Είναι κοινά αντιληπτό πως όσο μεγαλύτερη ασφάλεια νοιώθουμε,
τόσο πιο ελεύθερα λειτουργούμε. Και αντίστροφα: Όσο μεγαλύτεροι είναι ο φόβοι
μας, τόσο λιγότερη είναι η ελευθερία μας. Και αυτό αφορά κάθε μορφής και κάθε
αιτίας ανασφάλεια. Κυρίως, μάλιστα, τη φοβία για τα οικονομικά μας, τη δουλειά
μας, τη ζωή και την περιουσία μας. Πεδία δηλαδή που σήμερα, μας βασανίζουν
καθημερινά όλους. Και, για όλα αυτά, δεν μπορεί ούτε να εφησυχάζουμε, ούτε να
αδρανούμε. Οφείλουμε – και είναι χρέος της Πολιτείας και της πολιτικής – να
αναπτύξουμε στοχευμένες πολιτικές για τη στήριξη των οικονομικά αδύναμων, την
προστασία απέναντι σε φυσικές καταστροφές, την πάταξη της εγκληματικότητας,.
_
Γράφει ο Σταύρος Καλαφάτης
Δυστυχώς, σήμερα απέχουμε πολύ από όλα αυτά. Σχεδόν
καθημερινά, το αστυνομικό δελτίο επισημαίνει πως η ανομία βασιλεύει παντού στη
χώρα. Τα «δικά τους παιδιά» κάνουν πάρτι με μολότοφ και πέτρες. Ο επίσημος
«αγαπημένος» της νέας αριστεράς, ο Ρουβίκωνας, σπάει κάθε ρεκόρ ασυδοσίας. Τα
Πανεπιστήμιά μας έγιναν άσυλο ανομίας και όχι ιδεών. Ολόκληρες συνοικίες, στην
Αττική και τη Θεσσαλονίκη, έγιναν «άβατα» για τους πολίτες. Οι ληστείες, οι
διαρρήξεις και οι κλοπές έγιναν «τσουνάμι» στις πόλεις και τα χωριά μας. Και
την ίδια ώρα εκατοντάδες κακοποιοί, δολοφόνοι, βιαστές και καταχραστές δημοσίου
χρήματος, βγαίνουν από τις φυλακές, με διαβατήριο το νόμο Παρασκευόπουλου. Οι
κακοποιοί αποθρασύνονται και όλοι οι άλλοι νιώθουμε παντού απροστάτευτοι.
Μπροστά σε όλα αυτά, οφείλουμε πρωτ’ απ’ όλα, να πούμε ένα
μεγάλο ευχαριστώ στον αστυνομικό, στο παιδί της διπλανής πόρτας, που ξενυχτά
και διακινδυνεύει για τη δική μας ασφάλεια. Οφείλουμε ταυτόχρονα να
καταδικάσουμε κάθε προβοκάτσια της κυβέρνησης σε βάρος των Σωμάτων Ασφαλείας.
Αλλά και τις ιδεοληψίες, τις αντιλήψεις και τις ενοχές που διαμορφώνουν τις
αποφάσεις της στα ζητήματα ασφάλειας. Κυρίως, μάλιστα, γιατί άνοιξε τις πόρτες
αποφυλάκισης εγκληματιών, γιατί κατάργησε την ομάδα ΔΕΛΤΑ και αποδυνάμωσε τη
ΔΙΑΣ, γιατί άφησε τα σώματα ασφαλείας χωρίς αξιόμαχο εξοπλισμό, γιατί μετέτρεψε
το πανεπιστημιακό άσυλο σε ασυλία των παρανόμων, γιατί οδηγεί σε απαξίωση όλες
τις δομές ασφάλειας και δικαίου.
Είναι υποχρέωσή μας να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αφήσουμε
τις πρακτικές αυτές στο παρελθόν. Να μην μπολιάσουν την κοινωνία. Να μην
πιστέψουν οι πολίτες πως τίποτε δεν αλλάζει. Να μην αποδεχτούμε την αντίληψη
πως οφείλουμε να ζούμε με το φόβο. Αλλά να αντιδράσουμε. Όλοι μαζί. Έτσι, ώστε
να επαναφέρουμε τη χώρα στην κανονικότητα. Να αναβαθμίσουμε τις κρατικές δομές
για να ανταποκρίνονται στο χρέος τους. Να χτίσουμε κράτος δικαίου, που να
στέκεται δίπλα στους πολίτες. Να τους προστατεύει στις δύσκολες στιγμές. Να
παρέχει υψηλής ποιότητας υπηρεσίες Παιδείας και Υγείας. Και, βέβαια, να εγγυάται
ασφάλεια για όλους.
Μην κάνουμε, ωστόσο, λάθος. Τα τραγικά γεγονότα που βιώσαμε
πρόσφατα, με τους 23 νεκρούς στη Μάνδρα και τους 99 στο Μάτι, δεν επιβεβαιώνουν
απλά και μόνο την ανεπάρκεια των κρατών δομών, αλλά και το έλλειμμα ηγεσίας. Η
δήθεν σύσκεψη της 23ης Ιουλίου, όταν όλοι προσποιούνταν πως δεν ήξεραν για
νεκρούς και συζητούσαν περί ανέμων, καταδεικνύει την αλήθεια αυτή. Είναι ο
καθρέφτης μιας κυβέρνησης που δείχνει ανικανότητα, θράσος, αναλγησία, κυνισμό.
Είναι η έμπρακτη απόδειξη πως η κυβέρνηση χάθηκε στο δρόμο, πνίγηκε στη Μάνδρα
και κάηκε στο Μάτι.
_
0 Σχόλια