Το παράδοξο του Jim Stockdale - Του κέντρου απεξάρτησης «ΑΛΛΑΓΗ ΖΩΗΣ»

«Δες κατάματα την ωμή αλήθεια της τωρινής σου πραγματικότητας, όποια κι αν είναι. Ταυτόχρονα, και σε κάθε περίπτωση, διατήρησε σταθερή κι αλώβητη την πίστη σου ότι τελικά θα σταθείς όρθιος

και θα επικρατήσεις, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες».

Τα παραπάνω λόγια που όσο απλά και αν είναι κρύβουν μέσα τους ένα μεγαλείο ψυχής και μια θέληση να ξεπεράσει ο άνθρωπος τις οποιοσδήποτε βασανιστικές ερινύες που τον καταδιώκουν.

Το παράδοξο του Tzim Stockdale είναι ένα φαινόμενο που δεν είναι γνωστό για πολλούς στη διεθνή ιστορία. Το γνωρίζουν μόνο οι μυημένοι στην επιστήμη των αιχμαλώτων και το διδάσκονται οι σχολές πολέμου.

Για την ιστορία ο Tzim Stockdale ήταν Στρατηγός των ΗΠΑ και επικεφαλής των δυνάμεων της Αμερικής στον Βιετναμέζικο πόλεμο.

Συνελήφθη αιχμάλωτος μαζί με μεγάλη ομάδα του στρατού του και κλείσθηκε στο διαβόητο στρατόπεδο αιχμαλώτων του Ανόι που ειρωνικά ονομάσθηκε «Hanoi Hilton».

Κατά τη διάρκεια του πολυετούς εγκλεισμού του βασανίσθηκε 20 φορές και του στερήθηκαν βασικά στοιχεία επιβίωσης από τους σκληρούς Βιετναμέζους.

Ο άνθρωπος αυτός δεν είχε μόνο έννοια τη δική του επιβίωση, αλλά ευθύνη και για τους υφισταμένους του που έπρεπε για να επιβιώσουν να τους δίνει κουράγιο και να ανυψώνει το ηθικό τους.

Τα πρώτα λόγια μας ήταν η καθημερινή του νουθεσία στους συντρόφους του με αποτέλεσμα να επιζήσουν πολλοί από το κολαστήριο των βασανιστηρίων.

Μεταφέροντας αυτό το φαινόμενο που ονομάσθηκε «Παράδοξο του Tzim Stockdale» στην καθημερινότητά μας και γι’ ατούς που περνάνε τον Ρουβίκωνα , προσπαθώντας να σταθούν όρθιοι παρά τη φύση που τους προκαλεί, παρά τα βασανιστικά καθημερινά τους ερωτήματα για την ορθή τους πορεία και για το μέλλον τους και για την αβεβαιότητα των βημάτων τους, πάνω σε σαθρό και μετακινούμενο περιβάλλον θα πρέπει να τους υπενθυμίζουμε τα λόγια αυτού του ανθρώπου που με όπλο τη νουθεσία και το κουράγιο που περίσσευε παρά τις αντίξοες συνθήκες, μπόρεσε να σταθεί και ο ίδιος όρθιος αλλά και να περισώσει τα κουρέλια του στρατού του.

Αυτό θα πρέπει ίσως να είναι το μότο των ανθρώπων που είναι εγκλωβισμένοι σε εμμονές και βασανίζονται από σκελετούς και ερεθίσματα και που τους καταδιώκουν με αποτέλεσμα να βλέπουν διαρκώς στον ορίζοντα της ζωής τους καταιγίδες και να μην σκέφτονται ότι πίσω απ’ αυτά υπάρχουν οι ακτίνες του ήλιου που θα ζεστάνουν τα παγωμένα τους δάχτυλα και θα διώξουν την ομίχλη που συμπιέζει την καρδιά τους.

Εμπρός λοιπόν.