της Αγγελικής Καρδαρά.
«Η υπερβολική αγάπη και το πάθος
που είχε για την όμορφη Ερατώ, φαίνεται να ήταν η αιτία που όπλισαν το χέρι του
25χρονου [..] και τον έφτασαν στο σημείο να
πυροβολήσει με την κυνηγετική του καραμπίνα εξ επαφής και να σκοτώσει την
εν διαστάσει σύζυγό του. Όλοι στο χωριό του […] μιλούν με τα καλύτερα λόγια γι’
αυτόν και δεν μπορούν να πιστέψουν πώς έφτασε στο σημείο αυτό. Σύμφωνα με τα
μέχρι στιγμής στοιχεία που έχουμε, προκύπτει ότι ο φερόμενος ως δράστης του
φονικού προσπαθούσε να ξαναφτιάξουν τη σχέση τους, η οποία λόγω των συνεχόμενων
μικροκαβγάδων είχε απομακρυνθεί [..].
Σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πληροφορίες, η
ίδια δεν επιθυμούσε την επανασύνδεσή τους και είχε ως κύριο μέλημά της το δίχρονο κοριτσάκι τους […] Η αστυνομία ερευνά όλες τις εκδοχές και φυσικά σε πολλά
ερωτηματικά θα δώσει εξηγήσεις ο φερόμενος ως δράστης του φονικού, ο οποίος
πριν λίγη ώρα οδηγήθηκε στο Δικαστικό Μέγαρο Μυτιλήνης εμφανώς μετανιωμένος, αφού
έκλαιγε συνεχώς αντιλαμβανόμενος το
μεγάλο κακό που είχε διαπράξει από την υπερβολική του αγάπη για την Ερατώ».
Αυτή είναι η δημοσιογραφική κάλυψη ενός αποτρόπαιου εγκλήματος κατά της
ζωής, με θύμα μία νεαρή γυναίκα, μητέρα ενός ανήλικου τέκνου. Αυτή είναι η
δημοσιογραφική κάλυψη της ανθρωποκτονίας με πρόθεση μίας γυναίκας, μόλις 24
ετών που πυροβολήθηκε εξ επαφής με κυνηγετική καραμπίνα, τη στιγμή που το
κοριτσάκι της κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του
Τύπου.
Πρόκειται για μία πολύ σοβαρή υπόθεση που δεν μπορεί να προσεγγιστεί
επιφανειακά και με τίτλους όπως «Της
τίναξε τα μυαλά στον αέρα»! Η αγάπη του για την Ερατώ όπλισε το χέρι του
συζυγοκτόνου» που έχουν μία πρωτοφανή αγριότητα και καταρρίπτουν κάθε
έννοια σεβασμού στη μνήμη του θύματος.
Μία μητέρα που δεν θα αγκαλιάσει ξανά το παιδί της. Μία γυναίκα που στα 24
της χρόνια, στη σύγχρονη Ελλάδα, θανατώθηκε επειδή αποφάσισε να χωρίσει. Ένα
παιδί που στερείται για πάντα τη μητρική αγάπη και τη μητρική φροντίδα και στο
μέλλον θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει την πιο σκληρή πραγματικότητα της ζωής
του. Εάν συμφωνούμε στο ότι η ανθρώπινη
ζωή έχει αξία, είναι απολύτως αναγκαίο να καταδικάσουμε απερίφραστα την
ενδοοικογενειακή βία αλλά και τις δημοσιογραφικές προσεγγίσεις που συσχετίζουν
το έγκλημα με το πιο ωραίο συναίσθημα στη ζωή μας και στις καρδιές μας -την
αγάπη-. Να ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις και τη φωνή μας, σε ένα ηχηρό «ΟΧΙ»!
ΟΧΙ! Όχι, δεν ήταν η
«αγάπη», ούτε η «υπερβολική αγάπη», ούτε το «πάθος» που όπλισαν το χέρι του
συζύγου.
ΟΧΙ! Όχι, δεν ήταν τα
«μικροκαβγαδάκια» που οδήγησαν στο έγκλημα.
ΌΧΙ! Όχι,ο φερόμενος ως δράστης δεν έχει
διαπράξει «κακό». Έχει διαπράξει έγκλημα. Έχει αφαιρέσει μία ανθρώπινη ζωή, εάν
αποδειχθεί ασφαλώς και δικαστικά.
Οι ανθρωποκτονίες κατά γυναικών και παιδιών που βλέπουν το φως της
δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας καθιστούν επιτακτική την παρέμβαση
της επιστημονικής κοινότητας. Εγκλήματα κατά της ζωής που διαπράττονται στους
κόλπους μίας οικογένειας, συνήθως, έχουν τη σιωπηρή κάλυψη της τοπικής
κοινωνίας. Αλίμονο, εάν και ο δημοσιογραφικός κόσμος -ή ένα μέρος αυτού- δώσει
άλλοθι σε αυτά τα ειδεχθή εγκλήματα, στη λογική μάλιστα του «copy paste», αναπαράγοντας
δηλαδή άκριτα και αβίαστα ένα δημοσίευμα (το οποίο μπορεί να μην έχει διαβαστεί
καν από όσους το αναπαράγουν), όπως θεωρώ ότι έγινε στην παρούσα υπόθεση, όπου
διαβάζουμε ακόμα και σε έγκριτες εφημερίδες ότι «η αγάπη όπλισε το χέρι του
συζυγοκτόνου», όταν η διεθνής επιστημονική κοινότητα προχωρά σε «αποκωδικοποίηση» των «εγκλημάτων πάθους» που
για χρόνια αποτελούσαν εγκληματολογικούς γρίφους καισυνδέει τα
«εγκλήματα πάθους» με την ενδοοικογενειακή βία (βλ. ενδεικτικά http://www.postmodern.gr/i-apokodikopiisi-ton-egklimaton-pathous-pou-gia-chronia-apotelousan-egklimatologikous-grifous/).
Τα διαθέσιμα στοιχεία για την ενδοοικογενειακή βία μας οδηγούν σε ένα σημαντικό
συμπέρασμα: στην επιτακτική ανάγκη να αυξήσουμε τις εκστρατείες ενημέρωσης και
τις αντίστοιχες δράσεις, παρουσιάσεις, διαλέξεις, ώστε να ενημερώσουμε τους
συμπολίτες μας, ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες και κλειστές τοπικές
κοινωνίες για τη σοβαρότητα και πολυπλοκότητα του φαινομένου της
ενδοοικογενειακής βίας. Να ενημερώσουμε τις
γυναίκες και τα παιδιά, τους γονείς, τους στενούς συγγενείς, τους φίλους, τους
εκπαιδευτικούς αυτών των γυναικών, των κοριτσιών, των αγοριών, που υφίστανται
βία στην πιο ακραία της μορφή, μέσα στην οικογένειά τους. Να δώσουμε το χέρι
στις γυναίκες που δεν τολμούν να διακόψουν τη σχέση τους ή να πάρουν διαζύγιο για
να μην ξυλοκοπηθούν ή για να μη δολοφονηθούν -αυτές και τα παιδιά τους- από τον
«άντρα».
Το μήνυμά μας ας είναι σαφές και ξεκάθαρο. Όποια γυναίκα είναι θύμα βίας
από τον σύζυγο/σύντροφό της κινδυνεύει. Κινδυνεύει και η ίδια και το παιδί/τα
παιδιά της. Δεν πρέπει να δεχτεί ούτε ένα χαστούκι, γιατί η βία κλιμακώνεται
και οι εκρήξεις θυμού, ακόμα και αν περνούν σε περιόδους ύφεσης, απαιτούν
θεραπευτική προσέγγιση ώστε να μπορέσει το άτομο να αντιμετωπίσει το πρόβλημά
του.
Εάν ως κοινωνία συνασπιστούμε, εάν ενώσουμε τις δυνάμεις μας -οι αρμόδιοι
φορείς, οι ερευνητές, οι δημοσιογράφοι, οι εκπαιδευτικοί, τα μέλη της τοπικής
κοινότητας- και γίνουμε μία πολύ μεγάλη «αγκαλιά» για αυτές τις γυναίκες και τα
παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο μέσα στην οικογένειά τους, θα μπορέσουμε να
τους προστατεύσουμε. Είναι πολύ σημαντικό να φύγει η γυναίκα που κινδυνεύει και
να απομακρυνθεί εντελώς από τον σύζυγο/σύντροφο που την κακοποιεί βρίσκοντας με
τη βοήθεια των αρμόδιων φορέων ένα ασφαλές καταφύγιο μακριά του. Οι γονείς της,
οι κοντινοί της συγγενείς και φίλοι, μπορούν και πρέπει να διαδραματίσουν τον
δικό τους καθοριστικό ρόλο, προστατεύοντας τη γυναίκα και τα ανήλικα που
βρίσκονται σε κίνδυνο.
Οι οικείοι του
ατόμου που υφίσταται βία πρέπει να το προστατεύσουν!
Ας λάβουμε υπ’ ‘οψιν μας το εξής: Ο σύζυγος/σύντροφος που υιοθετεί
κακοποιητικές συμπεριφορές συχνά δρα ανεξέλεγκτα γνωρίζοντας ότι το θύμα του
είναι μόνο του και απροστάτευτο. Αυτό το γεγονός του δημιουργεί ένα αίσθημα
παντοδυναμίας. Θεωρεί ότι είναι πανίσχυρος, ότι έχει απεριόριστη εξουσία πάνω
στο θύμα του. «Μυρίζεται» τον φόβο που προκαλεί στο θύμα, το οποίο δεν έχει τη
στήριξη από κανέναν σε πολλές περιπτώσεις, και επιχειρώντας να το ελέγξει
συναισθηματικά, ψυχολογικά, πολλές φορές και οικονομικά, το κρατά δέσμιο με τις
απειλές του.
Ο φόβος όμως κάποτε πρέπει να σπάσει. Το θύμα πρέπει να νιώσει δυνατό και
από victim να γίνει survivor. Να σταθεί στα
πόδια του και να ζήσει τη ζωή που του αξίζει και δικαιούται κάθε άνθρωπος. Ο
φόβος, η εξάρτηση και η έλλειψη ενός ευρύτερου υποστηρικτικού περιβάλλοντος,
δυστυχώς, θα συνεχίσουν να κρατούν γυναίκες δέσμιες αυτών των νοσηρών
καταστάσεων. Εάν όμως αξιοποιήσουμε, θετικά, τη μεγάλη δύναμη των ΜΜΕ και των
μέσων κοινωνικής δικτύωσης θα καταφέρουμε να περάσουμε πολύτιμα κοινωνικά
μηνύματα και να προστατεύσουμε πιο αποτελεσματικά τους συνανθρώπους μας που
κινδυνεύουν μέσα στην ίδια τους την οικογένεια!!
Συνοψίζοντας, όταν στη σύγχρονη εποχή
συνάνθρωποί μας -κυρίως γυναίκες και παιδιά- βρίσκουν τον θάνατο από τα χέρια
ενός «άγριου θηρίου» μέσα στην οικογένειά τους και καταλήγουν από ξύλο ή άλλο
φονικό όπλο, τότε κάτι δεν κάνουμε σωστά ως κοινωνία. Η αντιμετώπιση του πολύ
σοβαρού φαινομένου της ενδοοικογενειακής βίας πρέπει να είναι ολιστική. Από τα
σχολεία να ξεκινήσει η εκπαίδευση, τα ΜΜΕ να εντείνουν τις εκστρατείες
ενημέρωσης και η οργανωμένη Πολιτεία με συγκεκριμένα μέτρα να προστατεύσει τα
θύματα ενδοοικογενειακής βίας, έγκαιρα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν την πολύ σημαντική
διάσταση του θέματος που αφορά το γεγονός ότι τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας,
εξαιτίας φόβου, ντροπής, έλλειψης ενημέρωσης, απουσίας υποστηρικτικού
περιβάλλοντος, συναισθημάτων εξάρτησης, έλλειψης αυτο-εκτίμησης κ.λπ.
επιστρέφουν στο νοσηρό οικογενειακό περιβάλλον, υπομένοντας τη σωματική,
λεκτική και ψυχολογική βία μέχρι το τέλος που μπορεί να είναι θανατηφόρο.
Ακόμα όμως κι αν δεν οδηγηθούν στον θάνατο,
τα σωματικά και τα ψυχικά τους τραύματα δεν θα επουλωθούν ποτέ, αν δεν
απομακρυνθούν, οριστικά και αμετάκλητα, από τους «βασανιστές» τους. Δεν θέλουμε να ακούσουμε λόγια από την
Πολιτεία, θέλουμε να δούμε να υλοποιούνται συγκεκριμένα μέτρα και να
προστατεύονται με τρόπο ουσιαστικό τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας και βέβαια
να υπάρξει παράλληλα ενημέρωση σε όλα τα μέρη της Ελλάδας.
Ενδεικτική αρθρογραφία μου για το θέμα:
Ενδοοικογενειακή Βία: πώς οφείλει να χειρίζεται η αστυνομία καταγγελίες γυναικών και παιδιών ΕΔΩ.
27χρονη γυναίκα, μητέρα ενός παιδιού κατέληξε μετά από αλλέπαλληλα χτυπήματα του συζύγου της με σκερπάνι ΕΔΩ.
Ένα ηχηρό μήνυμα κατά της ενδοοικογενειακής βίας ΕΔΩ.
Εσύ θα μπορούσες να ζεις με αυτόν τον φόβο; Μία συγκλονιστική κατάθεση ψυχής για το τραύμα της θυματοποίησης ΕΔΩ.
Βία κατά των γυναικών: η συγκλονιστική κατάθεση ψυχής θύματος βιασμού ΕΔΩ.
Γραμμές βοήθειας και στήριξης θυμάτων κακοποίησης:
- ΓΡΑΜΜΗ SOS: 15900
- Πανελλήνιος Σύλλογος Συμπαράστασης Κακοποιημένων Γυναικών Αθήνα: 210 3227167
- Κέντρο Ερευνών για θέματα Ισότητας: 210 38 98 000
- Καταφύγιο Γυναίκας Θεσσαλονίκη: 2310- 551041
- Στέγη Κακοποιημένης Γυναίκας & Ανήλικου Κοριτσιού Δήμος Θεσσαλονίκης 2310 528 483 και 2310 519 594
- Γραμμή SOS για την κακοποιημένη γυναίκα – Πάτρα 2610-390.961
- Γραμμή SOS για βία Ιωάννινα 26510-33033
- Γραμμή κατά της Οικογενειακής Βίας “ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ” SOS 800 11 88 881 από σταθερό χωρίς χρέωση SOS: 210 77 86 800 Από κινητό με χρέωση.
Εξαιρετικό και το κείμενο της Κατερίνας Ανωγιαννάκη «Δέχομαι»
Φωτογραφία: Walter Richard Sickert «The Camden Town Murder», Oil paint on canvas, Yale Center for British Art, Paul Mellon Fund B1979.37.1 © Estate of Walter R. Sickert / DACS
πηγή: postmodern.gr
0 Σχόλια