Ticker

6/recent/ticker-posts

728x90

Ένας ιερέας πλησιάζει τον χώρο του εγκλήματος και των φυλακών


Μία ιδιαίτερης μορφής συνέντευξη παρουσιάζουμε σήμερα στο pm. O Πατήρ Χριστόδουλος, ιατρός και ιερέας, καταθέτει την πολύτιμη εμπειρία του από τον χώρο των φυλακών και από τον σκληρό
κόσμο του εγκλήματος και των εξαρτήσεων. Πλησίασε με αγάπη και κοινωνική ευαισθησία τους ανθρώπους που τον είχαν ανάγκη μέσα στις φυλακές αλλά και όσους πάλευαν με τις εξαρτήσεις τους και είχαν εμπλοκή με την παράνομη δράση εκτός των καταστημάτων κράτησης, για να προσφέρει βοήθεια και στήριξη.  Την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη πραγματοποίησε ο κ. Χατζηθανάσης Θεολόγος. Να αναφέρω στο σημείο αυτό ότι η συνέντευξη αντλείται από το πολύτιμο υλικό του Ομ. Καθηγητή Εγκληματολογίας Παντείου Πανεπιστημίου, κ. Αντώνη Μαγγανά.  Πιο συγκεκριμένα, πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών «Εγκληματολογία» στο μάθημα του Καθηγητή με τίτλο “Πρόληψη του Εγκλήματος” στις 30-3-2013.
Είναι μία συνέντευξη που ξεχώρισα για το ερευνητικό και κοινωνιολογικό της ενδιαφέρον και συζητήσαμε με τον Καθηγητή ότι αξίζει να διαβαστεί από το ευρύ κοινό, καθώς ο Πατήρ Χριστόδουλος αναδεικνύει καίριες πτυχές του θέματος που αφορά τον σκληρό κόσμο του εγκλήματος και των εξαρτήσεων. Κρίνω πολύ αξιόλογες τις απόψεις που καταθέτει, ειδικά, για τον ρόλο του σχολείου, των εκπαιδευτικών και γενικότερα των επιστημόνων και επαγγελματιών που προσεγγίζουν τα παιδιά μας. Οι προτάσεις του για το σύγχρονο σχολείο είναι ουσιαστικές και θα ήταν σκόπιμο να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν κατά τη διαμόρφωση εκπαιδευτικών πολιτικών στο πλαίσιο του σύγχρονου σχολείου.
Καταθέτοντας την προσωπική μου άποψη, θα ήθελα να τονίσω ότι ως εκπαιδευτικός πιστεύω πάρα πολύ στη δύναμη της ουσιαστικής επικοινωνίας και στα ευεργετικά αποτελέσματά της, όπως περιγράφονται στη συνέντευξη. Δεδομένου ότι πολλοί άνθρωποι που συγκρούονται με τον ποινικό νόμο είναι παιδιά δυσλειτουργικών οικογενειών που πρώιμα βρέθηκαν στους δρόμους της παρανομίας και στον πολύ επικίνδυνο κόσμο των εξαρτήσεων, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε πόσο σπουδαίο είναι να βρεθεί, έγκαιρα, ένα χέρι που θα τα «τραβήξει» από τους δρόμους, δείχνοντάς τους τον τρόπο να περάσουν στην «απέναντι όχθη», την ύπαρξη της οποίας γνωρίζουν αλλά δεν έχουν καταφέρει να διασχίσουν (βλ. σχετικά http://www.postmodern.gr/i-zoi-meta-ti-fylaki-kai-oi-prospatheies/ ).
Πόσο πολύτιμο είναι το πρόσωπο εκείνο που θα νοιαστεί πραγματικά και θα βοηθήσει αυτά τα παιδιά, όταν ακόμα «κραυγάζουν» για βοήθεια προτού μπουν βαθιά στη χρήση και στον κόσμο της παρανομίας. Σαφώς και δεν θα σωθούν όλα, αλλά έστω και ένα παιδί να σωθεί το όφελος είναι τεράστιο, γιατί κάθε ζωή είναι μοναδική και έχει αξία. Αυτό ας το κρατάμε στο μυαλό και ας δώσουμε έμφαση στην πρόληψη και τις έγκαιρες παρεμβάσεις μας, που ποτέ δεν πάνε χαμένες! Τα αποτελέσματα, αργά ή γρήγορα, φαίνονται σε ό,τι έχει να κάνει με το παιδί και την πορεία του στο μέλλον. Ιδιαίτερη προσοχή επομένως πρέπει να δοθεί στην ενίσχυση του ρόλου του σχολείου που είναι, κατά την άποψή μου, το πιο σημαντικό πλαίσιο για να υπάρξει αποτελεσματική παρέμβαση.
Τέλος θα προσθέσω, βάσει και της προσωπικής μου εμπειρίας από έναν υψηλό αριθμό συνεντεύξεων με φυλακισμένους και ανθρώπους που έχουν βιώσει την εμπειρία του εγκλεισμού, ότι είναι ανάγκη κάθε ανθρώπου, σε κάποια στιγμή της ζωής του, να μιλήσει ανοιχτά σε κάποιον ειδικό και να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του (συχνά αντιφατικά συναισθήματα που βιώνει με ιδιαίτερη μάλιστα ένταση), ιδίως εάν έχει διαπράξει ένα έγκλημα μεγάλης ποινικής σοβαρότητας και κοινωνικής απαξίας. Γι’ αυτό οι ιερείς, οι δάσκαλοι, οι ψυχολόγοι, οι κοινωνικοί λειτουργοί ακόμα και οι  εθελοντές που επισκέπτονται τον χώρο των καταστημάτων κράτησης, διαδραματίζουν έναν πολύ σημαντικό και ουσιαστικό ρόλο. Επομένως, ναι, θα έλεγα ότι έχει σημασία να ενισχυθεί η παρουσία τους σε αυτά τα ιδρυματικά περιβάλλοντα, εάν βέβαια μας ενδιαφέρει η υλοποίηση της έννοιας του «σωφρονισμού» και της «κοινωνικής ενσωμάτωσης» μετά την αποφυλάκιση. Πρωτίστως όμως να ενισχυθεί ο ρόλος τους στην ελεύθερη κοινωνία, στα σχολεία και στην τοπική κοινωνία.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Με ποια ιδιότητα πλησιάσατε τον εγκληματικό χώρο;
Με τον χώρο τον εγκληματικό ξεκίνησα όταν μου ζητήθηκε βοήθεια για κάποια κοπέλα που ήταν στα ναρκωτικά και έτσι πλησίασα και τους τοξικομανείς γενικότερα, αλλά κάποιοι από αυτούς που γνώρισα μπήκαν στη φυλακή και αναγκάστηκα να ζητήσω άδεια να μπαίνω στις φυλακές ώστε να τους συναντώ και αυτούς για να δω τι μπορώ να κάνω για αυτούς που βρίσκονταν εκεί.
Πόσα χρόνια έχετε επαφή με τον χώρο αυτό;
Με τις φυλακές ξεκίνησα πριν από 13-14 χρόνια αλλά με τους εξαρτημένους από ουσίες η ενασχόληση είναι εδώ και 21 χρόνια.
Η ιδιότητα του ιατρού ή του ιερέα βοήθησε περισσότερο;
Κατ’ αρχάς , πλησίασα με την ιδιότητα του γιατρού. Όταν έγινα ιερέας, είχα πλησιάσει ήδη τον χώρο των φυλακών και  η ιδιότητα του ιερέα βοηθάει πιο πολύ στον χώρο των φυλακών.
Η ιατρική, μόνο, ως επιστημονική γνώση βοήθησε;
Η ιατρική με βοήθησε αρχικά να πλησιάσω τους εξαρτημένους από ουσίες, λέγοντας αρχικά ότι «είμαι ιατρός και μπορώ να βοηθήσω», αυτό τους έκανε να νιώθουν καλύτερα, αλλά σίγουρα η ιδιότητα του ιερέα, στη συνέχεια, τους έδωσε περισσότερη ευχέρεια να με πλησιάσουνε.
Άρα μπορεί ο ιερέας να συμβάλει ουσιαστικά στον χώρο αυτό;
Νομίζω ότι ο ιερέας και ειδικά των φυλακών μπορεί να προσφέρει πολύ ουσιαστικό έργο κι εάν έχει όρεξη και διάθεση μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο και ως ιερέα σε πλησιάζουν ευκολότερα.
Μήπως ως ιατρός ή ένας ψυχολόγος θα μπορούσε να προσφέρει κάτι παραπάνω;
Κοίτα να δεις, ένας ψυχολόγος εξαρτάται πώς πλησιάζει τους ανθρώπους και ο γιατρός ως γιατρός και αυτός μπορεί να πλησιάσει  τους ανθρώπους, αν έχει όρεξη να βοηθήσει. Σίγουρα ο ιερέας υπερτερεί, διότι οι άνθρωποι έχουν εμπιστοσύνη στους ιερείς και ξεκινούν δοκιμαστικά και αν δουν ότι κάτι μπορείς να βοηθήσεις σε πλησιάζουν με πιο πολύ άνεση.
Άρα το μυστικό είναι η εμπιστοσύνη,  την έχει πιο εύκολη ο ιερέας…
Ναι, την εμπιστοσύνη την έχει πιο εύκολη ο ιερέας αρκεί να μπορέσει να την κερδίσει και να την διατηρήσει, διότι αν αισθανθούν οι κρατούμενοι ότι, ό,τι πω στον ιερέα θα φτάσει στους φύλακες, τότε σαφώς θα απομακρυνθούν, θα το βάλουν στα πόδια.
Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν πώς προσεγγίζονται; Ελεύθερα ή τους πλησιάζετε εσείς πρώτα;
Ελεύθερα. Ο τρόπος που εγώ ως ιερέας προσεγγίζω τους κρατουμένους είναι ως εξής: πήγαινα λειτουργούσα και ξέραν ότι μετά τη λειτουργία μπορούσαν να έρθουν για εξομολόγηση και μέσω της εξομολογήσεως πλησίαζαν. Υπήρχαν και άνθρωποι που δεν πλησίαζαν για εξομολόγηση, αλλά για να σου πουν ένα πρόβλημά τους ή να ζητήσουν βοήθεια.
Άρα είναι πολύ χρήσιμο στον χώρο το φυλακών να υπάρχει κάποιος που να είναι διατεθειμένος να ακούει τα προβλήματα των κρατουμένων…
Ναι και ο ιερέας που δίνει τη δυνατότητα της εξομολόγησης, την οποία πολλοί την ζητάνε. Διότι κάποιοι από αυτούς έχουν κάνει πολύ βαριά πράγματα και ζητούν να ξαλαφρώσουν και ξέρουν ότι η εξομολόγηση θα τους κάνει να ξαλαφρώσουν.
Επομένως, έχουν την διάθεση να ανοιχτούν, αλλά έχουν μετάνοια, μεταμέλεια;
Ορισμένοι από αυτούς έχουν φοβερή μετάνοια και φοβερή μεταμέλεια. Το βλέπεις δηλαδή πολλές φορές ξεσπάνε σε δάκρυα την ώρα της εξομολογήσεως, δάκρυα, δάκρυα με λυγμούς και βλέπεις ότι μετανοούν πραγματικά.
Δεν είναι ότι όλοι βλέπουν τους εαυτούς τους θύματα;
Όχι, όχι, υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που θεωρούν ότι έχει γίνει κάποιο λάθος ή δικαστική πλάνη, ή εν πάση περιπτώσει γι’ αυτό που είχαν κάνει δεν έπρεπε να τους έχει επιβληθεί τέτοια ποινή.
Ανεξαρτήτως είδους εγκλήματος;
Ναι, εξαρτάται. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι πληρώνουν αυτά που κάνανε και βλέπουν την ποινή τους σαν τιμωρία και για αυτό έρχονται να εξομολογηθούνε, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που πιστεύουν ότι αυτό που υφίστανται, είναι παραπάνω από αυτό που έκαναν και επειδή ξέρουν ότι αυτό που θα πουν στην εξομολόγηση δεν θα φτάσει στις αρχές έχουν την τάση να πουν και την αλήθεια. Από εμένα δεν περιμένουν να τους καταδικάσω, ούτε να τους ελαφρύνω την ποινή, ούτε κάτι άλλο από αυτό είναι στο χέρι μου. Επομένως  έχουν την διάθεση μίας ειλικρινούς εξομολογήσεως, την οποία κάνουν και ανεξαρτήτως της ποινής που τους έχει επιβληθεί και ανεξαρτήτως του αδικήματος για το οποίο έχουν καταδικαστεί. Μπορεί να έχει καταδικαστεί κάποιος για μια κλοπή και να σου ομολογήσει στην εξομολόγηση δέκα κλοπές. Γίνονται τέτοια πράγματα.
Επαφή με εγκληματίες  του χώρου των ηθών, βιαστές, παιδόφιλους κ.λπ., είχατε μέχρι τώρα;
Ναι, έχουμε και τέτοιους ανθρώπους, οι οποίοι,  κάποιοι από αυτούς μετανοούν ειλικρινά για αυτό που έχουν κάνει. Όχι όλοι και ούτε έρχονται όλοι να εξομολογηθούν.
Υπάρχουν κάποιοι που ισχυρίζονται ότι πρέπει αυτοί να αντιμετωπίζονται ως ψυχικά ασθενείς, κάποιοι θεωρούν ότι αυτοί δεν έχουν γιατρειά;
Άλλο η ψυχική ασθένεια και άλλο η γιατρειά, είναι χωριστά πράγματα. Η ψυχική ασθένεια είναι ψυχική ασθένεια και η γιατρειά είναι κατά πόσο ο άλλος ζητάει γιατρειά. Υπάρχουν άνθρωποι που ζητάνε να γιατρευτούνε και σου λένε μία φορά έγινε, δεν ξανάγινε. Βρέθηκε σε ειδικές συνθήκες  εκεί έπεσε, «λυπάμαι και ζητάω συγνώμη από το Θεό». Καταλαβαίνει το σφάλμα του. Αυτοί έχουν ελπίδα γιατρειάς, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που δεν πλησιάζουν να ζητήσουν βοήθεια.
Τα εγκλήματα αυτά μήπως τα είχατε συναντήσει εκτός χώρου φυλακής; Μήπως ως εξομολόγος ήρθατε αντιμέτωπος με τέτοια περιστατικά;
Ανθρώπους που δεν φθάσανε στις φυλακές;
Ναι, από εγκλήματα ηθών ή άλλα βαριά εγκλήματα;
Ναι, έχουν φτάσει στο εξομολογητήριο. Έχουν ζητήσει συγνώμη και ταπεινά και βοήθεια για εγκλήματα που ποτέ δεν έχουν φτάσει στα δικαστήρια. Πολλές φορές ήταν μεμονωμένα περιστατικά που δεν επαναλήφθηκαν.
Οι δράστες πρέπει να εγκλείονται μαζί με τους άλλους, χρειάζονται κάποια παραπάνω βοήθεια; Αυτούς έχουν γενικά τα ΜΜΕ και ο κόσμος να τους παρουσιάζουν σαν τέρατα.
Ιδιαίτερα οι παιδεραστές, αν είναι καθ’ υποτροπή παιδεραστής αυτός θα έπρεπε να είναι σε ισόβια, ισοβίως. Δεν ξέρω κατά πόσο…, διότι λέμε ισόβια αλλά είναι 25 χρόνια. Αλλά θα έπρεπε να μείνουν μέσα για να προστατευθεί η κοινωνία, όχι για σωφρονισμό, διότι μερικοί από αυτούς δεν έχουν καμία μετανοητική διάθεση, το θεωρούν ότι καλά το έκαναν ή ότι το θεωρούν οτιδήποτε δεν ξέρω. Αλλά αυτοί για να προστατευθεί η κοινωνία θα έπρεπε να μη βγαίνουν έξω, να μένουν σε έναν χώρο… δεν ξέρω ποιος θα έπρεπε να είναι η φυλακή; Κάποια ειδική φυλακή για ψυχολογική υποστήριξη; Αλλά αυτοί δεν πρέπει να ξαναβγούν. Τώρα για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου…
Μπορούμε να πούμε ότι για κάποιες περιπτώσεις σαν αυτές να επαναφέρουμε τη θανατική ποινή;
Όχι, όχι, θανατική ποινή μου ακούγεται πολύ σκληρό η θανατική ποινή. Διότι η μετάνοια είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε καθ’ οδόν, στον δρόμο του. Αυτός ο άνθρωπος ο οποίος αυτήν τη στιγμή εμφανίζεται αμετανόητος ή διατεθειμένος να ξανακάνει τέτοια πράγματα, αυτός ο άνθρωπος δεν ξέρεις παρακάτω τι θα γίνει ( μικρή παύση) αλλά θα έπρεπε το ισόβιο για ορισμένους ανθρώπους να είναι ισόβια.
Να μην ξαναβγούν;
Ναι, να μην ξαναβγούνε, διότι θα κάνουν πάλι τα ίδια και έχουμε παραδείγματα πολλά τέτοιων ανθρώπων που ακόμα και στις άδειες που πήραν,  ξανακάναν τα ίδια πράγματα.
Άρα για αυτούς σωφρονισμός δεν υπάρχει;
Σωφρονισμός δεν υπάρχει καθόλου. Το Σωφρονιστικό σύστημα είναι ένα τιμωρητικό σύστημα, όπως λειτουργεί σήμερα, διότι δεν προσπαθεί να στηρίξει αυτούς τους ανθρώπους. Αν προσπαθούσε να τους στηρίξει, θα ήταν διαφορετικά τα προγράμματα, θα υπήρχαν κοινωνικοί λειτουργεί, ψυχολόγοι, ιερείς κ.λπ., και ενδεχομένως, μετά από χρόνια, μερικοί απ’ αυτούς, με τη σύμφωνη γνώμη του κοινωνικού λειτουργού ή του ιερέως να μπορούσαν να επιστρέψουν, κάποιοι απ’ αυτούς στην κοινωνία ασφαλείς. Αλλά τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει και κοστίζει σε σημείο που δεν μπορεί αυτό το κόστος να το αντιμετωπίσει το ελληνικό κράτος αλλά και δεν υπάρχει τέτοια πρόθεση. Το κράτος λέει βάλ’ τον φυλακή να τον ξεφορτωθούμε, να τον τιμωρήσουμε. Είναι τιμωρητικό το σύστημα μας δεν είναι σωφρονιστικό, όπως κατ’ ευφημισμόν λέγεται.
Η  λύση των αγροτικών φυλακών ή η κοινωνική εργασία;
Αυτό ναι, και η κοινωνική εργασία θα ήταν πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα για μη ποινικά εγκλήματα. Αλλά και για οικονομικά εγκλήματα, αν αυτός δεν είχε κάνει άλλα ποινικά αδικήματα αυτό θα ήταν πολύ καλό να κάνει μία κοινωνική εργασία να αποδώσει, ενδεχομένως να μεταμεληθεί, δεν ξέρω, εξαρτάται από τους χώρους που θα πήγαιναν οι άνθρωποι αυτοί. Στην Αμερική που έχω υπ’ όψιν μου κάποια παραδείγματα, άνθρωποι που θα πήγαιναν φυλακή για έξι μήνες, αντί για φυλακή τους έδωσαν κοινωνική εργασία και αυτό καλό τους έκανε αντί να μπουν στην φυλακή. Εκεί έχουν την κοινωνική εργασία… ξέρω περιστατικό του οποίου έδωσαν κοινωνική εργασία και το στείλαν σε μοναστήρι και εξέτισε τους έξι μήνες της ποινής του, η οποία ποινή ήταν διότι διαδηλώνανε χωρίς άδεια. Και αυτό το άτομο που βρέθηκε σε αυτόν το χώρο και ωφελήθηκε πάρα πολύ από αυτή την κοινωνική εργασία που προσέφερε με την καρδιά του. Αλλά τέτοια πράγματα στην Ελλάδα δεν υπάρχουν.
Θέλει και κάποια υποδομή.
Ναι, τέτοια υποδομή δεν υπάρχει. Νομίζω σε οικονομικά εγκλήματα θα μπορούσε η ποινή να είναι η κοινωνική εργασία και όχι η φυλάκιση. Η φυλακή είναι σκληρό πράγμα
Να επανέρθουμε στην περίπτωση των παιδόφιλων για τους οποίους ο νόμος προβλέπει την δημοσιοποίηση των προσωπικών τους στοιχείων. Γενικά η κοινωνία τους βλέπει σαν τέρατα μπορούμε να συμφωνήσουμε με αυτό;
Τέρατα όχι, αλλά ότι είναι βαριά άρρωστοι, είναι βαριά άρρωστοι. Δηλαδή ένας άνθρωπος που κακοποιεί ένα παιδάκι, όχι μόνο σεξουαλικά, αλλά γενικά κακοποιεί ένα παιδί ακόμα και ψυχολογικά, αλλά βαριά κακοποίηση, νομίζω ότι πρέπει να προστατευθεί η κοινωνία από τέτοιους ανθρώπους, οι οποίοι βασανίζουν παιδιά με οποιαδήποτε τρόπο και μέσα σε αυτούς είναι και η σεξουαλική κακοποίηση, η οποία νομίζω είναι η χειρότερη μορφή κακοποίησης
Για κάποιον ο οποίος θα καταλήξει στη φυλακή, τι νόημα έχει η δημοσίευση; 
Εγώ θα προτιμούσα αντί να τον δείξουν τα κανάλια, να ήταν ισόβια η ποινή του. Να προφυλαχθεί η κοινωνία, διότι αυτός όταν δεν δείχνει καμία διάθεση μετανοίας σε πρώτη ευκαιρία θα επαναλάβει. Με την πρώτη ευκαιρία που θα αισθανθεί ασφαλής θα επαναλάβει τα ίδια, οπότε αυτός θα πρέπει να απομονωθεί. Αλλά να βγουν στα κανάλια το όνομά του έχει έννοια; Δεν νομίζω ότι έχει έννοια
Έχετε έρθει ποτέ αντιμέτωπος με θύματα βιασμών, παιδοφιλία ή άλλα;
Έχω έρθει σε επικοινωνία, στην εξομολόγηση. Κάποιοι από αυτούς που ήρθαν στην εξομολόγηση  έδειξαν ότι μπόρεσαν να ισορροπήσουν και το ξεπέρασαν. Όχι ότι δεν ήταν βαρύ σοκ και όχι ότι δεν του έχουν μείνει κάποια υπολείμματα από αυτή την ιστορία, αλλά κάποιοι από αυτούς κατόρθωσαν να ισορροπήσουν. Κάποιοι άλλοι φαίνεται ότι δεν μπόρεσαν να ισορροπήσουν.
Πώς μπορούμε να σταθούμε σε τέτοιες περιπτώσεις; Αρκεί να βρίσκεται πάντα δίπλα ένας άνθρωπος ώστε να ακούει τον πόνο αυτών των περιστατικών;
Όχι, τα παιδιά αυτά θα πρέπει να βρεθούν σε ασφαλές περιβάλλον με ανθρώπους που τα αγαπάνε και τα φροντίζουν. Αυτό θα μπορέσει να τα βοηθήσει να ξεπεράσουν το τραύμα, τουλάχιστον σε βαθμό ικανοποιητικό… Για να μην το πάω περισσότερο εκκλησιαστικά που εκεί τα πράγματα μπορούν να γίνουν ακόμη καλύτερα. Αλλά μιλώντας καθαρά επιστημονικά αυτά τα παιδιά πρέπει να βρεθούν σε ασφαλές περιβάλλον και δίπλα σε ανθρώπους που τα αγαπούνε. Για αυτό δεν ξέρω αν είναι όλοι οι επαγγελματίες κατάλληλοι για κάτι τέτοιο. Αλλά σίγουρα πρέπει να προστατευθούν διότι το περιβάλλον, όχι πάντα, αλλά είναι απρόσεκτο. Ένα παιδί που εκτέθηκε σε τέτοια κίνδυνο, μέσα σε αυτό το περιβάλλον, μπορεί να ξαναβρεθεί σε αυτό το κίνδυνο, αν το περιβάλλον εξακολουθεί να είναι αδιάφορο.
Πολλά από αυτά τα περιστατικά βλέπουμε ότι κουβαλούν επί χρόνια μεγάλο πόνο, μίσος απέχθεια. Μπορούμε να ελπίζουμε σε κάποιου είδους θεραπεία; Ή μόνο ο χρόνος γιατρεύει τέτοιες πληγές;
Με την καθαρά επιστημονική προσέγγιση αυτό δεν θεραπεύεται. Με την εκκλησία, με την εξομολόγηση, με τη χάρη του Θεού μπορεί και έχουμε δει τέτοια περιστατικά, τα οποία με τη χάρη του Θεού, πήραν τέτοια δύναμη και βρέθηκαν σε τόσο καλή κατάσταση που είναι σαν να μην πέρασαν τέτοια πράγματα. Αλλά αυτό εξω-εκκλησιαστικά δεν ξέρω πως θα μπορούσε να γίνει.
Δεν αρκεί να πηγαίνει σε έναν ψυχολόγο να λέει τον πόνο του; Και να λέει τις ενοχές του για παράδειγμα;
Όχι, δεν αρκεί. Έχουν ενοχές, αλλά θα το πω καθαρά θεολογικά δεν θα το πω επιστημονικά, όπως το έλεγε ένας φίλος μου γιατρός πάρα πολύ εύστοχα. Ο ψυχίατρος και ο ψυχολόγος ξέρει πάρα πολύ καλά τον πεπτωκότα άνθρωπο, αλλά δεν ξέρει καθόλου τον αναστημένο. Αν δεν μπορείς να του μιλήσεις για τον αναστημένο άνθρωπο, δηλαδή Χριστό, τότε δεν μπορείς να θεραπεύσεις την ψυχή. Γι’ αυτό έλεγε και ο πατήρ Πορφύριος ότι οι ψυχαναλυτές ανοίγουν μία τεράστια τρύπα στην ψυχή του ανθρώπου και μετά δεν ξέρουν να την κλείσουν. Ενώ ο Χριστός δεν κάνει τέτοια πράγματα, δεν γυρίζει να σκάβει, να σκάβει, να σκάβει τα παλιά πράγματα, τα οποία δεν βγαίνει και τίποτε να τα πούμε. Ωραία τα είπαμε, και τα ξαναείπαμε και τι έγινε. Το θέμα είναι από εδώ και πέρα τι ελπίδα έχω εγώ;
Το γεγονός ότι εξωτερικεύω αυτό που με βαραίνει δεν είναι αρκετό;
Ναι, ακριβώς δεν είναι αρκετό. Πολύ λίγο βοηθά, αν και ξέρω ομολογίες από ανθρώπους που πάνε σε ψυχολόγους και σου λένε κάθε φορά που έφευγα από τη συνάντηση έφευγα ένα ράκος. Δεν ξέρω τι βοήθησε το ότι βγήκαν όλα αυτά στη φόρα.
Άρα δεν μπορούμε να πούμε ότι ο χρόνος θεραπεύει…
Ο χρόνος θεραπεύει, αλλά μέχρι ενός σημείου. Όχι παραπάνω. Μόνο ο Χριστός θεραπεύει πλήρως.
Πρόληψη υπάρχει; Βλέπουμε ότι και στατιστικά συνήθως άνθρωποι που έχουν συναναστροφή με παιδιά καθηγητές, γυμναστές, προπονητές ομάδων αυτοί που..
Ναι, τους δίνονται πολλές ευκαιρίες σε τέτοιους χώρους και μέσα μου έχω έναν προβληματισμό που χρόνια τον σκέφτομαι και δεν τον έχω λύσει. Δεν μπορεί ο καθένας να γίνεται εκπαιδευτικός, νοσηλευτής ή γιατρός. Γιατί είναι χώροι στους οποίους μπορείς πολύ εύκολα να τους εκμεταλλευτείς. Βέβαια έχουμε πολλά περιστατικά που έρχονται στην εξομολόγηση και παραδέχονται ότι έχουν διαπράξει τέτοια πράγματα μέσα σε συγγενικό περιβάλλον. Θέλει πολλή προσοχή ποιον βάζουμε στα σπίτια μας.
Τι είδους εκμετάλλευση;
Είτε οικονομικά, είτε σωματικά, είτε ψυχολογικά είτε σεξουαλικά. Εδώ το Πανελλήνιο Συνέδριο Ψυχιατρικής πριν 2-3 χρόνια, μέσα στις αποφάσεις που πήρε, τόνισε ότι: είναι απαράδεκτο να συνάπτουν οι θεραπευτές σεξουαλικές σχέσεις με τους θεραπευόμενους. Που σημαίνει ότι για να φτάσουν να πάρουν τέτοιες αποφάσεις, έχουν τεράστιο πρόβλημα.
Άρα πως θα τους προλάβουμε αυτούς; Πώς θα τους εντοπίσουμε εκ των προτέρων; Ή τουλάχιστον να περιορίσουμε τον κίνδυνο; 
Εκ των προτέρων δεν νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Θα μπορούσαν να εντοπίζονται έγκαιρα τέτοια περιστατικά.
Θα βοηθούσε ένας κοινωνικός λειτουργός σε κάθε σχολείο;
Ναι θα βοηθούσε, να μπορούν να τον εμπιστεύονται τα παιδιά ή ένας εξομολόγος να επισκέπτεται συστηματικά κάθε σχολείο. Να επέλεγε ο μητροπολίτης 5-6 καλούς πνευματικούς, ξέρει αυτός ποιοι είναι, και να αναλάμβαναν τα σχολεία της μητρόπολής του. Αυτό θα βοηθούσε πολύ. 
Ένας δάσκαλος ή ένας γιατρός που δεν ξεκινάει με τα ιδανικά για κάνει αυτό το λειτούργημα δεν έχει καλή πρόγνωση, αλλά δεν σημαίνει ότι θα γίνει και τέτοιος.
Έχουμε δασκάλους και καθηγητές που έχουν εκμεταλλευτεί τους μαθητές πάρα πολλές φορές. Αλλά και γιατρούς και νοσηλευτές που έχουν εκμεταλλευτεί.
Ειδικά για τους  παιδεραστές υπάρχει ένα προφίλ, όπου έχουν ένα κοινωνικό στάτους, καλή δουλειά, οικογενειάρχες, οικονομικό επίπεδο. Πώς ξαφνικά παίρνουν μια τέτοια απόφαση;
Είναι ξαφνικά; Ή τις πιο πολλές φορές έχουν προηγηθεί και άλλες ιστορίες; Δεν έγινε ξαφνικά. Συνήθως δεν έγινε ξαφνικά. Όπως ένας εγκληματίας δεν γίνεται ξαφνικά φονιάς. Αυτός που γίνεται φονιάς έχει μια προϊστορία, ήτανε θυμώδης, ήταν νευρικός, κάποιες στιγμές χτύπησε ανθρώπους, τραυμάτισε ανθρώπους και τελικά στον θυμό του επάνω έφτασε στον φόνο. Δεν έγινε ξαφνικά. Δηλαδή ένα άνθρωπος που ήταν πάντα ήσυχος, ήρεμος και ξαφνικά στο θυμό του επάνω να βγάλει μαχαίρι και να σκοτώσει; Αυτό δεν το κάνει κανείς. Όπως και ο ληστής. Αυτός που έκλεψε μία τράπεζα ήταν ένας φιλήσυχος άνθρωπος μέχρι χτες και δεν έκανε τίποτα και ξαφνικά αποφάσισε να πάει να κλέψει μια τράπεζα; Έκλεψε τη μάνα του, τον φίλο του, τον συμμαθητή του, τον συνάδελφό του, έκανε διάρρηξη στο περίπτερο και τελικά έφτασε να ληστέψει και την τράπεζα. Δεν έγινε από χθες που ήταν καθ’ όλα άριστος, σήμερα έγινε ληστής τραπεζών. Έτσι και με αυτούς τους ανθρώπους έχουν υπάρξει προηγούμενα τα οποία μπορούν να θέσουν σε συναγερμό την κοινωνία.
Η υπερπροβολή του σεξισμού, ότι το ιδανικό του άντρα είναι το σεξ και αποτελεί αυτοσκοπό σε μια σχέση επηρεάζει;
Είναι δυνατόν να μην επηρεάζει; Διότι απομονώνουμε από όλο τον άνθρωπο το σεξ και ότι αυτό είναι το ιδανικό των ανθρώπων. Σεξ, ηδονή και καλοπέραση. Ε, όταν βάζεις τέτοια ιδανικά, θα έχεις και τέτοια αποτελέσματα.
Η τηλεόραση που δείχνει κατ’ εξοχήν τέτοια πράγματα; Κάποιοι ισχυρίζονται ότι τα βλέπω δια ψυχαγωγία και δεν επηρεάζομαι.
Η τηλεόραση έκανε μεγάλη ζημιά και στο ποινικό κομμάτι. Διότι έμαθε στα νέα παιδιά που είδανε χιλιάδες αστυνομικές ταινίες και εκατομμύρια λεπτομέρειες για ληστείες και διάφορα αδικήματα, κάνει το νέο να λέει ότι εγώ τα ξέρω όλα τα κόλπα και επομένως εγώ θα κάνω το τέλειο έγκλημα, την τέλεια ληστεία και βλέπουμε τελικά ότι δεν υπάρχει ούτε το τέλειο ούτε τίποτα.
Κάποιες έρευνες πάντως πάνω σε αυτό, για την επιρροή δεν το επαληθεύουν απόλυτα.
Δεν το επαληθεύουν, αλλά επαληθεύουν  ότι σου μειώνουν την άρνηση για αυτά τα πράγματα. Εξοικειωνόμαστε με το έγκλημα και είσαι εύκολος σε τέτοιες συμπεριφορές. 
Άρα αυξάνει την πιθανότητα;
Ναι, σαφώς. Αφού βλέπεις τα παιδάκια στο σχολείο. Μου ήρθε παιδάκι στην εξομολόγηση και μου είπε ότι τον απείλησε ένα άλλο παιδί λέγοντάς του: ή θα μου δώσεις αυτό το παιχνίδι ή θα σου δώσω μια κλοτσιά στη μέση και θα σου την σπάσω. Πού το ήξερε αυτό το παιδί; Κάπου το είδε, συνήθως αυτός που τα δείχνει, προφανώς δεν είναι ο πατέρας του και η μάνα του, είναι η τηλεόραση. Και για αυτό νομίζω ότι τα παιδιά σήμερα στα σχολεία είναι πολύ πιο βίαια από ότι ήταν παλαιότερα. Η βιαιότητα στα σχολεία σήμερα είναι πολύ αυξημένη, σε σημείο να φοβούνται και οι καθηγητές. Ξέρουμε καθηγητές που φοβούνται τους μεγάλους μαθητές μην ξεσπάσουν επάνω τους. τα παλαιότερα χρόνια δεν υπήρχαν αυτά και βασικότερη διαφορά είναι ότι δίνεται μεγάλη δημοσιότητα σήμερα στα πράγματα αυτά. Η βία προβάλλεται και δίνεται μέσα από την τηλεόραση με κάθε λεπτομέρεια. Ποιος μαθητής θα σκεφτόταν παλαιότερα, που θα γινόταν αλλά πολύ παλιότερα, να χτυπήσει τον καθηγητή του; Ήταν η σπάνια εξαίρεση. Έχω καθηγητές στην εξομολόγηση που έρχονται και κατ’ επανάληψη ομολογούν ότι φοβούνται τους μαθητές τους. παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους μακριά γιατί ξέρουν ότι μπορεί οι μαθητές να ξεσπάσουν στα αυτοκίνητά τους. δεν υπήρχε περίπτωση αυτό να συμβεί παλαιότερα, να ξεσπάσει ο μαθητής στον καθηγητή. Διότι όλη η κοινωνία έλεγε ότι ο καθηγητής είναι σεβαστό πρόσωπο και όντως το σέβονταν ακόμα και τον ιδιότροπο καθηγητή.
Να πάμε και στον χώρο των ναρκωτικών όπου έχετε και εκεί μια μακρόχρονη εμπειρία;
Ο χώρος των ναρκωτικών είναι από τους πικρότερους χώρους που μπορεί να βιώσει άνθρωπος. Όταν μπεις στο χώρο των ναρκωτικών, φτάνεις στον πάτο της κοινωνίας. Ξέρουμε ανθρώπους που ξεκινήσανε από καλά σπίτια και είναι τόσο ισχυρή  η επίδραση του ναρκωτικού πάνω στην προσωπικότητα του ανθρώπου, που τον κάνει να δεχθεί και πολύ βαριές αμαρτίες μέχρι και εγκλήματα. Και δεδομένου ότι ο ναρκομανής πάνω στη χρήση δεν έχει πολύ επίγνωση του τι κάνει, ναρκωτικά και έγκλημα πάνε μαζί, συν η παρανομία που υπάρχει γύρω από αυτά τα πράγματα.
Πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται αυτά τα άτομα;  Να τους βάζουμε φυλακή;
Αυτά τα άτομα…. Η φυλακή είναι για προστασία της κοινωνίας όχι για θεραπεία, θεραπεία στα θεραπευτικά προγράμματα. Αλλά και αυτά για αυτούς που θέλουνε, διότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν θέλουν να γίνουν καλά. Αν ο άλλος δεν θέλει, εκεί δεν μπορείς να κάνεις τίποτε.
Άρα απαραίτητη προϋπόθεση είναι να θέλει το περιστατικό;
Στους εξαρτημένους από ουσίες απαραίτητη προϋπόθεση για να βοηθήσεις είναι να θέλει ο άλλος. Αν δε θέλει δεν μπορείς να κάνεις τίποτε. Με εξαναγκασμό θεραπεία στα ναρκωτικά δεν μπορεί να υπάρξει.
Μόνο παραπομπή σε προγράμματα;
Ναι, οι φυλακές είναι ευκαιρία, θα μπορούσα να υπάρχουν προγράμματα, υπάρχουν κάποια αλλά όχι αρκετά, ώστε φεύγοντας από τη φυλακή να μπαίνουν κατ’ ευθείαν σε προγράμματα. Αυτό θα ήταν κάτι πάρα πολύ θετικό, διότι αν στη φυλακή μείνει καθαρός περνάει το πρώτο στάδιο της σωματικής εξάρτησης.
Τα προγράμματα που υπάρχουν μέσα στη φυλακή τώρα;
Ναι, αυτά είναι πάρα πολύ καλά, αλλά δεν είναι αρκετά και δεν είναι σε όλες τις φυλακές και έχουν κάποιες επιτυχίες. Όπως κανένα ιατρικό σχήμα δεν έχει 100% επιτυχία έτσι και τα προγράμματα αυτά. Έχουν όμως επιτυχίες και σίγουρα βοηθάνε, διότι ο εξαρτημένος από ουσίες από τη στιγμή που θα μπει στη φυλακή θα αρχίσει να σκέφτεται καλύτερα η φυλακή ή το πρόγραμμα; Και επειδή τα προγράμματα παρέχουν μια ασυλία και παρέχουν μια δυνατότητα όταν βρεθείς σε δικαστήριο. Το δικαστήριο μπορεί να τον δει επιεικώς και να του χαρίσει την ποινή, όπως και τις περισσότερες φορές συμβαίνει. Οπότε μεταξύ των δύο, μεταξύ προγράμματος και φυλακής προτιμά το πρόγραμμα και σαφώς είναι καλύτερο το πρόγραμμα.
Δηλαδή η φυλακή βοηθάει;
Ναι, πολλές φορές βοηθάει. Εξάλλου οι στατιστικές λένε ότι ένας χρήστης ηρωίνης έχει μέσο όρο επιβίωσης 11 χρόνια. Αν μεσολαβήσουν φυλακίσεις, τότε φτάνει τα 15 χρόνια επιβίωσης. Άρα από μόνη της η φυλάκιση άθελά της κάτι προσφέρει.
Εκεί, στα προγράμματα, πραγματικά τα περιστατικά επανέρχονται;
Ναι. Υπάρχουν περιστατικά που επανέρχονται. Έχουμε παιδιά που έχουνε γίνει καλά.
Δεν είναι δηλαδή μονόδρομος;
Όχι, δεν είναι μονόδρομος. Σίγουρα δεν είναι πάρα πολλά, ούτε πολύ μεγάλο το ποσοστό και αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να τα εγκαταλείψουμε, δεδομένου ότι κάποιοι άνθρωποι γλιτώνουν.
Πρόληψη υπάρχει;
Ναι, υπάρχει πρόληψη αλλά και αυτό θέλει μια τεράστια κοινωνική οργάνωση την οποία δεν μπορώ να την βρω από πουθενά. Κατ’ αρχάς στα σχολεία. Σε όλα τα σχολεία υπάρχουν ευαισθητοποιημένοι καθηγητές και δάσκαλοι. Αυτοί οι δάσκαλοι και καθηγητές θα μπορούσαν να έχουν εκπαιδευτεί καταλλήλως, σε εθελοντική βάση, πάντα υπάρχουν μερικοί. θα μπορούσε το κράτος να τους εκπαιδεύει όλους αυτούς και να ξέρουν πιο πολλά για τα ναρκωτικά και από εκεί και πέρα να υπάρχουν εθελοντές γονείς, γιατροί, ψυχολόγοι, ψυχίατροι κ.λπ. οι οποίοι όταν έχουμε παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο να τα επισκέπτονται και να ασχολούνται μαζί τους. εκεί θα μπορούσε να γίνει πολύ καλή δουλειά. Αλλά θέλει ένα δίκτυο καλά οργανωμένο.
Το γεγονός ότι τον πρώτο καιρό η χρήση δεν έχει εμφανή σημάδια;
Έχει κάποια σημεία τα οποία συναντάμε σε πολύ υψηλό ποσοστό. Δηλαδή, μαθητής, του οποίου έπεσαν κατακόρυφα οι επιδόσεις στο σχολείο. Είναι ένα σημάδι ότι μπορεί κάτι να συμβαίνει. Παιδιά των οποίων έρχονται οι γονείς και σου λένε ότι, ενώ ζούσε μία φυσιολογική ζωή, τώρα ξενυχτάει όλο το βράδυ και την ημέρα κοιμάται. Αυτό είναι σημάδι ότι κάτι αρχίζει να γίνεται. Παιδιά τα οποία βρίσκονται σε οικογένειες υψηλού κινδύνου. Ξέρουμε, και καθηγητές γνωρίζουν τις οικογένειες υψηλού κινδύνου, οικογένειες με αλκοολισμό, οικογένειες όπου οι γονείς είναι απόντες, οικογένειες όπου οι γονείς δεν εμφανίστηκαν ποτέ στο σχολείο να μάθουν το παραμικρό για το παιδί τους ή υπάρχει στην οικογένεια ήδη ένα παιδί που είναι εξαρτημένος από ουσίες ή ένας πατέρας που είναι εξαρτημένος από ουσίες. Αυτά τα παιδιά αυτής της οικογένειας θα έπρεπε να είναι υπό παρακολούθηση.
Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε, είχαμε μια περίπτωση που συζητούσαμε στο μάθημα, όπου ο παππούς και η γιαγιά κάνανε φιλότιμες προσπάθειες, οι γονείς ήταν πράγματι απόντες….
Αν υπήρχε όμως μια ομάδα ανθρώπων από το σχολείο, που θα μπορούν να επισκέπτονται το παιδί τακτικά, θα μπορούν να το παίρνουν σε κάποιες εκδηλώσεις τα Σαββατοκύριακα, είτε αθλητικές, είτε πολιτιστικές είτε άλλου είδους εκδηλώσεις. Ώστε το παιδί να νιώσει ότι κάποιο άνθρωποι ενδιαφέρονται να ακούσουν τα προβλήματά του, τότε ενδεχομένως αυτό το παιδί δεν θα στρεφόταν στα ναρκωτικά. Δεν λέω ότι θα τα πετυχαίναμε όλα, αλλά κάποια παιδιά θα την γλιτώνανε.
Οι παρέες είναι παράγοντας που επηρεάζει; Η παρέα ή οικογένεια μετράει περισσότερο;
Η παρέα είναι αποτέλεσμα της οικογένειας. Αν η οικογένεια έχει δώσει σωστές βάσεις στο παιδί και το παιδί συναντήσει μια παρέα άσχημη, τότε το παιδί συνήθως απομακρύνεται. Αν το παιδί όμως βρίσκεται σε ταραχή μέσα του, προσκολλάται τότε σε μια διαταραγμένη παρέα, η οποία προφανώς έχει και τέτοια πράγματα μέσα της. Δηλαδή η παρέα δεν έρχεται ξεκάρφωτα, γιατί τότε το ένα παιδί διαλέγει καλές παρέες στο σχολείο και το άλλο δεν διαλέγει; Άρα κάτι τρέχει από πίσω και αυτό το κάτι είναι η οικογένεια. Εξάλλου οι παρέες των εξαρτημένων από ουσίες ατόμων είναι μόνο τοξικομανείς. Διότι ο υγιής που θα πλησιάσει, μόλις πάρει είδηση τι συμβαίνει ή θα απομακρυνθεί ή θα γίνει και αυτός τοξικομανής. Μέση λύση δεν υπάρχει. Και για αυτό στα προγράμματα ένας απ’ τους λόγους είναι και αυτός,  χωρίζουν τα ζευγάρια πάντα σε ξεχωριστά προγράμματα. Ποτέ μαζί.
Άρα…
Η γενική εμπειρία λέει ότι για την αγωγή των παιδιών 60% ευθύνεται η οικογένεια, 30% το σχολείο και 10% όλοι οι άλλοι παράγοντες. Χοντρικά έτσι είναι τα πράγματα.  Αν μπορέσεις και στηρίξεις την οικογένεια έχει κερδίσει το 60%του παιχνιδιού. Άσχημα είναι;
Σημαντικό, πολύ σημαντικό. Βέβαια και οι γονείς ξέρουν να μεγαλώνουν τα παιδιά τους;
Δεν ξέρουν και γι’ αυτό λέμε για τις ομάδες βοηθείας για τα παιδιά, δεν είναι μόνο για τα παιδιά, είναι και για να βοηθάνε τους γονείς. Κατ’ επανάληψη χρειάζονται βοήθεια οι γονείς, να στηριχθούν, ή πολλές φορές υπάρχουν γονείς που ζητούν βοήθεια αλλά δεν ξέρουν που να απευθυνθούν. Άρα Σχολές Γονέων, όπου γίνονται, νομίζω είναι ένα πάρα πολύ βοηθητικό πλαίσιο για να στηριχθούν οι γονείς και να στηρίξουν και αυτοί με τη σειρά τους τα παιδιά.
Το να πονηρεύουμε τα παιδιά; Ότι ξέρει εκεί μην πηγαίνεις είναι επικίνδυνα, θα βοηθούσε; Όπως και με τις περιπτώσεις των βιασμών μήπως θα ήταν χρήσιμος;
Το πονήρεμα έτσι ή αλλιώς γίνεται και από την κοινωνία, από την τηλεόραση, από τους φίλους. Το πονήρεμα υπάρχει, δεν νομίζω ότι χρειάζεται άλλο πονήρεμα. Πιο καλά είναι όχι να τα πονηρέψουμε, αλλά να τα βοηθήσουμε να αποκτήσουν ορθά κριτήρια ώστε στις καταστάσεις που συναντούν στη ζωή τους να πορεύονται σωστά.
Να το πούμε στο παράδειγμα του τσιγάρου. Δεν υπάρχει παιδάκι της έκτης δημοτικού-1ηςγυμνασίου που δεν ξέρει πόσο κακό είναι το τσιγάρο και αν θα γράψουν έκθεση, θα δεις ότι όλα παιδιά σε αυτή την ηλικία είναι εναντίον του τσιγάρου. Αλλά όταν φτάσουν στην 3η λυκείου ένα ποσοστό φτάνει να είναι καπνιστές. Ή ακόμα περισσότεροι να έχουν δοκιμάσει. Γιατί; Δεν ήταν θέμα πληροφόρησης, η πληροφόρηση ήταν ήδη αρκετή, αλλά δεν έφτασε αυτό μόνο του να κρατήσει το παιδί.
Η αποποινικοποίηση είναι πρόληψη;
Στα ναρκωτικά, νομίζω όχι. Όπου δοκιμάστηκε, στην Πορτογαλία για παράδειγμα, αυξήθηκαν τα ναρκωτικά, διπλασιάστηκαν μέσα σε ένα χρόνο ή λίγο παραπάνω.  Και τώρα τρέχουν να τα μαζέψουν. Δεν κερδίζουν τίποτα… Και το αλκοόλ που είναι ελεύθερο έχουμε τετραπλάσιους αλκοολικούς από ότι οι χρήστες ουσιών. Άρα τι ωφέλησε; Τώρα θα μου πεις αν ήταν απαγορευμένο το αλκοόλ, τι θα γινόταν; Όμως το αλκοόλ έχει και καλή χρήση, τα ναρκωτικά δεν έχουν καμία καλή χρήση πέραν της ιατρικής.  
Υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι κάποια είναι ακίνδυνα και άρα γιατί να τα κάνουμε παράνομα, ακριβαίνοντάς  τα, κάνοντας τα επιθυμητά λόγω του ρίσκου κ.λπ.;
Ακίνδυνα ναρκωτικά δεν υπάρχουν. Απ’ την στιγμή που μπήκες στο χώρο των ναρκωτικών ποτέ δεν ξέρεις πού θα καταλήξεις.
[…]
Επιστροφή υπάρχει; Κάποιοι ισχυρίζονται ότι, εάν ανοίξει η πόρτα, δεν ξανακλείνει. Τι λέει η εμπειρία σας;
Από όλα τα ναρκωτικά υπάρχει, αλλά υπάρχει ένα όριο και αυτό το όριο είναι όριο ηλικίας. Μετά τα 40 είναι πάρα πολύ δύσκολο. Δηλαδή, μπορεί να φας απίστευτο χρόνο με μεγάλους ανθρώπου και τελικά να έχεις μια τρύπα στο νερό. Έχει γίνει για αυτούς τρόπος ζωής και πλέον δεν αλλάζει. Γι’ αυτόν το λόγο τα πολλά προγράμματα έχουν όριο ηλικίας προς τα πάνω.  Αντίθετα με τα μικρά παιδιά 18, 20, 25, μέχρι 25, είναι η ιδανική ηλικία να βοηθήσεις αυτά τα παιδιά.
Το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν όνειρα, βλέπεις ότι αντιμετωπίζουν τα πάντα με μια απαξίωση και ένα μηδενισμό.
Είναι μηδενισμός για τα πάντα, διότι μέσα τους είναι μηδενισμένα τα πάντα. Και όταν φτάσεις σε αυτή την κατάσταση δεν σε ενδιαφέρει τίποτα. Γι’ αυτό βλέπεις, κυρίως οι κοπέλες εκδίδονται με μεγάλη ευκολία για να εξασφαλίσουν τη δόση τους ή και τη δόση του φίλου τους. Αν μπορέσεις να τον στηρίξεις και να του δόσεις ελπίδα να κάνει κάτι, τότε παύει αυτό. Ανατρέπεται. 
Είχαμε μία περίπτωση μίας κοπέλας, για την οποία συζητούσαμε στο μάθημα και μιλούσε για μία δική τους κοινωνία, μία αλληλεγγύη και έτσι πέρναγε «καλά»
Ναι, υπάρχει αλληλεγγύη σε αυτόν το χώρο, αλλά αυτό που τους ενώνει είναι το ναρκωτικό. Αν φύγει αυτό από τη μέση, τότε ακόμα και ζευγάρια που ήταν πριν μαζί, μετά δεν θέλουν, χωρίζουν έστω και αν και οι δύο έχουν απεξαρτηθεί..
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το αλκοόλ είναι εξίσου επικίνδυνο ή και περισσότερο αφού προκαλεί περισσότερα θύματα, για παράδειγμα κάνουν τροχαία;
Είναι επικίνδυνο, γιατί τα ναρκωτικά δεν κάνουν τροχαία;
Αυτοί συνήθως δεν έχουν καν αυτοκίνητα.
Τι λες; Εγώ ξέρω πολλές περιπτώσεις.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι το ναρκωτικό είναι εντελώς ατομική υπόθεση, και λένε γιατί να ασχοληθούμε με αυτούς; “Καμένα χαρτιά” είναι, ενώ το αλκοόλ προκαλεί μαζικές βλάβες;
Ναι, το αλκοόλ έχει,  αλλά όχι ποινικοποίηση του αλκοόλ, διότι είναι κάτι που υπάρχει στην κοινωνία μας και σε λογική χρήση δεν προξενεί βλάβες και είναι χρήσιμο και ευχάριστο, αλλά να ποινικοποιήσουμε  και το αλκοόλ δεν βγαίνει άκρη. Να ποινικοποιήσουμε και το τσιγάρο, που και αυτό προκαλεί ζημιές και δεν τελειώνουμε πουθενά.  Ποιος λέει ότι το ναρκωτικό είναι ατομική υπόθεση; Οι έρευνες λένε ότι ένας χρήστης στην καριέρα του έχει κάνει άλλους 6-7 χρήστες. Καθόλου ατομική υπόθεση. Χώρια η ποινική καριέρα, που έχει τεράστιο αντίκτυπο στην κοινωνία.
Συνοψίζοντας, θα ήθελα να σταθώ στις εξαιρετικές επισημάνσεις του ευαισθητοποιούμενου ιατρού-ιερέα, ξεκινώντας με τη σπουδαιότητα του ασφαλούς πλαισίου, στο οποίο τονίζει ότι είναι αναγκαίο να βρεθούν αυτά τα παιδιά ώστε να μπορέσουν να ορθοποδήσουν και να στραφούν σε θετικές και δημιουργικές δραστηριότητες που θα τους δώσουν ισχυρό κίνητρο για ζωή: «τα παιδιά αυτά θα πρέπει να βρεθούν σε ασφαλές περιβάλλον με ανθρώπους που τα αγαπάνε και τα φροντίζουν. Αυτό θα μπορέσει να τα βοηθήσει να ξεπεράσουν το τραύμα, τουλάχιστον σε βαθμό ικανοποιητικό… Για να μην το πάω περισσότερο εκκλησιαστικά που εκεί τα πράγματα μπορούν να γίνουν ακόμη καλύτερα. Αλλά μιλώντας καθαρά επιστημονικά αυτά τα παιδιά πρέπει να βρεθούν σε ασφαλές περιβάλλον και δίπλα σε ανθρώπους που τα αγαπούνε. Για αυτό δεν ξέρω αν είναι όλοι οι επαγγελματίες κατάλληλοι για κάτι τέτοιο. Αλλά σίγουρα πρέπει να προστατευθούν διότι το περιβάλλον, όχι πάντα, αλλά είναι απρόσεκτο. Ένα παιδί που εκτέθηκε σε τέτοια κίνδυνο, μέσα σε αυτό το περιβάλλον, μπορεί να ξαναβρεθεί σε αυτό το κίνδυνο, αν το περιβάλλον εξακολουθεί να είναι αδιάφορο».
Εξαιρετικά σημαντική όμως και η επισήμανση του ότι δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ικανότητα να γίνουν καλοί δάσκαλοι, ιατροί, ιερείς κ.λπ. και ότι οι «ακατάλληλοι» επαγγελματίες μπορούν να βλάψουν τον ανήλικο ή -θα συμπλήρωνα- να δείξουν μία παγερή αδιαφορία που είναι, σε πολλές περιπτώσεις, εξίσου επικίνδυνη. Άρα, είναι αναγκαίο να δώσουμε έμφαση στο ποια άτομα πλησιάζουν τα παιδιά μας και να εξετάσουμε προσεκτικά ποια μπορεί να είναι η επίδραση στην προσωπικότητα και την εν γένει ψυχοσύνθεσή τους, τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η τοποθέτησή του σχετικά με την κλιμάκωση της βίας. Ειδικότερα, η αναλυτική αναφορά του ιατρού-ιερέα στο «ότι δεν ξυπνάει ένας άνθρωπος και γίνεται φονιάς», αλλά ότι έχουν προηγηθεί σοβαρά θέματα, όπως ότι μπορεί να υπάρχει μία αξιοπρόσεκτη ένταση στη συμπεριφορά του, είναι μία πολύ σημαντική παράμετρος που πρέπει να αναδειχθεί σε μορφές εγκληματικότητας. Όπως για παράδειγμα στην ενδοοικογενειακή βία, όπου καταγράφεται η κλιμάκωση της βίαιης συμπεριφοράς του δράστη και εδώ ακριβώς έγκειται η δυνατότητα πρόληψης και έγκαιρης παρέμβασης, ώστε αυτή η κλιμακούμενη βία να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν τόσο από τα μέλη της οικογένειας που την υφίστανται όσο και από τους αρμόδιους φορείς κατά τη χάραξη της αντεγκληματικής πολιτικής, προκειμένου να αντιμετωπισθεί έγκαιρα προτού οδηγήσει στο ειδεχθές έγκλημα.
Θα επιμείνω, ολοκληρώνοντας το θέμα μας, ότι με το ουσιαστικό ενδιαφέρον όλων μας και με τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων από την οργανωμένη Πολιτεία μπορούν να γίνουν σημαντικά (και απαραίτητα) βήματα για την προστασία της ανηλικότητας σε έναν κόσμο που αλλάζει.


της Αγγελικής Καρδαρά


Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια