Βασίλης Βράντζας: Τι αλλαγές φέρνουν στη ζωή μας νέο μισθολόγιο κι ασφαλιστικό

Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία του προέδρου των Αξιωματικών Αττικής στο 28ο συνέδριο της ΠΟΑΞΙΑ:
Κυρίες και κύριοι, τα τελευταία επτά χρόνια βιώνουμε εποχές πολύ δύσκολες και
ταραγμένες εξαιτίας της χρεοκοπίας της χώρας. Σε αυτές τις κρίσιμες περιστάσεις δεν ταιριάζουνε λαϊκισμοί και μαξιμαλιστικές κορώνες, που δεν συμβαδίζουν σε καμία περίπτωση με  τη δυσμενή συγκυρία που ζει ολόκληρος ο ελληνικός λαός. Ο λόγος όλων οφείλει να είναι φωνή υπευθυνότητας και ορθολογισμού, ούτως ώστε και τα πραγματικά προβλήματα να αναδεικνύονται και λύσεις εφικτές να προωθούνται, με γνώμονα πάντα όχι μόνο το καλώς νοούμενο εργασιακό συμφέρον του αστυνομικού, αλλά ευρύτερα του κοινωνικού συνόλου και ιδιαίτερα των αδυνάμων στρωμάτων και της νέας γενιάς που έχουν πληγεί «βάναυσα» από τη χρεοκοπία της χώρας (ανεργία, μαύρη εργασία, μισθοί 300-400 ευρώ κτλ). Ως εκ τούτου οφείλω εκ των πραγμάτων να κάνω πράξη τα προαναφερόμενα, αναπτύσσοντας  τέσσερα φλέγοντα θέματα που απασχόλησαν και απασχολούν το αστυνομικό προσωπικό, θέτοντας «το δάχτυλο εις τον τύπον των ήλων».

1. Αναδιάρθρωση – Αναδιάταξη Υπηρεσιών: Ο στόχος μιας αναδιάρθρωσης οφείλει και πρέπει να είναι η εξοικονόμηση ανθρωπίνων και υλικών πόρων, οι οποίοι θα κατευθυνθούν στην καταπολέμηση της εγκληματικότητας, κυρίως αυτής που απασχολεί την καθημερινότητα του πολίτη και τον κάνει να αισθάνεται ανασφαλής ακόμη και μέσα στο ίδιο του το σπίτι (κλοπές, ληστείες κτλ.). Επιτεύχθηκε αυτός ο στόχος με την πραγματοποιηθείσα αναδιάρθρωση – αναδιάταξη των υπηρεσιών; Κατά την άποψη μου όχι, παρά τις καλές προθέσεις και φιλότιμες προσπάθειες των ιθυνόντων, που όμως προσέκρουσαν στις γνωστές παθογένειες του ελληνικού κράτους (τοπικά συμφέροντα, πελατειακές σχέσεις, ξεβόλεμα ημετέρων συναδέλφων, κτλ.). Από τις επισκέψεις του προεδρείου και μελών του Δ.Σ. της Ένωσης Αξιωματικών Αττικής σε αστυνομικές υπηρεσίες του Λεκανοπεδίου, δυστυχώς διαπιστώθηκε ότι η επικρατούσα κατά το παρελθόν κατάσταση παρουσίασε ελάχιστη βελτίωση. Εξακολουθεί να επικρατεί η υποστελέχωση των υπηρεσιών, κυρίως αστυνομικών τμημάτων και τμημάτων ασφαλείας, η ανεπαρκής υλικοτεχνική υποδομή, η κατασπατάληση του ανθρωπίνου δυναμικού σε μέτρα τάξης και ασφαλείας με την παγιωμένη διαχρονικά πρακτική «βάλε όσους περισσότερους αστυνομικούς μπορείς, μην προκύψει πρόβλημα τάξης ή ασφάλειας και μας επιρρίψουν ευθύνες».

Το βήμα που επιχειρήθηκε και έδωσε ορισμένα θετικά αποτελέσματα, όπως τις κινητές αστυνομικές μονάδες, ορισμένες συγχωνεύσεις υπηρεσιών, κυρίως Αστυνομικών Τμημάτων και Τμημάτων Ασφαλείας και τον τοπικό αστυνόμο στην περιφέρεια, σε καμία περίπτωση δεν είναι επαρκές. Ο οργανισμός της αστυνομίας για να γίνει αποτελεσματικότερος και να προσφέρει τις δυνατόν καλύτερες υπηρεσίες αστυνόμευσης στους πολίτες, χρήζει δομικής μεταρρύθμισης ικανής να θεραπεύσει χρόνιες παθογένειες και πελατειακές λογικές που ενυπάρχουν τόσο εντός του Σώματος, όσο και εκτός αυτού. Αυτή πρέπει να έχει ως στόχο την περαιτέρω συγχώνευση υπηρεσιών σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, κυρίως Αστυνομικών Τμημάτων και Τμημάτων Ασφαλείας, προς εξοικονόμηση ανθρωπίνων και υλικών πόρων και την ορθολογική ανακατανομή του προσωπικού από υπηρεσίες και καθήκοντα δευτερευούσης σημασίας (μέτρα τάξης, φυλάξεις στόχων κτλ.), σε υπηρεσίες αιχμής, πρόληψης και καταπολέμησης της εγκληματικότητας, που απασχολεί τους πολίτες των λαϊκών γειτονιών και συνοικιών της Αττικής.

2. Νέο Μισθολόγιο: Ασφαλώς σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στις επιταγές της απόφασης του ΣτΕ,  που επιβάλει την αποκατάσταση των αποδοχών μας στα επίπεδα του Ιουλίου του 2012. Αντιθέτως μεσοπρόθεσμα μειώνει τις αποδοχές, ειδικά του χαμηλόβαθμου προσωπικού, στα επίπεδα του Αυγούστου του 2012, όπου και ξεκίνησαν οι μεγάλες μισθολογικές περικοπές για τις οποίες προσφύγαμε στο ΣτΕ  και δικαιωθήκαμε. Αλλά και άμεσα μειώνει τις αποδοχές (αναδρομικά από 01/01/2017) των προσληφθέντων πριν την 01/01/1993, με την αύξηση των εισφορών, οι οποίες πλέον υπολογίζονται επί του συνόλου των αποδοχών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να δεχθούμε λύσεις καταστροφικές που ακούγονται από κάποιες λαϊκίστικες φωνές για ανεξάρτητο μισθολόγιο των Σωμάτων Ασφαλείας και δεν πρέπει να γίνει αποδεκτό, ούτε καν ως θέμα συζήτησης. Στόχος μας, κατά την άποψη μου, πρέπει να είναι ένα μισθολόγιο που θα προωθεί και ενσωματώνει τις Αρχές που επικρατούν στα προηγμένα κράτη της Ευρώπης και είναι αυτές της αξιοκρατίας, και επιβράβευσης του καθενός εργαζομένου αναλόγως των προσόντων του, της θέσης ευθύνης που κατέχει και της εν γένει υπηρεσιακής του απόδοσης.  Οι παραπάνω αρχές σε ένα σύγχρονο μισθολόγιο είναι απαράβατες και επάνω σε αυτές πρέπει να οικοδομήσουμε κάτι καλύτερο για όλους τους συναδέλφους, ούτως ώστε και οι επιταγές του ΣτΕ να εφαρμοστούν, αλλά και οι αξίες που προανέφερα να επικρατήσουν στο μέγιστο δυνατό βαθμό.

3. Ασφαλιστικό – Συνταξιοδοτικό: Τα πλήγματα που δεχθήκαμε με το νόμο 4387/2016, ειδικά στις συντάξεις είναι μεγάλα. Μειώνει αυτές μεσοσταθμικά περί το 20%,  πέραν των πολύ μεγάλων μειώσεων που είχαμε υποστεί όλα τα προηγούμενα χρόνια και υπερέβαιναν το 40%. Βεβαίως είναι αλήθεια ότι ο προαναφερόμενος νόμος περιέχει και μια αρκετά θετική διάταξη για τους εργαζόμενους των Σωμάτων Ασφαλείας, καθώς προβλέπει τη διοικητική και οικονομική αυτονομία και αυτοτέλεια των ταμείων πρόνοιας (εφάπαξ), που δεν κατέληξαν στον «κουβά» της συγχώνευσης όλων των άλλων ταμείων (δημοσίου, ιδιωτικού τομέα και ελευθέρων επαγγελματιών), γεγονός που θα είχε ως αποτέλεσμα τις μεγάλες μειώσεις στις εφάπαξ παροχές και το μεγάλο χρονικό διάστημα αναμονής (3 έως 4 χρόνια) για τη χορήγησή τους. Και αυτό είναι κατά την άποψη μου μία μεγάλη νίκη του συνδικαλιστικού μας κινήματος.

4. Κρίσεις – Προαγωγές: Δυστυχώς για ακόμα μία χρονιά η «ομηρία» των αξιωματικών συνεχίζεται, παρά τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις των ιθυνόντων, καθώς οι κρίσεις – προαγωγές των αξιωματικών θα πραγματοποιηθούν με το ισχύον αναχρονιστικό Προεδρικό Διάταγμα (όπως όλα καταδεικνύουν, ο χρόνος μάλλον δεν επαρκεί για νομοθετική παρέμβαση έως τις κρίσεις – προαγωγές του Ιανουαρίου του 2018), που σε καμία περίπτωση δεν εξασφαλίζει την αξιοκρατία και δικαιοσύνη σε αυτές, αλλά αντιθέτως αφήνει «ορθάνοιχτα παράθυρα» για πελατειακές πρακτικές που εξυπηρετούν κάθε είδους σκοπιμότητες (κομματικές, φιλικές, κτλ.).

                Η διαχρονικά επικρατούσα κατάσταση της αναξιοκρατίας, που αναμέναμε από την παρούσα πολιτική ηγεσία να τη θέσει, σύμφωνα με τις δεσμεύσεις της, στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας», έχει ως αποτέλεσμα τη συντήρηση ενός διαπλεκόμενου συστήματος μεταξύ του τριγώνου αξιωματικών – πολιτικών- επιχειρηματιών στο βωμό της ανέλιξης στην ιεραρχία, η οποία εάν δεν επιτευχθεί, τότε ακολουθείται με την αποστρατεία η παροχή υπηρεσιών φύλαξης στους μεγαλοεπιχειρηματίες, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για τυχόν «εξυπηρετήσεις»  κατά την ενεργό υπηρεσία. Πολύ περισσότερο δε τώρα, μετά τη ψήφιση του ασφαλιστικού – συνταξιοδοτικού νόμου 4387/2016, με τον οποίο στην κυριολεξία οι αυτεπαγγέλτως αποστρατευθέντες συνάδελφοι βρίσκονται σχεδόν «πένητες στο δρόμο» με συντάξεις εξαθλίωσης, τις οποίες αναμένουν δύο και τρία χρόνια να εκδοθούν και δη στις παραγωγικές ηλικίες των 50-55 ετών, με συνεχώς αυξανόμενες τις οικογενειακές κυρίως υποχρεώσεις (παιδιά σε φροντιστήρια, πανεπιστήμια , κτλ.).

                Η πολιτική ηγεσία ουδέ καν έπραξε το αυτονόητο, παρά τη ρητή δέσμευσή της για νομοθέτηση της 35ετούς τουλάχιστον παραμονής στο Σώμα των αξιωματικών, ζήτημα υψίστης προτεραιότητας και στην κυριολεξία θέμα επιβίωσης για τους αξιωματικούς, μετά την ισχύ του προαναφερόμενου ασφαλιστικού – συνταξιοδοτικού νόμου.

                Δυστυχώς πελατειακές λογικές και μικροσυμφέροντα, που κυριαρχούσαν διαχρονικά, προφανώς επικράτησαν και τώρα έναντι της κοινής λογικής. Γιατί τι άλλο μπορούμε να σκεφτούμε, όταν η καταληκτική πρόταση της Ομοσπονδίας μας για το παραπάνω θέμα δεν επέφερε ούτε ένα (1) ευρώ επιβάρυνση στον προϋπολογισμό του κράτους. Όταν, μάλιστα, οι Ένοπλες Δυνάμεις με νομοσχέδιο που κατέθεσε το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας επεκτείνουν το όριο παραμονής στην υπηρεσία και πέραν των 35 ετών υπηρεσίας και πολύ ορθά βέβαια τόσο για τους εργαζόμενους, όσο και για την υπηρεσία που δεν θα στερηθεί άξιους και έμπειρους αξιωματικούς σε μία παραγωγική ηλικία.

Θεωρώ επιβεβλημένο άμεσα να εξετασθεί από την πολιτεία η δυνατότητα αύξησης των ορίων ηλικίας και παραμονής στην εργασία, όπως ήδη ισχύει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και στο αδελφό κυπριακό κράτος, όπου τα ηλικιακά όρια εξόδου από τον εργασιακό βίο είναι τα 63 και πλέον έτη. Δεν είναι δυνατόν ο εργάτης και ο αγρότης να συνταξιοδοτείται στα 67 έτη και ο αξιωματικός να αποστρατεύεται αυτεπαγγέλτως στα 50 – 55, σε μία απόλυτα παραγωγική ηλικία. Αυτό είναι αδιανόητο και παραλογισμός, ειδικά σε μία χώρα που «χρωστάει και της Μιχαλούς» κατά την λαϊκή ρήση και ο αριθμός των συνταξιούχων τείνει να υπερβεί τον αριθμό των εργαζομένων.  Εύχομαι στο πολύ μικρό χρονικό διάστημα που απομένει μέχρι τις κρίσεις του Ιανουαρίου, η πολιτική ηγεσία να προλάβει να κάνει πράξη τις δεσμεύσεις της και να διαψευσθώ παταγωδώς εν τοις πράγμασι. 

                Σε ένα σύγχρονο κράτους δικαίου όπως θέλει να είναι ή να γίνει η χώρα μας, όλα τα προαναφερόμενα αποτελούν βασικά συστατικά για την εύρυθμη και αποδοτική λειτουργία των υπηρεσιών, του κρατικού μηχανισμού, και γενικότερα της οικονομίας, προς όφελος του κοινωνικού συνόλου και ιδιαίτερα των νεότερων γενεών, οι οποίες καλούνται να ανταπεξέλθουν σηκώνοντας  το πολύ βαρύ φορτίο ενός δυσθεώρατου δημοσίου χρέους, που αφήνει παρακαταθήκη η γενιά των δεκαετιών 1980-2010, με όλες τις δυσμενείς συνέπειες που επιφέρει αυτό στο βιοτικό τους επίπεδο. Οι αγώνες μας θα πρέπει να είναι προσανατολισμένοι κυρίως προς όφελος αυτών των γενεών, αποφεύγοντας λάθη και παραλείψεις που ενδεχομένως καταστήσουν ακόμη δυσμενέστερη τη θέση τους, τόσο ως επαγγελματίες, όσο και ως πολίτες της χώρας. Σας ευχαριστώ.

_