Διαβάστε την ανάρτηση τού Δημήτρη Καραγιαννόπουλο: Δοθέντος ότι διάγουμε την περίοδο της ανακοίνωσης των βάσεων
εισαγωγής στα πανεπιστήμια, τα τεχνολογικά ιδρύματα και τις
παραγωγικές σχολές
των σωμάτων ασφαλείας και του στρατού, θεωρούμε αναγκαίο, να κάνουμε ορισμένες
κριτικές επισημάνεις για το σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων, που με διαφανείς
διαδικασίες, δημοκρατικό τρόπο και ισονομία, δίνει την δυνατότητα σε όλα τα
ελληνόπουλα, να διαγωνισθούν δίκαια και να εισαχθούν στις σχολές προτίμησης
τους, χωρίς διακρίσεις και τα «φίλτρα» άλλων εποχών.
Σαφώς και υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης στις εισαγωγικές,
αλλά αδιαμφισβήτητα, είναι το πιο δίκαιο και έντιμο σύστημα εισαγωγής. Ειδικά
για την Αστυνομία, σε καιρούς δίσεκτους με άλλα κριτήρια επιλέγονταν ποιοι θα
υπηρετήσουν στο σώμα.
Με αφορμή την πρόσληψη λοιπόν 1500 ειδικών φρουρών στην
Αστυνομία και την προσπάθεια ορισμένων να απαξιώσουν το σύστημα εισαγωγής στην
ΕΛ.ΑΣ, λέγοντας πως αριστούχοι μαθητές σήμερα επιλέγουν την εισαγωγή τους στην
αστυνομία προκειμένου να εξασφαλίσουν επαγγελματική αποκατάσταση και
στεναχωρούνται υποκριτικά γιατί τάχα δεν γίνονται επιστήμονες, θα ήθελα να
τονίσω εμφατικά, ότι η η αυξομείωση των βάσεων είναι σε συνάρτηση με τον αριθμό
των εισακτέων.
Προς απόδειξη μάλιστα δείτε τις βάσεις της σχολής
αστυφυλάκων του 2010 και 2011, που είχαμε σχετικά μεγάλο αριθμό εισακτέων.
Φανταστείτε μάλιστα το 2011 να εισάγονταν 1500 αστυφύλακες, πόσο θα ήταν η βάση
Βάσεις αστυφυλάκων 2010
15211 13124
Βάσεις αστυφυλάκων 2011 αριθμός εισακτέων 945
13633 και 12,57 μέσο όρο
Συνεπώς, από αυτή την βάση εισαγωγής, δεν θα χαρακτήριζες
τους εισαγόμενους αρίστους.
Αλλά ας δεχτούμε πως η επιλογή εισαγωγής ενός αστυφύλακα
μέσω πανελλαδικών, ήταν απόφαση για την επαγγελματική του αποκατάσταση και όχι
γιατί του άρεσε γίνει αστυνομικός, γιατί όμως να μην δεχτούμε ότι και ένας
ειδικός φρουρός στα 25 αποφάσισε να μπει στην Αστυνομία, γιατί προηγήθηκε μια
στείρα και οδυνηρή επαγγελματική περίοδος στη ζωή του και πλέον συνειδητά
αναθεωρώντας τις επιλογές της επαγγελματική του ζωής, επιθυμεί να μπει στο
σώμα, γιατί του αρέσει και θα διοχετεύσει την ενεργητικότητα του, σε διάθεση
προσφοράς και έργου, παράλληλα με την επαγγελματική του ασφάλεια.
Και σαν παράδειγμα θα φέρω τον εαυτό μου, που το 1987 σε
ηλικία 23 ετών αποφάσισα να αφήσω τα εργοστάσια και την οικοδομή όπου
εργαζόμουν, για να γίνω αστυνομικός για την επαγγελματική μου αποκατάσταση
πρωτίστως. Η αγάπη μου για το λειτούργημα που κάνουμε, ήρθε με την πάροδο των
χρονών και μέσα από τους κινδύνους και την σωματική και ψυχική κούραση, πολλές
φορές αισθάνθηκα την γοητεία και την ηθική αμοιβή της κοινωνικής προσφοράς.
Επίσης όσο πιο μικρός εισέρχεται κάποιος στην αστυνομία,
τόσο ποιό ωφέλιμος είναι για την ΕΛΑΣ, γιατί μπορεί να έχει περισσότερα
παραγωγικά χρόνια και να υπηρετήσει από περισσότερες επάλξεις του αστυνομικού
λειτουργήματος.
Όσο για την ικανότητα των αστυνομικών από τις πανελλαδικές
εξετάσεις, η πρακτική εμπειρία στο πεζοδρόμιο, περίτρανα μας αποδεικνύει, ότι η
ΕΚΑΜ η ΔΑΕΑ η Άμεση Δράση (περιπολικά) η ΟΠΚΕ αρχικά, δηλαδή οι πιο μάχιμες
υπηρεσίες, από το 1996 έως σήμερα, στην συντριπτική τους πλειοψηφία,
επανδρώθηκαν από αστυνομικούς που προέρχονται από πανελλαδικές εξετάσεις. Και
τα υπηρεσιακά τους αποτελέσματα ήταν εξαιρετικά.
Σίγουρα κανείς δεν μπορεί να μειώσει και την προσφορά των
ειδικών φρουρών και συνοριοφυλάκων στην Αστυνομία, ούτε υπάρχει καμία μομφή
ανεπάρκειας ή διαχωρισμού απέναντι τους αλλά θεωρούμε ότι το σύστημα κατάταξης,
μέσω Πανελλαδικών Εξετάσεων, αναβάθμισε το επίπεδο και την ποιότητα του
αστυνομικού προσωπικού και κατ΄ επέκταση όλης της Αστυνομίας.
Άλλωστε ο τρόπος εισαγωγής αποφασίστηκε ομόφωνα μετά την
ομογενοποίηση σε συνέδρια της ΠΟΑΣΥ και μάλιστα σε εποχές που η πλειοψηφία των
συνέδρων είχαν εισαχθεί στις σχολές της ΕΛ.ΑΣ. προ Πανελλαδικών εξετάσεων.
Σαφώς υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, από την στιγμή που η
πολιτεία αποφασίσει την αναβάθμιση της Αστυνομικής Ακαδημίας, σύμφωνα με τις
προτάσεις της ΠΟΑΣΥ.
Τελειώνοντας θεωρώ ότι το σύστημα εισαγωγής μέσω
πανελλήνιων, είναι το καλύτερο. Ο στρατός πλην της πειθαρχίας, δεν μπορεί να
προσφέρει τίποτε περισσότερο σε έναν αστυνομικό και να διαπλάσει «αστυνομικές
συνειδήσεις».
Διότι το ζητούμενο από την πολιτεία και την κοινωνία, που
έχει τον αστυνομικό τεταγμένο να την υπηρετεί, δεν είναι μόνο να μάθει να
πυροβολεί σωστά, αλλά πότε πρέπει να κάνει χρήση του όπλου του.
Πρέπει κάποτε να μας γίνει συνείδηση, ότι ο αστυνομικός δεν
έρχεται σε επαφή με αντίπαλους στρατούς ! αλλά με πολίτες…..
0 Σχόλια