα θύματα, γιατί δεν υπήρξαμε θύματα. Και βασικό δεν χρειάζονται τη λύπηση ή τον οίκτο μας, θέλουν να είμαστε δίπλα τους και να μην τα στιγματίζουμε και άλλο σαν κοινωνία. Και τα θύματα ζουν με τον φόβο της απόρριψης από την κοινωνία και των ανθρώπων. Δεν χρειάζεται να τους το επιβεβαιώσουμε.

Βιασμός δεν είναι μόνο το στερεότυπο που όλοι έχουμε στο νου μας: Ότι έρχεται ένας άγνωστος σε ένα στενό δρομάκι αργά τη νύκτα και επιτίθεται σε μια κοπέλα που περπατάει μοναχή. Τυγχάνει βέβαια και αυτό, αλλά εξίσου συχνό φαινόμενο είναι ο βιασμός από κάποιο πρόσωπο που μας είναι ήδη γνωστό, είτε αυτό είναι κάποιος με τον οποίο έχουμε μια απλή γνωριμία, είτε κάποιος που νομίζαμε για καλό φίλο, είτε ακόμη κάποιος συγγενής. Αυτές είναι και οι περιπτώσεις στις οποίες τα πράγματα μπερδεύονται περισσότερο μέσα στον ψυχισμό της κοπέλας, διότι αρχίζουν να αναφύονται ερωτήματα όπως: “τελικά ποιον μπορώ να εμπιστευτώ;” ή ακόμη “Στα αλήθεια υπήρξα θύμα βιασμού, ή μήπως αυτό που έγινε ήταν και με τη δική μου θέληση;” […] Ο θυμός και η οργή είναι δύο απόλυτα κατανοητές και απόλυτα σεβαστές πρώτες αντιδράσεις στη συνειδητοποίηση ότι έχει προκύψει βιασμός. Με τον καιρό, ο θυμός αυτός είναι καλό να μετουσιωθεί σε δύναμη ψυχής, το δε ένοχο πρόσωπο να ξεχαστεί από τη μνήμη ώστε να πάψει να δηλητηριάζει τα συναισθήματα της κοπέλας με την ενθύμηση του.

Αν το ένοχο πρόσωπο ήταν κάποιος γνωστός, τον οποίον η κοπέλα εμπιστευόταν, τότε προκύπτει και το ζήτημα του ποιον μπορεί να εμπιστευτεί στο μέλλον. Αν για κάποιο διάστημα χρόνου η κοπέλα θελήσει να κλειστεί στον εαυτό της, αυτό είναι απόλυτα κατανοητό, σιγά – σιγά όμως θα χρειαστεί να παλέψει και να νικήσει τους φόβους της ώστε να μπορέσει να εμπιστευτεί ξανά. Μετά από μια τέτοια εμπειρία, η κοπέλα θα έχει η ίδια αποκτήσει μια διαίσθηση σχετικά με το ποιοι άνθρωποι πιθανόν να είναι επικίνδυνοι και είναι καλό αυτή τη διαίσθηση της να την ακούει.

Όλα αυτά γράφονται με την προσδοκία να γίνει μια πραγματική προσέγγιση στο θέμα του βιασμού από όλους τους κοινωνικούς παράγοντες και την αστυνομία ώστε να γίνονται πιο συχνές αναφορές θυμάτων-βιασμού και ένας αγώνας για τη μείωση της βίας και την αύξηση του σεβασμού προς το πρόσωπο της γυναίκας και κάθε θύματος»

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Τσιγκρής, Α., «Βιασμός το Αθέατο έγκλημα», εκδ.: Σάκκουλα,Αθήνα,1996

Στο σημείο αυτό κρίνω σκόπιμο να ολοκληρώσω με ορισμένα σημαντικά στοιχεία, τα οποία παρουσιάζονται αναλυτικά στο νέο μου βιβλίο υπό τον τίτλο ΣΚΙΑΓΡΑΦΗΣΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΡΟΦΙΛ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ ΠΟΥ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΑΝ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΜΕ (1993-2018), εκδόσεις Παπαζήση.

H τυπολογία του βιασμού/rapist typology[1] χωρίζεται σε τέσσερεις μεγάλες κατηγορίες, οι οποίες συνοψίζονται στις εξής:

◾Ο βιαστής που προσπαθεί να διασφαλίσει την ισχύ του/Power Reassurance (81%): Πρόκειται για τον λιγότερο βίαιο τύπο βιαστή. Θα επιδιώξει να βγει ραντεβού με το θύμα του, ακόμα και να τον κάνει να τον ερωτευτεί προσωρινά. Δυσκολεύεται πολύ να συνάψει διαπροσωπικές σχέσεις και υποφέρει από χαμηλή αυτοεκτίμηση. Το ψυχο-κοινωνικό του υπόβαθρο περιλαμβάνει, κατά κύριο λόγο, μονογονεϊκή οικογένεια, βασική εκπαίδευση και χειρωνακτική εργασία. Είναι ήρεμος, παθητικός, συνήθως ζει με μια επιθετική και χειριστική μητέρα ή μόνος. Δεν έχει φίλους ούτε σχέση. Είναι μοναχικός και θεωρεί τον εαυτό του αποτυχημένο. Το πρώτο του έγκλημα κατά κανόνα διαπράττεται σε κοντινή απόσταση από το σπίτι ή τη δουλειά του. Παρακολουθεί στενά τα θύματά του και συνήθως επιτίθεται στο σπίτι του θύματος, όταν αυτό είναι μόνο του ή με κάποιο μικρό παιδί, ώστε να φοβηθεί για τη ζωή του παιδιού και να μην προβάλει αντίσταση. Επίσης, όσο παράξενο κι αν φαίνεται, οι βιαστές δύναται να χωριστούν σε δύο υποκατηγορίες: τους «εγωιστές» και τους «μη εγωιστές». Η δεύτερη κατηγορία, στην οποία εντάσσεται ο πρώτος τύπος, περιλαμβάνει τα άτομα που δεν επιδιώκουν να τραυματίσουν το θύμα τους. Φαντασιώνονται ότι το θύμα τους, το οποίο συνήθως επιλέγουν από τη δική τους ηλικιακή ομάδα, είναι η ερωμένη τους και ότι έχουν βγει ραντεβού. Συνήθως οι επιθέσεις γίνονται μετά από 7 ως 15 μέρες διακοπής και οι πιο συχνές ώρες επιθέσεων είναι από τα μεσάνυχτα ως τις 5 τα ξημερώματα. Ο δράστης μπορεί να έχει όπλο μαζί του, το οποίο δεν σκοπεύει να χρησιμοποιήσει για να τραυματίσει το θύμα, μόνο για να το αναγκάσει να «συνεργαστεί». Συνήθως δεν είναι βίαιος, αλλά δεν αποκλείονται και τα βίαια ξεσπάσματα. Είναι ο μοναδικός τύπος που μπορεί να επιτεθεί εκ νέου στο θύμα, ακόμα και να του πει «θα σου τηλεφωνήσω», μετά τον βιασμό. Επίσης, αν και κατά κανόνα δεν χρησιμοποιεί λεκτική βία, μπορεί να ζητήσει από το θύμα του να του μιλήσει «βρόμικα», ενώ δύναται να του ζητήσει να αφαιρέσει από μόνο του τα ρούχα του ή να του βγάλει μόνο εκείνα τα ρούχα που είναι αναγκαίο για να διαπράξει τον βιασμό. Κατά κύριο λόγο όμως είναι ευγενικός με το θύμα, γιατί με τη δική του στρεβλή λογική θεωρεί ότι το θύμα «απολαμβάνει» το βιασμό και μπορεί να φτάσει στο σημείο να τηλεφωνήσει στο θύμα για να δει τι κάνει λίγες μέρες μετά το βιασμό. Του αρέσει επίσης να συλλέγει «ενθύμια» της πράξης του και κάποιες φορές μπορεί να κρατάει ακόμα και ημερολόγιο. Αυτός ο τύπος βιαστή είναι ο πιο εύκολος  να αντιμετωπιστεί. Το κίνητρο δράσης του είναι σεξουαλικό, μολονότι πρέπει να τονίσουμε και να γίνει κατανοητό ότι το έγκλημα του βιασμού δεν σχετίζεται για τον δράστη μόνο με το  σεξ, αλλά πρωτίστως με την επιβολή εξουσίας. Αυτό που προσπαθεί να επιτύχει ο συγκεκριμένος τύπος είναι να ενισχύσει την αυτοπεποίθησή του μέσω του ελέγχου που ασκεί σε ένα άλλο πρόσωπο.

◾Ο εξουσιαστικός/Power Assertive (12%): Ο συγκεκριμένος τύπος έχει μια ακραία αίσθηση ανωτερότητας και σιγουριάς για τον εαυτό του. Για αυτόν, ο βιασμός είναι μέσο για να αποδείξει την ανδρική του υπεροχή. «Αυτό κάνουν οι άντρες», κατά τη δική του κοσμοθεωρία. Είναι συνήθως αθλητικός τύπος, του αρέσει η άσκηση και επιλέγει έναν καλό τρόπο ζωής, πολύ επιδεικτικό ταυτόχρονα. Το ψυχο-κοινωνικό του υπόβαθρο συνήθως περιλαμβάνει ενδοοικογενειακά προβλήματα και πολλά διαζύγια. Μπορεί να επιλέξει τα μπαρ, όπου συχνάζουν εργένηδες, ώστε να έχει τη δυνατότητα να γνωρίσει πολλές  γυναίκες. Επομένως, μπορεί να προσφερθεί να τις συνοδέψει σπίτι ή μέχρι το αυτοκίνητό τους. Συνήθως δρα μακριά από το σπίτι ή τον χώρο εργασίας του. Οι γροθιές του είναι η δύναμή του. Εάν το θύμα αντισταθεί, θα χρησιμοποιήσει μέτριας κλίμακας δύναμη και επαναλαμβανόμενα θα επιτεθεί στο θύμα του. Αν και δεν έχει σκοπό να σκοτώσει, θα χρησιμοποιήσει εκτεταμένη βία, πολλά χτυπήματα, υβριστικό λεξιλόγιο και σκίσιμο των ρούχων. Συνήθως επιτίθεται από τις 7 το απόγευμα ως τη 1 το πρωί, επιλέγοντας γυναίκες από το ίδιο ηλικιακό γκρουπ. 20-25 μέρες θεωρείται ότι είναι το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι την επόμενη επίθεσή του. Το κίνητρό του είναι η επιβολή εξουσίας. Είναι υπερόπτης, δεν κρύβει την ταυτότητά του. Δεν θα ζητήσει συγγνώμη μετά, ούτε θα επιδιώξει να έχει κάποια επαφή με το θύμα, μετά την πράξη του. Δεν κρατά ενθύμια, ούτε ημερολόγιο. Βάσει της διεθνούς έρευνας, οι βασικοί στόχοι του είναι φοιτήτριες που μένουν μόνες τους.

◾Ο θυμωμένος και εκδικητικός/Anger–Retaliatory(5%): Ο συγκεκριμένος τύπος επιδιώκει να πληγώσει τις γυναίκες, τις οποίες θεωρεί υπεύθυνες για όλες τις αδικίες και γενικότερα ό,τι κακό βιώνει στη ζωή του. Το μίσος και ο θυμός του είναι εκτός ελέγχου. Θέλει να τιμωρήσει, να πληγώσει, να εξευτελίσει τις γυναίκες. Το ψυχοκοινωνικό του προφίλ περιλαμβάνει φυσική και συναισθηματική βία (πάνω από 50%) από τον έναν ή και τους δύο γονείς του, με συνέπεια να αναπτύσσει μεγαλώνοντας εχθρικά συναισθήματα προς τις γυναίκες. Θεωρεί τον εαυτό του «αρσενικό», είναι συνήθως αθλητικός τύπος, παντρεμένος και συχνά διατηρεί εξωσυζυγικές σχέσεις. Είναι ευέξαπτος και οι βιασμοί που διαπράττει είναι συνήθως απόρροια ενός αρνητικού γεγονότος στη ζωή του, το οποίο περιλαμβάνει κάποια γυναίκα. Η οργή του είναι εκρηκτική, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιεί εκτεταμένη λεκτική και σωματική βία, ακόμα και να οδηγηθεί στον φόνο. Τα χτυπήματά του είναι βίαια και ξαφνικά. Επιλέγει γυναίκες της ίδιας ηλικιακής και φυλετικής ομάδας ή λίγο μεγαλύτερες και συνήθως τις παρακολουθεί μέχρι να φτάσουν κοντά στο σπίτι τους. Οι επιθέσεις του λαμβάνουν χώρα σε διάστημα 6 μηνών. Πρόκειται για έναν πολύ επικίνδυνο εγκληματικό τύπο.

◾Ο σαδιστής/Anger Excitation (Sadistic) Rapist: Αυτός ο εγκληματικός τύπος θέλει να βασανίσει, να εξευτελίσει και τελικά να σκοτώσει τα θύματά του. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να αντλήσει σεξουαλική ικανοποίηση. Σύμφωνα με το ψυχο-κοινωνικό του προφίλ, έχει μεγαλώσει σε μονογονεϊκή οικογένεια, από την οποία έχει υποστεί σωματική κακοποίηση ή υπήρξε και θύμα σεξουαλικών διαστροφών. Από παιδική κιόλας ηλικία εμφανίζει επιθετικές συμπεριφορές. Είναι μεταξύ 30 με 39 ετών, παντρεμένος με παιδιά, μεσοαστικής τάξης. Είναι έξυπνος, μορφωμένος και δεν έχει συλληφθεί για κάποιο αδίκημα. Είναι πολύ καλός στο να ξεγελάει τις αρχές, διαφεύγοντας τη σύλληψη. Σχεδιάζει πολύ προσεκτικά τη δράση του και οργανώνει τα βήματά του πολύ καλά. Παρακολουθεί τα θύματά του, ενώ συνήθως οδηγεί τα θύματά του σε απομονωμένες περιοχές ή σε μέρη ώστε να έχει τον πλήρη έλεγχο. Μπορεί ακόμα και να τα κρατήσει αιχμάλωτα για μέρες ή εβδομάδες, βασανίζοντας και βιάζοντάς τα. Αποκαλύπτει στα θύματά του τι πρόκειται να τους κάνει, ώστε να τα φοβίσει ακόμα περισσότερο. Δεν είναι ο πόνος που προκαλεί πόνο στο θύμα αυτό που τον εξιτάρει, αλλά ο φόβος που νιώθει το θύμα για όσα πρόκειται να του συμβούν. Ο συγκεκριμένος -εξαιρετικά επικίνδυνος τύπος- λειτουργεί ιεροτελεστικά, σχεδιάζοντας την κάθε λεπτομέρεια της απαγωγής, του βασανισμού, του φόνου, ακόμα και το πώς θα ξεφορτωθεί το άψυχο σώμα σε περίπτωση που φτάσει στο έγκλημα. Συνήθως έχει μαζί του όλα όσα χρειάζεται για να βασανίσει το θύμα του (μαχαίρια, ψαλίδια, μονωτική ταινία κλπ.), μεριμνώντας ώστε όλα να πάνε σύμφωνα με το σχέδιο του. Μπορεί ακόμα να το εξαναγκάσει ακόμα και να του πει συγκεκριμένες φράσεις, για να αντλήσει ο ίδιος σεξουαλική ικανοποίηση. Το θύμα θα είναι τυχερό αν καταφέρει να σωθεί.

Συνοψίζοντας, συνεχίζουμε τον αγώνα μας, ως ενεργά μέλη της κοινωνίας, για να «σπάσουμε» φόβο και ενοχές και για να πάψει επιτέλους το έγκλημα του βιασμού να είναι ένα «αθέατο, σκοτεινό έγκλημα»!

πηγή: postmodern.gr