"Ευθύνη πολιτείας" - Κείμενο του πρώην Αστυνομικού Δ/ντή Χανίων Αρτέμη Κουτσαυτάκη

Τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή την απαγωγή του γνωστού επιχειρηματία, προκλήθηκαν πολλές

 συζητήσεις για την εγκληματικότητα στο νησί μας, δόθηκαν συνεντεύξεις, γράφτηκαν άρθρα, εκφράστηκαν απόψεις, προβλήθηκαν θέσεις κλπ.

Ένα είναι σίγουρο ότι η Αστυνομία, για άλλη μια φορά στην Κρήτη, απέδειξε ότι μπορεί και έχει τη δυνατότητα να φέρει το ιδανικό αποτέλεσμα. Όμως τίθεται το ερώτημα, υπάρχει τα τελευταία χρόνια έξαρση εγκληματικότητας; και αν ναι, είναι βαριά εγκληματικότητα ή ανάγεται σε καθημερινή παραβατικότητα και δε διαφέρουμε σε τίποτα από άλλες περιοχές της Ελλάδος; Αν όμως θεωρήσουμε ότι υπάρχει τέτοιου είδους σοβαρή παραβατική συμπεριφορά είναι φαινόμενο τωρινό, ή εξελίχθηκε με την ανοχή κάποιων, στο πέρασμα του χρόνου;

Είναι δεδομένο ότι, ακόμη και σήμερα υπάρχουν περιοχές, σχεδόν σ όλες τις Περιφερειακές Ενότητες της Κρήτης, που έχουν ένα ‘’όνομα’’ και αν δεν αποτελούν ‘’άβατο’’ πλέον, τουλάχιστον χρήζουν ‘’ιδιαίτερης προσοχής και μεταχείρισης’’. Είναι βέβαια σαφές ότι, αν κάποιοι υψηλόβαθμοι αξιωματικοί, όπως γινόταν στο παρελθόν, ωραιοποιούν  τα σοβαρά προβλήματα μιας τέτοιας  περιοχής , θα δημιουργηθούν νέα ‘’άβατα’’ και είναι πολύ πιθανόν  να ξαναζήσουμε  ανάλογα τραγικά περιστατικά, όπως αυτά του 2007 στα Ζωνιανά.

Αλήθεια όλα αυτά  τα χρόνια, πριν από το βαρύτατο τραυματισμό του ειδικού φρουρού  Στάθη Λαζαρίδη και που τελικά απεβίωσε, σε κάθε ‘’επίσκεψη’’ στη συγκεκριμένη  περιοχή ,για ανεύρεση-εκρίζωση και κατάσχεση φυτειών κάνναβης, αν ριχνόταν πυροβολισμοί είτε προς το ελικόπτερο, είτε προς τα περιπολικά, ενημερωνόταν  η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ; Και αν ναι τι έκανε; Τι έκανε η πολιτική ηγεσία; Μάλλον έλεγαν ότι όλα «βαίνουν καλώς».  Δεν υπήρχε πολιτική βούληση για παρέμβαση των αρμόδιων Αρχών, άρα έπρεπε να μην ‘’ενοχλείται’’ κανένας και οι άνθρωποι να συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους…

Αυτά τα γεγονότα, όπως και άλλα σοβαρά που είχαν προηγηθεί,  έδωσαν επιτέλους την ώθηση,  αλλά δημιούργησαν και τη θέληση στην πολιτική ηγεσία, τα επόμενα χρόνια να λάβει γενναίες αποφάσεις όσον αφορά το επιχειρησιακό, αλλά και το οργανωτικό ‘’κομμάτι’’ της ΕΛ.ΑΣ στην Κρήτη. Η  αστυνομία  έπρεπε να εξελιχθεί και όχι να γίνει ‘’γραφική’’ και ‘’παρακμιακή’’. Η κάθε νέα Υπηρεσία που ιδρύθηκε ήταν ανάγκη των καιρών και μάλιστα επιτακτική και κανενός προσωπική φιλοδοξία, ή προβολή, ή ‘’κατόρθωμα’’. Έτσι λοιπόν με μια σύγχρονη Αστυνομία και με το ανάλογο  φιλότιμο που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των Ελλήνων  αστυνομικών, υπήρξε και αυτό το αίσιο αποτέλεσμα.

Όμως, τίθεται ένα ακόμη ερώτημα και για  τους κατοίκους αυτών των περιοχών, με την υψηλή εγκληματικότητα που παρουσίασαν τα προηγούμενα χρόνια, ή που ίσως  ακόμη και σήμερα με κάποιο τρόπο, μπορεί να παρουσιάζουν. Η επίσημη Πολιτεία τι έκανε για αυτούς; Τους εξήγησε ποτέ ότι οι όποιες επιδοτήσεις που λάμβαναν δεν ήταν δώρο από τους Ευρωπαίους ή την Κυβέρνηση, αλλά προγράμματα για εκσυγχρονισμό της κτηνοτροφίας, της γεωργίας και για επενδύσεις; Φυσικά όχι.  Επιπλέον στα παιδιά αυτών των οικογενειών δόθηκε η απαιτούμενη παιδεία, για την οικονομική τους ανάπτυξη και για το σεβασμό στα δικαιώματα και την προσωπικότητα του συνανθρώπου τους; Νομίζω ποτέ. Κάποιοι δεν ήθελαν προφανώς να δυσαρεστήσουν τις ‘’στρατιές’’ των ψηφοφόρων και τα ‘’μεγάλα’’ ονόματα που δέσποζαν στις ‘’ανθηρές’’ οικονομίες του τόπου τους.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση αξίζει να θυμηθούμε ορισμένα από τα λόγια του Κορνήλιου Καστοριάδη. Ο κεντρικός λόγος της παιδείας σε μία δημοκρατική κοινωνία είναι αναμφισβήτητος. […] Και δεν μιλώ για την παιδεία που παρέχει το «Υπουργείο Παιδείας», ή εν πάση περιπτώσει όχι κυρίως γι’ αυτήν, ούτε για μια νιοστή «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», με τη οποία, υποτίθεται, θα προσεγγίζαμε περισσότερο τη δημοκρατία. Η παιδεία αρχίζει με τη γέννηση του ανθρώπου και τελειώνει με το θάνατό του. Συντελείται παντού και πάντα. Οι τοίχοι της πόλης, τα βιβλία, τα θεάματα, τα γεγονότα εκπαιδεύουν τους πολίτες – σήμερα δε κατά κύριο λόγο «παρεκπαιδεύουν».

Ίσως αυτοί οι άνθρωποι  που έμαθαν να ζουν με μια ‘’αποκλίνουσα συμπεριφορά’’ και να αναζητούν το ‘’εύκολο κέρδος’’, χωρίς σεβασμό στην περιουσία και την ζωή του άλλου, θεωρούν ότι το χρήμα δυστυχώς, είναι το βασικότερο μέσο για να πετύχει κανείς τους στόχους του στην ζωή και να φτάσει λίγο πιο κοντά σε αυτό που αποκαλούμε ευτυχία. Αλλά και η ευτυχία τελικά είναι κάτι το υποκειμενικό και ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετική αντίληψη αυτής της έννοιας ή του σκοπού.

parakritika.gr

_