ρητά αναφέρεται:
«….Πορευόμενοι πάντα με δημοκρατικές αρχές και αξίες,
δημιουργούμε την Πανελλήνια Συνδικαλιστική Κίνηση «ΕΝ.Α.» και έχοντας ως
μοναδικό σκοπό την προστασία των δικαιωμάτων των συναδέλφων, την αναγνώριση από
την Πολιτεία του λειτουργήματος που επιτελούμε, την θωράκιση του
αστυνομικού και του σημαντικού θεσμικού ρόλου που αυτός διαδραματίζει στην
κοινωνία, θα αγωνιστούμε διεκδικώντας τη θέση που αξίζει να έχει σε αυτήν ο
Έλληνας αστυνομικός.
Η εμπιστοσύνη, ο αλληλοσεβασμός και η εντιμότητα θα διέπουν
τη θεσμική μας λειτουργία.
Απαλλαγμένοι από αλλότριες εξαρτήσεις και δεσμευμένοι μόνο
από την επίλυση των προβλημάτων σου και το δικαίωμα του πολίτη στην ασφάλεια,
θα σταθούμε θεματοφύλακες της ισονομίας και της εφαρμογής των κανόνων δικαίου,
δείχνοντας μηδενική ανοχή σε τυχόν αυθαιρεσίες είτε της Φυσικής, είτε της
Πολιτικής Ηγεσίας.
Με ενότητα και αγωνιστική καθαρότητα θα αντισταθούμε στις
επιβουλές ξένων και εγχώριων συμφερόντων.
Δεν θα παρακολουθήσουμε ανούσιες μικροσυνδικαλιστικές κόντρες
και διαδικτυακές αντιπαραθέσεις, που τόσο πίσω μας έχουν γυρίσει και τόση
ζημιά έχουν προκαλέσει στο Συνδικαλιστικό Κίνημα….»
Σε ολόκληρη την συνδικαλιστική μου πορεία , όλα τα παραπάνω
δεν ήταν ποτέ για εμένα απλά μαύρα γράμματα σε άσπρο χαρτί, αλλά αντιθέτως
αποτυπώνουν επακριβώς τις αρχές της συνδικαλιστικής ηθικής που με διέπει.
Θέτοντας λοιπόν την υπογραφή μου μεταξύ των υπολοίπων,
θεωρούσα και συνεχίζω να θεωρώ ότι τα αναγραφόμενα στην ιδρυτική διακήρυξη
είναι αδιαπραγμάτευτοι όροι ενός «συμβολαίου» το οποίο συνυπέγραψα.
Δυστυχώς στην πορεία η συλλογικότητα στη λήψη των αποφάσεων
έχει εκλείψει και η δημοκρατική λειτουργία έχει μετατραπεί από συγκριμένα
πρόσωπα σε καθεστώς ολιγαρχικό.
Τα υποσχόμενα δε, περί μοναδικού σκοπού της λειτουργίας μας,
παραγωγικού έργου και αποχής από ανούσιες μικροσυνδικαλιστικές κόντρες
και διαδικτυακές αντιπαραθέσεις, που τόσο πίσω μας έχουν γυρίσει και τόση
ζημιά έχουν προκαλέσει στο Συνδικαλιστικό Κίνημα, απέχουν τελικά αρκετά μακριά
από τις πράξεις, για τις οποίες η αλήθεια είναι ότι όχι μόνο δεν ερωτήθηκα αλλά
ούτε και γνώση είχα παρά μόνο όταν αυτές ήδη αναρτούνταν στο διαδίκτυο.
Συμπληρωματικά όλων των παραπάνω, ακολούθησε η ενσάρκωση της
«θεσμικής εκτροπής» εκ μέρους του επικεφαλής της παράταξης ΕΝ.Α., όταν
στερώντας μου αυθαίρετα και μονομερώς το δικαίωμα μου στη γνώση και τη
συμμετοχή μου, κατάθετε επίσημες προτάσεις του ΕΝ.Α. προς το Δ.Σ. της
Ομοσπονδίας.
Πέραν όλων των άλλων που διημείφθησαν το τελευταίο χρονικό
διάστημα και με βρίσκουν να διαφωνώ με τέτοιου είδους πρακτικές, ήρθε και το
«κερασάκι στην τούρτα» να «εγκαλούν» και να επιτίθενται φραστικά σε
Πρωτοβάθμιες Ενώσεις (μεταξύ των οποίων και στην Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων
Ροδόπης της οποίας τυγχάνω μέλος της και διετέλεσα επί εννέα χρόνια Πρόεδρός
της) απευθύνοντας προσβλητικούς χαρακτηρισμούς με αφορμή το γεγονός ότι ζήτησαν
την συνδρομή της Ομοσπονδίας για την επίλυση των θεμάτων των μελών τους (αναφαίρετο δικαίωμά τους που προβλέπεται
στο άρθρο 6 παρ. 6 εδαφ. Γ.) , μη σεβόμενοι το επίσης αναφαίρετο δικαίωμα
της αυτονομίας στην δράση των Πρωτοβάθμιων Ενώσεων .
Άποψη δική μου είναι ότι ωφέλιμοι για το Συνδικάτο και για
τον συνάδελφο γινόμαστε μέσω του έργου μας και όχι μέσω της στείρας κριτικής μας στο έργο των άλλων. Ακόμη και η
κριτική όμως διέπεται από κανόνες τους οποίους οφείλουμε να μην παραβιάζουμε.
Αφού λοιπόν η δημοκρατία έχει μετατραπεί σε ολιγαρχία, οι
αποφάσεις έπαψαν να είναι συλλογικές και η τακτική που ακολουθείται εδώ και
μήνες έγκειται στο να αποφασίζει ο επικεφαλής με 2-3 ημετέρους του, αρχικά
αγνοώντας και εν συνεχεία στερώντας ακόμη και το δικαίωμα έκφρασης άποψης περί
των δημοσίως « σερβιρισμένων» ως δήθεν
συλλογικές αποφάσεις της συντονιστικής επιτροπής του «ΕΝ.Α.», σαφώς δεν μπορούμε
να μιλάμε ούτε για ενότητα, ούτε για αγωνιστική καθαρότητα, ούτε για
εμπιστοσύνη, ούτε για αλληλοσεβασμό, ούτε φυσικά για σεβασμό στις αρχές της
δημοκρατίας.
Επειδή όμως όλα αυτά
ήταν όροι του «συμβολαίου» που συνυπέγραψα και επειδή μονομερώς
αθετήθηκαν και παραβιάστηκαν…
Είμαι υποχρεωμένη
τόσο απέναντι στους συναδέλφους που πίστεψαν σ΄ εμένα
και στήριξαν με την ψήφο τους την εκλογή μου στο Διοικητικό Συμβούλιο της
Π.Ο.ΑΣ.Υ.
‘όσο απέναντι σε όλους τους συναδέλφους που τα συμφέροντά
τους εκπροσωπώ και για τα δικαιώματά τους αγωνίζομαι
αλλά και απέναντι στις ολότελα δημοκρατικές προσωπικές μου
αρχές και αξίες
να αποχωρήσω από την Πανελλήνια Συνδικαλιστική Κίνηση
«ΕΝ.Α.».
Την αποχώρησή μου αυτή γνωστοποιώ δημόσια με την παρούσα
αυτή Ανοιχτή Επιστολή και δεσμεύομαι ότι θα συνεχίσω ως καλός στρατιώτης να
αγωνίζομαι για την συναδέλφισσα και τον συνάδελφο , υπερασπιζόμενη τα
δικαιώματά μας, το συνδικαλιστικό μας κίνημα, την συλλογικότητα, την ενότητα,
την δημοκρατία.
Δεσμεύομαι ότι θα συνεχίσω να στηρίζω οποιαδήποτε συλλογική
απόφαση που έχει ληφθεί από τα θεσμικά όργανα με γνώμονα το καλό των συναδέλφων
και θα μάχομαι για την υλοποίησή της .
Δεσμεύομαι ότι δεν θα δεχτώ ποτέ να στηρίξω αποφάσεις που
δεν πάρθηκαν από συλλογικά όργανα και υποκρύπτουν εξυπηρέτηση προσωπικών
φιλοδοξιών.
Δεσμεύομαι ότι θα συνεχίσω να καταβάλω προσπάθειες ώστε να
υπηρετώ παραγωγικά το Συνδικάτο μας και τον συνάδελφο, μακριά από στείρες αντιπαραθέσεις.
Εύχομαι σε όσες δημοκρατικές δυνάμεις, υπάρχουν στους
κόλπους του ΕΝ.Α. , καλούς Συνδικαλιστικούς αγώνες.
Αθήνα 02
Νοεμβρίου 2018
_
0 Σχόλια