Ξυπόλητοι ήρωες - Tου Κωνσταντίνου Τζέκη

Πάνε εδώ και τριάντα χρόνια, που νεαρός τροχονόμος οδηγώντας το υπηρεσιακό αυτοκίνητο, ευρισκόμενος σε διαταγμένη υπηρεσία, συγκρούσθηκε μετωπικά με αντίθετα ερχόμενο αυτοκίνητο και σκοτώθηκε.

Η συμπεριφορά της πατρίδας, στις περιπτώσεις αυτές, ήταν και εξακολουθεί να είναι υποστηρικτική ή αδιάφορη ανάλογα με το βαθμό ευθύνης του υπαλλήλου. Κοντολογίς αν υπάρχει ευθύνη του υπαλλήλου, ο νεκρός πηγαίνει σαν το λαγό στο αμπέλι και η οικογένειά του είναι αβοήθητη. Αν δεν υπήρξε ευθύνη και το ατύχημα προήλθε από απρόβλεπτο λόγο, τότε και μόνο τότε η πατρίδα έρχεται αρωγός και παρήγορος. Για να κατανοηθεί ο απρόβλεπτος λόγος, είναι εκείνος, που ο παθών υπάλληλος δεν μπορούσε να προβλέψει, πριν το συμβάν. Δηλαδή: Οδηγεί ο υπάλληλος σε δρόμο και πέφτει ένας βράχος και καταπλακώνει το αυτοκίνητό του. Ο λόγος θανάτου είναι απρόβλεπτος. Αν όμως υπήρχε μια πινακίδα που προειδοποιούσε τους οδηγούς ότι υπάρχει κίνδυνος κατολίσθησης ο απρόβλεπτος λόγος πάει περίπατο.

Αυτά τα τερτίπια σκαρφίζονται οι ειδήμονες και δακρυρροούντες της εξουσίας την ώρα της ταφής, για να στείλουν στον αγύριστο τις οικογένειες των θανόντων, ένεκα της υπηρεσίας και κατά τη διάρκεια αυτής, στελεχών της πατρίδας, χωρίς τον απρόβλεπτο λόγο.

Με την αναγγελία του θανάτου ετοιμάζουν τα κουστούμια τους, που θα πρέπει να είναι μαύρα και αφού φορέσουν τη μάσκα του σπαρασσόμενου συμπαραστάτη του νεκρού, τον ονομάσουν ήρωα και τον δαφνοστεφανώσουν, εγκαταλείπουν τη χήρα και τα ορφανά στην ένδυα και την ορφάνια της, με μια φωτογραφία στο κάδρο, για να θυμούνται. Μόνο να θυμούνται νηστικοί και εγκαταλειμμένοι.

Με την αγγελία του θανάτου του Σμηναγού, η Βουλή έσπευσε να υιοθετήσει τα παιδιά του και η συνταξιοδοτική Διοικητική Εξέταση θα ψάχνει τον.....απρόβλεπτο λόγο.

Ενώ θα μπορούσε όλα να τα καλύπτει ο Νόμος. Με βούλα των μουσκεμένων από τα δάκρυα κονδυλοφόρων, με νόμο και όχι ζητιανιά και επαιτεία. Σαν αυτή της Βουλής, που αποφάσισε να υιοθετήσει τα παιδιά. Χωρίς ντροπή και χωρίς τσίπα.

Αυτά μου ήρθαν στο νου καθώς προσπάθησα νε θυμηθώ πόσες συνταξιοδοτικές ΕΔΕ έχουν συνταχθεί, ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρουν οι συντάκτες τους, κάτι που θα μπορούσε να κλείσει τα μάτια των ιεροεξεταστών που θα ήλεγχαν το πόρισμα και θα περνούσε κάποιος απρόβλεπτος λόγος για να αποκατασταθεί η οικογένεια του νεκρού. Διαφορετικά η θυσία θα ήταν χωρίς αντίκρισμα. Θα έμενε μόνο η σημαία στο φέρετρο για να θυμίζει ποιά χώρα παραπετάει τα παιδιά της αφού τα ονομάσει πρώτα ήρωες. 

Χάθηκε ο κόσμος αν έθεταν τους νεκρούς αυτούς σε ειδική επετηρίδα πεσόντων την ώρα του καθήκοντος και μισθοδοτούσαν κανονικά την οικογένεια των νεκρών; Χάθηκε ο κόσμος, αν με νόμο, αφιέρωναν οι Δήμοι ένα δρομάκι, ένα σοκάκι, μια  μικρή πλατεία στη μνήμη τους. Αν τους ανήγειραν με έξοδα του κράτους μια προτομή, αν βάφτιζαν ένα δημόσιο κτίριο με το όνομά τους;

Αλλά τι λέω. Εμείς αναστηλώνουμε ερείπια και αφιερώνουμε δρόμους και πλατείες Θεός φυλάξει στη Θάλλω, στην Αυξώ, στην Περσεφόνη, αρχαίες Θεές και χάριτες. Για τους σύγχρονους ήρωες θα μιλάμε τώρα; Ώρες είναι να βγουν μπροστά οι νεκροί από τους ενδοξότατους και  γενναιότατους καρεκλοκενταύρους.

Τους πρέπει τους φτωχούς νεκρούς η δόξα, η τιμή και η επιβράβευση; Να γίνουν αυτοί τα πρότυπα της νεολαίας; Πάει θα χαλάσει ο κόσμος.

Βρε Αθανάσιε Διάκε τι μας έκανες. Ούτε όσιο δεν σε ονοματίσαμε. Ήσουνα βλέπεις Διάκος. Χάθηκε ο κόσμος να είσαι τουλάχιστον λίγο παραπάνω στο βαθμό;

Ντροπή  και άγος μας.

_