Τα τανκς τώρα δικαιώνονται

Μπορεί να μας χωρίζει σχεδόν μισός αιώνας από τον Νοέμβρη του 1973, αλλά ακόμα και σήμερα οι νοσταλγοί της χούντας δεν μπορούν να χωνέψουν όσα έγιναν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Δεν

είναι δυνατόν να αποδεχτούν ότι ακόμα και κάτω από συνθήκες άγριας καταστολής και ελέγχου είναι δυνατόν να ξεσηκώνεται ο άοπλος λαός και να υποχρεώνει την εξουσία να καταφεύγει στα βαριά όπλα και στα τανκς.

Η επιχείρηση αποδόμησης και συκοφάντησης του αυθόρμητου ξεσηκωμού ξεκίνησε την επομένη της εξέγερσης από την ίδια τη χουντική κυβέρνηση Παπαδόπουλου-Μαρκεζίνη με τα γνωστά σκηνοθετημένα Επίκαιρα από τις «καταστροφές» στο εσωτερικό του Πολυτεχνείου και τη διαβόητη εκπομπή του Μαστοράκη στο ΚΕΒΟΠ με κάποιους από τους εκατοντάδες συλληφθέντες. Ηταν τόσο κακοστημένο το σκηνικό, ώστε δεν έπεισε κανέναν. Η μεταπολιτευτική σκληρή Δεξιά του Αβέρωφ πήρε τη σκυτάλη, μαζί με τις ποικίλες οργανώσεις νοσταλγών της δικτατορίας.

Στόχος ήταν πλέον οι επώνυμοι της λεγόμενης «γενιάς» και όχημα απομυθοποίησης η αμφισβήτηση των νεκρών του Πολυτεχνείου. Αλλά κι αυτή η επιχείρηση κατέρρευσε και μάλιστα προκάλεσε εμπεριστατωμένη έρευνα του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών υπό τη διεύθυνση του Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, η οποία εισέφερε νέα στοιχεία για την έκταση της σφαγής.

Φέτος ήρθε η σειρά να αποκατασταθεί ακόμα και το τανκ! Η εφημερίδα «Δημοκρατία», η οποία έχει από καιρό αναλάβει εργολαβικά την ιστορική αποκατάσταση της χούντας και την αναπαραγωγή των πιο ακραίων εμφυλιοπολεμικών στερεοτύπων, παρουσίασε ως ανατρεπτικό ντοκουμέντο μια συζήτηση μεταξύ του Κυριάκου Σταμέλου και του Μιχαήλ Γουνελά.

Ο πρώτος ήταν αναπληρωματικό μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της κατάληψης του Πολυτεχνείου και εκείνος που μαζί με τον Κώστα Λαλιώτη ανέλαβαν τη διαπραγμάτευση με τους στρατιωτικούς των αρμάτων μάχης τις τελευταίες δραματικές στιγμές. Σήμερα είναι μηχανολόγος ηλεκτρολόγος. Ο δεύτερος ήταν τότε υπίλαρχος και εκείνος που οδήγησε το τανκ υπό τις διαταγές του συνταγματάρχη Γιοβάνη. Σήμερα είναι απότακτος και, σύμφωνα με τον Μιχαλολιάκο, είναι υποστηρικτής της Χρυσής Αυγής.

Το πρωτοσέλιδο της «Δημοκρατίας» με το δημοσίευμα κάτω δεξιά, στη φωτογραφία του οποίου είναι οι Γουνελάς (δεξιά) και Σταμέλος (αριστερά) στα γραφεία της εφημερίδας | 

Σκοπός του δημοσιεύματος, να αποδειχτεί ότι το τανκ ήταν μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου για… ειρηνικούς σκοπούς και να συναντηθούν οι δύο αντίπαλοι ύστερα από 44 χρόνια προκειμένου «να αποκαλύψουν αλήθειες που αλλάζουν την ιστορία», όπως έλεγε το τηλεοπτικό διαφημιστικό σποτ της εφημερίδας. Πράγματι, τα συμπεράσματα της εφημερίδας απ’ αυτή τη συζήτηση «άλλαξαν» την Ιστορία. Δηλαδή τη διέστρεψαν.

Η πραγματικότητα έχει καταγραφεί από τους δύο άντρες στη δίκη του Πολυτεχνείου, όταν τα γεγονότα ήταν πρόσφατα και οι προσωπικές εμπειρίες νωπές. Ο Σταμέλος είχε καταθέσει στις 24.10.1975 μεταξύ άλλων τα εξής:

«Μαζί με τον συνάδελφό μου Λαλιώτη πήγαμε στους επικεφαλής των στρατιωτικών τμημάτων και τους ζητήσαμε να μας επιτρέψουν να φύγουμε την επομένη. Από τις απαντήσεις έβγαλα το συμπέρασμα ότι υπήρχε συγκεκριμένη απόφαση για επέμβαση εκείνο το βράδυ. Δεν μας έδωσαν προθεσμία πάνω από δέκα λεπτά. Από την αρχή επιθυμούσαμε μια ειρηνική αποχώρηση, δυστυχώς όμως ο στρατός επενέβη προτού εκπνεύσει κι αυτή η ανεπαρκέστατη προθεσμία.

Ψεύτικες υποσχέσεις

»Η στιγμή της εξόδου ήταν κάτι που δεν μπορώ να το περιγράψω, γινόταν ένα όργιο βιαιοπραγιών. Τότε κατάλαβα ότι οι υποσχέσεις που μας έδωσαν οι στρατιωτικοί ότι δεν θα γίνουν συλλήψεις και κακοποιήσεις ήταν πλαστές. Εδωσαν τον λόγο της στρατιωτικής τους τιμής, αλλά ήξερα ότι δεν επρόκειτο να τον τηρήσουν, επειδή τα πάντα ήσαν προαποφασισμένα».

Οσο για τον Μιχαήλ Γουνελά, ο οποίος απολογήθηκε στις 5.12.1975, είχε περιγράψει ως εξής την ανάμιξή του: «Διατύπωσα ορισμένες αντιρρήσεις για τη χρησιμοποίηση του τανκ επί της πύλης, πλην όμως απέβησαν άκαρπες αυτές, και επειδή επρόκειτο περί λεπτής ενεργείας του τανκ ανέλαβα μόνος μου να το οδηγήσω. Αφού το άρμα πλησίασε τα κάγκελα της πύλης είδα να πέφτη κάτω μια κοπέλα [σ.σ. η Πέπη Ρηγοπούλου].

»Πιστεύω ότι ο Γιοβάνης είχε λάβει διαταγή από την ΑΣΔΕΝ να χρησιμοποιήσωμε το τανκ διά την διάνοιξιν της πύλης. Είπα στους αστυνομικούς και αξιωματικούς του Στρατού ότι ίσως δημιουργηθούν θύματα και ο αστυνομικός διευθυντής μού είπε ότι ήδη έχουν δημιουργηθή τοιαύτα. Μου είπε ο Γιοβάνης ότι υπήρχε σχέδιον να μπουν άρματα και από τις τρεις πύλες, αλλά προτιμήσαμε την μία για να μπορούμε να επιβλέπωμε και να ελέγχωμε. Δεν είδα τον Πατσαβό και δεν υπελόγισα ότι θα πέσουν οι κολώνες»….

Βέβαια στη συζήτηση που οργάνωσε η «Δημοκρατία» ειπώθηκαν και πολλά άλλα. Επιχειρήθηκε μάλιστα να συνδεθεί η εξέγερση με το δράμα της Κύπρου. Πρόκειται για άλλο γνωστό επιχείρημα των παπαδοπουλικών εναντίον των ιωαννιδικών, αλλά βέβαια είναι εντελώς έωλο, διότι την επιχείρηση εναντίον του Μακάριου την είχε ξεκινήσει ο ίδιος ο Παπαδόπουλος.

Αλλο ήθος

Οσο, λοιπόν, κι αν το επιθυμεί η «Δημοκρατία», η ιστορία δεν «αλλάζει». Αυτό που είναι αδύνατον να κατανοήσουν οι επαγγελματίες συκοφάντες της εξέγερσης, όταν αναφέρονται στον Κυριάκο Σταμέλο, είναι το γεγονός ότι ο ίδιος παραμένει απτή απόδειξη του ήθους και του πνεύματος αυτοθυσίας εκείνου του κινήματος.

Ο Κυριάκος είναι που έδεσε τη λευκή φανέλα του πάνω σ’ ένα ξύλο και βγήκε από την πύλη προκειμένου να διαπραγματευθεί, να σώσει, τους εγκλείστους. Γνώριζε ότι το πιθανότερο θα ήταν να καταλήξει εκεί που κατάληξε: στα μπουντρούμια της ΕΣΑ και τα άγρια βασανιστήρια.

Αλλά ούτε τότε ούτε και τώρα μισούσε εκείνους που είχε στείλει η χούντα να καταστείλουν την εξέγερση. Και αποφεύγει σήμερα, όπως και την περίοδο της Μεταπολίτευσης, να κομπάσει για τον ηρωισμό του. Προτιμά να αναζητεί τις αδυναμίες, τις σκοτεινές πλευρές της δικής μας πλευράς και να πιστώνει τον αντίπαλο με δικαιολογίες, ακόμα και εκεί που δεν υπάρχουν.

Γι’ αυτό, όσο κι αν διαφωνούμε απολύτως με κάποιες σημερινές του απόψεις, τον αγαπάμε και τον θαυμάζουμε.

efsyn.gr

_