ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Οι σύγχρονες πτυχές του Προβλήματος Μέρος 2ο - Του Κων/νου Τζέκη

Στην προηγούμενη παρέμβασή μας καταχωρίσθηκαν οι πρώτες ζυμώσεις και οι τάσεις που αναπτύχθηκαν μεταξύ των συνορευουσών με την Ελλάδα κρατών αναφορικά με τις διεκδικήσεις

τους στη Μακεδονία.

Στην παρούσα παρέμβαση συνεχίζεται η καταχώριση με σχολαστικότητα η πραγματική ιστορική αλληλουχία των γεγονότων.

ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΚΑΙ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ

Από τον Φθινόπωρο του 1944, η Βουλγαρία και η Γιουγκοσλαβία, είχαν καταστρώσει σχέδιο ανασυγκρότησης και δημιουργίας μιας ομοσπονδίας, που μέσα σ’ αυτήν θα περιλάμβαναν ολόκληρη την Μακεδονία!!

Σε δεύτερο στάδιο θα έβαζαν στην ομοσπονδία τη  Ρουμανία και την Αλβανία. Είχαν συζητήσει ακόμα και το ενδεχόμενο, αν η Γιουγκοσλαβία βοηθούσε τη Βουλγαρία, να καταλάβει τη Δυτική Θράκη, οι Βούλγαροι θα παραχωρούσαν στους Γιουγκοσλάβους ένα μεγάλο κομμάτι της «Βουλγαρικής Μακεδονίας».

Ο Δημητρώφ ήταν προβληματισμένος. Η χώρα του είχε βγει από τον πόλεμο ηττημένη και δεν έβλεπε αρνητικά την δημιουργία μιας ομοσπονδίας με τη Γιουγκοσλαβία, που αργότερα θα επεκτεινόταν και με άλλα κράτη.

Απέρριπτε όμως την πρόταση του Τίτο, στο σημείο εκείνο, που ο Στρατάρχης υποστήριζε, ότι αν η Βουλγαρία σχημάτιζε ομοσπονδία με τη Γιουγκοσλαβία, θα έπρεπε να αποτελέσει το 7ο κράτος μέσα σ’ αυτή την ομοσπονδία. (τα άλλα κράτη ήταν η Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, Μαυροβούνιο, Βοσνία- Ερζεγοβίνη και «Μακεδονία»).

Η Υλοποίηση της ομοσπονδίας, σκόνταφτε στο θέμα της «Μακεδονίας».

Πολλά σημαίνοντα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βουλγαρίας, κατέστησαν σαφές, ότι η παροχή και ελαχίστου εδάφους Μακεδονικού στους Γιουγκοσλάβους, θα μπορούσε να προκαλέσει εσωτερική εξέγερση.

Έτσι ο Τίτο και ο Δημητρώφ, για να μην χαλάσουν τις σχέσεις τους με αφορμή το ζήτημα αυτό, περιορίσθηκαν σε πολιτιστικές επαφές μεταξύ των κατοίκων της Γιουγκοσλαβικής και της Βουλγαρικής «Μακεδονίας».

Ενώ στην Ελλάδα προχωρούσαμε στο «δεύτερο αντάρτικο» με τον «Δημοκρατικό Στρατό» του Μάρκου Βαφειάδη, στα Σκόπια η Κυβέρνηση είχε διασπασθεί από τις διαφωνίες μεταξύ του Κολισέφσκι και του Αντόνοβ Τσέντο.

Ο Τσέντο υπήρξε βασικό στέλεχος της Κυβέρνησης των Σκοπίων και δούλευε εντατικά, προκειμένου να επιτύχει τη δημιουργία ανεξάρτητου «Μακεδονικού κράτους», έξω όμως από τους κόλπους της Γιουγκοσλαβίας. Ευτυχώς το σχέδιο του απέτυχε, γιατί συνελήφθη και φυλακίσθηκε τον Νοέμβριο του 1946.

Στην πραγματικότητα, ο Κολισέφσκι ήταν όργανο του Τίτο και υποστήριζε, ότι «μία ανεξάρτητη Μακεδονία» έξω από τους κόλπους της Γιουγκοσλαβίας, δεν θα ήταν τίποτε άλλο, παρά προβοκάτσια κατά Βελιγραδίου και Σόφιας.

Στόχος του Τίτο ήταν με την πάροδο του χρόνου, να προσαρτήσει την Ελληνική Μακεδονία σε μια Γιουγκοσλαβο- Βουλγαρική Ομοσπονδία.

Το σχέδιο όμως δεν μπορούσε να υλοποιηθεί επειδή η Ελλάδα βρίσκονταν στη σφαίρα επιρροής της δύσης.

 Ο Τσόρτσιλ δεν ήταν διατεθειμένος σε καμία περίπτωση να δεχθεί ότι η Ελλάδα θα βρισκόταν κάτω από Κομμουνιστικό καθεστώς.

 Οι τρεις μεγάλοι άλλωστε είχαν χωρίσει την Βαλκανική σε σφαίρες επιρροής. Έτσι ο Στάλιν έδωσε την εντολή στους Βουλγάρους και τους Γιουγκοσλάβους, να μην βοηθούν τους Έλληνες Κομμουνιστές.

Ο άλλοτε Υπουργός Εξωτερικών της Γιουγκοσλαβίας, ο Καρντέλι, έγραψε στα απομνημονεύματα του, ότι ο Στάλιν είχε προγραμματίσει τη δημιουργία τριών ομοσπονδιών, οι οποίες θα βρίσκονταν κάτω από τον έλεγχο του Κρεμλίνου.

Η πρώτη θα ήταν μεταξύ Γιουγκοσλαβίας και Βουλγαρίας, η δεύτερη μεταξύ Ουκρανίας, Ρουμανίας και Ουγγαρίας και η Τρίτη μεταξύ Πολωνίας, Τσεχοσλοβακίας και Λευκορωσίας. 

Για την Αλβανία δεν είχε γίνει κουβέντα και σ’ αυτό συνετέλεσε πιθανόν η εμπιστοσύνη που είχε ο Στάλιν προς τον Εμβέρ Χότζα.

Ο Τίτο όμως, σαν άριστος διπλωμάτης, έβλεπε πιο μακριά σε συνδυασμό πάντα με τα σχέδια που είχε για την πατρίδα του. Η ενίσχυση που έδινε ο ίδιος στο «Δημοκρατικό Στρατό» του Μάρκου Βαφειάδη τον είχε φέρει σε δυσμενή διπλωματική θέση, αφού οι σχέσεις του με τη Δύση (που πάντοτε τον ενδιέφεραν) είχαν φθάσει σε πολύ άσχημο σημείο.

Τα Αμερικανικά αεροπλάνα μάλιστα είχαν παραβιάσει αρκετές φορές τον εναέριο χώρο της Γιουγκοσλαβίας. Η Ουάσιγκτον δεν έδωσε καμία σημασία στις διαμαρτυρίες αλλά και τις προειδοποιήσεις του Τίτο. Ο Τίτο είχε δώσει εντολή να καταρρίπτονται τα αμερικανικά αεροσκάφη που παραβίαζαν τον εναέριο χώρο.

Αυτή η κατάσταση όμως δεν μπορούσε να συνεχισθεί. Τότε ο Τίτο, αποφάσισε χάριν της βελτιώσεων των σχέσεών του με τη Δύση, να επιφέρει το «πισώπλατο χτύπημα» (όπως το αποκάλεσε ο Ζαχαριάδης) στον «Δημοκρατικό Στρατό».

Σταμάτησε την ενίσχυση των ανταρτών του ΚΚΕ. Παράλληλα η αποπομπή της Γιουγκοσλαβίας από την Κομινφόρμ, την έφερε πιο κοντά στη Δύση.

Άλλωστε ο Γιουγκοσλάβος ηγέτης είχε αντιληφθεί ότι η Ελλάδα με το Σχέδιο Μάρσαλ και το δόγμα Τρούμαν βρίσκονταν υπό την προστασία των ΗΠΑ. Θα πρέπει ακόμη να σημειωθεί ότι με την απομάκρυνση της Γιουγκοσλαβίας από την  Κομινφόρμ, δυσκολεύονταν τα σχέδια της Μόσχας, που επεδίωκε μέσω αυτής της χώρας, λόγω γεωγραφικής θέσεως, να διοχετεύει το Κομουνιστικό ρεύμα προς την Κεντρική Ευρώπη.

Για τον λόγο αυτόν ο Στάλιν ήθελε η έδρα της Κομινφόρμ να βρίσκεται  στο Βελιγράδι

Η Ε΄ Ολομέλεια του ΚΚΕ

Στις 30-31 Ιανουαρίου 1949, ο Ν. Ζαχαριάδης συγκάλεσε την Ε΄. Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Η Ολομέλεια εκείνη, λόγω της σοβαρότητας των συνθηκών, θα έπαιρνε κρίσιμες αποφάσεις.

Πρώτα-Πρώτα απομακρύνθηκε ο Μάρκος Βαφειάδης και στάλθηκε στη Σοβιετική Ένωση. Η νέα «Κυβέρνηση» που σχηματίστηκε είχε δέκα έξη μέλη και «Πρωθυπουργό τον Δημ. Παρτσαλίδη.

Μια παράγραφος της απόφασης της Ολομέλειας προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, επειδή αναφερόταν σε θέμα Σλαβομακεδόνων.

Η παράγραφος έλεγε: « Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδονικός (Σλαβομακεδονικός) λαός τάδωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν τον θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη αποκατάστασή του έτσι όπως τη θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποκτήσει».

Αυτή η παράγραφος προκάλεσε θύελλα, γιατί ερμηνεύθηκε ότι στόχος του ΚΚΕ ήταν να δοθεί στους λεγόμενους «Σλαβομακεδόνες» της Δυτικής Μακεδονίας, το δικαίωμα να αποσπασθούν από το Ελληνικό Κράτος και να ιδρύσουν το δικό τους. Η απόφαση αυτή έφερε σε αμηχανία και τον ίδιο τον κόσμο της αριστεράς.

Στη διάρκεια της κατοχής το ΚΚΕ δεν έκανε μνεία ποτέ για κρατική αυτοτέλεια των «σλαβομακεδόνων». Υπήρχε βέβαια το συμφωνητικό Ιωαννίδη- Δασκάλοφ στο Πετρίτσι, το οποίο δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς. Πάντως ο ιστορικός Κομνηνός Πυρομάγλου, υπαρχηγός του ΕΔΕΣ, το αποκαλεί «πλαστόν δημιούργημα ανθρώπων αδαών περί τα κομμουνιστικά».

Για να προσπαθήσουμε όμως να είμαστε αντικειμενικοί, ούτε το συμφωνητικό του Ιωαννίδη έχουμε το δικαίωμα να υποτιμήσουμε, ούτε όμως και το γεγονός, ότι στα χρόνια της κατοχής ο ΕΛΑΣ καταπολέμησε τους Βούλγαρους κομιτατζήδες του Κάλτσεφ, οι οποίοι επεδίωκαν ακριβώς την απόσπαση της Δυτικής Μακεδονίας από την Ελλάδα.

Αντιδράσεις από την αριστερά.

Εάν όμως το ΚΚΕ μπορεί να κατηγορηθεί για την στάση του στο «Μακεδονικό», δεν συμβαίνει φυσικά το ίδιο με άλλα κόμματα της Αριστεράς τα οποία κατά την κατοχή συμμετείχαν στο ΕΑΜ, αλλά στα εθνικά θέματα κράτησαν ανένδοτη στάση.

Η παράγραφος της Ε’ Ολομέλειας που μιλούσε για τους «σλαβομακεδόνες», προκάλεσε την άμεση αντίδραση του Σοσιαλιστικού Κόμματος ΕΛΔ αλλά και των «Αριστερών Φιλελευθέρων»

Ο Γενικός Γραμματέας της ΕΛΔ ο Ηλίας Τσιριμώκος, σε άρθρο του στην εφημερίδα του την «Μάχη» αποκαλεί «θρασύτατη» τη διακήρυξη του σκοπού της απόσπασης ελληνικών εδαφών. Και τονίζει:

« Πολλοί διερωτώνται: Γιατί προβάλλει τέτοιο ζήτημα το ΚΚΕ; Μήπως υπάρχει δογματική ας πούμε ανάγκη; Μήπως ο Κομμουνισμός επιβάλλει  τέτοιου είδους, έστω,  καταπληκτικές κατασκευές; Αλλά ποτέ δεν υπήρξε καμία δογματική ανάγκη για κανένα πολιτικό ή ταξικό κίνημα να εφευρίσκει ανύπαρχτα ζητήματα για να χάνει κάθε επαφή με το λαό που θέλει να οδηγήσει στους σκοπούς του. Ο αγώνας του προλεταριάτου κάθε χώρας είναι – όπως το καθόρισαν οι Μάρξ, Έγκελς στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» - στη μορφή του εθνικός. Δηλαδή η εργατική τάξη κάθε χώρας οφείλει να αγωνιστεί για να ανατρέψει την κεφαλαιοκρατία αυτής της χώρας. Και είναι αδύνατο να το κάνει αυτό, αν, όχι μόνο εγκαταλείψει τα ζωντανά αιτήματα και προβλήματα του λαού, αλλά και προβάλλει συνθήματα που προσβάλλουν τα στοιχειώδη συμφέροντα και αισθήματα του λαού αυτού.

Τέτοιο είναι το σύνθημα της ανεξάρτητης Μακεδονίας, που με μια λέξη σημαίνει: Να γυρίσει η Ελλάδα στα προ του 1912 σύνορά της, προς όφελος της Βουλγαρίας.  Απόδειξη πως καμιά δογματική ανάγκη δεν επέβαλε στο ΚΚΕ το τραγικό ολίσθημα της Ε΄ ολομέλειας, είναι πως το τελευταίο του σύνθημα, υπήρξε σύνθημα όχι μόνιμο, αλλά καιρικό.  Το είχε υιοθετήσει το ΚΚΕ πριν από 25 χρόνια και μαθεύτηκε αργότερα πως το φριχτό αυτό πολιτικό «λάθος» είχε γίνει γιατί έλειψε και τότε η ικανότητα και η γενναιότητα σ’ ένα μέρος της ηγεσίας του ν’ αντεπεξέλθει στην πίεση του Βουλγαρικού ΚΚ μέσα στη Κόμιντερν και να κερδίσει το ζήτημα απέναντι στο ΚΚΒ που είχε ανάγκη απ’ αυτό το σύνθημα για να ενισχυθεί στον εσωτερικό του αγώνα».

Δέκα χρόνια αργότερα, στο 6ο Συνέδριό του (1935), το ΚΚΕ εγκατέλειψε επίσημα αυτή τη θέση και εξήγησε γιατί: « Η αλλαγή της εθνολογικής σύνθεσης στο Ελληνικό κομμάτι της Μακεδονίας, όπου ο πληθυσμός είναι στην πλειοψηφία του Ελληνικός, επέβαλε την εγκατάλειψη του συνθήματος: Ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη και την υιοθέτηση του συνθήματος: πλέρια ισοτιμία στις μειονότητες».

Η απόφαση του 6ου συνεδρίου επέτρεψε στο ΚΚΕ να παρουσιάσει θαυμάσια εκλογικά αποτέλεσμα στα 1936, επέτρεψε ακόμη την ιλιγγιώδη ανάπτυξή του κατά τη διάρκεια της κατοχής. Και αυτό γιατί έσβησε την εντύπωση πως το ΚΚΕ αποτελούνταν από μια ομάδα ιδιόρρυθμων ή επικίνδυνων αλλοδαπών μέσα στη χώρα.

Αλλά και ο ηγέτης των «Αριστερών Φιλελευθέρων» Σταμάτης Χατζήμπεης , όπως και ο Στρατηγός Εμμ. Μάντακας, που βρίσκονταν μαζί εκείνη την εποχή στο κολαστήριο της Μακρονήσου, μόλις πληροφορήθηκαν την απόφαση της Ε΄ Ολομέλειας του ΚΚΕ, αντέδρασαν με έντονο τρόπο.

Το ανύπαρκτο θέμα του «Μακεδονικού» ξαναζωντανεύει στις μέρες μας.

Η Διαρκής αρπακτική διάθεση της Βουλγαρίας, η Βουλαγροκίνητη Κυβέρνηση των Σκοπίων, οι Αλβανοί που ορέγονται μέρες Κοσόβου στην περιοχή, οι Αμερικανοί που μόνιμα συνδαυλίζουν τη φωτιά, οι ανόητοι και αμετανόητοι ανιστόρητοι απανταχού της γης, οι Σόροι και οι Σωροί ανιστόρητων συμφεροντολόγων συσσώρευσαν αρκετά σύννεφα στα Βαλκάνια.

Εμείς απειλούμε με  ανένδοτους. Μπροστάρηδες τα κόμματα που βλέπουν αρκετό ψωμί. Μετά τόσα χρόνια ξαναθυμηθήκαμε το Μακεδονικό. Τόσα χρόνια κάναμε κάτι ώστε να αλλάξει η διεθνής κοινή γνώμη;

 Αντί να ενημερώσουμε τους πολίτες των κρατών που ασκούν δυσμενή πολιτική, αντί να οργανώσουμε ένα διεθνές συνέδριο με προσκεκλημένους τους επιφανείς πολιτικούς, διεθνολόγους, δημοσιογράφους, ιστορικούς στη Βεργίνα και να τους ρωτήσουμε μπρος στον τάφο του Φιλίππου αν υπάρχει παρόμοιο χρυσό στεφάνι από βελανιδιά, αλλού στον κόσμο.

 Αν υπάρχουν χέρια τεχνιτών Σλάβων που θα μπορούσαν να κατεργασθούν με θεϊκή δεξιοτεχνία αυτά τα κομψοτεχνήματα.

Αν υπάρχει έστω και μια επιγραφή σε άλλη γλώσσα, οποιαδήποτε πλην της Ελληνικής, στα κτερίσματα που ανακαλύπτονται.

Αλλά τι λέω; Η  τελειότητα επιτυγχάνεται όχι όπου δεν υπάρχει τίποτε να προστεθεί, αλλά όταν δεν υπάρχει τίποτε άλλο να αφαιρεθεί. Και αυτό το γνώριζαν μόνο οι Έλληνες.

Συνεχίζεται

_