Ξανά στο στρατόπεδο ύστερα από σαράντα χρόνια

Ταξίδι στο χρόνο είχαν την ευκαιρία να κάνουν περισσότεροι από 70 οπλίτες και αξιωματικοί που υπηρέτησαν στο 294 ΤΕΧ στις Καλυθιές της Ρόδου, καθώς χθες συναντήθηκαν και πάλι στο
στρατόπεδο τους όπου σε κλίμα συγκίνησης και νοσταλγίας αναβίωσαν τις στιγμές που είχαν περάσει εκεί 40 χρόνια πριν!

«Πρόκειται για μία εκδήλωση μνήμης - προσκύνημα στην Μονάδα που υπηρετήσαμε και τη φτιάξαμε εμείς στην ουσία, γιατί δεν υπήρχε εκεί Μονάδα», θα μας πει ο Πρόεδρος της επιτροπής διοργάνωσης Γιάννης Φουρλής, παλιός αξιωματικός του 294 με το βαθμό του υπολοχαγού τα έτη 1975 – 1977.

«Ξεκίνησε σαν ιδέα από τους κληρωτούς στρατιώτες που ήταν εκεί και αυτό είναι το πιο σημαντικό, ότι οι κληρωτοί στρατιώτες οι οποίοι υπηρέτησαν εκεί, περίπου από 20 – 24 μήνες ο καθένας, με αγάπη θυμούνται αυτή την περίοδο και ξεκινήσανε να οργανώνουν συγκεντρώσεις στη Μακεδονία ουσιαστικά. Πέρυσι συμμετείχαμε και εμείς και εκεί δώσαμε μία υπόσχεση ότι επόμενη συνάντηση θα γίνει στη Ρόδο στη Μονάδα μας»!
Και η υπόσχεση τηρήθηκε και έτσι προχθές περισσότεροι από 70 οπλίτες και αξιωματικοί που υπηρέτησαν πριν 40 χρόνια στο 294 ΤΕΧ στις Καλυθιές ταξίδεψαν από όλη την Ελλάδα στο νησί μας, μαζί με τις οικογένειές τους, για να δώσουν το παρών στο προσκύνημα αυτό που έγινε χθες στη Μονάδα τους!

Εκεί στις 10 το πρωί παρουσία του νυν διοικητή της 95 ΑΔΤΕ Υποστράτηγου Γρηγόρη Ρουμάνη, του προέδρου της Δημοτικής Κοινότητας Καλυθιών Μιχάλη Καφετζή και όλων των παλαιών στελεχών του στρατοπέδου (το οποίο πια δεν λειτουργεί) έγινε έπαρση της σημαίας μπροστά από το Ηρώο του 294, και εν συνεχεία λειτουργία στο Μοναστήρι της Αγίας Ελεούσας Καλυθιών που βρίσκεται στον ίδιο χώρο, ενώ ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση στο Ηρώο.
Αμέσως μετά αναγνώστηκε ο χαιρετισμός του τότε διοικητή του Ειδικού Μηχανοκίνητου Λόχου και μετέπειτα Υποδιοικητή Κωνσταντίνου Αργυρόπουλου, ο οποίος δεν κατάφερε να παραβρεθεί «σωματικώς» όπως ο ίδιος ανέφερε στο χαιρετισμό του αλλά ψυχικά, ήταν εκεί μαζί με τους παλιούς του συναδέλφους. Ο κ. Αργυρόπουλος αναφέρθηκε αναλυτικά και στη σημασία του Ηρώου που είχε κτιστεί στο στρατόπεδο.
Προηγουμένως το λόγο πήρε ο τότε διοικητής του Τάγματος κ. Χρήστος Μουστάκης ο οποίος αναφέρθηκε σε όλους αυτούς που πλέον δεν υπάρχουν, μεταξύ των οποίων και η μοναχή που τον καιρό εκείνο έμενε στο σπιτάκι δίπλα από το εκκλησάκι της Αγίας Ελεούσας.
Ρωτήσαμε τον κ. Ι. Φουρλή πώς νιώθει που μετά από τόσα χρόνια συναντάει πρόσωπα με τα οποία έχει βιώσει πράγματα –στιγμές;
«Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται! Είναι πραγματικά συγκινητικό όταν μετά από 40 χρόνια έρχεται κάποιος και σου λέει «γεια σου κ. Λοχαγέ» ή «γεια σου Γιάννη» με το μικρό σου όνομα και βλέπεις κάποιους συνομήλικούς σου τους οποίους είχες τότε στρατιώτες να σε αγκαλιάζουν και να σε θυμούνται με αγάπη. Είναι πάρα πολύ συγκινητικό»!

Αξίζει να σημειωθεί πως είναι η πρώτη φορά πανελληνίως, στρατιώτες που υπηρέτησαν τη θητεία τους σαν απλοί κληρωτοί στρατιώτες να θυμούνται μετά από 30-40 χρόνια το διοικητή, τους αξιωματικούς τους και να έρχονται για να τους τιμήσουνε κάνοντας όλη αυτή τη διαδρομή χιλιάδων χιλιομέτρων!
Ο Διοικητής του Τάγματος και μετέπειτα Διοικητής της ΑΔΤΕΑ
«Πρωταγωνιστικό» ρόλο στην όλη εκδήλωση είχε, όπως ήταν φυσικό, ο τότε διοικητής του Τάγματος και μετέπειτα διοικητής της 95 ΑΔΤΕΑ κ. Χρήστος Μουστάκης, ενώ το παρών έδωσαν μαζί του στις εκδηλώσεις και άλλοι αξιωματικοί της εποχής εκείνης όπως ο υπασπιστής και Διοικητής Λόχου Μπαξεβάνης Κώστας, ο Πολέντας Μανούσος από την Κρήτη, ο Γιάννης Βρόντος από το Παραδείσι, ο Αλέκος Χουλιαράς, ο Θεοχάρης Σεραφείμ και πολλοί έφεδροι αξιωματικοί οι οποίοι ήταν τότε στη Μονάδα και ήρθαν ως βαθμοφόροι της εποχής εκείνης.
Μιλώντας στην «Ροδιακή» ο κ. Μουστάκης εξέφρασε τη μεγάλη του χαρά και συγκίνηση λέγοντας χαρακτηριστικά:
«Εγώ από την ώρα που βρίσκομαι ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά- τα παιδιά μου(!)- συγκινούμαι και βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου! Νομίζω ότι βρίσκομαι 40 χρόνια πίσω, ότι ζω σε αυτό το στρατόπεδο! Τους βλέπω να εκτελούν τις διαταγές μου με προθυμία και ακρίβεια, να διασκεδάζουν, να εκπαιδεύονται, να εκτελούν βολές, να κυκλοφορούν στη Ρόδο, στα μικρονήσια, Καστελλόριζο και Χάλκη, γιατί το Τάγμα τότε είχε και δύο Φυλάκια, και να εισπράττω πάντοτε ευμενή σχόλια των κατοίκων της Ρόδου. Και κατόπιν αυτού χάνομαι και δεν ξέρω πότε θα ξαναγυρίσω στην πραγματικότητα!

Πόσα χρόνια υπηρετήσατε στο νησί μας;
Στο νησί υπηρέτησα τρία χρόνια στο 294 και άλλα δύο χρόνια ως στρατηγός – Διοικητής της ΑΔΤΕ. Αλλά τα χρόνια του Τάγματος δεν τα ανταλλάσσω!
Εκείνα είναι τα χρόνια!
Αν σας ρωτούσα ποιο είναι το πιο χαρακτηριστικό περιστατικό, συμβάν που σας έρχεται πολύ έντονα στη μνήμη από εκείνα τα χρόνια που υπηρετήσατε στη Μονάδα τι θα μου λέγατε;
Είναι τόσα πολλά που δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ!
Όμως μιλώντας για τη «πορεία» να σας πω ότι γινότανε μία διαγωνιστική πορεία όλων των Μονάδων, διήμερη, αποστάσεως 40 χιλιομέτρων από τα Κολύμπια μέχρι τα Καλαβάρδα μέσω Ελεούσας. Την πρώτη μέρα καλύψαμε 25 χιλιόμετρα με μέση ταχύτητα 6,1 χιλ. /ώρα με φορτίο.
Και τη δεύτερη μέρα 15 χιλιόμετρα με ταχύτητα 7,1 χιλ/ ώρα (ήταν η κατηφόρα προς Καλαβάρδα). Το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι αν κάποιος στρατιώτης ή αξιωματικός είχε πρόβλημα να βαδίσει, οι άλλοι του έπαιρναν το φορτίο, το όπλο του και τον έπαιρναν και στον ώμο! Από την Ελεούσα, τουλάχιστον 3-4 τους κουβαλήσαμε μέχρι τα Καλαβάρδα για να μην μείνει το Τάγμα πίσω. Σε όλη τη διαδρομή, ιδίως στο πεδινό τμήμα, τραγουδούσανε, συνθηματολογούσανε, είχαν βγει όλοι οι χωρικοί και χειροκροτούσαν και επευφημούσαν τους στρατιώτες επαναλαμβάνοντας το σύνθημά τους «Δύο – Εννέα – Τέσσερα»!
Εσείετο όλη η Ρόδος της πλευράς εκείνης από το σύνθημα αυτό!
Και βέβαια η Μονάδα βγήκε πρώτη.
Είχαμε επιθεωρήσεις, επισκέψεις, ενέργειες νύκτας… κάποτε κάναμε μία άσκηση στα Κολύμπια και ήταν τόσο ενθουσιασμένοι οι αξιωματικοί που μου ζήτησαν να ρίξουν «φωτιστικά», όχι μόνο φωτοβολίδες αλλά και με τους όλμους κ.λ.π.
Εγώ τους το επέτρεψα. Έγινε ο κακός χαμός και την ώρα εκείνη ερχόταν στο νησί το αεροπλάνο της Ολυμπιακής που έκανε δρομολόγιο οπότε μεταδίδει «πόλεμος στη Ρόδο»!
Άρχισαν να χτυπούν τα τηλέφωνα, με αναζητήσανε, μου ζητήσανε ευθύνες αλλά τελικά δεν με τιμωρήσανε αλλά με συνεχάρησαν διότι έκανε το Τάγμα μου αυτό που περίμεναν να κάνει αν συνέβαινε κάτι.