Σε λίγες ημέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από την εθνική τραγωδία στο Μάτι που κατέγραψε 102 νεκρούς. Ένα από τα ισχυρά διακυβεύματα, στη συνολική αποτίμηση αιτίας
αποτολέσματος, παθογεβειών, λαθών και παραλείψεων, ήταν η αδυναμία εκκένωσης του οικισμού, είτε εξαιτίας του ελλείμματος προβλεπτικότητας, είτε εξαιτίας του ακραία συμπιεσμένου χρόνου- περιθωρίων για να συντελεστεί η απομάκρυνση των μοιραίων.
Το ζητούμενο είναι τί μας δίδαξε η τραγική εμπειρία κι ας αφήσουμε τον κρατικό μηχανισμό. Τί μας δίδαξε σε εμάς τους πολίτες;
Χθες είχε μία πυρκαγιά στον περιβάλλοντα χώρο του Κατρακείου στη Νίκαια. Στον χώρο σημειώνουμε πως υπήρχαν αρκετές εκατοντάδες παιδιών. Οι επικεφαλής των πυροσβεστικών δυνάμεων έδωσαν εντολή εκκένωσης, όχι εξαιτίας καθεαυτής της φωτιάς, αλλά λόγω του καπνού.
Η αντίδραση των γονιών ποια ήταν, που εκ των πραγμάτων είναι και οι μέντορες των παιδιών τους; Οι διάλογοι είναι αποκαλυπτικοί μιας ανήκεστα αρρωστημένης αντίληψης σε ότι αφορά στη συντεταγμένη συμμόρφωση του πολίτη στις οδηγίες των επισπευδόντων μιας εν δυνάμει κρίσης που απειλεί πρώτα κύρια τα παιδιά τους (ευπαθής ομάδα) και με αναπνευστικά.
"Μα πού να πάω το παιδλι να παίξει; Έβγαλα εισιτήριο...." κι άλλες τέτοιου είδους αντιδράσεις που αποκαλύπτουν πως δυστυχώς δεν διδαχτήκαμε τίποτα. Και οι αντιδράσεις δεν ήταν δυστυχώς μεμονωνένες. Προήλθαν από τη μεγάλη πλειοψηφία.
Η αλήθεια είναι ότι μετά το Μάτι οι εντολές εκκένωσης δίνονται για ψύλλου πήδημα. Έστω κι έτσι όμως όταν αυτή διατυπώνεται, ημείς οι πολίτες οφείλουμε να την υπακούσουμε.Για να μην θρηνήσουμε κι άλλα θύματα.
του Γιώργου Καραϊβάζ
0 Σχόλια