Η Ελλάδα μας πενθεί. Μόνο δάκρυα στα μάτια για την εθνική
τραγωδία. Η καρδιά μας είναι ματωμένη, καίγεται στις φλόγες. Θρηνούμε
τους συνανθρώπους μας που έχασαν τη ζωή τους με τόσο
βίαιο και απροσδόκητο
τρόπο.
Συνάνθρωποι μας που ξεκίνησαν τη μέρα τους με χαμόγελο, με
χαρά, μια συνηθισμένη μέρα του Ιούλη, μια “κανονική” Δευτέρα, να απολαύσουν τη
θάλασσα, τον ήλιο, να ζήσουν όμορφες στιγμές με τους αγαπημένους τους
ανθρώπους, να πάνε σε γιορτές, να φάνε στις ταβέρνες, ή απλώς να βρεθούν στη
θαλπωρή του σπιτιού τους, μια μέρα καλοκαιρινή, όπως αυτές που όλοι μας
περιμένουμε με γλυκιά ανυπομονησία να ζήσουμε, και ξαφνικά είδαν τα όνειρά
τους, τις ίδιες τους τις ζωές, να καίγονται στις φλόγες…
Συνάνθρωποί μας που πάλεψαν με το άγριο “θηρίο” της φωτιάς
που δεν υπολογίζει τίποτα στο φονικό του διάβα, κολύμπησαν για ώρες στη
θάλασσα, πήδηξαν από τα βράχια για να σωθούν. Συνάνθρωποί μας που έχασαν
τους δικούς τους, συνάνθρωποί μας που βρίσκονται στα νοσοκομεία με εγκαύματα,
που αναζητούν την οικογένειά τους….
Πόσο πόνο να αντέξει πια η ανθρώπινη ψυχή;
Δεν το χώρα ο νους ότι σε καιρό ειρήνης, στη σύγχρονη Ελλάδα
(που όλα αυτά τα χρόνια ταλαιπωρείται), μέσα σε οικισμούς, χάθηκαν τόσες
ανθρώπινες ζωές. Γονείς με τα παιδιά τους έγιναν μια σφιχτή αγκαλιά
για να ξεκινήσουν, μαζί, τόσο πρόωρα, το ταξίδι τους στον κόσμο των
αγγέλων…
Γιατί; Όχι, δεν υπάρχει απάντηση!
Μόνο δάκρυα…
Ανείπωτη τραγωδία…
Είναι ένας εφιάλτης αυτό που ζούμε!
Για μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας η ζωή τους σήμερα έχει
αλλάξει δραματικά. Έχουν χάσει τους δικούς τους, το βιός
τους, θα τραβήξουν τον Γολγοθά της αποκατάστασης της υγείας τους, των
σωματικών και ψυχικών τους τραυμάτων και είναι δυστυχώς βέβαιο ότι κάποιες
πληγές δεν θα επουλωθούν ποτέ.
Μίλησα το πρωί, ύστερα από ένα αγωνιώδες βράδυ, με φίλους που
έζησαν την τραγωδία. Μου είπαν όλοι μια και μόνο λέξη που περιγράφει όσα έζησαν
“κόλαση”. “Πήγαμε στην κόλαση”…
Το μυαλό μας ας βρίσκεται αυτές τις στιγμές και στους
πολύτιμους ανθρώπους -διασώστες, εθελοντές, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό,
όλους όσοι σε αυτές τις τραγικές στιγμές προσφέρουν την ανεκτίμητη βοήθεια και
τις υπηρεσίες τους. Σώζουν ζωές, φροντίζουν τραύματα, αναζητούν
εγκλωβισμένους. Συχνά με προσωπική αυτοθυσία και θέτοντας πάνω από τη δική τους
ζωή τη ζωή των ατόμων που βρίσκονται σε κίνδυνο. Ας έχουν, επομένως, δύναμη και
ψυχικό σθένος να αντιμετωπίσουν όλες αυτές τις εξαιρετικά δύσκολα καταστάσεις
και να σώσουν όσους περισσότερους συνανθρώπους μας μπορούν…
Όλοι εμείς, όπου κι αν βρισκόμαστε, ό,τι κι αν κάνουμε,
ακόμα κι όσοι είμαστε διακοπές, ας ενημερωνόμαστε τουλάχιστον διαρκώς για τo τι
ανάγκες έχουν οι συμπολίτες μας σε αίμα, τρόφιμα μακράς διαρκείας,
φάρμακα, πάνες και γενικότερα είδη πρώτης ανάγκης. Ας γίνουμε όλοι μια μεγάλη
αγκαλιά για να στηρίξουμε και να καλύψουμε ανάγκες που από σήμερα και στο εξής
θα είναι πολύ αυξημένες.
Ο,τιδήποτε χρειαστεί, είμαστε δίπλα σε όποιον μας
χρειάζεται!
Γιατί για να καλυφθούν αυτές οι ανάγκες θα πρέπει όλοι μας,
ως ενεργά μέλη της κοινωνίας, να ενώσουμε τα χέρια και να προσφέρουμε, ό,τι
μπορούμε, ό,τι είναι αναγκαίο για τις ψυχές που έμειναν πίσω να συνεχίσουν τον
σκληρό αγώνα τους.
της Αγγελικής Καρδαρά
0 Σχόλια