''Ιερόσυλη λαθροχειρία''- Άρθρο του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Μετά το Βατερλό του «συνωστισμού» της κυρίας Ρεπούση κάποιοι επιμένουν, έστω με δόλιο τρόπο, στην αναθεώρηση της ιστορίας. Επιχειρώντας να υποβαθμίσουν τη συστηματική Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, μιλούν για «δραματικά γεγονότα», όπως ακριβώς με τον ουδέτερο όρο «γεγονότα» χαρακτηρίζουν οι Τούρκοι τα «Σεπτεμβριανά», το πογκρόμ κατά των Ρωμιών στην Πόλη το 1955. Πρόσφατο κρούσμα αυτής της τακτικής υπήρξε η δια της πλαγίας οδού αντικατάσταση από το προεδρείο της Βουλής του όρου «Γενοκτονία» από την επίσημη ονομασία της «Ημέρας Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το τουρκικό κράτος» στην ειδική συνεδρίαση που έλαβε χώρα στην Ολομέλεια. Για δεύτερη χρονιά ακούσαμε να γίνεται λόγος για «Καταστροφή», παρά την ομόφωνη απόφαση της Βουλής το 1998 και το σχετικό Προεδρικό Διάταγμα. Γιατί συνέβη αυτό; Ποιόν ενοχλεί η λέξη «Γενοκτονία» και φθάνει η κυβερνητική πλειοψηφία στην λαθραία παραγκώνιση του όρου;

Έως τώρα γνωρίζαμε έναν που αντιδρούσε σθεναρά σε οποιαδήποτε προσπάθεια για διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Χριστιανών της Ανατολής: την Άγκυρα. Η Τουρκία, δυστυχώς, δεν έχει συμφιλιωθεί με το παρελθόν της. Εξακολουθεί να αρνείται το προφανές. Ότι η εξόντωση των Χριστιανών στα μικρασιατικά εδάφη, τουλάχιστον, από το 1914 μέχρι και το 1922 αποτέλεσε εφαρμογή ενός σατανικού σχεδίου που στόχευε στην θρησκευτική ομοιογένεια της Τουρκίας. Δεν είναι μυστικό ότι πίσω από αυτήν την επιχείρηση αρχικώς βρέθηκαν οι Γερμανοί στρατιωτικοί σύμβουλοι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, που έβλεπαν τους Χριστιανούς ως δούρειο ίππο της Αντάντ. Και η λύση που προτάθηκε ήταν η εξόντωση. Εκατομμύρια αθώοι άνθρωποι έχασαν τις ζωές τους από το δολοφονικό μαχαίρι, από τις κακουχίες στις μακριές πορείες προς τα Αμελέ Ταμπουρού, στην προκυμαία της Σμύρνης. Το σχέδιο εκτελέστηκε με την ίδια μεθοδικότητα και αποτελεσματικότητα από τους Νεότουρκους και τους κεμαλιστές. Και πάνω στα κόκκαλα των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, των Αρμένηδων και Ασσύριων θεμελιώθηκε το νέο τουρκικό κράτος. Πρόκειται για σκληρή αλήθεια, αλλά αυτή είναι. Και όσο η Τουρκία δεν την αναγνωρίζει, ούτε σχέσεις στερεωμένες πάνω στον αλληλοσεβασμό και την αλληλοεκτίμηση μπορούν να οικοδομηθούν ούτε η ίδια θα ξεφεύγει από τους εφιάλτες της. Το γεγονός, άλλωστε, ότι το τουρκικό κράτος συνεχίζει τη γενοκτονία και στις ημέρες μας στο πεδίο της ιστορικής μνήμης μετατρέποντας βυζαντινές εκκλησιές σε τζαμιά ενώ απεργάζεται το ίδιο ακόμη και για την Αγιασοφιά στην Πόλη, τι άλλο αποδεικνύει από το ότι δεν υπάρχει καμία μετάνοια για τα εγκλήματα του παρελθόντος.

Απέναντι, λοιπόν, σ’ αυτήν την απαράδεκτη συμπεριφορά, είναι αδιανόητο η Ελλάδα να δίνει την εντύπωση ότι υποχωρεί ενώπιον της τουρκικής αδιαλλαξίας. Διότι είναι άλλο πράγμα να αγωνίζεσαι για την διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας, να προβάλεις το γεγονός της εξόντωσης όλων των Χριστιανών ως ενιαίο σχέδιο, όπως θα έπρεπε να γίνεται, μαζί με τους Αρμένιους και τους Ασσύριους κι άλλο να κάνεις ένα «μνημόσυνο» της Καταστροφής και… πάμε γι’ άλλα.

Δεν είμαι βέβαιος αν ο λόγος αυτής της επιλογής, που εκφράστηκε από το προεδρείο της Βουλής, είναι οι ιδεολογικές αφετηρίες της κυβερνητικής πλειοψηφίας –πλέον και οι ΑΝΕΛ συντάσσονται αναφανδόν στο σύνολο των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ- ή μια κίνηση αβροφροσύνης προς τον Ερντογάν. Βέβαιο, όμως, είναι ότι η στάση αυτή αποτελεί βάναυση προσβολή της μνήμης των εκατομμυρίων θυμάτων της Γενοκτονίας των Χριστιανών της Ανατολής, αλλά και παραβίαση ομοφώνως ψηφισθέντος νόμου. Για κάποιους ο κατήφορος δεν είναι μονόδρομος, και τρίτη φορά δεν μπορεί να γίνει ανεκτή η ιερόσυλη λαθροχειρία.

 

Ο δρ Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, συγγραφέας του βιβλίου «Ρωμιοί της Καππαδοκίας».

 

 

 

 

 

 

_