Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, που λόγω του επαγγέλματός
τους και της εισβολής της εικόνας των τηλεοράσεων στα σπίτια μας, γίνονται τόσο
οικείοι, που σχεδόν αποτελούν μέλη των
οικογενειών μας.
Αυτοί είναι οι διάσημοι ποδοσφαιριστές, οι ηθοποιοί, οι
παρουσιαστές των ΜΜΕ, οι τραγουδιστές και βέβαια οι καθημερινοί μαϊντανοί
πολιτικοί που συμπληρώνουν τις παρέες των πρωινάδικων και το μόνο μήνυμα που στέλνουν, είναι, ότι ξυπνάνε και
αυτοί νωρίς όπως οι άλλοι θνητοί.
Συμπεριφορές και δηλώσεις τέτοιων προσώπων επηρεάζουν τους
θαυμαστές τους και γιατί όχι, με τον μιμητισμό τους, υποδαυλίζουν ενέργειες,
που ίσως η κοινωνία σε άλλους χρόνους
τις αποδοκίμαζε.
Έτσι, αφού η αναγνωρισημότητα τους μπορεί να στηρίζεται σε κάποιο
ταλέντο που το κατασπατάλησαν ή μπορεί να είναι συμπτωματική ας
σιωπούν τουλάχιστον για να μην μοιάζουν
με μούμιες του Φαραώ ή με απολιθώματα μιας εποχής που κρατούσαν τον κόσμο στα
χέρια τους και με τις αδυναμίες τους εξαφάνισαν και το τελευταίο ίχνος
αξιοπρέπειάς τους.
Όταν εμφανίζεται λοιπόν στην τηλεόραση ένας πασίγνωστός
Μαραντόνα και
μοιάζει με σκιά του παρελθόντος, χωμένος στη νιρβάνα της κόκα, που τον
κατάστρεψε και γελοιοποιείται, με συμπεριφορές πιθήκου και εμείς γελάμε με το
απολίθωμα που ήταν άλλοτε ζογκλέρ του
ποδοσφαίρου που γοήτευε τα γήπεδα, θα πρέπει όλους να μας προβληματίσει και να
μας κατηχήσει.
Να κατηχήσει εκείνα τα παιδιά του αλληθωρίζουν στην ουτοπία
του ψεύτικου παράδεισου που υπόσχεται κάτι το διαφορετικό και μόνο οδύνη και
ξεπεσμό αφήνει στο διάβα του. Σαν τον Μαραντόνα, σαν τον κάθε Μαραντόνα που
εγκλωβίζεται σε σιδερόφρακτα αόρατα τείχη και όσο περνάει ο καιρός τόσο
ξεθωριάζει η ζωή του και τόσο σκουραίνει η αυγή του.
Μια αυγή με
συρματοπλέγματα που δεν τα υπερβαίνεις αν δεν θέλεις. Τραγική ειρωνεία γι’ αυτό
το πάλε ποτέ ίνδαλμα εκατομμυρίων φιλάθλων. Τόσο μαχητής όσο τουλάχιστον
φάνταζε στα γήπεδα, τόσο αδύναμος και ερπετό στην πραγματικότητα είναι.
Ας τον
χαίρονται αυτοί που τον έκαναν Θεό. Ένα Θεό από λάσπη και βούρκο. _
0 Σχόλια