Ουτοπία ;

Το μέλλον καθορίζουν οι άνθρωποι ως κύριοι των αποφάσεων και των πράξεων τους. Κάπως έτσι ξεκίνησε την εναρκτήρια ομιλία της η Ζωή Κωνσταντοπούλου στις 19/04/2016, όταν η ελπίδα είχε

ξανά γεννηθεί μέσα μας. Δύο χρόνια μετά τίποτα δεν προμήνυε ότι η ελπίδα αυτή ήταν μια ψευδαίσθηση και τα λόγια αυτά μια ουτοπία.

2 χρόνια !!! Τόσα είναι τα χρόνια που συμπλέω, μάχομαι και υποστηρίζω το κόμμα. Από την ίδρυση του θεώρησα ότι αντιπροσωπεύει  κάτι το διαφορετικό κάτι το καινούργιο κάτι το ουσιαστικό. Δυστυχώς όμως τα σημάδια από την αρχή έδειχναν το αντίθετο όσο κι αν ήθελα να τα παραβλέψω.

    Και για να γίνω πιο σαφής ταξίδια αναψυχής στο εξωτερικό άνευ πολιτικής σημασίας και ανύπαρκτη έως μηδαμινή παρουσία στην περιφέρεια. Ουδέποτε υπήρξαν εμπεριστατωμένες και ρεαλιστικές πολιτικές προτάσεις για καίρια ζητήματα όπως η οικονομία, η δικαιοσύνη, η παιδεία, η υγεία κλπ. Είναι εύκολο πράγμα να καταγγέλλεις τις μνημονιακές πολιτικές αλλά δύσκολο να προτείνεις ουσιαστικές λύσεις για την επίλυση των προβλημάτων.

Η κ. Κωνσταντοπούλου αποφεύγει εντέχνως το καταμερισμό αρμοδιοτήτων ακόμα και στους πιο στενούς της συνεργάτες με μοναδικό σκοπό την συνεχή αυτοπροβολή της.
Αυτό έχεις ως αποτέλεσμα την συνεχή αποχώρηση ατόμων από το κόμμα, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως αυτή του κ. Διαμαντή Καραναστάση που τυγχάνει ειδικής μεταχείρισης από μέρους της (;) κ.α. Ακόμα και στο ζήτημα των πλειστηριασμών δείχνει να ηγείται της προσπάθειας η ίδια ενώ στην ουσία η όλη κινητοποίηση γίνεται από τα μέλη του κινήματος ''Δεν Πληρώνω''.
Παρ' όλο που η κ. Κωνσταντοπούλου καταγγέλλει τις μνημονιακές κυβερνήσεις και αποστασιοποιήθηκε από αυτές δεν διστάζει να κάνει χρήση των προνομίων που τις προσέφεραν ως πρώην Προέδρου της Βουλής (έμμισθους υπαλλήλους, αστυνομική φρουρά & αυτοκίνητο).
 
       Για όλους τους παραπάνω λόγους αλλά και για αρκετούς ακόμα αποχωρώ από τη Πλεύση Ελευθερίας αλλά και από τον τοπικό πυρήνα δράσης (Ναύπλιο) για μια ακόμη φορά απογοητευμένος. Και επειδή σίγουρα θα υπάρξουν αντιδράσεις έχω να πω:
Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι. Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι (Ν. Καζαντζάκης, Ασκητική). Και επειδή πιθανά δεν θα καταλάβετε τι εννοεί ο ποιητής σας λέω απροκάλυπτα, γράψτε ότι θέλετε, δεν με ακουμπάει, δεν με λερώνει με κάνει πιο δυνατό.

Παναγιώτης Χ. Τασσόπουλος.

babushkanews.blogspot.gr

_