Η “θεαματική” τιμωρία παιδιών στο youtube - της Αγγελικής Καρδαρά

Μια πολύ επικίνδυνη τάση καταγράφεται στο διαδίκτυο (ευτυχώς, όχι στη χώρα μας και ελπίζω να μην αντιμετωπίσουμε ποτέ την ακραία αυτή συμπεριφορά), με γονείς που εξευτελίζουν τα παιδιά

τους τα οποία έκαναν bullying σε συμμαθητές τους, τιμωρώντας τα με πολύ σκληρό και βίαιο τρόπο και αποτυπώντας σε βίντεο την τιμωρία. Το βίντεο ανεβαίνει στο youtube και ασφαλώς μέσα σε χρόνο-αστραπή “ταξιδεύει” σε όλο τον κόσμο και παρουσιάζεται στα ΜΜΕ, διεθνώς.

Βίντεο με πατέρα που αναγκάζει τον γιο του να πηγαίνει κάθε μέρα τρέχοντας στο σχολείο, ακόμα και όταν βρέχει, ενώ εκείνος τον ακολουθεί με το αυτοκίνητο και καταγράφει τη διαδρομή του ανηλίκου, μητέρα που ξυρίζει τα μαλλιά της κόρης της, πατέρας που αναγκάζει τον γιο του να περπατάει στους δρόμους με πινακίδα που γράφει ότι είναι εκφοβιστής/bully και άλλες παρόμοιες “θεαματικές” τιμωρίες βλέπουν το φως της δημοσιότητας, μέσω του διαδικτύου προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις, από επιδοκιμασίες μέχρι κατακραυγή.

Τολμώ να χαρακτηρίσω την πράξη των γονέων, οι οποίοι τιμωρούν με ακραίους τρόπους και μέσα τα παιδιά τους, φρικτή και απαράδεκτη και να υπογραμμίσω ότι αντίστοιχες συμπεριφορές εκθέτουν σε κίνδυνο την ανηλικότητα. Στη βία Δεν απαντάμε με βία!! Το μήνυμα που περνάνε, εκείνη την ώρα, στα παιδιά τους και στο σύνολο της κοινωνίας είναι λανθασμένο και δύνατα να λάβει πολύ επικίνδυνες διαστάσεις και προεκτάσεις, καθώς οδηγεί στη στρεβλή αντίληψη ότι τα πρόβληματα και τις δύσκολες καταστάσεις στη ζωή τις αντιμετωπίζουμε με βία, με σκληρότητα ακόμα και με πρωτοφανή αγριότητα και βαρβαρότητα.

Επομένως, το μήνυμα που αυτοί οι γονείς επιλέγουν να περάσουν συνοψίζεται σε δυο σημεία, πρώτον στο να συνεχίσουν τα παιδιά να είναι εκφοβιστές/τραμπούκοι και δεύτερον, στο ότι η καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δεν έχει σημασία και εν τέλει είναι θεμιτή και αναγκαία. Συνεπώς, έχουμε να κάνουμε με καταστρατήγηση των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του ατόμου.

Επίσης, ένα σημείο που πρέπει να αναδειχθεί σχετικά με τόσο σκληρές, έως και απάνθρωπες, τιμωρίες είναι ότι ενδεχομένως αποτυπώνει τις ενοχές των ίδιων των γονέων, οι οποίες πηγάζουν από την αδυναμία τους να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα προβλήματα και τελικά, θα έλεγα, ότι αυτού του είδους οι τιμωρίες ερμηνεύουν γιατί το παιδί λειτουργεί εκφοβιστικά.

Εάν πραγματικά ένας γονιός επιθυμεί να συμβάλλει στην αντιμετώπιση του προβλήματος και να δείξει στο παιδί τις συνέπειες της πράξης του, μπορεί να διδάξει στο παιδί του τη δύναμη της αγάπης και της προσφοράς. Ενδεικτικά, αναφέρω: μπορεί το παιδί, συνοδευόμενο από τους γονείς του, να επισκεφτεί το άλλο παιδί για να του ζητήσει συγγνώμη ή να καλέσουν το παιδάκι στο σπίτι για να γνωριστούν καλύτερα και να μοιραστούν όμορφες στιγμές. Άλλο ενδεικτικό παράδειγμα να επισκεφτούν ένα ορφανοτροφείο και να προσφέρουν χρήματα και δώρα ή να κάνουν μια δωρεά στο σχολείο χρήσιμη για όλη τη μαθητική κοινότητα και τόσες άλλες θετικού περιεχομένου πράξεις που θα μπορούσε ο γονιός να σκεφτεί για να δείξει στο παιδί του πρώτον, ότι ο εκφοβισμός, σε κάθε έκφανση και μορφή, είναι κατακριτέος και δεύτερον, πόσο όμορφο και σπουδαίο είναι να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας με θετικούς τρόπους.

Συνοψίζοντας, το παιδί πρέπει να σταματήσει να φέρεται εκφοβιστικά όχι γιατί φοβάται τη σκληρή τιμωρία του γονιού, αλλά γιατί κατανοεί την έννοια του σεβασμού στον συνάνθρωπο, την ατομική αξία και τη δύναμη της αγάπης και της αποδοχής. Εδώ όμως έγκειται η ευθύνη των γονέων και της εκπαιδευτικής κοινότητας να δώσουν σε όλα τα παιδιά ιδανικά και αξίες, να τους περάσουν σημαντικά μηνύματα ζωής, να τα βοηθήσουν να διαχειρίζονται αποτελεσματικά τις δύσκολες καταστάσεις στην καθημερινότητά τους και τα αρνητικά συναισθήματα που ένα παιδί δύναται να βιώνει και να τα στηρίξουν ουσιαστικά.

Θα ολοκληρώσω το σημερινό μου άρθρο με μια αναφορά στις πολύ επικίνδυνες διαστάσεις που έχει λάβει, ιστορικά, η “θεαματική” τιμωρία. Είναι αξιοσημείωτο ότι η τιμωρία ξεκίνησε να έχει τον χαρακτήρα του θεάματος, με σκοπό να αποτρέψει τα μέλη της κοινωνίας από εγκληματικές πράξεις, αχρηστεύοντας τον δράστη. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα “θεαματικής” τιμωρίας ήταν η καταδίκη στην Γαλλία στις 2 Μαρτίου του 1757 του πατροκτόνου Damiens, ο οποίος έπρεπε να ομολογήσει δημόσια τα σφάλματά του στην κύρια πύλη της Εκκλησίας των Παρισίων, όπου τον οδήγησαν με κάρο, γυμνό και μ’ έναν αναμμένο κέρινο δαυλό στο χέρι που ζύγιζε 2 λίβρες. Αποκορύφωμα του δράματος ήταν η απόφαση να διαμελιστεί από 4 άλογα και τελικά να αποτεφρωθεί…

Bλ.σχετικά το άρθρο μου με τίτλο “Θεαματική τιμωρία και καταπολέμηση του εγκλήματος” εδώ http://www.postmodern.gr://theamatiki-timoria-ke-katapolemisi-tou-egklimatos

Ωστόσο, όπως η ίδια η ιστορία έχει δείξει η τιμωρία ως θέαμα δεν μπορεί να επιτύχει τον σκοπό της πρόληψης, ούτε της αποτροπής της εγκληματικότητας. Αντίθετα, εθίζει στην εικόνα της βίας και οδηγεί ακόμα και στα αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Όσον αφορά την ανηλικότητα, το μήνυμά μας πρέπει να είναι ηχηρό και σαφές: “όχι τιμωρίες που έχουν τον χαρακτήρα του θεάματος, καλλιεργούν και αναπαράγουν τη βία”!! Ας προστατεύσουμε την ανηλικότητα στην πράξη και όχι μόνο στη θεωρία!!

aggelikikardara.wordpress.com

_