Η "αιχμαλωσία" των Ελλήνων στρατιωτικών & ο διαχρονικός ρόλος του ΝΑΤΟ - Του Πυράρχου Μιχαήλ Αυγουλέα

Δημοσιεύουμε άρθρο αναγνώστη του bloko.gr: Ο Οργανισμός Βορειοατλαντικού Συμφώνου (NATO), γνωστός και ως Βορειοατλαντική Συμμαχία, είναι μια στρατιωτική αμυντική

συμμαχία χωρών της Δύσης, που έχει σκοπό την ανάπτυξη της συνεργασίας μεταξύ των χωρών-μελών σε διάφορους τομείς (στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, μορφωτικό), την προώθηση των γεωπολιτικών συμφερόντων και την αποτροπή της ένοπλης επίθεσης εναντίον κάποιας χώρας-μέλους.

Στο ως άνω πλαίσιο αφορμή για την συγγραφή του παρόντος άρθρου υπήρξαν οι πρόσφατες δηλώσεις του ΓΓ του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ  Ο οποίος αναφερόμενος στους δύο έλληνες στρατιωτικούς που παραμένουν κρατούμενοι στην Αδριανούπολη δήλωσε ότι «Πρόκειται για ένα θέμα το οποίο πρέπει να λύσουν αποκλειστικά η Ελλάδα και η Τουρκία», ερωτηθείς σχετικά σε συνέντευξή του στο τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων Αnadolu.
Στη συνέντευξή του μάλιστα, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ έπλεξε το εγκώμιο της Άγκυρας λέγοντας πως «η Τουρκία συνεχίζει να είναι ένας πολύτιμος σύμμαχος του ΝΑΤΟ». «Η Τουρκία συνεισφέρει στη συλλογική μας ασφάλεια, στις αποστολές και επιχειρήσεις μας με πάρα πολλούς τρόπους. Ευχαριστώ γι’ αυτό την Τουρκία… Οι ανησυχίες της χώρας για την ασφάλειά της είναι θεμιτές» πρόσθεσε ο Γενς Στόλτενμπεργκ, αναφερόμενος εμμέσως στην στρατιωτική επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας» στη Συρία. (ΠΗΓΗ :http://www.onalert.gr/stories/stoltenberg-gia-dyo-strativtikous-breite-ta-monoi-sas/63891).                                                                                    

 Έτσι λοιπόν  ευλόγως γεννάται το ερώτημα ποιός είναι ο ρόλος του ΝΑΤΟ σε ό,τι αφορά τις ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ και το ποιά ακριβώς πρέπει να είναι η Εθνική Υψηλή Στρατηγική σε ό,τι αφορά τους ετέρους μας στο ΝΑΤΟ. Βεβαίως είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι όποτε επιχειρήσαμε να εξέλθουμε των οργάνων του Βορειοατλαντικού Συμφώνου η συνέχεια υπήρξε οδυνηρή και ως εκ τούτου εκ του αποτελέσματος το ενδεχόμενο αυτό όχι μονάχα δεν τίθεται αλλά ούτε καν συζητάται. Στον αντίποδα βεβαίως οι απανταχου λάτρεις της πάλαι ποτε Ρωσικής Αυτοκρατορίας της Δυναστείας των Ρομανόφ και στη συνέχεια του Στάλιν και σήμερα του Πούτιν θα μπορούσαν να ισχυριστούν για άλλη μια φορά γιατί να μην συμμαχήσουμε με τους ορθοδόξους Ρώσους, η απάντηση ευρίσκεται στην πολύ πρόσφατη Ελληνική Ιστορία και βεβαίως στο πολύ κοντινό 2015 όταν οι τότε κρατούντες προσέτρεξαν στη Μόσχα προς αναζήτηση οικονομικής βοήθειας για να διαπιστώσουν στη συνέχεια ότι η συμμαχία με την Ρωσία είναι όνειρο θερινής νυκτός.  Επιπροσθέτως εμβαθύνοντας περαιτέρω στα διδάγματα της ιστορίας ευχερώς διαπιστώνεται ότι η χώρα μας έχει εκστρατεύσει στην Ουκρανία ενάντια του Στάλιν, στην συνέχεια ο Στάλιν μετά την μικρασιατική καταστροφή το 1922 εξολόθρευσε τον ποντιακό Ελληνισμό. Πέραν τούτου ‘’ ΑΝΗΚΟΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΣΙΝ’’.

  Σε ό,τι αφορά τις συνθήκες αιχμαλωσίας των δύο στρατιωτικών αποποιούμενος την συνομοσιολογία ως Αξιωματικός θα προσχωρίσω στην επίσημη ανακοίνωση του ΓΕΣ και κυρίως στην εκδοχή του Αντστρατήγου ε.α. κ.Παναγιώτη Φαραντάτου ο οποίος γνωρίζει άριστα το STATUS της περιοχής λόγω της πολυετούς υπηρεσίας του σε αυτήν. (Βλέπε https://www.youtube.com/watch?v=4uoj27AWYKU)

ΑΝΑΛΥΣΗ           

        Είναι πάγια ελληνική θέση και αποδεικνύεται συνεχώς ότι η χώρα µας συμπράττει όπου και όσο µπορεί σε όλες, κατ’ αρχήν, τις δράσεις του ΝΑΤΟ αλλά και της ΕΕ για να προβάλει τη συµµαχική της  αξία και αξιοπιστία, να επαυξήσει  την πείρα των Ενόπλων ∆υνάµεων και να είναι σε θέση να διαδραµατίζει τον ρόλο της διεθνώς.

        Η συχνότερη ωστόσο µετάβαση από πολεµικές σε µεταπολεµικές επιχειρήσεις, θα θέσει σηµαντικές προκλήσεις στις ελληνικές ΕΔ και θα επιβάλλει την επαύξηση της πρόνοιας για την εισαγωγή αλλαγών στο πρόγραµµα εκπαίδευσής τους, την διατύπωση των σχετικών δογµάτων και τον απαιτούµενο σχεδιασµό. Η προσαρµογή στα νέα δεδοµένα οφείλει να συνυπολογίσει την επιβεβληµένη ικανοποίηση των απαιτήσεων της εθνικής άµυνας και το επακόλουθο κόστος. Συνεπώς και προ των αυξηµένων υποχρεώσεων που απορρέουν από τη διεύρυνση της ακτίνας δράσεως του ΝΑΤΟ αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, καθίσταται απαραίτητη µία συνολική καταγραφή των υπό διάθεση στρατιωτικών µέσων και δυνατοτήτων, προκειµένου να καταστεί εφικτός αφενός ορθολογικός καταµερισµός τους στις διάφορες επιχειρήσεις αφετέρου να αποφευχθεί η περιστασιακή αντιµετώπιση νέων αιτηµάτων.

        Με άλλα λόγια, απαιτείται η υιοθέτηση από την Ελλάδα ενός εθνικού επιπέδου φιλοδοξίας (Level of Ambition) πέραν του οποίου θα είναι  αδύνατη η ανάληψη υποχρεώσεων και δράσεως. Είναι ευνόητο ότι το επίπεδο αυτό θα γνωστοποιηθεί στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ ούτως ώστε να αποφευχθεί η υποβολή αιτηµάτων προς την χώρα µας που θα το ξεπερνούν.

Ταυτόχρονα, γίνεται αντιληπτό ότι η απόφαση για τη διάθεση µονάδων και µέσων µας θα πρέπει να πραγµατοποιείται κατόπιν συνεκτιµήσεως ορισµένων πολύ κρίσιµων συνιστωσών όπως, για παράδειγµα, η ιδιαίτερη θέση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα λόγω της εξ ανατολών απειλής, το οικονοµικό κόστος, η ύπαρξη νοµιµοποιητικής βάσεως που παρέχεται κυρίως µέσω του Συµβουλίου Ασφαλείας των Ηνωµένων Εθνών, η ανάγκη προωθήσεως κάποιου ειδικότερου ελληνικού συµφέροντος (πολιτικού, οικονοµικού, στρατιωτικού, ασφαλείας, πολιτιστικού κ.ο.κ. πρωτίστως στη Βαλκανική και δευτερευόντως στον Καύκασο και στην Κεντρική Ασία) και η ανάγκη εξυπηρέτησης κάποιας συγκεκριµένης σκοπιµότητας (π.χ. απόχη από στρατιωτική παρουσία σε εµφύλια διαµάχη κλπ) που άπτεται της παραδοσιακής εθνικής πολιτικής (π.χ. σχέσεις µε αραβικές χώρες ).

Επιπροσθέτως έχοντας υπ ΄όψιν τα διδάγματα της Ιστορίας, ο απλός ερευνητής θα μπορούσε να διαπιστώσει με ευκολία ότι όποτε η χώρα μας  πορεύτηκε έχοντας συνάψει συμμαχίες πέτυχε εξαιρετικά αποτελέσματα (π.χ Βαλκανικοί Πόλεμοι, Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ), σε αντίθεση με τα ανωτέρω όποτε η χώρα μας πορεύτηκε μόνη (πχ Μικρασιατική εκστρατεία – καταστροφή 1922, 1974 επιλογή εξόδου της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και στη συνέχεια αίτηση επανεισδοχής της χώρας μας στο ΝΑΤΟ το 1980 με πολύ δυσμενέστερους όρους). Έτσι λοιπόν η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ η οποία πολλές φορές στο παρελθόν έχει γίνει σημείο αναφοράς και αμφισβητήσεων, είναι όχι απλώς πολιτικά ορθή και δεδομένη, αλλά και γεωστρατηγικά επιβαλλόμενη και τούτο όχι μόνο λόγω των ανοικτών αντιπαραθέσεων μας με ορισμένους εκ των γειτόνων μας, αλλά για την προάσπιση του γενικότερου συμφέροντος της χώρας μας. Για μια χώρα που δεν επιλέγει η που δεν έχει την δυνατότητα του απομονωτισμού η μόνη ρεαλιστική στρατηγική επιλογή για την διασφάλιση του εθνικού συμφέροντος και την διασφάλιση της διεθνούς επιρροής είναι η ενεργός συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, την Ε.Ε. και στους διεθνείς Οργανισμούς.

Η χώρα μας παρά τις δυσχερείς δημοσιονομικές συνθήκες εξακολουθεί να συμπράττει με όλες της τις δυνάμεις στην προώθηση της σταθερότητας και στην επίλυση των προβλημάτων στην περιοχή συμβάλλοντας ευρισκόμενη στη δεύτερη θέση της κατάταξης του ΝΑΤΟ, αμέσως μετά τις ΗΠΑ, όσον αφορά στο ποσοστό επί του ΑΕΠ που δαπανάται για την άμυνα- ξεπερνώντας το γνωστό όριο του
2%, το οποίο είναι και το όριο που επιτάσσει η Συμμαχία (ασχέτως του ότι οι περισσότερες χώρες δεν το τηρούν).

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την ετήσια αναφορά του γγ του ΝΑΤΟ για το 2017, η Ελλάδα βρίσκεται στο 2,36%, τη στιγμή που το ποσοστό αυτό για τις ΗΠΑ είναι 3,57% και για την Τουρκία 1,48%. Ωστόσο, όσον αφορά στις αμυντικές δαπάνες της χώρας μας, σύμφωνα με το ΝΑΤΟ το 2017 ανήλθαν στα 4,73 δισ. δολάρια, τη στιγμή που οι αντίστοιχες τουρκικές ήταν 12,1 δισ. δολάρια. Η κατά κεφαλήν δαπάνη για την άμυνα το 2017 υπολογίζεται στα 545 δολάρια, ενώ για την Τουρκία είναι στα 219.

Ως προς το στρατιωτικό δυναμικό της χώρας μας, εκτιμάται στις 106.000 (η Τουρκία είναι στις 387.000) (Πηγή:huffingtonpost.gr)

ΕΠΙΜΕΤΡΟ

 Κλείνοντας θα ήθελα να απευθυνθώ στους γονείς των δύο στελεχών του Ελληνικού Στρατού λέγοντάς τους ότι τα παιδιά τους αιχμαλωτίστηκαν εκτελώντας το καθήκον τους και τιμώντας το στρατιωτικό τους όρκο. Στη θέση τους θα μπορούσε να είναι οποιοιδήποτε άλλοι γονείς που δίδουν τα παιδιά τους στην υπηρεσία της πατρίδος και στην προάσπιση των εθνικών συμφερόντων. Γνωρίζω ότι πράγματι αγωνιούν και δικαίως πλην όμως έχοντας άποψη για τον τρόπο λειτουργίας και τη μεθοδολογία του Ελληνικού Στρατού θα ήθελα να τους ζητήσω να κάνουν λίγη υπομονή πιστευοντας ότι σύντομα τα παιδιά τους θα βρίσκονται στην αγκαλιά τους. Η παρουσία του αρχηγού ΓΕΣ κ. Αλκιβιάδη Στεφανή στο βόρειο Έβρο και συγκεκριμένα στις Καστανιές δηλώνει από την πλευρά του το ενδιαφέρον και ταυτόχρονα την αγωνία του για την επίλυση του συνοριακού << επεισοδίου>>.

Του  Πυράρχου Μιχαήλ Ε. Αυγουλεα 

Κάτοχος Μεταπτυχιακού Τίτλου Σπουδών στην Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων ΜΒΑ ‘’ATHENS’'

Απόφοιτος Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)

Απόφοιτος Ανωτάτης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ)

Απόφοιτος Σχολής Εθνικής Ασφαλείας (ΣΕΑ) 

_