Ανάληψη ευθύνης για την εμπρηστική επίθεση στα γραφεία της ΧΑ στο Μενίδι

Αναδημοσιεύουμε από το Indymedia: Στο κέντρο του Μενιδίου, δίπλα στην πλατεία Καράβου, βρίσκονται τα τοπικά γραφεία της Χ.Α. στα οποία στεγάζονταν οι δραστηριότητες της Τ.Ο. Άνω
Λιοσίων, Αχαρνών, Καματερού.

Στο κέντρο του Μενιδίου, στις 4/3/2014 άνοιξε τις πόρτες της για πρώτη φορά η τοπική ποντικότρυπα της Χ.Α. Τα χρόνια που ακολούθησαν, τα μέλη και στελέχη που την πλαισίωσαν επιχείρησαν να φτιάξουν μια εθνικιστική βάση που θα κεφαλαιοποιούσε τις εκλογικές επιτυχίες του κόμματος στη Δυτική Αττική. Από τη ναζιστική-φασιστική γιάφκα του Μενιδίου οργανώθηκαν και συντονίστηκαν επιθέσεις σε μετανάστες-εργάτες και στον κόσμο του αγώνα, γράφτηκαν οι λόγοι που στοχοποίησαν τη φτωχολογιά για την «εγκληματικότητα» και αθώωναν τον καπιταλισμό και την αστική πολιτική για τα δεινά που προκαλούν στις γειτονιές του μόχθου.

Στο κέντρο του Μενιδίου, ξημερώματα Πέμπτης 23 Μάη, ανεβήκαμε με σκάλα στον πρώτο όροφο του κτηρίου που στεγάζει τα τοπικά γραφεία, σπάσαμε ένα από τα παράθυρα και περιλούσαμε το εσωτερικό με αρκετά λίτρα βενζίνης. Πυρπολώντας τα θέλαμε να ξαναστείλουμε τα ποντίκια στις τρύπες τους και να τους στερήσουμε άλλη μια δομή από την όλο και πιο συρρικνωμένη λίστα τους.

Έχει μια σημασία να δούμε και να μελετήσουμε τον τρόπο με τον οποίο τα τελευταία χρόνια το φασιστικό-ναζιστικό μόρφωμα της Χ.Α. επιχειρεί να θωρακίσει τις υλικές δομές όπου στεγάζονται κυρίως γραφεία τους, στέκια ή μαγαζιά τους.

Οι δυνάμεις του μαχητικού αντιφασισμού έχουν διαπιστώσει πως πλέον τα γραφεία τους έχουν πάρει χαρακτήρα «απόρθητων φρουρίων», περιφραγμένα με σιδεριές που ξεπερνούν τα δύο μέτρα, με περιμετρικά συρματοπλέγματα σε οποιοδήποτε σημείο πρόσβασης, φωτοκύτταρα, κάμερες, πυκνά κάγκελα σε πόρτες και παράθυρα.

Βάση αυτής της κατάστασης λοιπόν και το αντιφασιστικό ριζοσπαστικό κίνημα οργανώνεται. Μελετά τις αλλαγές στην οχύρωση, τα τρωτά σημεία, τις καλύτερες δυνατές συνθήκες που μπορεί να χτυπηθεί ο εκάστοτε στόχος, λαμβάνοντας πάντα υπόψιν και το γεωγραφικό τοπίο όπου πρέπει να επιχειρούμε και τις ιδιαιτερότητες που αυτό έχει προκειμένου ο επιχειρησιακός σχεδιασμός να μην αφήσει κατά το δυνατόν οποιαδήποτε κατάσταση ως μεταβλητή.

Ο στόχος μας ήταν να προκαλέσουμε εκτεταμένες ζημιές στα γραφεία της Χ.Α. στο Μενίδι. Γνωρίζαμε πως μια εμπρηστική επίθεση στην εξώπορτα ή σε κάποιο άλλο σημείο προφανώς συμβολικά θα αποτελούσε άλλη μια ακόμα δυναμική κίνηση απέναντι στο φασισμό. Παρόλα αυτά πολιτικά κρίθηκε αναγκαίο να προβούμε στην απόπειρα ολοσχερούς καταστροφής των γραφείων. Αποτέλεσμα αυτής της ανάγκης είναι και ο σχεδιασμός ο οποίος περιλάμβανε σκάλα προκειμένου να ανεβούμε στα γραφεία όπου στεγάζονταν σε υπερυψωμένο πρώτο όροφο. Προκειμένου να προσπεράσουμε την οχύρωση και τη θωράκιση περιμετρικά, θεωρήθηκε αναγκαίο να κόψουμε τα κάγκελα στα παράθυρα ώστε να βρούμε δίοδο, σπάζοντας τελικά και τα τζάμια των παραθύρων.

Εάν γίνεται αναφορά σε μέρος του επιχειρησιακού σχεδιασμού είναι για να γίνει φανερό πως ανάλογα με τις συνθήκες και το περιβάλλον πρέπει οι δυνάμεις του μαχητικού αντιφασισμού να διευρύνουν την επινοητικότητά τους και να επικαιροποιούν το “οπλοστάσιό” τους προκειμένου τα απόρθητα φαινομενικά φρούρια των φασιστών να τίθενται εκτός λειτουργίας. Να λαμβάνει ένα μήνυμα ο μηχανισμός της Χ.Α. πως κανένα μέρος τους δεν είναι απλησίαστο, αλλά και οποιεσδήποτε συνθήκες από άποψη ασφάλειας και οχύρωσης δεν είναι ικανές να παρέχουν ασφάλεια στις δομές τους από τη στιγμή που οργανωνόμαστε, σχεδιάζουμε με προσοχή και λειτουργούμε με αποφασιστικότητα. Για ακόμα μια φορά λοιπόν τόσο αυτή η ενέργεια όπως και πληθώρα από προηγούμενες από το πλατύ αντιφασιστικό μέτωπο ενάντια στο μηχανισμό της Χ.Α. αποδεικνύουν ένα και μόνο πράγμα: ότι με μελέτη, ακριβή σχεδιασμό, αποφασιστικότητα και προσήλωση στο ταξικό μας καθήκον μπορούμε να τους ισοπεδώνουμε.

Επειδή τα συγκεκριμένα γραφεία αποτελούσαν την εδαφικοποίηση της πολιτικής της Χ.Α. στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της περιοχής, επιλέξαμε να χτυπήσουμε αυτή την ποντικότρυπα και να συνεισφέρουμε στο να αποδυναμωθεί ένας από τους λίγους εναπομείναντες δυναμικούς της πυρήνες. Οι συνεχιζόμενες επιθέσεις σε μετανάστες εργάτες της περιοχής, η δράση των Α.Μ.Ε. στο Μενίδι με την εμπλοκή τους στο αντι-Ρομά πογκρόμ το 2017, η προσπάθεια ριζώματος των Α.Μ.Ε. εκεί αφού διάφορα ενεργά μέλη τους διέμεναν στη γειτονιά, αλλά και η δημόσια διακηρυγμένη αντεργατική πολιτική της Χ.Α. μέσα στις εργατογειτονιές ήταν κάποια από τα κομμάτια του ψηφιδωτού που καθόρισαν τη δράση μας απέναντί τους.

Τα τελευταία χρόνια, με περισσότερη ένταση από το 2016 και μετά, γίνονται συνεχιζόμενες δολοφονικές επιθέσεις φασιστοειδών απέναντι σε μετανάστες εργάτες στους δήμους Αχαρνών και Φυλής. Με μαχαίρια, γροθιές και ξύλα, οργανωμένες ομάδες φασιστών στοχοποιούν μετανάστες που δουλεύουν 12ωρα για μερικά ευρώ, τους στήνουν καρτέρια και τους επιτίθενται είτε μέσα στο σπίτι τους, είτε την ώρα εργασία τους όπως στη Λαϊκή Αγορά των Άνω Λιοσίων, είτε στη διαδρομή από το σπίτι τους στο χώρο εργασίας τους και αντίστροφα, είτε ακόμα και σε δρομολόγια της γραμμής Κάτω Πατήσια - Μενίδι (755) που τον Ιούνη του 2017 ομάδες φασιστοειδών κατέβαζαν κάτω όποιον θεωρούσαν ότι είναι τοξικομανής ή μετανάστης.

Οι Α.Μ.Ε. (Ανένταχτοι Μαιάνδριοι Εθνικιστές) πατώντας πάνω στο έδαφος που είχαν στρώσει οι δημόσιες παρεμβάσεις της Χ.Α. στην περιοχή, κλιμάκωσαν τη δράση τους στο Μενίδι τον Ιούνιο του 2017, μετά τον άδικο φόνο του 11χρονου Μάριου από αδέσποτη σφαίρα, εξαπολύοντας ρατσιστικές επιθέσεις σε βάρος των Ρομά κατά τη διάρκεια επεισοδίων. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη για χτυπήματα με μολότοφ στα σπίτια των Ρομά, ανέβαζαν στο blog τους φωτογραφίες με σβάστικες και ρατσιστικά συνθήματα συνοδευόμενες με κείμενά τους που ανέφεραν ότι «οι συναγωνιστές της οργάνωσης είναι για έκτη μέρα και πολεμούν δίπλα δίπλα με τους ηρωικούς κατοίκους του Μενιδίου […] Φυσικά ο “χώρος” μας έχει χαθεί κάπου στο πληκτρολόγιο σε γραφεία, οι ΑΜΕ/C18 είναι οι μόνοι που είναι δίπλα στους κατοίκους, εξάλλου δεν χρειαζόμαστε και άλλους, [τα] καταφέρνουμε μια χαρά…».

Δεν είναι λίγες οι εργατογειτονιές της Αττικής, όπως είναι και το Μενίδι, το Καματερό, ο Ασπρόπυργος, τα Μέγαρα, όπου η Χ.Α. εκμεταλλευόμενη το γενικευμένο κλίμα απογοήτευσης από τις αντιλαϊκές πολιτικές, την απονομιμοποίηση της πολιτικής, τα αδιέξοδα της κρίσης και την οπισθοχώρηση του ταξικού κινήματος, προσπάθησε να παρουσιαστεί ως η “αντισυστημική δύναμη” που θα δώσει “γροθιά στο κατεστημένο”.

Η ανεργία, οι δουλειές λάστιχο, οι εργολαβίες με καταπάτηση και των στοιχειωδών εργατικών δικαιωμάτων, οι μισθοί και οι συντάξεις πείνας, η έλλειψη της αντιπλημμυρικής θωράκισης που κάνει τις γειτονιές της δυτικής αττικής έρμαια των καιρικών συνθηκών και η αδιαφορία για μέτρα αντισεισμικής προστασίας, η χωματερή που δηλητηριάζει τις γειτονιές, αλλά και το τεράστιο πρόβλημα των ναρκωτικών είναι μερικά μόνο από τα καθημερινά ζητήματα που αντιμετωπίζει ο εργατόκοσμος της περιοχής.

Η Χ.Α. ούτε έδωσε απάντηση ποτέ σε αυτά, ούτε θα δώσει στο μέλλον αφού στο στόχαστρό της δεν βρέθηκαν ποτέ οι δυνάμεις του κεφαλαίου και οι αστικές πολιτικές που στρώνουν αυτό το δρόμο. Δεν έστρεψε ποτέ τα βέλη της απέναντι στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που γεννούν πολέμους, ξεριζωμούς, φτώχεια και δυστυχία. Δεν βρέθηκε ποτέ στο μονοπάτι που οδηγεί στην κοινή πάλη Ελλήνων και μεταναστών εργατών απέναντι στην επίθεση της εργοδοσίας στα εργοστάσια και στις βιομηχανίες της περιοχής. Δεν πρωτοστάτησε ποτέ στην οργάνωση της πάλης σε μια σειρά εργασιακούς χώρους, ενάντια στην απληρωσιά, στις απολύσεις, στην τρομοκρατία και τον εκφοβισμό. Δεν στοχοποίησε ποτέ τη γκετοποίηση πληθυσμών από τους διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν ανέδειξε ποτέ τη σύνδεση της «εγκληματικότητας» με επιχειρηματικά συμφέροντα, τη στήριξη ή την ανοχή της “παράνομης” κερδοφορίας από κρατικούς μηχανισμούς. Δεν μίλησε ποτέ για την περιφρούρηση αυτών των κερδών από την αστική εξουσία, ούτε για τα «μεγάλα κεφάλια» που θησαυρίζουν από τις “παράνομες” δραστηριότητες ή τους “συναγωνιστές” που κέρδιζαν “χαρτζιλίκια” από ντηλεράδες εφοπλιστές με το αζημίωτο.

Η επίθεσή μας έγινε λίγο πριν τις εκλογές και μέσα σε μια δύσκολη περίοδο για τη Χ.Α. αφού εκτός από τις συνεχιζόμενες επιθέσεις που δέχεται από το αντιφασιστικό κίνημα, βρίσκεται σε εξέλιξη και η δίκη της. Μια ιστορική δίκη το αποτέλεσμα της οποίας θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τόσο τη νέα φυσιογνωμία όσο και την εξέλιξη του ένοπλου νεοδοσιλογισμού στην Ελλάδα. Φυσικά και δεν περιμένουμε τίποτα από την αστική δικαιοσύνη, εκτός από την αθώωση των περισσοτέρων από τους κατηγορούμενους και την ετυμηγορία ότι η Χ.Α. δεν είναι «εγκληματική οργάνωση».

Εξάλλου πότε σε αυτό τον τόπο αποδόθηκε πραγματική δικαιοσύνη στα αστικά δικαστήρια;

Μια ζωή θυμόμαστε τις φυλακές γεμάτες από κομμουνιστές, αναρχικούς, υπόπτους για «ανατρεπτική δράση». Στα δικαστήρια, στις εξορίες και στα εκτελεστικά αποσπάσματα να πυκνώνουν οι μαύρες και κόκκινες «γραμμές» μας. Έναν να χτυπάμε εμείς, 200 να δολοφονούν από εμάς. Να σουλατσάρουν ελεύθεροι στις γειτονιές οι βασανιστές που στα ΕΑΤ-ΕΣΑ βασάνιζαν το λαό, να αποσιωπάται η ταυτότητα των νεκρών στο Μελιγαλά. Η ατιμωρησία και η ενσωμάτωση του ένοπλου δοσιλογισμού ήδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια αποτέλεσε στρατηγική του αστικού καθεστώτος. Οι βασανιστές ενσωματώθηκαν στον κρατικό μηχανισμό και εισχώρησαν στις πτυχές του καθεστώτος πριν προλάβουν να δικαστούν, σε μια διαδικασία που συνοψίζεται στο τρίπτυχο «αμνήστευση - επανενσωμάτωση - αποστιγματισμός». Ας μείνουμε για λίγο παραπάνω στο παράδειγμα του Μελιγαλά. Αποσιωπάται επιτηδευμένα το ιστορικό γεγονός ότι ο Μελιγαλάς υπήρξε βάση και ορμητήριο των ένοπλων συνεργατών της Βερμαχτ που το 1943-1944 κατέπνιξαν στο αίμα τη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς. Αποσιωπάται επιτηδευμένα ότι η νίκη του ΕΛΑΣ το 1944 στο Μελιγαλά ήταν αποτέλεσμα μιας από τις σκληρότερες μάχες που έδωσε ο ΕΛΑΣ. Αποσιωπάται τελικά το γεγονός ότι οι νεκροί του Μελιγαλά είναι μια μικρή τελικά μερίδα ταγματασφαλιτών που εξουδετερώθηκε πάνω στη μάχη, συγκριτικά με τα αποτελέσματα των δολοφονικών εκκαθαρίσεων την περίοδο 43-44 που προκλήθηκαν από τη Βέρμαχτ και τους ένοπλους συνεργάτες τους που ευτυχώς εξουδετερώθηκαν το 1944 στο Μελιγαλά.

Ο τρόπος με τον οποίο αξιοποιήθηκαν από τους ναζί οι ταγματασφαλίτες ήταν αναμενόμενος. Δεν πρόλαβε να εγκατασταθεί το τάγμα στο Μελιγαλά και τα γερμανικά αρχεία καταγράφουν τη συμμετοχή τους σε «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» των κατοχικών στρατευμάτων. Στηριγμένοι στη Βέρμαχτ οι ταγματασφαλίτες αναλαμβάνουν να εξουδετερώσουν τη βάση του ΕΑΜ με μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις και κάψιμο σπιτιών, εγκαινιάζοντας ένα νέο κύκλο βίας και τρομοκρατίας. Η συμβολή τους στην πολεμική προσπάθεια του Άξονα υπήρξε ουσιαστική. Δεν είναι μόνο ο προϊστάμενος τους, αντιστράτηγος των SS Βάλτερ Σιμάνα, που στην τελική του έκθεση προς τον Χίτλερ αναφέρει ότι «τα τάγματα ασφαλείας ήταν πολύτιμες βοηθητικές μονάδες στην ενεργό καταπολέμηση των συμμοριών». Εξίσου αποκαλυπτική είναι η πρακτική της Βέρμαχτ να περιλαμβάνει τους νεκρούς, τραυματίες ή αγνοούμενους ταγματασφαλίτες στους πίνακες των δικών της απωλειών.

Ευθύς εξαρχής οι εκδηλώσεις στη μνήμη των ταγματασφαλιτών πήραν ρεβανσιστικό χαρακτήρα. Το πρώτο μνημόσυνο στις 24/6/45 καταλήγει σε απόπειρα λιντσαρίσματος των αντιστασιακών που κρατούνταν στις φυλακές παρακείμενης κωμόπολης. Από τότε και μετά η τελετή τυποποιείται με φαινομενικό οργανωτή την κοινότητα και ουσιαστικά τη νομαρχία. Δίνουν το παρόν παπάδες, μπάτσοι, στρατιωτικοί, πολιτικοί. Ενώ η τελική διαμόρφωση θα γίνει επί χούντας. Η χουντική επταετία γνωρίζει άλλωστε το απόγειο του ιδιότυπου αυτού εορτασμού. Το 1967 το μνημόσυνο τιμά με την παρουσία του ο Σ. Παττακός εξηγώντας ότι «η 21η Απρίλη απέτρεψεν νέον Μελιγαλάν» και ανακοινώνοντας την αναβάθμιση της κοινότητας των 1.800 κατοίκων σε ιστορικό δήμο.

Τη σκυτάλη των εορτασμών θα πάρει ο ακροδεξιός Α. Σαμαράς που βλέπει το μνημόσυνο του 1982 ως τη δέουσα απάντηση στην επίσημη αναγνώριση της ΕΑΜικής αντίστασης. Ο καλαματιανός βουλευτής της ΝΔ ανακοινώνει με ειδικό δελτίο τύπου την έλευση του «για να παραστεί στο μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους ΕΑΜοκομμουνιστές».

Στις 15/9/2013 κατά τη διάρκεια του ετησίου μνημοσύνου διεξάγεται σοβαρό επεισόδιο μεταξύ της Χρυσής Αυγής του Ν. Μιχαλολιάκου και την ακροδεξιά παράταξη του Α. Σαμαρά. Η Χ.Α. μέσω του εκπροσώπου της Η. Παναγιώταρου επιτίθεται φραστικά στο Δήμαρχο Οιχαλίας εκδιώχνοντας τον από την τελετή αφού προηγουμένως τα τάγματα εφόδου εισήλθαν στο χώρο του μνημοσύνου φωνάζοντας «τιμή στους χίτες και ταγματασφαλίτες». Η χειρονομία αυτή προκάλεσε την αντίδραση του δημάρχου που μαζί με ακόμα αρκετούς παράγοντες και συγγενείς δοσίλογων-ταγματασφαλιτών αποχώρησαν από το σημείο.

Το μνημείο του Μελιγαλά είναι το μαύρο νήμα της αντίδρασης που συνδέει το δοσιλογισμό της κατοχής με τη χούντα της επταετίας και την ακροδεξιά τους έκφραση στη μεταπολίτευση. Για τους αγωνιζόμενους ανθρώπους αποτελεί μνημείο απόδοσης λαϊκής δικαιοσύνης και υπενθύμιση για τις επόμενες γενιές ότι κάθε εποχή έχει τους ταγματασφαλίτες της και κάθε ταγματασφαλίτης έχει τη μοίρα του γραμμένη στα χέρια του λαού που βασανίζει. Αυτό μας το υπενθύμισαν οι σύντροφοι των ένοπλων οργανώσεων «17 Νοέμβρη» και «Ομάδα Ιούνης 78» που εκτέλεσαν τους αρχιβασανιστές Ε. Μάλλιο και Π. Μπάμπαλη αποδίδοντας λαϊκή δικαιοσύνη απέναντι στην “ανεξάρτητη” δικαιοσύνη και τους “λειτουργούς” της που τον καιρό της χούντας ευλογούσαν τα εγκλήματα των βασανιστών και καταδικάζανε τα θύματα και τους αντιπάλους της χούντας, που απαλλάξανε νομικά τους βασανιστές, εξακολουθώντας να καταδικάζουν καθημερινά και να στέλνουν στις φυλακές του αστικού κράτους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες και όσους προλετάριους είχαν την κακή τύχη να πέσουν στα χέρια τους.

Ο Μάλλιος και ο Μπάμπαλης ήταν από τους αρχηγούς των δυνάμεων καταστολής και των καταδιωκτικών μηχανισμών της ασφάλειας στη χουντική περίοδο. Ήταν υπεύθυνοι για τα φρικτά βασανιστήρια χιλιάδων ατόμων. Ήταν υπεύθυνοι για την καταστροφή της υγείας και της ζωής πολλών εκατοντάδων αγωνιστών. Ήταν υπεύθυνοι για την “ανάδειξη” πολλών εκατοντάδων χαφιέδων σε επίλεκτους βασανιστές. Ήταν από τους βασικούς υπεύθυνους της εκστρατείας των δολοφονιών που εξαπέλυσε η ασφάλεια μετά το Νοέμβρη του 1973, που είχε σαν αποτέλεσμα τραυματίες και δολοφονημένους που σε ορισμένες περιπτώσεις παρουσιάζονταν ως αυτοκτονημένοι και αυτοκτονημένες. Η κηδεία του Μάλλιου αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για το μαύρο νήμα της αντίδρασης προκειμένου να συσπειρωθεί ενάντια στη νέα κομμουνιστική απειλή των οργανώσεων λαϊκής αντιβίας. Στις 16/12/1976 ήταν όλοι εκεί. Δωσίλογοι, συνεργάτες των ναζί, χουντικοί, φασίστες της διπλανής πόρτας. Μετά την εξόδιο ακολουθία, μια ομάδα φασιστών επιδόθηκε σε λιντσάρισμα των δημοσιογράφων, πέντε από τους οποίους κατέληξαν στο νοσοκομείο. Πρωτεργάτης της επίθεσης ήταν ο Ν. Μιχαλολιάκος ο οποίος και συνελήφθη. Παίρνοντας επάξια με αυτό τον τρόπο τη σκυτάλη της μεταπολιτευτικής αντίδρασης, ίδρυσε λίγα χρόνια αργότερα τη φασιστική γκρούπα Χρυσή Αυγή, με ένα μικρό ενδιάμεσο “τιμητικό” διάλειμμα το 1984 που απέκτησε για λίγο τη θέση του αρχηγού της νεολαίας του κόμματος του Γ. Παπαδόπουλου (ΕΠΕΝ) με το χρίσμα του φυλακισμένου δικτάτορα, λίγο πριν τον διαδεχθεί σε αυτήν ο Μ. Βορίδης.

Παράλληλα όμως ο Μιχαλολιάκος δεν είναι ο μόνος που διεκδικεί να συνδεθεί με το μαύρο νήμα της αντίδρασης. Ήδη αναφέραμε πιο πριν την αρχηγική παρουσία του ακροδεξιού Α. Σαμαρά στο μνημόσυνο του 1982 στο Μελιγαλά και τις δηλώσεις του για “αθώα” θύματα και «ΕΑΜοβούλγαρους» δολοφόνους. Όπως προείπαμε επίσης, λίγα χρόνια αργότερα ο Μ. Βορίδης, το δεξί χέρι της ακροδεξιάς ΝΔ του Σαμαρά μεταγενέστερα, γίνεται επικεφαλής της νεολαίας της ΕΠΕΝ, του κόμματος των νοσταλγών της χούντας, με βασικό αίτημα την απελευθέρωση των πρωτεργατών της. Είναι η ίδια περίοδος που ο Μ. Βορίδης συλλαμβάνεται από ένα φωτογραφικό φακό να εφορμά οπλισμένος με τσεκούρι μαζί με το τάγμα εφόδου του εναντίων κατάληψης αναρχικών συντρόφων, μετά τη δολοφονία του 15χρονου Μ. Καλτεζά στο Πολυτεχνείο.

Η “ανεξαρτητοποίηση” της Χ.Α. από παραδοσιακό τάγμα εφόδου της ακροδεξιάς ΝΔ και χρήσιμη εφεδρεία της στο δρόμο σε αυτόνομο πολιτικό φορέα με κοινοβουλευτικές βλέψεις και φιλοδοξίες ήταν η αιτία που πυροδότησε τη σύγκρουση μεταξύ των δύο παρατάξεων. Τα γεγονότα στο πολιτικό μνημόσυνο του Μελιγαλά το 2013 αποτέλεσαν την κορύφωση αυτής της αντιπαράθεσης. Στο Μελιγαλά οι φασίστες της Χ.Α. διεκδίκησαν το μονοπώλιο της ιστορικής πατρότητας και της σύνδεσης με τους ταγματασφαλίτες από την ακροδεξιά παράταξη της ΝΔ που μέχρι τότε διατηρούσε τα ηνία.

Η δολοφονία του Π. Φύσσα αποτέλεσε την ιδανική αφορμή μέσα στην τέλεια συγκυρία για να τιμωρήσει η ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά τη Χ.Α. για την προσωρινή αποστασία της. Η δίκη της Χ.Α. αποτελεί αποτέλεσμα της όξυνσης της αντιπαράθεσης μέσα στην ακροδεξιά οικογένεια. Χωρίς να αγνοούμε την ιστορική και πολιτική σημασία του αποτελέσματος της δίκης, μελετώντας την ιστορία διαπιστώνουμε ότι η ατιμωρησία αποτελεί το διαχρονικό πεδίο συνάντησης όλων των καθαρμάτων που ανέπτυξαν την εγκληματική τους δραστηριότητα πάνω στο σώμα του λαού, πάνω στη σάρκα του προλεταριάτου.

Μελετώντας την ιστορία διαπιστώνουμε ότι η λαϊκή δικαιοσύνη επήλθε μόνο όταν τμήματα του λαού εξοπλίστηκαν και κινήθηκαν απειλητικά ακολουθώντας τα ποτισμένα με αίμα ίχνη των βασανιστών τους. Μόνο όταν ομάδες λαϊκής αυτοάμυνας και μέτωπα αντίστασης συγκροτήθηκαν για να αντικρούσουν με αξιοπρέπεια τη λευκή τρομοκρατία, τη βία και την τρομοκρατία του καπιταλιστικού καθεστώτος. Γιατί ο λαός θυμάται τη δίκη της Χαλκίδας στις 11/11/1975 όχι μόνο για την αθωωτική της ετυμηγορία αλλά και λόγο της μεροληπτικής συμπεριφοράς των δικαστών. Θυμάται τους δικαστές να αναφέρουν ότι «οι αστυνομικοί Μάλλιος, Μπάμπαλης, Καραπαναγιώτης και Κραββαρίτης ήταν ικανότατοι και εκτελούσαν υποδειγματικά τα καθήκοντά τους». Θυμάται τους κατηγορούμενους να παίρνουν το ρόλο του ανακριτή, υποβάλλοντας προκλητικές ερωτήσεις στους μάρτυρες, ενώ διατείνονταν ότι οι κακώσεις είναι αποτέλεσμα αυτοτραυματισμού. Να γελάνε οι βασανιστές την ώρα που τα θύματά τους κατέθεταν για τα απάνθρωπα βασανιστήρια που υπέστησαν στην ασφάλεια. Όπως γελάνε και αισχρολογούν σήμερα οι απόγονοι τους, τα καθίκια της Χ.Α., όταν συναντούν στην αίθουσα των δικαστηρίων τη μητέρα του Π. Φύσσα.

Ο λαός θυμάται το ειδικό δικαστήριο των δοσίλογων της κατοχής και την αθώωση όλων των κατηγορουμένων. Θυμάται τους υπόδικους δωσίλογους να καταθέτουν και ως μάρτυρες υπεράσπισης αλλά και κατηγορίας απαλλάσσοντας πάντα με τις καταθέσεις τους, τον εκάστοτε κατηγορούμενο από το σύνολο των κατηγοριών.

Οι λαϊκές μαχητικές δυνάμεις χαράσσουν το δρόμο τους. Με τις δικές τους δυνάμεις, να είναι οι μόνες που μπορούν να ισχυροποιήσουν τη σύγκρουση απέναντι στο καπιταλιστικό καθεστώς και τα όργανά του. Και είναι ξεκάθαρο ότι για να δυναμώσουν και να αυξηθούν οι λαϊκές και οι επαναστατικές δυνάμεις που προωθούν τη σύγκρουση με το καθεστώς, πρέπει να κατακτήσουν τη ριζοσπαστικοποίηση τους μέσα από συγκεκριμένους αγώνες, ενάντια στην υποταγή, το φόβο και την ηττοπάθεια που προσπαθεί να επιβάλει το εχθρικό στρατόπεδο. Πρέπει να αντιληφθούν ότι ο κοινοβουλευτικός δρόμος για την ανατροπή του καπιταλισμού είναι μια φενάκη.

«Μπορεί να μην γνωριζόμαστε μεταξύ μας αλλά μας ενώνουν κοινά όνειρα, κοινοί αγώνες, κοινοί τρόποι να δημιουργούμε τη ζωή, η αίσθηση ότι κινούμαστε στον ίδιο χρόνο, στον ίδιο χώρο, συντονισμένοι στο ίδιο βήμα προς το χειραφετικό όνειρο». Δ. Κουφοντίνας

Αφιερώνουμε την εμπρηστική επίθεση στα γραφεία της Χ.Α. στον αμετανόητο επαναστάτη Δ. Κουφοντίνα εντάσσοντας την κίνησή μας μέσα στο ευρύτερο πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης που αναπτύσσεται το τελευταίο διάστημα στο πρόσωπο του συντρόφου μας με αφορμή την απεργία πείνας που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η αξιωματική αντιπολίτευση, δικαστές και εισαγγελείς και οι γνωστές πρεσβείες (ΗΠΑ, Αγγλία, Τουρκία), που παρεμβαίνουν και ελέγχουν τα τεκταινόμενα της χώρας, τον εξώθησαν να ξεκινήσει.

Ο σύντροφος Δημήτρης επέλεξε τον ανηφορικό δρόμο της σύγκρουσης με το καπιταλιστικό καθεστώς διαθέτοντας όλη του την ύπαρξη στο στρατόπεδο της μαχητικής αντίστασης και της κοινωνικής επανάστασης. Διάθεσε την ψυχή του σαν αντάρτης, το σώμα του σαν απεργός πείνας, τη μεταδοτικότητα της εμπειρίας του στις επόμενες γενιές μέσα από τα βιβλία του.

Τώρα το καθεστώς τον εκδικείται επιδιώκοντας την ισόβια φυλάκισή του στα μπουντρούμια της αστικής δημοκρατίας.

Γιατί για το καθεστώς ο σύντροφος Δημήτρης Κουφοντίνας και η Ε.Ο. 17 Νοέμβρη έκανε το “έγκλημα” να ξαναπιάσει το κόκκινο νήμα της αντίστασης, να εμπνευστεί από τη λαϊκή αντίσταση στους κατακτητές και τους συνεργάτες τους, να εμπνευστεί από τους χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα κρατητήρια των ΕΑΤ-ΕΣΑ, στις φυλακές και στη δοξασμένη πύλη του Πολυτεχνείου.

Σήμερα το αντιφασιστικό μαχητικό κίνημα που εκφράζεται κυρίως από τον αναρχικό χώρο έχει καταφέρει πολλά κάνοντας χρήση όλων των μορφών πάλης και των μέσων αγώνα. Ο περιορισμένος πολιτικός ζωτικός χώρος των φασιστών σε όλη την Ελλάδα και η συρρίκνωση των εκλογικών τους ποσοστών στις ευρωεκλογές είναι αποτέλεσμα και της επιθετικής πολιτικής του αντιφασιστικού κινήματος απέναντι στη φασιστική απειλή, μέσω της διαρκούς εναλλαγής “νόμιμων” και παράνομων μορφών αγώνα.

Η συρρίκνωση των εκλογικών τους ποσοστών και η προσωρινή αδυναμία τους να επανασυγκροτήσουν το στρατιωτικό βραχίωνα της δράσης τους δεν συνεπάγεται φυσικά εφησυχασμό και χαλάρωση για το αντιφασιστικό κίνημα.

Η νέα μορφή του φασιστικού μορφώματος θα αποτελεί ένα νέο σχηματισμό προερχόμενο τόσο από τα εκλογικά ποσοστά της Χ.Α. στις εθνικές εκλογές όσο και από το αποτέλεσμα της δίκης. Στους νέους συσχετισμούς που θα διαμορφωθούν κυρίως μέσα από αυτά τα δύο γεγονότα ο φύρερ - Ν. Μιχαλολιάκος θα καλεστεί να εκπονήσει και τη νέα στρατηγική του πολιτικού κόμματος.

Φορώντας το μανδύα του κοινοβουλευτισμού θα συνεχίσει να “στρογγυλεύει” τη φασιστική πρακτική και ρητορική του επιδιώκοντας την “ανεξαρτητοποίηση” στη δεξιά πολυκατοικία ή συνεκτιμώντας την κοινοβουλευτική ήττα και τη συρρίκνωση των ποσοστών τους θα παραμείνει σε αυτό που πάντα ήταν: τάγμα εφόδου της δεξιάς και βασικός στυλοβάτης του καπιταλιστικού συστήματος ενάντια στην αναρχική και κομμουνιστική απειλή.

ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙΤΕ ΟΥΤΕ ΣΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΣΑΣ

ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ

Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ ΚΡΕΜΑ

Ταξιαρχία Ντουρούττι