Επίθεση με μπογιές σε Εταιρεία Προσωρινής Απασχόλησης

Αναδημοσιεύουμε από το Indymedia: “ Και οι εταιρείες, οι τράπεζες εργάζονταν για την δική τους καταδίκη και δεν το ήξεραν. Τα χωράφια ήταν γεμάτα φρούτα, και άνθρωποι που πέθαιναν από την

πείνα κινούνταν στους δρόμους. Οι σιταποθήκες ήταν γεμάτες και τα παιδιά των φτωχών μεγάλωναν ραχιτικά, και τα σπυριά της πελάγρας διογκώνονταν στα πλευρά τους.Οι μεγάλες εταιρείες δεν γνώριζαν ότι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της πείνας και της οργής είναι μια λεπτή γραμμή.”

Τζων Στάινμπεκ Τα σταφύλια της οργής

Οι Εταιρείες Προσωρινής Απασχόλησης (Ε.Π.Α.) είναι οι εταιρείες οι οποίες έχουν ως αντικείμενο δραστηριότητας την παροχή εργασίας από μισθωτούς, σε άλλον εργοδότη (έμμεσο εργοδότη) με τη μορφή της προσωρινής απασχόλησης. Ως προσωρινή απασχόληση νοείται η εργασία, η οποία παρέχεται σε άλλον εργοδότη (έμμεσος εργοδότης) για περιορισμένο χρονικό διάστημα από μισθωτό, ο οποίος συνδέεται με τον εργοδότη του (άμεσος εργοδότης) με σύμβαση ή σχέση εξαρτημένης εργασίας ορισμένου ή αορίστου χρόνου και επιτρέπεται μόνο υπό τους όρους και προϋποθέσεις των διατάξεων του παρόντος. Η παραχώρηση μισθωτού σε έμμεσο εργοδότη επιτρέπεται βάσει των νόμων τους, μόνο για συγκεκριμένους λόγους που δικαιολογούνται από έκτακτες, πρόσκαιρες ή εποχιακές ανάγκες.

Ιστορικά οι εταιρείες αυτές δεν εμφανιστήκαν στην σύγχρονη εποχή. Σε διεθνές επίπεδο και στις πιο πρώιμες μορφές τους, προϋπάρχουν εδώ και πολλές δεκαετίες. Αποτελούν γνήσια παιδιά του καπιταλισμού και έχουν ανάγκη να τραφούν από την εκμετάλλευση που το ίδιο το σύστημα παράγει. Για αυτό και οι περίοδοι της μέγιστης ανάπτυξης των (Ε.Π.Α.) ταυτίζονται με περιόδους που η ανεργία βρισκόταν στα ύψη και οι απεργίες έπρεπε να κατασταλούν. Παραδείγματα τέτοιων περιόδων αποτελεί η τεχνητή οικονομική κρίση του 1929 στις ΗΠΑ, η περίοδος που ακολούθησε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και η Αγγλία της περιόδου της Θάτσερ.

Ποιος όμως είναι ο ρόλος αυτών των εταιρειών? Σύμφωνα με τον τρόπο που διαφημίζουν οι εταιρίες τον εαυτό τους σκοπός τους είναι να διευκολύνουν την μετάβαση από την ανεργία στην απασχόληση, συνήθως σε τομείς που οι θέσεις εργασίας παρουσιάζουν υψηλή κινητικότητα για σύντομο διάστημα. Αν δηλαδή είχαμε την τάση να πιστέψουμε το κοινωνικό πρόσωπο που αυτοπαρουσιάζουν θα μιλάγαμε για δεκάδες ιδιωτικά υποκατάστατα του ΟΑΕΔ που έχουν σκοπό να μην αφήσουν κανέναν μας άνεργο, ανασφάλιστο και κακοπληρωμένο. Το κοινωνικό αποτύπωμα όμως των δουλεμπορικών εταιρειών δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από το λαμπερό διαφημιστικό τους προσωπείο. Τα χρόνια της τεχνητής συστημικής κρίσης που είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση των ανέργων με γεωμετρική πρόοδο, οι εταιρείες προσωρινής απασχόλησης αύξησαν τον τζίρο τους κατά εκατομμύρια. Δεν είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσει ακόμα και ο λιγότερο υποψιασμένος πώς όταν μια εταιρεία, που η μοναδική της υπηρεσία είναι να εκμισθώνει έναν εργαζόμενο σε μια άλλη πλουτίζει, αυτό γίνεται με την εκμετάλλευση του ιδρώτα και της υπεραξίας, που ο ίδιος ο εργαζόμενος παράγει. Έτσι το μόνο που επιτυγχάνουν σε κοινωνικό επίπεδο, είναι να μειώνεται η ανεργία και να αυξάνεται η φτώχεια.

Ο ηθικός αυτουργός και συνέταιρος της αλματώδους ανάπτυξης των δουλεμπορικών εταιρειών δεν είναι άλλος από το κράτος, αφού τα προηγούμενα χρόνια, προετοίμαζε το έδαφος για την είσοδο τέτοιων εταιρειών στην αγορά εργασίας. Ο κρατικός μηχανισμός αποτέλεσε τον καλύτερο τους πελάτη με μισθώσεις εργαζομένων για να χρησιμοποιηθούν κυρίως στους τομείς της καθαριότητας και της φύλαξης δημόσιων κτηρίων. Φυσικά όλες αυτές οι "αγαθοεργίες" των εταιρειών ανταμείβονταν από το κράτος με γενναίες φοροαπαλλαγές. Οι δωρεές προς το δημόσιο, τις ΜΚΟ τα διάφορα ιδρύματα ακόμα και την εκκλησία στοχεύουν στο να προαχθεί μια εικόνα για αυτές τις εταιρίες ως ευεργετών του τόπου οι οποίες εκτός από την ανεργία επιδιώκουν να δίνουν λύσεις και σε διάφορα άλλα ζητήματα που το κράτος αδυνατεί να ανταπεξέλθει. Με κινήσεις τακτισμού οι εταιρείες επιζητούν την άμβλυνση των κοινωνικών προβλημάτων καλλιεργώντας τη μοιρολατρία και την παθητικότητα. Με αυτόν τον τρόπο υποκαθιστούν την κοινωνική αυτενέργεια και τη συλλογική ταξική αγωνιστικότητα με τη φιλανθρωπία.

Έτσι οι εταιρείες και οι μεσάζοντες που είναι στην ροή του χρήματος θησαυρίζουν και η επέλαση κατά των εργατικών δικαιωμάτων προχωράει. Με αυτόν τον όχι και τόσο πρωτότυπο και διαφορετικό τρόπο δημιουργήθηκε και η εργασιακή γαλέρα KSM human resources που αποφασίσαμε να επιτεθούμε. Εκτός από τους τομείς της καθαριότητας και της φύλαξης τα πεδία εκμετάλλευσης επεκτάθηκαν και σε άλλους τομείς. Ενοικιάσεις εργαζομένων σε πολυκαταστήματα, σε σουπερμάρκετ, σε εργοστάσια και φυσικά στο σύγχρονο el dorado των αφεντικών, τον τομέα του τουρισμού. Ειδικά σε αυτόν τον τομέα, οι αυξημένες "ανάγκες" στον επισιτισμό, στα εμπορικά καταστήματα και στα ξενοδοχεία αποτελούν πεδίο δόξης λαμπρό των αφεντικών.

Η υπόγεια συνδιαλλαγή κράτους – εταιρειών των προηγουμένων χρόνων θεσμοθετήθηκε επίσημα με κρατική παρέμβαση το 2001 με την δικαιολογία της εναρμόνισης της εθνικής με την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Στην "πρωτοπόρα" Ε.Ε άλλωστε περισσότερο από 20 εκατομμύρια εργαζόμενοι/ες θεωρείται ότι βρίσκονται σε καθεστώς ενοικίασης. Για εμάς η συνεργασία κράτους και αφεντικών για την υποτίμηση των ζωών μας δεν αποτελεί καμιά έκπληξη απλά επιβεβαιώνει την δομική σχέση των δύο αυτών θεσμών και την ανάγκη να τους γκρεμίσουμε ως ένα.

Οι προεκτάσεις της εκμετάλλευσης από τις συγκεκριμένες εταιρείες δεν αφορούν όμως μόνο τους άμεσα εκμεταλλευμένους. Αποτελούν τον δούρειο ίππο κράτους και αφεντικών ώστε να καταστρατηγηθούνε και τα τελευταία εργατικά δικαιώματα. Ένας άνεργος που οδηγείται από την απελπισία και την απογοήτευση της μακροχρόνιας ανεργίας σε αυτές τις εταιρείες, με την υπογραφή του απαρνιέται το δικαίωμα κλαδικής σύμβασης και ασφάλισης και συνήθως πληρώνεται με τον κατώτατο μισθό. Απόρροια της "ευέλικτης" σύμβασης που έχει υπογράψει, είναι να μην είναι εξασφαλισμένα δώρα και επιδόματα και να μην έχει το δικαίωμα να εγγραφεί σε σωματείο. Χωρίς το δικαίωμα βασικής οργάνωσης και συνδικαλιστικής διεκδίκησης ο ενοικιαζόμενος εργαζόμενος καθίσταται ακόμα πιο ευάλωτος σε εκβιασμούς και μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε ως απεργοσπαστικός μηχανισμός είτε ως πέμπτη φάλαγγα για να αντιμετωπιστούν απεργίες και εργατικές διεκδικήσεις. Σε κάθε φάκα όμως πρέπει να υπάρχει πάντα και ένα τυράκι. Το "τυράκι" στην συγκεκριμένη περίπτωση για τους πειθήνιους και μη διεκδικητικούς εργαζόμενους, είναι η υπόσχεση πρόσληψης στην επιχείρηση που απασχολείται και ο απεγκλωβισμός από την ελαστική σχέση εργασίας. Η πραγματικότητα όμως, είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία δεν θεμελιώνει το δικαίωμα πρόσληψης, αφού απολύονται λίγο πριν την κατοχυρώσουν και αντικαθίστανται από νέους εργαζόμενους, φθηνούς με ανανεωμένη ημερομηνία λήξεως.

Σε ατομικό επίπεδο τι ωθεί όμως έναν άνεργο να παραδίδει την αυτοτέλεια της δουλειάς και της ζωής του σε μια εταιρεία; Το μότο "δουλεύουμε για να ζήσουμε" κυριάρχησε στις εποχές της ευημερίας του καπιταλισμού. Η «δουλειά για τη ζωή» έγινε το όνειρό μας μέχρι την στιγμή που η αναδιάρθρωση του καπιταλισμού μέσα από την ύφεση δημιούργησε άλλα δεδομένα. Η μισθωτή εργασία κανονικοποιήθηκε και η εκ περιτροπής εργασία συνηθίστηκε. Η ανεργία από κοινωνικό πρόβλημα έγινε ηθικό και προσωπικό. Το ότι πολλοί άνεργοι θεωρούν τους εαυτούς τους ένοχους γιατί είναι φτωχοί λειτουργεί σαν την καλύτερη απενοχοποιήση του ίδιου του συστήματος που παράγει τους ανέργους. Ως αναρχικά όντα δεν δαιμονοποιούμε την έννοια της απασχόλησης, αρνούμαστε όμως την επιβολή της εργασίας και την κοινωνικά δημιουργημένη ανάγκη. Απαιτούμε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση για να κάνουμε τα πράγματα που θέλουμε, με τη δική μας επιλογή και με τον δικό μας τρόπο. Η καθολική μετατροπή της ζωής σε εργασία είναι ο καπιταλιστικός τρόπος κυριαρχίας και όχι ο αναρχικός τρόπος ζωής.Μέσα στο πλήθος των δουλεμπορικών εταιρειών, που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, υπάρχουν εταιρείες που εκμεταλλεύονται τον ενοικιαζόμενο σε υπερθετικό βαθμό αποκομίζοντας το μέγιστο των κερδών και άλλες που βαυκαλίζονται σαν εταιρίες που παρέχουν και κάποια ελάχιστα από τα εργασιακά δικαιώματα, παρουσιάζοντας τα σαν προνόμια. Από την δική μας σκοπιά δεν υπάρχει καλύτερη ή χειρότερη γαλέρα. Οποιοσδήποτε παρασιτεί πάνω στις σάρκες μας εκμεταλλευόμενος τις βασικές ανάγκες μας, είναι χωρίς καμία υποσημείωση εχθρός μας. Για αυτό τον λόγο, επιλέξαμε να μην αναφερθούμε πιο συγκεκριμένα στις συμβάσεις που υπογράφονται στην εταιρεία KSM human resources που επιλέξαμε να παρέμβουμε. Η ύπαρξη του θεσμού των εν λόγω εταιρειών και η φυσική τους παρουσία μέσα στις γειτονιές μας αποτελεί από μόνη της πρόκληση. Ταυτόχρονα αποτελεί και μια ακόμα υπενθύμιση του κοινωνικού πολέμου που βιώνουμε και στον οποίο οι εκμεταλλευτές και οι εξουσιαστές αποτελούν τους φυσικούς εχθρούς μας.

Σκοπός μας είναι να κινούμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε εταιρεία ή εξουσιαστικό μηχανισμό υπονομεύει τη ζωή μας. Το μίσος μας εξάλλου για κάθε εξουσιαστή σε κάθε έκφανση της ζωής μας είναι δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο. Στις κοινωνικές συνθήκες που επικρατεί η άγνοια, η εθελοδουλία, και ο ωχαδερφισμός εμείς θα επιλέγουμε πάντα την οργή.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ, ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ

Αναρχική Ομάδα Ζωγράφου ” Βραχυκύκλωμα”