Οι εφτά πληγές μας - Του Κωνσταντίνου Τζέκη

Η χώρας μας διέρχεται αυτή την περίοδο, ουσιαστικά τα τελευταία τριάντα χρόνια και για πολύ καιρό ακόμα στο μέλλον, κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική και πολιτική κρίση.
Φως στο τούνελ δεν φαίνεται και η κοινωνία μας πορεύεται χωρίς μπούσουλα, χωρίς πυξίδα, χωρίς τελικό προορισμό.

Συνοψίζοντας τις πληγές μας, μάλλον, πρέπει σταχυολογώντας τις σπουδαιότερες, να τις κατηγοριοποιήσουμε σε εφτά πληγές, που πυορροούν και γιγαντώνονται αντί να σμικρύνονται. 

Πρώτη, πάντα κατά την άποψή μου, είναι η εξωτερική απειλή. Αυτή προέρχεται σχεδόν από όλες τις γειτονικές χώρες. Από την εξ ανατολών απειλή, η πληγή μας, δεν φαίνεται, να θεραπεύεται, αφού η Τουρκία δεν επιθυμεί την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αφού εκεί θα χάσει τη δίκη. Επιθυμεί τη δημιουργία ανασφάλειας και καραδοκεί να βρει την κατάλληλη στιγμή, να αρπάξει αυτό, που σαν αρπακτικό έχει βάλει στο μάτι. Από τα βόρεια και οι τρεις χώρες, κάτι εποφθαλμιούν από εμάς. Η Βουλγαρία, ακόμα να ξεχάσει τη διέξοδό της στο Αιγαίο και τη μεγάλη Βουλγαρία του Αγίου Στεφάνου, που περιελάμβανε όλη τη Μακεδονία. Σημειωτέον η εθνική τους γιορτή είναι η μέρα της Υπογραφής αυτής της Συνθήκης. Τα Σκόπια έχουν υφαρπάξει ό,τι το ενδοξότερο και πολυτιμότερο έχει η χώρα μας. Υφάρπαξε την ιστορία μας, τη ταυτότητά μας, τη ψυχή μας. Η Αλβανία, ξεχνώντας τη μειονοτική Ελληνική Βόρειο Ήπειρο, που την απελευθερώσαμε τρεις-τέσσερις φορές και τη χάσαμε λόγω βλακείας, ζητά την αποκατάσταση των Τσάμηδων που έπρεπε να αναχωρήσουν από τη χώρα μας με τη Συνθήκη της Λοζάνης και από βλακεία το αναβάλλαμε, αλλά και την εχθρική τους στάση προς τη χώρα μας κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής.

Στο εσωτερικό πρώτη πληγή η παιδεία. Δεν υπάρχει καμία χώρα στο κόσμο με τόσους πολλούς σπουδαστές και φοιτητές που να ερωτοτροπούν με τον αναρχισμό και την αμφισβήτηση. Αντί να φροντίσουμε να απαντήσουμε στις αμφισβητήσεις των νέων μας, εμείς στέλνουμε τα ΜΑΤ να τους δείρουν. Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο. Οι αρμόδιοι ξεχνούν ότι οι ιδεολογίες δεν αντιμετωπίζονται με Αστυνομικά μέτρα, αλλά με διάλογο και πειθώ.

Δεύτερη πληγή τα κακομαθημένα χούγια μας. Σοφά λέει ο λαός ότι πρώτα πεθαίνει ο άνθρωπος και ύστερα τα χούγια του. Κατάλοιπο μιας ξεσαλωμένης εποχής, που όλοι κλέβαμε, φυσικά οι πολιτικοί περισσότερα, σαν  τα αρσενικά λιοντάρια. Όμως δεν φαίνεται παρά την οικονομική ύφεση που περνάμε,  να συνερχόμαστε. Ο καθένας μας άρπαξε το καρυοφύλλι του και ταμπουρώθηκε στα δικαιώματά του και στα κεκτημένα του αρνούμενος να εκσυγχρονιστεί ή να παραχωρήσει κάτι έστω το ελάχιστο στο κοινωνικό σύνολο.

Τρίτη πληγή το έγκλημα. Αφήσαμε ελεύθερους τρεις, τέσσερις χιλιάδες βαρυποινίτες και εγκληματίες αμοραλιστές και τώρα μαζεύουμε τα πτώματα αθώων. Κανένας δεν θα είχε αντίρρηση να συμπεριφερθεί η χώρα επιεικώς προς τους αμαρτήσαντες. Αλλά χάθηκε ο κόσμος να τεθούν όρια και δεσμεύσεις ελευθερίας των εγκληματιών, ώστε η αρμόδια αρχή να παρακολουθεί τον υπό όρους ελευθερωμένο κατάδικο; Να γίνει η καταγραφή τους, να δηλωθεί η κατοικία τους, να τους τοποθετηθεί το περίφημο βραχιόλι, να απελαθούν οι αλλοδαποί που διαπράττουν αδικήματα στη χώρα μας, κάτι, οτιδήποτε θα μπορούσε να επαναφέρει την ασφάλεια και την κοινωνική ειρήνη.

Τέταρτη πληγή οι ουσίες. Συγκινηθήκαμε με τη βιομηχανική κάνναβη και ξεχάσαμε ότι οι ουσίες που καταστρέφουν τη νεολαία μας  κάνουν θραύση. Μάλιστα πολλοί είναι υπέρ της νομιμοποίησης της κάνναβης. Τους εύχομαι να μην συναντηθούν ποτέ τους, με οδηγό που έχει καταληφθεί από τη νιρβάνα της χρήσης της. Κοινώς τη μαστούρα.

Πέμπτη πληγή, το αλκοόλ.  Ουσία και αυτή με τα ίδια συμπτώματα και την παθολογία των ουσιών. Οι νεολαίοι μπαίνουν χωρίς κανέναν έλεγχο στα μπαρ, καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες αλκοόλ, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα για την μεθυσμένη κοινωνία μας. Ουσιαστικά ενώ είναι επικίνδυνο ναρκωτικό η κοινωνία το αντιμετωπίζει με διάθεση επιείκειας.

Έκτο και τελευταία πληγή τα τροχαία ατυχήματα. Ο νέος Κώδικας Οδικής κυκλοφορίας ασχολήθηκε με το πρόστιμο των πλουσίων. Άφησε, σκόπιμα άραγε έξω από τη φιλοσοφία του την υπαγωγή του προβλήματος σε πρόβλημα αγωγής υγείας, με τους δύο νεκρούς την ημέρα και την εκατοντάδα των τραυματιών, δεν ασχολήθηκε με τη συμμετοχή του πολίτη στην αντί-ατυχηματική πολιτική και το κυριότερο, δεν ακολουθεί μια Εθνική στρατηγική για το τροχαίο ατύχημα. Το μόνο σχέδιο που εφαρμόζεται είναι τα τρία «ου». Κουτουρού. Άλλωστε πως να χαρακτηρίσεις μια πολιτεία που το τροχαίο δεν είναι αρμοδιότητα κανενός φορέα;

Η λύση βρίσκεται στις εκλογές. Μα το πρόβλημα εκεί κρύβεται. Οι μισοί δεν ψηφίζουν και οι άλλοι μισοί δεν ενημερώνονται. Λέτε  να ψηφίζουν  οι ανημέρωτοι; Που είναι το παράξενο. Τόσα και τόσα βλέπουν τα μάτια μας και ακούνε τα αυτιά μας. Περαστικά μας, αν και είναι αμφίβολο αφού οι πληγές μας είναι ανίατες.

_