Υπάρχουν άνθρωποι που όσα χρόνια κι αν περάσουν, σου αφήνουν μια ‘γλύκα’ στην ψυχή και θετικά συναισθήματα και ο κύριος Ραγκούσης είχε όλα αυτά τα στοιχεία, ακόμα και τώρα που έρχονται στο
μυαλό μου αποσπασματικά οι εικόνες που έχω από το διάστημα που δούλεψα στο γραφείο του , θυμάμαι έναν άνθρωπο που μας κοιτούσε πάντα χαμογελαστός και μας ενθάρρυνε και μας στήριζε με όποιο τρόπο μπορούσε. Είχε μια έμφυτη ευγένεια και καλοσύνη και δεν θυμάμαι ποτέ να μιλούσε άσχημα ή προσβλητικά ή να έβαζε τις φωνές σε κάποιο από τα παιδιά που απαρτίζαμε τότε την ομάδα του.
Είχα την τύχη να ξεκινήσω την καριέρα μου ως δικηγόρος από το γραφείο του, το χαρακτηρίζω τύχη γιατί είναι σημαντική η πρώτη επαφή που έχεις με ένα επαγγελματικό αντικείμενο, για το αν θα το αγαπήσεις και θα διακρίνεις τις ωραίες του πλευρές ή αν αντίθετα, θα το απορρίψεις. Ήδη από την πρώτη συνέντευξη που έδωσα για τη θέση ενώπιον του ίδιου και του συνεργάτη του, Αλέξανδρου Κανελλόπουλου, διαπίστωσα ότι είναι ένας άνθρωπος δημοκρατικός με την ευρεία έννοια του όρου, ανοιχτόμυαλος και δίκαιος και με διάθεση να συμβουλεύσει και να στηρίξει κάθε νέο δικηγόρο που θα βρισκόταν κοντά του.
Γράφει η δικηγόρος,Αλεξάνδρα Μάμμα
Ήμουν μάλιστα σε ένα ‘μεταίχμιο’ εκείνη την περίοδο καθώς προσπαθούσα να αποφασίσω αν θα πραγματοποιούσα το παιδικό όνειρο της τηλεόρασης ή αν τελικά θα γινόμουν δικηγόρος. Δεν ξέρω ποια εκδοχή ήταν η καλύτερη αλλά σίγουρα η προσωπικότητά του και τρόπος που λειτουργούσε με ‘τράβηξε’ προς την ποινική δικηγορία και τα ακροατήρια.
Ήταν ένας άνθρωπος που παθιαζόταν με το καθήκον της υπεράσπισης, δεν το έκανε διαδικαστικά και τυπικά, έδινε όλο του τον εαυτό και την ενέργεια. Οι αγορεύσεις του μπορεί να διαρκούσαν έως και δύο ώρες και δεν περιελάμβαναν μόνο νομικά επιχειρήματα, έφερνε παραδείγματα από τη λογοτεχνία, από την ιστορία, από φιλοσοφικά κείμενα μέχρι νοήματα και έννοιες που είχαν αποτυπώσει καλλιτέχνες ζωγράφοι σε πίνακες ζωγραφικής.
Είχε τότε επιλέξει πέντε παιδιά για να υποστηρίξουν το γραφείο του και τον όγκο των υποθέσεων που χειριζόταν και ήμασταν όλοι στην αφετηρία, σε κοντινές ηλικίες και σε χρονικό σημείο που είχαμε πρόσφατα ολοκληρώσει τις σπουδές μας στη νομική και λειτουργούσε για όλους σαν δάσκαλος και σαν πατέρας. Μας έπαιρνε μαζί του όλους καθημερινά στα δικαστήρια, για να εξοικειωθούμε με τη διαδικασία και να μάθουμε τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να επιβάλλει ένας δικηγόρος τα επιχειρήματα και την υπερασπιστική του γραμμή, μας έδινε πρωτοβουλίες σημαντικές όσον αφορά το περιεχόμενο των δικογράφων, αφού είχαμε την ευχέρεια να αναπτύξουμε τις σκέψεις σας και να γράψουμε τα πάντα, η πόρτα του γραφείου του ήταν πάντα ανοιχτή , για να μας ακούσει ή για να πάρουμε μέρος στα ραντεβού που έκανε με πελάτες ή συναδέλφους.
Ποτέ δεν ‘έπνιγε΄ τα ενδιαφέροντα ή την προσωπικότητα κάποιου μέλους της ομάδας. Αντίθετα μας ενθάρρυνε και μας έδινε χρόνο να καλλιεργήσουμε όποιο άλλον ενδιαφέρον πέραν της δικηγορίας, είχε ο καθένας μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι λόγω αυτής της νοοτροπίας που είχα σαν άνθρωπος, μπόρεσα παράλληλα με τη δουλειά, να κάνω και σπουδές χορού.
Ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα που πρόσφερε και βοηθούσε κάθε συνεργάτη του και κάθε άνθρωπο που απευθυνόταν σε εκείνον για να συνδράμει ως νομικός.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο αληθινά χαιρόταν, σαν να ήταν δικός μου άνθρωπος, κάθε φορά στη μετέπειτα πορεία μου, που είχα μια επιτυχία είτε αφορούσε κάποιο δικαστήριο που είχα αναλάβει, είτε πρόταση για δουλειά είτε τις αρχαιρεσίες του συλλόγου μας.
Αντίο κύριε Ραγκούση και ευχαριστώ για όλα κυρίως για τη ‘γλύκα’ στη ψυχή και τα ωραία συναισθήματα που ανέφερα στην αρχή, αυτά θα μου μείνουν για πάντα όπως και οι καλές και ουσιαστικές στιγμές που βίωσα στο γραφείο σας. Η αλήθεια είναι ότι δεν σταμάτησα να κλαίω για να γράψω αυτές τις γραμμές αλλά έπρεπε…
Καλό παράδεισο…
https://www.dikastiko.gr
0 Σχόλια