Άλλαξε ο Μανολιός - του Κωνσταντίνου Τζέκη

Ανακοινώθηκε η νέα ονομασία της Πολιτικής Προστασίας. Εξαγγέλθηκε δια Πρωθυπουργικού στόματος η δομή του νέου Εθνικού φορέα αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών, προϋπολογισμού

πεντακοσίων εκατομμυρίων, παρακαλώ, και όλοι χειροκροτήσαμε και πήγαμε για ύπνο ήσυχοι ότι στην επερχόμενη καταστροφική μανία της φύσης, όλα θα είναι σύγχρονα και αποτελεσματικά. Μέχρι και Γερμανό καθηγητή προσλάβαμε, ειδικό για τις πυρκαγιές.

Δημιουργούνται, σύμφωνα με την εξαγγελία, δύο υδροκέφαλα κέντρα αποφάσεων, αλλά χωρίς καθετοποιημένη δομή εφαρμογής των εντολών τους. Ουσιαστικά δημιουργείται ένας ή περισσότεροι εγκέφαλοι χωρίς χέρια και πόδια.

Σ’ όλη αυτή την αξιοπρόσεκτη προσπάθεια, να καμφθούν οι δυσμενείς εντυπώσεις από τα καταστροφικά αποτελέσματα της πυρκαγιάς, που κατάκαψε την ανατολική Αττική, λείπουν βασικοί παράγοντες, που το κράτος, δεν μπορεί, να τους ρίξει στο τραπέζι.

Ο βασικότερος παράγοντας είναι η αλλαγή του κράτους. Από την εποχή του Τρικούπη το κράτος είναι σχεδιασμένο προσωποκεντρικά και στηρίζεται όχι στην αξιοποίηση των προσοντούχων στελεχών του, με τη μεταβίβαση σημαντικών αρμοδιοτήτων, αλλά στην αρμάδα των συμβούλων του Πρωθυπουργού, που είναι συνήθως κομματικοί ή του φιλικού ή συγγενικού, περιβάλλοντός του.

Έτσι θα πρέπει να δώσει εντολή ο εκάστοτε Πρωθυπουργός να συνεργασθούν δύο ή περισσότεροι φορείς ή ακόμη και  Υπουργεία. Αν είναι ώρες ευθύνης ακατάλληλες, την εντολή υποκαθιστώντας τον Πρωθυπουργό την δίνει ο στενός του σύμβουλος. Θυμηθείτε πριν λίγα χρόνια μια σύζυγο Πρωθυπουργού, που διοικούσε από το παραβάν το κράτος.

Καταφανώς υπάρχει μια δυσκινησία και πιθανή καθυστέρηση στη λήψη επειγουσών και σπουδαίων αποφάσεων.

Η αποκέντρωση είναι ένα άψυχο ευχολόγιο, αφού και η νέες Αυτοδιοικητικές μονάδες (Περιφέρειες κλπ), σε όλα τα σπουδαία ζητήματα  υπάρχουν να κουβαλάνε μόνο νερό και να αναλαμβάνουν ευθύνες χωρίς βασικά εφόδια.

Δεύτερο πρόβλημα είναι η δομή του κράτους. Η εφαρμογή των σπουδαίων και επειγουσών μέτρων για την προστασία του πληθυσμού, είναι δοσμένη στην τοπική αυτοδιοίκηση. Χωρίς δικό της προϋπολογισμό, χωρίς μηχανισμό ανάκλησης προσωπικού και φυσικά χωρίς τέτοιο νομοθετικό πλαίσιο, σε ώρες αργίας, πως θα κληθεί να συνεισφέρει ο ταλαίπωρος Δήμαρχος; Μια λύση είναι να πούμε την πυρκαγιά να ξεσπάσει ώρες που οι Δήμοι εργάζονται, ή τον σεισμό να ταρακουνήσει πρωινές ώρες και βασικά όχι τα Σαββατοκύριακα. Θα πρέπει να μην ξεχνάμε, τον υπάλληλο του Δήμου που την κοπάνησε αφού τελείωσε το ωράριό του!!

Τρίτο πρόβλημα είναι η συμμετοχή του πολίτη. Για χρόνια ο εθελοντισμός είναι στην απέξω, χωρίς προϋπολογισμό, χωρίς μέσα, χωρίς εφόδια, χωρίς υλικά και στηρίζεται στην τρέλα κάποιων που πιστεύουν στην κοινωνική προσφορά και αλληλεγγύη. Το κράτος  βλέπει τις εθελοντικές οργανώσεις με το μακαρόνι από μακριά και ύποπτα, διάπραξης ατασθαλιών. Προφανώς συγχέει αυτές που δημιουργούνται για να τσακίζουν τις επιχορηγήσεις με τις εθελοντικές οργανώσεις κοινωνικής αλληλεγγύης και προσφοράς. Στην Κασσάνδρα αίφνης, ο Θέμις Ιερισσιώτης , μαγαζάτορας, λειτουργεί τον απινιδοτή και επεμβαίνει να σώσει εμφράγματα. Το ζητούμενο είναι αν το κράτος μπορεί να αναλάβει αυτό το ευαίσθητο κομμάτι της υγείας ή τουλάχιστον θα πρέπει, να του πληρώνει την βενζίνη.

Υπάρχουν πολλά μικρά ή μεγάλα εμπόδια για να στήσουμε έναν μηχανισμό  που να αντιμετωπίζει τις επιπτώσεις από έκτακτες φυσικές καταστροφές.

Ας αρχίσουμε όμως από την αρχή. Αλλαγή σε όλα που έλεγε μόνο στα λόγια. και ο μακαρίτης ο Ανδρέας. Όχι πασαλείμματα.

 Αλλά σκέφτομαι αυτό το τέρας που λέγεται κράτος και καλό-συντηρεί κηφήνες και αρπακτικά ποιός θα το αλλάξει;

Κωνσταντίνος Τζέκης 

_