Ticker

6/recent/ticker-posts

728x90

“Δίχτυ προστασίας” στα θύματα ενδοοικογενειακής βίας και έλεγχος της δράσης του “δυνάστη” τους


Κάθε φορά που δημοσιεύω ένα άρθρο για το φλέγον ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας (με πιο πρόσφατη ανάρτηση μου στο blog εδώ
https://aggelikikardara.wordpress.com/2019/08/14/%ce%b7-%ce%b1%ce%bb%ce%ae%ce%b8%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%bf%cf%85/), είναι αξιοσημείωτο ότι λαμβάνω αρκετά σχόλια, κυρίως από γυναίκες, -δημόσια σχόλια στον διαδικτυακό μου τοίχο αλλά και σε μορφή προσωπικού μηνύματος- με τα οποία επιθυμούν να καταθέσουν την προσωπική τους άποψη για το θέμα και ταυτόχρονα να αναδείξουν τις πολυσύνθετες διαστάσεις του φαινομένου.
Τα δύο στοιχεία που, κατά κανόνα, αναδεικνύονται από τα μηνύματα αφορούν πρώτον, την εξάρτηση (ψυχολογική και οικονομική) του θύματος από τον δράστη και δεύτερον, την έλλειψη ουσιαστικής βοήθειας από το άμεσο περιβάλλον αλλά και από την ευρύτερη κοινωνία.
Καθίσταται, επομένως, εμφανές ότι αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει ερευνητικά είναι η “επόμενη μέρα” του θύματος/των θυμάτων. Το πώς θα μπορέσουν τα άτομα πού υφίστανται βία να ξεκινήσουν την επόμενη μέρα τους, όταν αποφασίσουν να κάνουν μία νέα αρχή στη ζωή τους και να απομακρυνθούν από το νοσηρό περιβάλλον της βίας.
Στο σημείο αυτό απαιτείται, αναμφίβολα, πιο ολοκληρωμένη ενημέρωση ώστε το θύμα να πάψει να θεωρεί ότι είναι αδιέξοδη η κατάσταση που βιώνει και ότι δεν θα μπορέσει να ορθοποδήσει μακριά από τον “δυνάστη” του. Γι’ αυτό θα υπογραμμίσω ότι είναι αναγκαία μία συντονισμένη και συστηματική πολιτική στο πλαίσιο της αντιμετώπισης της ενδοοικογενειακής βίας, προκειμένου να υπάρχει ουσιαστική προστασία του θύματος και να μη φτάνουμε στο έγκλημα για να ευαισθητοποιηθούμε ως κοινωνία και για να φέρουμε εκ νέου στη δημόσια συζήτηση το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας.
Με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι η ενδοοικογενειακή βία οδηγεί ακόμα και στα πιο ειδεχθή εγκλήματα. Επομένως, τα κεντρικά μηνύματα του παρόντος άρθρου είναι: “Όχι ανοχή στη βία!” “Τίποτα στο σκοτάδι!”.
Θα τονίσω ότι, όσο δύσκολη και πολυσύνθετη κι αν είναι μία κατάσταση, το να μένουν τα στόματα κλειστά, το να υπομένουν τα θύματα τον βασανισμό τους ελπίζοντας ότι η κατάσταση θα αλλάξει ξαφνικά και χωρίς να λάβει ο δράστης την αναγκαία βοήθεια για να διαχειριστεί τις εκρήξεις θυμού του και να αντιμετωπίσει βαθύτερα προβλήματά του (ενδεχόμενη κατάχρηση ουσιών και αλκοόλ, πιθανές ψυχοπαθολογίες κ.λπ.), επιδεινώνει τη νοσηρότητα της κατάστασης που βιώνουν.
Το σημαντικό είναι να γίνει η αρχή. Μία πολύ δυνατή αρχή που κατά την προσωπική μου θέση και άποψη μπορεί να λάβει χώρα, εφοσον ενώσουμε όλες και όλοι τις δυνάμεις μας. Να εντείνουμε τις εκστρατείες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης, να δώσουμε τη φωνή στα θύματα και στους ανθρώπους που ξέφυγαν από τον αδυσώπητο κύκλο βίας και έκαναν μία νέα αρχή στη ζωή τους και το κυριότερο να προσπαθήσουμε όλοι ώστε να δούμε, στην πράξη, τα απτά αποτελέσματα της αντεγκληματικής πολιτικής ως προς την προστασία των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας και την “επόμενη μέρα” τους, μετά την καταγγελία, μετά τη σπουδαία και απολύτως αναγκαία απόφαση να φύγουν από τη σχέση βίας.
Εδώ κρίνω σκόπιμο να προχωρήσω σε μία σημαντική διαπίστωση από τις υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας που διερευνούμε όλα αυτά τα χρόνια. Το στοιχείο που έχω διαπιστώσει να κυριαρχεί είναι το εξής: ο δράστης αισθάνεται απολύτως ανεξέλεγκτος και κυρίαρχος, ότι κανείς δεν πρόκειται να τον σταματήσει γιατί κρατά το θύμα ή τα θύματα με την επιβολή του φόβου. Γνωρίζει καλά ότι το θύμα του δεν θα αντιδράσει ή κι αν έχει κάποια αντίδραση σύντομα θα επιστρέψει, ιδίως εάν δεν έχει υποστήριξη και βοήθεια από το συγγενικό του περιβάλλον που είτε δεν γνωρίζει την κατάσταση, είτε εθελοτυφλεί, είτε έχει αδυναμία να βοηθήσει ουσιαστικά (ηλικιωμένοι γονείς, συγγενείς που ζουν μακριά, έχουν τις δικές τις οικογένειες κ.λπ.).
Αυτή ακριβώς η έλλειψη βοήθειας προς το θύμα, καλλιεργεί το πλέον γόνιμο έδαφος για τον δράστη να συνεχίσει να υιοθετεί κακοποιητικές συμπεριφορές και μάλιστα η δράση, σε αντίστοιχες υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας, κλιμακώνεται σταδιακά φτάνοντας σε πολλές περιπτώσεις σε ακραίες καταστάσεις που συχνά δεν αποκαλύπτονται ποτέ, εκτός εάν μία κατάσταση οδηγήσει στην αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής. Κάθε υπόθεση έχει σαφώς τα δικά της, ειδικά χαρακτηριστικά, με ένα κοινό σημείο: τον φόβο (συχνά, απόρροια της “σχέσης εξάρτησης” δραστη-θύματος) που κρατά δέσμιο το θύμα ακόμα και σε ακραίας μορφής κακοποιητικές συμπεριφορές. Εάν νιώσει, συνεπώς, ο δράστης ότι δεν είναι ανεξέλεγκτος, ότι υπάρχει ένα ισχυρό προστατευτικό δίχτυ των θυμάτων (τόσο από το συγγενικό τους περιβάλλον όσο και από την τοπική κοινωνία αλλά και την οργανωμένη Πολιτεία), πιστεύω ότι η δράση του μπορεί να ελεγχθεί.
Αυτήν τη σημαντική παράμετρο του θέματος οφείλουμε να αναδείξουμε και να προχωρήσουμε, μέσα από την ενημέρωση, την ενίσχυση της προληψης αλλά και τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων προστασίας των θυμάτων, να ελέγξουμε τη δράση του ατόμου που υιοθετεί κακοποιητικές συμπεριφορές στους κόλπους της οικογένειάς του, που θα έχει ως αποτέλεσμα να μειωθεί ο φόβος του θύματος και σταδιακά να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του αντιδρώντας στον βασανισμό του, όποια μορφή κι αν λαμβάνει -λεκτική, ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική.
“Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος” και αυτόν ακριβώς τον φόβο πρέπει να “σπάσουμε”, για να σπάσει οριστικά ο κύκλος της βίας στους κόλπους της οικογένειας και γενικότερα των διαπροσωπικών σχέσεων.
Συνεχίζουμε, με δύναμη, τις δράσεις μας, δίπλα στα θύματα ενδοοικογενειακής βίας, με στόχο την αφύπνιση, ευαισθητοποίηση και ενημέρωση. Για να πάψει να είναι “σκοτεινό έγκλημα” η ενδοοικογενειακή βία, να προστατευθούν τα θύματα και να τους δοθεί η αναγκαία στήριξη και βοήθεια ώστε να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις, καθώς και να δοθεί στους δράστες, εφόσον το ζητήσουν, βοήθεια για τη διαχείριση του θυμού τους.
Συνοψιζοντας, ολιστική πρέπει να είναι η προσέγγιση του φαινομένου της ενδοοικογενειακής βίας στο πλαίσιο μίας κοινωνίας που υφίστανται ισχυρούς κλυδωνισμούς στις δομές της.









Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια