Έχει άδικο ο Τόσκας;

Οι τελευταίες δηλώσεις του κ. Τόσκα σε σχέση με τη δημοσιογραφική φρενίτιδα για την εγκληματικότητα (ένα φαινόμενο που επαναλαμβάνεται κουραστικά μονότονα πριν από
κάθε μεγάλη εορταστική περίοδο) προκάλεσαν όπως ήταν αναμενόμενο αντιδράσεις, σχετλιασμό και δημοσιογραφικό χλευασμό.

Πέρα από την προκατάηψη και την κριτική για την κριτική, ας δούμε σε ποια σημεία των δηλώσεων του είχε άδικο ο υπουργός δημόσιας τάξης.

Σε σχέση με τη μείωση της εγκληματικότητας, υπάρχει δεδηλωμένη αλλά διαχρονική παραποίηση των στοιχείων που την απεικονίζουν. Πρόκειται όμως όπως έχουμε καταδείξει στο bloko.gr για πλασματική αποτίμηση που δεν συμβαίνει μόνο τα τελευταία χρόνια. Κάθε υπουργός επιδιώκει μια διάθλαση στη καμπύλη μέσα στο θολό νερό του ξεπλύματος της. Είναι επίσης γνωστό πως επίσης διαχρονικά μόνο οι κλοπές των οχημάτων καταγράφονται με απόλυτη συνέπεια κι αυτό γιατί εγκυμονεί ο κίνδυνος της μεθύστερης χρήσης σε εγκληματική ενέργεια και η αποκάλυψη της αστυνομικής φενάκης.

Πως όμως επιτεύχθηκε αυτή την φορά η παραδεδειγμένη ή μη μείωση της εγκληματικότητας; Χάρη στην αποτελεσματικότητα των υπηρεσιών της ασφάλειας που εξάρθρωσαν πλείστες όσες οργανωμένες εγκληματικές συμμορίες που δρούσαν σε βάρος της περιουσίας του πολίτη. Το άστοχο σε αυτή την περίπτωση της φαινομενικής έπαρσης για το αποτέλεσμα του κ. Τόσκα, είναι πως η πρόληψη ήρθε δια της καταστολής. Η ευθύνη του είναι πως η ουσιαστική αστυνομική πρόληψη, ΔΙΑΣ, ΖΗΤΑ ΟΠΚΕ, περιπολικά, περιπολίες, έχουν εκμηδενιστεί εξαιτίας του λεβιάθαν των στόχων, των συνοδειών και των μέτρων. Ακόμη και το πολυδιαφησμένο πρόγραμμα για την αστυνόμευση της δυτικής Αττικής έχει εγκαταλειφθεί, ενώ και σ' αυτή την περίπτωση το βάρος της ευθύνης έχει μεταφερθεί στις πλάτες της ασφάλειας με τη "μεταφορά" στο φαρ ουέρστ του λεκανοπεδίου δύο έμπειρων κι επιτυχημένων αξιωματικών ως επικεφαλής. Η ανάγνωση του προβλήματος όμως δεν βρίσκει λύση στην καταστολή, αλλά σ' αυτή καθαυτή την περιπολία. Και ο εγκιβωτισμός των αστυνομικών θα πετύχει το ακριβώς αντίθετο. Την γεωμμετρική αύξηση της εγκληματικότητας κυρίως όταν αυτοί που πιάστηκαν ξεκινήσουν (αν δεν έχουν ήδη ξεκινήσει) να αποφυλακίζονται με το ευεργετικό και μόνο τύποις ανθρωπιστικό συγχωροχάρτι.

Η εξαγγελία για απόσπαση αστυνομικών από συνοδείες εισαγγελέων που κάπου κάποτε δίκασαν ύποπτο τριτοπεριφερειακής συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση για αδικήματα που δεν άπτονται της δράσης της οργάνωσης, έχει καταντήσει γελοία και καταγέλαστη. Η προσπάθεια για ανακαθορισμό των φυλασσομενων στόχων έγινε και το ταμείο απέδωσε καταπίστευμα άνω των 500 αστυνομικών. Όμως αυτοί όχι μόνο παρέμειναν, αλλά αυξήθηκαν προς ή γύρω από παρόμοιους στόχους, με αποτέλεσμα και οι ελπίδες να καταστούν φρούδες και το καθαυτό αποτέλεσμα άλλη μία φενάκη.

Όμως, ποιος υπουργός στο παρελθόν μείωσε την αστυνομική δύναμη φύλαξης για να πέσει τώρα ο λίθος του αναθέματος στο κεφάλι του Τόσκα ως οναδικού υπαίτιου; Απλώς κι αυτός δεν τόλμησε να κάνει το αυτονόητο, γιατί υπάρχει ο φόβος των πιέσεων, της εντεταλμένης δημοσιογραφικής κριτικής (κάτι που κορυφώνεται όταν οι αστυνομικοί που αποσπώνται αποσύρονται από την φύλαξη δημοσιογράφων) και της πολιτικής σκοπιμότητας. Φανταστείτε δε να χτυπηθεί στόχος από τον οποίο αφαιρέθηκε η ορντινάτσα, τι ορυμαγδός δημοσιογραφικής κριτικής θα ξεσηκωθεί.

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε πλείστα όσα ακόμη παραδείγματα για όσα είπε ο κ. Τόσκας. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι τί, πότε και κυρίωςποιος τα λέει. Το θέμα είναι πως η αστυνομία χρειάζεται μια καθολικά ολιστική αναθεώρηση της φιλοσοφίας και του προσανατολισμού της, χωρίς πάρεγα, με μεγαλύτερες μειώσεις των αστυνομικών τμημάτων (ΚΕΠ) και επαναφορά του αστυνομικού στο συνταγματικό ιερό για τον και υπέρ του πολίτη καθήκον της.

Η άλλη λύση είναι να υπάρχει ο Τόσκας για να εξαγνίζεται η ιερή οργή και να παραβλέπονται σκόπιμα και συστηματικά οι παθογένειες χρόνων και ετών που φόρτωσαν πάνω στην αστυνομία και στον αστυνομικό τόσο μεγάλα βάρη, που σήμερα αποδεικνύονται ασήκωτα και τον έχουν καθηλώσει σε διακριτά μεγάη απόσταση από τον πολίτη.


του Γιώργου Καραϊβάζ



_