Μια μικρή σπίθα, μόνο - Του Κωνσταντίνου Τζέκη

Πέρασε και αυτό. Όπως τόσα και τόσα γεγονότα που σημάδεψαν την καθημερινότητα του Έλληνα. Περνάμε από το ένα στο άλλο γεγονός χωρίς καμία διακοπή ή έστω ένα μικρό διάλλειμα.

Μια μόνο μικρή σπίθα που άμυαλος ή βαλτός, ποιά είναι η διαφορά, κατάφερε να καταστρέψει ζωές και όνειρα εκατοντάδων ή χιλιάδων ανθρώπων.

Ο δράστης,  ίδιος ο χάροντας, αιματόβαψε μια ολόκληρη χώρα και τώρα κρυμμένος απολαμβάνει τα κατορθώματά του.

Ένα γεμάτο κοιμητήριο, μια πόλη φάντασμα, χαλάσματα παντού και σβησμένα όνειρα.  Θαμμένα στη στάχτη και στην καιόμενη σάρκα.

Θα ψάξουμε για τον εγκληματία, αλλά μάλλον αυτός είμαστε εμείς οι ίδιοι. Μια σπίθα φωτιάς μπορεί να προκαλέσει ένα μπουκάλι στις ακτίνες του ήλιου, μια μπαταρία που άχρηστη πετιέται στα σκουπίδια ή στο δάσος εκεί που πάμε μια βόλτα. Μια γόπα που θα πετάξουμε από το παράθυρο του αυτοκινήτου μας στα ξηρά χόρτα. Νάτην η φωτιά, νάτην η καταστροφή.

Άλλοτε ή μπορεί και σήμερα ακόμα, έκαιγαν τις καλαμιές και μαζί τους καίγονταν ελιές και μποστάνια και μελίσσια και αμπέλια και οπωροφόρα αλλά και σπίτια. Επί σειρά ετών, το ίδιο τροπάριο.

Άλλες φορές το άναμμα φωτιάς να ψηθούν τα μπιφτέκια ή να ζεσταθούν τα βράδια παραθεριστές ή έτσι μωρέ για χαβαλέ και όποιον πάρει ο χάρος. Για την ακρίβεια η φωτιά. Που καμιά φορά σβήνει μόνο όταν δεν έχει τι να κάψει. Όπως τώρα.

Εμείς κρεμάσαμε στους πίνακες καταζητούμενων τη φωτογραφία του δράστη. Όταν ξεμακρύναμε διαπιστώσαμε ότι ήταν η δική μας φωτογραφία και τρέξαμε εναγώνια να την καταστρέψουμε. Όμως ποιά η διαφορά.

Ήμασταν και θα είμαστε εκείνα τα τερατώδη ανθρωποειδή που καταστρέφουν την ίδια τους τη φωλιά. 

Ύστερα θα κλαίμε για βοήθεια. Για ελεημοσύνη. Για έλεος.

Μήπως είναι καιρός να καταστραφούμε να έρθουν άλλοι απολίτιστοι στη θέση μας; Μπορεί και σίγουρα θα είναι καλύτεροι από εμάς. Πολύ καλύτεροι.

 

_