Η Άνοιξη - Του Κωνσταντίνου Τζέκη

Δειλά-δειλά, μετά τις χειμωνιάτικες βροχές, η αμυγδαλιά, μας προειδοποίησε πρώτη και σε συνέχεια ο οργασμός της φύσης, ότι και φέτος, ήρθε επιτέλους η Άνοιξη,


Μαζί με την βιαστική αμυγδαλιά, μας δημιουργούν αισθήματα αναγέννησης και ελπίδας, οι φουσκοδεντριές των  οπορωφόρων δένδρων,  το ξάφνιασμα του κότσυφα,  που διαλαλεί τα κάλλη του για να βρει νέα  σύντροφο, ενώ σε λίγο θα χαμογελάσουν οι έρημες χελιδονοφωλιές, θα χτυπήσουν τα σήμαντρα των φωλιών του πελαργού, στο καμπαναριό, ο κούκος κρυμμένος στα παχιά άνθη της βιαστικής κερασιάς και το αηδόνι, που υμνεί με την κελαριστή φωνή του την επιστροφή της Περσεφόνης, στη γη, από τη σκοτεινιά του Άδη.


Είναι κάτι νύχτες, γλυκές και μεθυσμένες, απ’ τα πρώιμα αρώματα, που έκρυβε η φύση στο σφραγιστό ταγάρι της, ολάκερο το χειμώνα.

Είναι κάτι κοπέλες, που ξεπροβάλουν απ’ τις γωνίες ντυμένες ανάλαφρα, βιαστικά ανθισμένες κι’ αυτές, σαν τις τρελές αμυγδαλιές.

Είναι κάτι δειλινά, μαβιά και τουρκουάζ  πλεγμένα με ότι χρώμα εμπνεύσθηκε ο χρωστήρας του καλύτερου ζωγράφου, στο σύμπαν.

Είναι και κάτι ψυχές, που διαισθάνονται και οσμίζονται την Άνοιξη, αλλά δυστυχώς και άλλες, που περνούν μακρά περίοδο κρύου χειμώνα. Με τα κλαριά τους ανίκανα να θρέψουν λουλούδια και πράσινα φύλλα, σαν τα ξερά κλωνάρια της αφρόντιστης  ακακίας, στο μετερίζι του γκρεμού.

 Μαζί με όλα αυτά,  είναι και κάποιοι ξενέρωτοι,  που επιμένουν να μας κρατούν δεμένους, με βουλωμένα αυτιά και παρωπίδες, στα ξάρτια του Οδυσσέα, για να μην ακούσουμε τις σειρήνες, με τη μορφή του βόμβου της μέλισσας, καθώς μας πλησιάζει, να γευτεί το μπουμπούκι, που πρόωρα κρεμάσαμε στο πέτο μας.

Εμπρός, λοιπόν, η φύση μας καλεί, να αναζωογονηθούμε, σαν την Άνοιξη, να ντυθούμε, με όλα τα χρώματα της ίριδας και να τρέξουμε, στα πράσινα λιβάδια.

Μας καλεί, να προτάξουμε την ελπίδα και το όνειρο στις αξίες της ζωής μας και όχι τη μιζέρια και την κακομοιριά.

Μας καλεί, να ξαναγεννηθούμε, σαν το ταπεινό χαμομήλι, που το πατούν συνεχώς και αυτό σε πείσμα όλων των δυσμενών στοιχείων, που το καταπιέζουν, ξανανθίζει ευωδιαστό και ανεμίζει στο πρωινό αεράκι της Άνοιξης.

Εμπρός λοιπόν……


_