Πεζοδρόμιο και πεζόδρομος είναι οι δρόμοι των πεζών. Η
διαφορά τους είναι ότι το μεν πεζοδρόμιο συνυπάρχει πάντα με τον δρόμο, ενώ ο
πεζόδρομος δικαιολογεί την χρησιμότητα του
και χωρίς δρόμο πλάι του. Έχουν,
όμως και μία οδυνηρή ομοιότητα μεταξύ τους.
Ενώ δημιουργήθηκαν προς χάριν των πεζών ,εξυπηρετούν
οτιδήποτε άλλο εκτός από τους πεζούς. Αυτοκίνητα , δίκυκλα, τραπεζοκαθίσματα ,
κάδους για μπάζα, έργα των οργανισμών κοινής ωφελείας , ψυγεία, κουζίνες και πιατικά
– οτιδήποτε τέλος πάντων δεν χωράει στις στις αποθήκες των επαγγελματιών.
Οι πεζοί δεινοπαθούν στην προσπάθεια τους να κάνουν τα ψώνια
τους ή να περπατήσουν απλώς στα πεζοδρόμια του κέντρου της Αθήνας . Αν δεν
πέσουν πάνω σε ένα από τα χιλιάδες δίκυκλα που παρκάρουν με περισσή αναίδεια
δίπλα στις βιτρίνες , θα τρακάρουν με το ψυγείο – έξτρα προσφορά που έχει
βγάλει έξω από το μαγαζί του ο καταστηματάρχης ή θα φάει τα μούτρα του πάνω στο
τραπεζάκι που έχει βγάλει στον πεζόδρομο ο καφετζής .
Ναι, ναι , ο καφετζής. Στο κέντρο της Αθήνας , ξέρετε, ακόμη
και όσοι έχουν το ορμητήριο τους στο πρώτο υπόγειο , αισθάνονται λίγο από Ντα
Κάπο και θέλουν σώνει και καλά να απλώνουν την αρίδα τους σε δημόσιο χώρο
.Ορισμένες φορές νιώθεις πιο ασφαλής περπατώντας στη μέση του δρόμου, καθώς
εκεί όλο και κάποιος οδηγός θα σε δει εγκαίρως και θα φρενάρει.
Στα πεζοδρόμια δεν θα σε προσέξει ούτε η καθαρίστρια της
πολυκατοικίας, όταν πετάει τα απόνερα, ούτε ο ντελιβεράς όταν τρέχει για να
προλάβει την πείνα του απαιτητικού πελάτη, ούτε ο μηχανόβιος όταν πατάει γκάζι
για να πιάσει τη θέση , δίπλα στην καφετέρια που δουλεύει. Σ’ αυτή την πόλη
όλοι έχουν μόνο δικαιώματα και ουδείς υποχρεώσεις.
Επιχειρηματίες, μόνιμοι κάτοικοι , τοπικές αρχές. Ο δήμαρχος
,έχοντας αρχίσει την εκστρατεία του για να βγει βουλευτής ,δεν λέει να πάρει
κανένα μέτρο μην τυχόν και δυσαρεστήσει κάποιον υποψήφιο πελάτη. Ο πολίτης -
δημότης επιμένει στην αντίσταση να μην μαζεύει τις ακαθαρσίες του σκύλου του ,
όταν τον κυκλοφορεί στην Αθήνα. Μένει ο καταστηματάρχης να διεκδικήσει μόνος τα
δικαιώματα του. Απαιτεί μία θέση για το αυτοκίνητο του ει δυνατόν μέσα ή
μπροστά στο μαγαζί του, μία θέση με τις ίδιες προυποθέσεις για το δίκυκλο του
υπαλλήλου του και καμιά δεκαριά τετραγωνικά δημόσιου για να απλώσει την
πραμάτεια του.
Προσέξτε πόσα αυτοκίνητα παρκάρουν πλέον στους πεζόδρομους
και στα πεζοδρόμια, πόσα δίκυκλα την αράζουν στις στοές και πόσες βιτρίνες
έχουν ξεμυτίσει από τα χωρικά τους ύδατα. Τα πεζοδρόμια είναι η χαρά του
καταληψία.
Ακόμη και οι κάδοι των μπάζων διεκδικούν δικαίωμα
μονιμότητας , μαζί με τις τάφρους των φυσικών αερίων και των άλλων οργανισμών.
Μία χώρα πανηγύρι…
0 Σχόλια